dinsdag 31 maart 2009

Down Utopia Parkway (Durf Dom Doen, pt.1)

Ik heb ze gemist vandaag, de afscheidstaart van 2 collega's die andere horizonten gaan verkennen. Ben een beetje jaloers op de stap die zij durven zetten. Maar kijk, ik heb het niet in me om zelfstandige te worden. Het zegt me niet veel. Zeker niet om iets "in de ICT" te doen. En het zou gewoon geen goed idee zijn...

Maar wat wel een goed idee zou zijn, daar kom ik niet uit. Ik worstel nu al weken met vragen en taken omtrent toekomstperspectieven op professioneel gebied en waar ik tegenaan loop is iets wat ik in anderen als verwerpelijk detecteer: de angst om los te laten.

Het getuigt van intelligentie en realisme om je kwaliteiten, vaardigheden en whatnot uit te spitten om tot een persoonlijk ontwikkelingsplan (een POP!) te komen. I could not agree more. Maar het werkt ook héél belemmerend. Want ik slaag erin om mezelf keer op keer in een gekend - strak - keurslijf te duwen, terwijl ik helemaal geen keurslijf wil. Of hoef, for that matter.

Ik ben niet gehandicapt. Binnenkort ben ik zelfs niet eens meer "ziek". Toch lijkt het alsof ik constant aan mijn belemmeringen ten onder ga, terwijl ik die eerlijk gezegd maar op specifieke momenten als erg lastig ervaar.

Dat die momenten geheid binnen mijn werktijd vallen, zou een duidelijke indicatie kunnen zijn. Waaruit ik zou kunnen besluiten: stop met dat werken! Nu!

Maar zulks concluderen houdt geen steek. Want in al die tijd dat ik niet werk (na aftrek van slaap toch een kleine 100 uur per week) zit ik heus niet op mijn luie reet te niksen. Neen: dan doe ik dingen. Véél dingen. Van alles en nog wat. Online en offline. Voor ons gezin. Voor anderen. Voor mezelf. Ik plan en regel, shop en drop, spreek af en rijd rond, zoek op en leg uit, loop en fiets, knutsel en schrijf dat het een lieve lust is.

Zonder noemenswaardige problemen. Ik ken mijn grenzen. Geef ze aan. Stop op tijd. Doe precies die dingen waar ik goed in ben. En als er al iets misloopt, is het geen failblog materie.

Een andere conclusie kan dus zijn: ge zijt niet goed bezig, tijdens de werkuren.

Misschien moet ge daar eens over nadenken.
Zonder direct in paniek te slaan.
Zonder misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel.

zondag 29 maart 2009

Insult me again. Taunt me a second time.

Thou misbegotten fly-bitten flax-wench!
(hier meer)

Continuous memorylessness

De komende week zou een kalme week moeten worden. It'd better. Want ik heb er de klotepest in. Ben lastig tegen de mijnen en achterdochtig in het algemeen - wat best logisch is als je zelf niks onthoudt ...
  • ben mijn afspraak met de ADHD coach vergeten (wegens niet in de agenda genoteerd, great!)
  • heb - op wat kribbels op een los blad na - géén idee wat we precies afgesproken hadden voor de volgende keer ...
  • idem betreffende de taken voor de loopbaanbegeleiding ...
  • ben er me pijnlijk van bewust dat ik het eerste set van coaching afspraken (op tijd stoppen met werken en dagelijks lunchen) geheel uit mijn handen liet glippen ...

Zat vanmiddag met het veranderingsmodel van Prochaska en Diclemente op schoot en ben er gewoon kribbig van geworden. Dat "stilstaan bij hoe je overkomt en de gevolgen van de eigen houding" zit me aan alle kanten dwars. Enerzijds zou ik er absoluut moeten mee stoppen mensen de indruk te geven dat ik mijn zaakjes netjes op een rij heb (duh!). Anderzijds helpt het evenmin om stoom af te laten of te janken op Facebook & Twitter want dan word ik benaderd door mensen die me zorgelijk kijkend vragen hoe het met me is.

Ouch! Paranoia sets in. They think I'm a basket case ...

woensdag 25 maart 2009

LOUD & NO SLEEP

Heb gisteren 2 uur gespind. Vandaag eens om de Watersportbaan gelopen. Ervaar vlagen van extreme concentratie. Heb geen nekpijn meer. En ook geen tijdsbesef. Alles vloeit in elkaar over en het lijkt alsof maart hoogstens een week oud is. Afspreken wordt riskant: ik vergeet dingen terwijl ik ze uitspreek .

't Is alweer een tijdje geleden dat ik nog een zware "up" doormaakte. En tot nog toe is het draaglijk. Ik ben nog niet de godganse tijd bezig met het afremmen van de ontremming.

Ben er niet al te bezorgd over. Ik weet nu dat ik wat meer medicijnen mag nemen. Want ik ga naar bed omdat huisgenoten slapen. Niet omdat ik moe ben.

Zoals het nu voelt, kan ik gewoon doordoen. Maar dat doe ik niet: ik ben een redelijk mens. Veel te verantwoordelijk en verkrampt om de boel de boel te laten zijn.

Maar toch: ik moet dringend leren dat opgeven OOK een optie is. Een die ik nooit eerder overwoog maar hey, things change ...

I always wanted to be proud of you ...

I'm no Caprica Six and he's no Gaius Baltar either, but still ...


DURF
DOM DOEN
copyright AVS Oost-Vlaamse Televisie

dinsdag 24 maart 2009

Finding Ada

Women need to see female role models. I couldn't agree more. But where I've been in the past 20 years - in the tech field - I did not come across all that many women.

Yup, ik kan me uit heel mijn opleiding - lang geleden en wel in de alfa-wetenschappen - geen enkele vrouw met technologische kennis of aanleg herinneren. Echt waar.

Dus zal ik mijn vroegere (kantoor)buren, de dames van de Toegepaste Wiskunde nomineren. Want die zijn er goed vertegenwoordigd. En tot mijn verbazing zijn er ook héél veel vrouwelijke studenten die bij hen les volgen. Zo zie je maar.


Meer over de eerste Ada Lovelace Day vind je op twitter, en op deze "post list". En wees gerust: ik ga er ook eens wat meer over lezen ...

maandag 23 maart 2009

Likewise, Kara Thrace


It was nice to meet you, Lee Adama.
Likewise, Kara Thrace
Daybreak (Part 2, 1:20:35)

Goh ja, ik vind niet dat alles - Kara's aandeel bijvoorbeeld - "naar wens" verklaard is. Maar ze hebben hun best gedaan, wetende dat ze lang schreven zonder een einddoel in zicht. Ik vind de slotaflevering geslaagd. En ja, er blijven lastige vragen, het is geen Whedonesque einde. Maar ik heb wel zitten snotteren, en dan nog het meest voor Baltar, of all people.

Gatver: ik kon het gelijk niet geloven van Michel, maar kijk, ik was evenzeer geroerd.

zondag 22 maart 2009

To sync or not to sync ...

De holy grail of synchronization speelt me weer parten ...

Ahum. Wat zou er nu - in mijn situatie - het slimst zijn ?
  • Synchronisatie opzetten tussen de Outlook agenda (werk), mijn Google Calendar en mijn NokiaE51?
  • Of gewoon een (paar) keer per dag met de telefoon online gaan om naar Google Calendar te kijken?
Met syncen heb ik al een paar keer "gespeeld". GooSync, Scheduleworld en Funambol zijn namen die ik me herinner. Maar of ik er iets nuttigs mee deed? Niet echt.

Eigenlijk blijf ik liefst bij 1 locatie: Google Calender dus. Alwaar ik de Remember The Milk integratie gebruik. En van waar ik SMS reminders naar mijn telefoon stuur.

Voor zover ik zie kan ik alle gebruikte sites stuk voor stuk netjes - in een m. versie - op het scherm krijgen. De vraag is dus: wat is het handigst? Automatisch synchroniseren zodat je ook offline de boel kan consulteren. Of eens gaan kijken wanneer het nodig is. Somehow heb ik het idee dat het synchroniseren voor mij ook meer data transfer zal betekenen dan gewoon gaan kijken.

Maar kom, mijn Mobile Vikings simkaart is in - gratis - test, dus probeer ik best één en ander om de handigheid en de kost te vergelijken.

Op het syncen van mijn "contacten" bijvoorbeeld, daar zal ik nog eens moeten op studeren.

Gelukkig ben ik - al lang- geheel van bookmarks af. De tijd dat ik die nog poogde te synchroniseren herinner ik me levendig...

vrijdag 20 maart 2009

Who's that woman in the mirror?

Te veel werk & te weinig focus (dus STRESSEN & dagelijks doordoen zonder lunchpauze), trips naar Londen, afspraken met coaches, school infoavonden, tandartsvisites mèt kids, lang wachtkamerzitten bij de orthopeed, foren op de fietsroute, nauwelijks kans om op de vaste momenten te sporten en als kers op de taart een afwezige drill instructor...

Het gaat weer véél te hard en er is te weinig sprake van structuur en regelmaat. Met alle gevolgen vandien...

Ik ben er nog wel, maar dan ook weer niet. Ben ontkoppeld. This isn't me. Enkel een overweldigende stroom van gedachten in een omhulsel dat ik als vreemd ervaar.

Ik sta in de les met een barbell in mijn handen en probeer te doen wat het vrouwmens vooraan voordoet. Alleen slaag ik er niet in om de instructies aan mijn lijf door te geven. Ik kijk in de spiegel en ga na of de vrouw daar min of meer hetzelfde doet. En zo - met behulp van visuele feedback - lukt het min of meer.

Ik ben gedegouteerd. Boos, dat het wéér zo ver is gekomen. Dat ik afdrijf naar dissociatie. Dat het brein draait zonder lichaam.

Hoeveel rust eer dit weer goed komt? Geen idee.


I am the hybrid.
De Cylon datastream passeert door mijn kop.

donderdag 19 maart 2009

Like butter scraped over too much bread

Ook al bevind ik me duidelijk aan de bovenkant van de mood curve, toch kan ik met zekerheid melden:

There's Not Much Left Of Me Right Now

maandag 16 maart 2009

LDN, second time around in 2009

Zoals te verwachten viel, was ik 's ochtends iets na zessen subiet klaarwakker: de angst om te laat te komen op activiteiten mèt openbaar vervoer zorgt geheid voor adrenalinepieken. En het ging goed: in Gent Sint-Pieters herkende ik een paar andere girlgeeks en vanaf toen kon het niet meer stuk. In Brussel Zuid was ik zowaar relaxed: het feit dat ik dezelfde trip 2 weken eerder had gedaan maakte toch een verschil. Dus haalde ik een koek met koffie bij Panos en schoof ik wat later braaf aan voor de simcards. Lo and behold: ik was gelijk niet de enige met met een nieuw (of geleend) toestel! Bij de meesten ging het er nogal stressy aan toe. Maar eens ik de configuratie aan de Viking van dienst ontfutseld had, liep het vlotjes. Alleen het wachtwoord voor de Eurostar mobile application wist ik niet meer. Het zat wel ergens in gmail, dus zou ik er wel bijraken, bedacht ik me tijdig.

Op de trein was het druk: babbelen, met de smartphone prutsen, de goodie bag doorsnuffelen en ontbijten met champagne. In tegenstelling tot de vorige - licht verkrampte - keer, ging het wel heel snel. Eens we in St Pancras kwamen, koerste de hele bende richting metro, op naar Oxford Circus alwaar we bovengronds keisnel uitzwermden. De combinatie foto's maken, foto's en tweets posten, shoppen en met een paar girls bijeenblijven was er voor mij definitely te veel aan: de komende uren waren dazed & confused en het feit dat ik last had van een allergische reactie op mijn ogen - met 'vaseline op de lens' effect - maakte het geheel extra vervreemdend. Maar kom, ik was helemaal niet gestresst of zo. Mijn 'go with the flow' hield stand en ook al miste ik vast één en ander tijdens de talks in de Apple Store (die ik niet eens treffelijk bezocht), de Anglofiel en referentiejunk in mij kreeg yummie goodies toegestopt in de vorm van Victorians Ada Lovelace en William Morris.

Na de Apple stop gin
g het weer snel snel verder, zo snel dat Smetty en ik in een poging tot reglementair oversteken de rest van de voormiddag kliek in een wip kwijt waren. Maar niet getreurd: met twee was het minder moeilijk kiezen wat doen. Omdat ik in de eerst plaats een geek ben, stond de wireless muis hoog op mijn verlanglijstje. OK, ik had gehoord dat je bij Bose een kwartier bezig gehouden werd, maar voor de prijs van dat ding - ik was van plan er binnenkort een te kopen - mocht dat wel. Dus vulden we de wedstrijdformuliertjes in (ik twijfelde even over het telefoonnummer dat ik zou noteren) en lieten we ons in een zetel zakken om Ashley's verkoopspraatje te ondergaan. Wat hij demonstreerde was de moeite en strontduur - ik zei nog dat het echt iets voor hubby zou zijn, ware het niet dat er maar een 400-tal cd's op de schijf kunnen en dat het volume ervan niet uitbreidbaar is. Maar kom, 't was niet het moment om te gaan nitpicken over details. Na een foodstop in de Starbucks (met LARGE frappucino) bekeken we jeansen bij Esprit, van alles en nog wat in de National Geographic Store (mooie kinderboeken!) en liepen we bij uniqlo binnen waar er een nieuwe collectie binnen was sinds mijn vorig bezoek. Smetty vond haar goesting in de jeansen en ik heb 2 van die hele dunne "zomergiletjes" mee mee (tja, hier hadden ze gewoon alle mogelijke kleuren en bij JBC was het even duur voor 1 cardigan).

Toen we Lush binnenliepen begon de tijd voor onze volgende afspraak te dringen, maar dat was buiten Sas gerekend. Met haar uiterst professionele kennis van zaken leidde ze ons door het gamma. En toen we enige bruisballen tot een shitload Lush verwennerijen rijker richting metro hosten, was het al bijna 16u. Onderhand begon de mist in mijn kop op te trekken en besefte ik dat The Berkeley in Knightsbridge wel een héél erg posh adres was. De speeches waren net gedaan toen we aanschoven om - met silver cutlery - te genieten van fraaie petit fours en cucumber sandwiches. En toen ging plots mijn "gewone" gsm af. En er sprak iemand - tiens - Engels aan de andere kant van de lijn. 't Was een mevrouw van Bose, die me vertelde dat ik de prijs had gewonnen (YAY!). En of ik de prijs (zo'n iPod dock, meen ik me te herinneren) in wit of zwart wou? Met hubby's recentste zwarte iPod in gedachten koos ik zwart. En oh, "it will be dispatched to your home", zei ze nog. Viel ik daar bijna van mijn stoel!

Voor de rest raakten we aan de praat met een dame uit Toronto en had ik nog een fijn gesprek met Caroline. En tegen dat we terug op de trein zaten was iedereen een beetje uitgeteld.

Het was een fijne dag en op het gebied van techniek had ik met mijn Nokia E51 geen problemen. 'k Had de handleiding mee, maar had die niet nodig: eens de data settings goed stonden zat ik zo op iGoogle (mijn virtuele homebase voor e-mail en agenda en zoveel meer), Twitter, Flickr, Ping, Facebook en de Eurostar mobile application, alwaar ik dankbaar gebruik maakte van de location map om het Berkeley hotel te vinden. Toch liep niet alles naar wens: op http://m.girlygeekyshopping.eu kreeg ik (vooraf) mijn Flickr account niet juist ingegeven en blijkbaar kon ik dat niet meer corrigeren. En eens te plekke, liet de connectie het geregeld afweten, zodat ik uiteindelijk maar 2 foto's live kon uploaden en ik geregeld naar regular Twitter ben uitgeweken om daar een tweet te posten. Het feit dat iedereen met 2 nicks geconfronteerd werd, was ook nogal verwarrend, maar kom, met 40 girls geeks hebben we het er zeer mooi van afgebracht. Ik kan ook niet genoeg benadrukken dat het een unieke dag was.

Was mijn week vooraf niet zo overvol en gejaagd geweest dan had ik de tijd genomen om de shopping lijst eens op voorhand door te nemen (dat was een héél goed idee geweest realiseer ik me nu - maar dan had ik vast ook veel meer mee naar huis gesleurd).

No social butterfly (2)

Het is beestig druk maar nu ik weer volop gecoached word, steek ik echt wel een tandje bij om te werken aan de heikele punten (voor de ADHD leek: de afkorting is VALS, voor Vriendschap, Administratie, Lezen & Sport). Voor mij persoonlijk is er voornamelijk werk aan de winkel voor de eerste twee...

Want een sociaal leven IRL, euhm, daar ben ik niet echt sterk in. Over het algemeen ben ik opgelucht als ik me na alle "verplichte" interactie terug kan afsluiten van externe prikkels, als daar zijn: medemensen.

"Eenzaat" is het woord dat hubby durft te gebruiken. Buiten de werkuren zal u mij niet vaak in gezelschap aantreffen. Ofwel ben ik thuis met de mijnen, ofwel heb ik de mijnen op sleeptouw. En dat is het zowat. De schoolpoort en de kant van het rugbyveld zijn - ik geef toe - omwille van de onvermijdelijke small talk, bij tijden een beproeving. Ja, ik kom zéér geregeld uit mijn kot om te sporten, maar ik ga naar de les voor de les, spreek er met niemand af en blijf ook niet plakken voor après sport gezelligheid. Het komt erop neer dat ik buiten de mijnen, de collega's, mijn dokter en mijn coaches verdacht weinig mensen "toelaat". En dat is niet goed voor mijn "welbevinden", zegt men mij. Jaja.

Nu is het niet alsof ik met mijn DGT module "intermenselijke vaardigheden" onder de arm op pad trek, maar ik doe er tegenwoordig toch iets aan. Als deel van mijn persoonlijk "kom uit uw kot"-project betrad ik in de voorbije maanden de sociale arena van een barcamp, een 'Happy UGent Hour', een Gentblogt fuif, een Twunch, een Facebookparty en zowaar 2 BGGDs. En dat allemaal zonder noemenswaardige mensenkaters! Ik heb zowaar het gevoel dat ik mezelf aan het overtreffen ben.

Tja, geen wonder dat ik geen tijd meer heb om te bloggen. ;-)

zondag 15 maart 2009

Thanks for BGGD Shopping in London

A big THANK YOU to

Mobile Vikings, for the simcard and the (male) configuration aides. I was dead nervous with my brand new Nokia E51 and wouldn't have managed to configure it without your help.

Eurostar, for the goodie bag filled to the brim with:
Rollingtalks (Caroline Maerten) & Eurostar for the event organisation (including talks at the Apple Store and networking at the very posh Berkeley Hotel) and the brand new social mobile application.

And last but not least Clo Willaerts (bnox) who made all of this available to us, girl geeks.

Well done, all of you, and again: thanks!

dinsdag 10 maart 2009

Soms is groen niet wat je denkt dat het is

Het moet me van het hart: ik ben geschokeerd. Omdat ik blijgezind afging op ik wat dagelijks met mijn eigen ogen zie. En dat mijn perceptie - volgens hen - niet strookt met de realiteit. 

Twaalf jaar donkerblauw met wit, plus nonnen: ik kan u eerlijk meegeven dat de naweeën van dat trauma nog steeds niet geweken zijn. Het was dus met enige aarzeling dat ik gisteren met dochter Goene Zaalwaarts trok, om eens te horen wat ze daar verkondigen over het middelbaar. Want ik had gehoord dat het daar goed is. En eerlijk gezegd: volgens wat ik hoorde en zag is het daar héél goed. Op één ding na: hoewel de nonnen ondertussen uitgestorven zijn, is de hypocrisie dat niet

Tijdens de intro bladerde ik al in het schoolreglementboekje en botste ik op strenge kledingregels. Maar die op het podium beantwoordden er alvast niet aan, dus zo'n vaart zou het wel niet lopen, dacht ik. Tot de ever so cute leraar Latijn ons op de rondleiding meenam naar de uniform shop, alwaar hij stipuleerde dat je ongeveer alle kleding - in wit en flesgroen, met schoollogo - daar diende aan te schaffen. 

Huh? Dagelijks zie ik hordes groentjes richting Dampoort flaneren en daar komt maar weinig flesgroen bij kijken. Op de lagere school is men streng, dat is duidelijk. Maar naarmate de leeftijd stijgt, neemt de camouflage toe: ze dragen stuk voor stuk khaki groene spullen. En dat vinden dochter en haar vriendinnen tof. En dat deed mij overstag gaan: als zij niet over haar nek gaat van het uniform, dan is het voor mijn part een mogelijke school.  

Dochter zelf was wel tevreden. En mondig. Ze stelde vragen over hoe het zat met die godsdienst ("Wordt er hier gebeden voor het eten?") en ging in discussie over het uniform ("Mijn vriendinnen in de muziekschool dragen allemaal andere spullen, blijkbaar mag het dus...") . Het werd me gelijk ook duidelijk dat de brave leraar niet gewend was aan kritische 11-jarigen. 

Maar kom, we hebben nog een paar scholen te doen. Wordt vervolgd ...


 

maandag 9 maart 2009

Oorwurm van de dag ...


En nu maar hopen dat die weg is ...

Sometimes lost is where you need to be

Da's er een om te onthouden, terwijl ik me door nog een stapel oriënterende opdrachten worstel.


Just because you don't know your direction, it doesn't mean you don't have one.

zaterdag 7 maart 2009

From now on, every human on Earth who might be a cylon, will be a cylon

Deadlock & Someone to watch over me achter de kiezen en neen, ik ga nu niet opnieuw kijken, geen episode guides en geen opiniestukken lezen vooraleer ik mijn eigen theorietjes neerschrijf. Al dat controleren op plausibiliteit is voor later...

Mijn eerste gedachte na de laatste gezien aflevering was trouwens dat ze toch wel heel hard bezig zijn met het promoten van Caprica. Vermoedelijk zullen vele vragen daarin beantwoord worden, en niet in de komende slotafleveringen.

I guess I figured out why the hybrid said Starbuck is "the harbinger of death".

Kara is probably a
Human-Cylon crossbreed, just like Hera.

From the moment that Cylons would
regain the possibility to procreate organically (as the 13th tribe did), I guess that would mean that they would "die" organically too. So if she is a Human-Cylon hybrid, it means that she would get older and eventually die. So she would be the one introducing death...

Now if Kara is a crossbreed ...
  • does it make her Cylon? I guess so. In any case she's half Cylon.
    Following her crash on Earth, she must have been resurrected ("reborn" according to the
    Final Five) in the station outside Earth.

  • who are her parents?
    This one's open for wild guesses.
    First of all: four of the Final Five are in couples. Ellen & Saul, Tyrol & Tory.
    And what about Anders?
    Did he hide something from the rest?
    Like a girlfriend?
    A crossbreed girlfriend?
    Or maybe a crossbreed daughter?
    Anders is a musician, a composer; that we know. Plus: there's been other incestuous relationships: there's Ellen and Cavil (she is his maker), Saul and Caprica-Six (he is her maker) and Tyrol and Boomer (he is her maker).
    Or is it Daniel - number seven - the other artist?
    Did he manage to procreate either with a 13th tribe humanoid cylon or with a human?
    And if he did: who was she?
Aside of all this, I have lots of questions which remain unanswered. I think I will rewatch the episodes starting with "Sometimes a great notion". And I might even google for a few hours.

But one - admittedly silly - thought came to me - on the chronology of matters: if BSG earth is our earth, the one we're on now, and our current time is approximately 2,000 years prior to the Second Cylon War, we could well replace slayer verse by this:

From now on, every human on Earth who might be a cylon, will be a cylon. Every human who could have the power, will have the power. Can stand up, will stand up. Cylons, every one of us. Make your choice. Are you ready to be strong?


I am!
:-)

dinsdag 3 maart 2009

Who does the thinking if we don't? (1)

Had bovenstaande titel al maanden op een papierke staan en dan bots ik vandaag op pagina 9 in de Metro op dit, alwaar ze een stuk van mijn geplande argumentatie kracht bijzetten.


Neen, de tekst is hier niet leesbaar. (Hier wel - vandaag toch.) Ja, ze zijn er weer aan begonnen. Neen, er is blijkbaar nog geen site. Er hangt wel al iets op de buskotjes.

maandag 2 maart 2009

Much

Twee Battlestar afleveringen, twee weken Louis Louise, een paar boeken waar ik net weer vooruitgang in boekte en héél véél inspiratie ... een pak briefkes en blaadjes vol gekribbeld in de voorbije weken, allemaal aanzetten tot blogposts waar nog niets van is gekomen...

Zou ook wel iets over London willen schrijven (want daar zat ik vorige week).

Heb door mijn trip ook heel wat "achterstallige" feeds/mails/tweets staan.

En oh, al die foto's, die moet ik nog opladen...

En ik heb ook nog huiswerk. Voor mijn coaches. Genoeg om me een tijdje zoet te houden.

En 't is al een heel eind druk op het werk.

Maar kijk, subiet komen ze hier thuis. Ik ga maar es soep maken zekerst?