zaterdag 25 april 2009

Wherever I lay my head

't Zit erop, het schoolkamperen. Dochter is ingeschreven, we kunnen gerust zijn.

De hele toestand - op het sanitair na - leek wel een festivalcamping. We hadden pizza's, slaatjes, BBQ, wijn, fris, verse koffie en koeken van de bakker. En het was ook een beetje een reünie, met ouwe studiegenoten, buurtbewoners en kennissen die we vanaf volgend schooljaar misschien iets vaker zullen zien of horen.

Neen, mij ga je niet horen klagen over het "vreselijke" feit dat je bijna 22u voor een schoolpoort moet aanschuiven. Dat laat ik liever aan anderen over. Want dat kamperen op zich, dat doe ik best graag. Ik maal niet om comfort - slaap om zeggens net zo lief op het trottoir.

Wat voor mij wel benauwend was, was de hoop volk op een kluit en de stress die deze hoop - door een niet aflatende stroom van ongenoegens en innuendo - wist op te bouwen.

Maar kijk, ik hield het hoofd redelijk koel door goed deel van de tijd te lezen, dronk geen sloten, sliep behoorlijk vast en was om 5u50 vanochtend niet eens mottig toen ik voor de deur plaatsvatte. Buiten de zonnebrand op mijn armen, heb ik dus niks te klagen.


Waar ik niet op gerekend had, was dat er na de inschrijving en het rugbytornooi - zonder tussenstop thuis - nog eens een dik aantal uren op de diergeneeskunde zouden worden doorgebracht. Want ik had op een douche gerekend en mocht dus 6 uur langer wachten. En dat vond ik niet leuk. Maar kom: de 979 pagina's Tommyknockers zijn uit. Ha!

vrijdag 17 april 2009

No balls, no dances

Sportdag. Hoewel hyperventilatie en lage bloeddruk mij bleven plagen, heb ik mijn belofte aan zoon waargemaakt: ik heb rugby gespeeld. En ook cricket.

Twee balspelen dus, terwijl ik eigenlijk geen bal kan vangen noch raken. Want hand-oog coördinatie, dàt is mij niet gegeven. En choreografieën onthouden lukt me evenmin. Maar kijk, het moet niet altijd lopen, fietsen, bodypump, yoga of pilates zijn.

Durf proberen, dacht ik zo!



En neen, de man op de achtergrond maakte géén deel uit van het gelegenheidsteam. Hij kwam gewoon meedoen. Om op de foto te staan denk ik...

En het is hem blijkbaar gelukt.(1)(2)(3)(4)(5)

dinsdag 14 april 2009

Adem Vrij

Vandaag voor het eerst in een hele week een redelijke dag gehad. Dat wil zeggen: een dag die niet voor 90% door hyperventilatie, benauwheid en een te hoge hartslag werd gekenmerkt.

We hebben met ons vier veel gedaan vandaag. Samen en apart. Een hele kinderkamer zéér grondig opgeruimd, veel boodschappen gedaan, een paar wassen gedraaid en buiten gehangen en een beetje gelezen (feeds en ook wat in een BSG boek). Morgen doen we een uitstap. Ik zie het zitten. Maar toch ... Het gaat allemaal heel aarzelend en ik ben niet blij dat ik mijn vakantiedagen onder zulke omstandigheden opsoupeer.

vrijdag 10 april 2009

Schrodinger's lolcat

Some sun and some songs and silliness ensues.


Schrodinger's lolcat
Originally uploaded by dantekgeek

Where is my pink Prada tote?

Oh noes! Had niet goed door maar waar ze de voorbije dagen voor bedtijd naar aan 't kijken waren tot ik er vandaag effe bij ging zitten. High School Musical 2 Rehearsal Cam, bij de extra's op de dvd. Ouch.

Gnoti seauton: verwacht dat ik de voor de rest van de vakantie van die fijne oorwurmen zal zingen...

Fetch me my Jimmy Choo flip flops,
Where is my pink Prada tote?
I need my Tiffany hair band,
And then I can go for a float.


dinsdag 7 april 2009

Time to admit defeat (Durf Dom Doen, pt.3)

Het lukte niet vandaag, om mezelf nog maar een keer bijeen te rapen en nog maar een dagje door te doen. De pijnlijk verkrampte spieren, verhoogde hartslag en continue ademloosheid van de laatste weken beginnen door te wegen. Als ik na een half uur frisse lucht buiten nog geen snars minder shaky en hyperventilerend ben, zal het in een vergaderzaal niet beter gaan, bedacht ik me.

Zeker niet als ik daar getuige mag zijn van mijn afgang. Want hoezeer ik dat ook zou willen, ik krijg de neuzen niet dezelfde kant op en de klus is niet geklaard, alvast niet wat mijn deel betreft.

I hit rock bottom. En ze weten het. Van hem, want ik heb zelfs de moed niet om zulks te zeggen. Ze hebben ondertussen laten weten dat er meer rekening zal worden gehouden met wat ik wel kan. En ik geloof ze hoor. Zie het als een mooi vooruitzicht om waardevolle zaken te doen.

Maar dat neemt niet weg dat ik nu geen overschot meer heb. Niet genoeg energie om "flink" en "sterk" te zijn en er mijn schouders onder te zetten...

Neen, ik heb niet de gewoonte om van dingen weg te lopen. Integendeel. Maar toestanden als deze gaan ten koste van veel meer dan werk alleen. Ze hollen mij uit, tot er geen greintje mens meer overschiet.

Ik weet dat ik weer op mijn poten zal vallen en er dan weer even hard tegenaan zal gaan.
Ik weet dat dit tijdelijk is.
't Is gewoon uitputting.

zondag 5 april 2009

Get Well or Die Tryin'

April: al 3 maand van het jaar 2009 achter de rug.

Drie maand mét een plan: met behulp van coaching een aantal zaken meetbaar leefbaarder maken oftewel: "to reduce the amount of discomfort".

Wat ik ondernam was een serieuze poging om recht te kruipen uit de put waar ik eind vorig jaar in belandde. Wat ik ondervond was dat die zaken waar ik weinig of geen invloed op had - zoals de consideratie van anderen - geheel fout liepen.

Hoe hard ik ook claim dat ze met die dingen niet bij mij moeten afkomen, toch knik ik ja en toon me zelfs welwillend om ze uit te voeren - for lack of someone else. Omdat ik er absoluut niet tegen kan. Tegen het ontlopen van verantwoordelijkheden. Tegen het afremmen van wat vooruit moet gaan. Tegen het berusten in de wetenschap dat er bij ons toch niks fundamenteels verandert. Tegen mensen die zich wentelen in de meest pejoratieve betekenis van het woord ambtenaar.

Dus haal ik mezelf shit op de nek. Werk ik mezelf in nesten tot ik helemaal niet meer weet van welk hout pijlen te maken.

"Het is mijn eigen schuld" is al veel te lang mijn mantra. Ik wil er van af.

Vanmiddag was ik weer met dat persoonlijk ontwikkelingsplan bezig, waar ik netjes invulde dat ik uitkijk naar een situatie waarin ik (vul in op de lijntjes) nog een beetje plezier heb aan wat ik doe. En weet je wat: ik ga ervoor. Het moet gewoon.

Pas op voor de Cyclonen!

Tiens, vanavond Battlestar Galactica op tv, zag ik daarnet op de Humo TV-gids. Toch maar effe kijken om welk seizoen het gaat ...

Oh, het eerste.

En lees nu wat er te in de pilot te zien valt:

"Reeds meer dan veertig jaar leven de mensen uit de kolonies van Kobol vreedzaam samen met hun (robot)vijanden, de Cyclonen. Maar net wanneer de oude pantserkruiser Battlestar Galactica tot een museum wordt omgevormd, vallen de Cyclonen de mensen opnieuw aan..."

Ahum.
Is dit nu het werk van een automatische vertaalservice? Of gewoon van debielen?
I wonder...

donderdag 2 april 2009

Signs of passive-aggressive behavior

Heb ondertussen al genoeg psycho-educatie achter de rug om te weten dat ik niet aan de sukkel ben omwille van een passief-agressieve persoonlijkheid. Let that be clear. Goh ja, ik weet dat ik best assertiever zou mogen zijn. Maar het is een Catch-22 van jewelste, waar ik hier en nu en eigenlijk alweer jaren lang mee wordt geconfronteerd.

It is better by far to keep things as they are (Durf Dom Doen, pt.2)

Hoe lang ben ik al van plan om iets anders te gaan doen? 
Euhm, na mijn C++ opleiding begreep ik dat programmeren - en alles wat daar enigszins op leek - absoluut niks voor mij was. 
Dat was in 1994.