zondag 24 januari 2010

Two shower days

Alweer twee weken achter de rug. Effe kijken hoe dat ging.

Week 2
Volgens Nikeplus moest ik in 4 keer een totaal van 28,94 km bijeenlopen.
Volgens MyAsics moest ik in 5 keer 3u en 35 minuten lopen.

Ik heb 15,82 km gelopen, op 1u45' en verder heb ik 1 les striding en 2 lessen spinning meegedaan, die evenzeer als cardio training tellen. Ik kom dus op een totale loop afstand van 15,82 km (da's 13,12 km te weinig) en totale tijd van 4u15' (da's 40 minuten te veel).

Week 3
Volgens Nikeplus moest ik in 4 keer een totaal van 33,77 km bijeenlopen.
Volgens MyAsics moest ik in 5 keer 3u en 35 minuten lopen.

Ik heb 21,77 km gelopen - een stukje ervan zonder registratie omdat ik het zenderke niet mee had. Verder deed ik mee aan 1 les spinning en liet ik me op Velofollies aanporren tot het virtueel beklimmen van de Kluisberg (maar dat tel ik niet mee). Ik kom dus op een totale loop afstand van 21,77 km (da's 12 km te weinig) en totale tijd van 3u25' (da's 10 minuten te weinig).

Viel mee: in week 2 ben ik 5 keer gaan trainen, wat veel is. In week 3 heb ik met marathonman, hubby en de kids meegelopen en van die laatsten had ik geheel niet vermoed dat ze zich zouden aansluiten.
Viel tegen: met dit weer is 2 keer douchen op een dag niet fijn. Uitdroging en stro haar zijn mijn deel. Ondertussen smeer ik ook met de "Cien Baby Oliegel" die ik kocht voor zoon - hij is degene die courant ingesmeerd moet worden - en snap ik wat hij bedoelt met het "vettige friet" gevoel ...

zaterdag 23 januari 2010

De V in VALS

Een aandachtstekort dat heeft twee kanten: het feit dat ik niet genoeg aandacht kan geven heeft wel degelijk implicaties op de aandacht die ik krijg - of "verdien". Vriendschapsrelaties vereisen wederkerigheid, volgehouden aandacht over een langere periode. Ervaring heeft me geleerd dat ik zulks meestal verklooi. Omdat ik niet afspreek. Een hele tijd mijn telefoon niet opneem. De moed niet heb om met de auto ergens heen te rijden. Wel de hele tijd aan de verjaardag denk maar toch geen kaartje stuur. En al zeker niet bel.

En nee, ik ben niet zo sociaal gestoord dat ik geen gène voel als ik niet "gepast" reageer.

Ik heb ondertussen geleerd dat het nu eenmaal zo is. Dat ik er niet goed in ben. En dat ik met de gevolgen moet leven. Niet moet zagen dat ik geen vrienden heb. Content mag zijn met de relaties die er wel zijn. En werken. Thuis. Met de buren. Met ouders van vriendjes. Met medesporters. En met zijn maten.

vrijdag 15 januari 2010

Shinyung Oh

Ik kan me niet herinneren hoe het komt dat ze in mijn Google Reader terecht kwam. Maar ik lees ze graag. Gelijk nu weer.

Het zou alleen pijnlijk kunnen zijn. Maar dat is het niet.

Elders op de wereld zijn er mensen die je van haar nog pluimen kent die vergelijkbare dingen doormaken en ook vergelijkbare dingen voelen.

Is dat een troost?

Baby I'm bored

Mijn "Keep Calm and Carry On" strategie heeft in het voorbije half jaar voor relatieve rust gezorgd. Oppassen en gestadig voortdoen: het lijkt een toverformule, maar dat is het natuurlijk niet. Want gelijkmatigheid, da's niet aan mij besteed. Soms - tegen beter weten in - miste ik de moodswings. Verlangde ik naar "het gevoel te leven".

Jaja. Moet ik er Zentall & Zentall bijhalen en de optimale-stimulatietheorie uitleggen?

Ik zag het niet aankomen - echt niet - maar een licht hypomane episode brak aan. Ik ben - en blijf - wakker. Eet me onnozel. Ervaar een major bore-out. Probeer de ontremming tegen te gaan door véél te sporten. Maar het blijft plankgas met de handrem op. Genoeg om er fysiek van af te zien: nek en arm murw van de spanning.

Oh mensen: IK WIL LOOS GAAN. Dansen, drinken, een paar passanten een zéér serieus pak slaag geven ... en meer van dat fraais. Het zou helpen. Zeker weten.

Maar ik zit thuis, achter de computer. Ik denk na over alle stommiteiten die ik niet uithaal omdat het nu eenmaal niet mijn gewoonte is. Ik schrijf blogposts. En ik ben boos, omdat niemand ziet dat ik compleet aan vodden ben. Omdat ik het zo goed wegsteek. Ha.

All for science (5)

Rond nieuwjaar, in de bus, een enveloppe van UGent. Handgeschreven. Tiens? Een nieuwjaarskaartje thuis? Hmm. Toch maar niet opengedaan, ik herkende de afzender niet.

Ja, ik laat mijn post vaak liggen en door iemand anders openen. Net zoals ik - als het effe kan - zo min mogelijk de telefoon beantwoord.

Wat bleek: het was helemaal geen wenskaart. Nope. "Betreft: Verslag onderzoek ADHD bij volwassenen 2009", las ik. "Een overzicht van uw persoonlijke resultaten op alle vragenlijsten". Aha. Dat dus. Nog niks over het EEG-gedoe, stond erbij, "gezien het onderzoek nog lopende is".

Vijf bladzijden dus, met tabellen. Per vraag wordt de score weergegeven ten opzichte van het gemiddelde bij de andere deelnemers. Ik hoop maar dat het een representatieve groep was, want wat ik lees zegt me redelijk weinig en het ziet er bovendien op sommige punten inconsistent uit.

Heb ik inconsistent geantwoord? Geen idee. Ligt het aan de andere deelnemers? Wie weet? Nu ja, het verslag is geklasseerd bij de rest van mijn testresultaten en ik zal de shrink een kopietje geven. Misschien raakt hij er wijs uit.

Who cares anyway.

dinsdag 12 januari 2010

Quote

Kijk: dat is nu waarom ik Michel graag heb zie:

"Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik de allereerste ben om een welgemikte spreekwoordelijke rochel in de richting van arty farty kunst voor de kunst te spugen. Ik moet er niet van weten, van dat soort kunstenaars-tussen-aanhalingstekens dat men van mijlen ver ziet aankomen, allemaal onzen onder mekaar die de juiste andere onzen kennen, brr."

Ik wou dat ik het gezegd had.
Echt.

zondag 10 januari 2010

Morgue & Dollhouse

Net de tweede aflevering van Six Feet Under gezien en 'k ben er echt wel voor te vinden. Vind het eigenlijk niet jammer dat ik er nu pas aan begin. Het komt goed uit, meer nog: het is precies goed getimed: de Battlestar box was uit en Acht begon met het uitzenden van Six Feet Under, van het begin af aan! Joepie! Handig!

Familiehistories - think Soprano's - zijn altijd fun. Wel, euhm, als toeschouwer toch. Van op een veilige afstand. In fictie is disfunctioneel essentieel. En de cast is schitterend! Het valt me op dat de familieleden echt op elkaar lijken. Rossig blonde bleke mensen. Het soort dat ik niet echt aantrekkelijk vind, omdat het te herkenbaar is. Michael C. Hall - een stuk bleker dan in Dexter - speelt hier de uptighte broer. De man die zijn affaire met een zwarte flik wegmoffelt omdat hij zelf ternauwernood aanvaardt dat ie gay is. Met een losbol van een broer, een zusje dat graag experimenteert en een moeder die flipt over haar affaire met de coiffeur denkt hij dat de hele verantwoordelijkheid voor het familiebedrijf onmiskenbaar bij hem komt te liggen. Ocharme.

Verder keek ik ook naar Dollhouse, waar de slechte "active" Alpha wel heel driest te werk ging. De aflevering van vorige week vond ik nog erg goed. Deze keer had ik het moeilijk: Alan Tudyk is gewoon geen geloofwaardige slechterik. Ook al loopt ie er reuze gespierd bij, I don't buy it. Te zacht, te lief, te bleek, te rossig. Hoban "Wash" Washburne: ja. Een schildknaap: ja. De schizofrene Alpha met 48 persoonlijkheden: NEEN. Ondanks de gesmaakte aanwezigheid van Mark "Romo Lampkin" Sheppard - nog een BSG crossover - was ik er gelijk niet meer zeker van, dat Whedon hier iets onvergetelijks neerzet. Jammer.

Now run!

Voila, ik heb deze week mijn best gedaan: 25,92 km gelopen, in 4 keer, goed voor een totaal van 2u en 45 minuten. Plus een les Spinning Boost (een dikke 45 minuten), twee keer een kwartier roeien op de zeer fijn echt aanvoelende want klotsende Fluid Rowing Ergometer en ook nog wat gesukkel op zo'n stairmaster steptoestel.

Voor het lopen heb ik een programma, of liever: twee programma's, omdat ik nog experimenteer met zulks. NikePlus lag het meest voor de hand omdat ik mijn loopjes al registreerde. Bij de "coach" daar koos ik voor het 10K programma; het duurt 12 weken en stuurt je 4 tot 5 keer per week de baan op.

Het NikePlus schema werkt met een afstand per keer; aan het begin van de week start je met een kleine 4 km en dan komt er elke keer wat bij, tot het eind van de week. Wel stom dat ze de coaching niet in kilometers maar in miles opstellen, zodat je rare afstanden moet lopen. Zo kwam ik trouwens aan iets meer dan de door Nike vooropgestelde 25,72km.

Bij MyAsics, waar ik vroeger al programma's bekeek, ligt de nadruk op tijd: om op 25 april de Antwerp 10 miles te lopen, raden ze me aan om gedurende de komende 15 weken 5 keer per week te trainen. In de eerste en de tweede week is dat vier keer 35 minuten en 1 keer 75 minuten. In totaal 3u35min, bijna een uur meer dan de 2u45min die ik in de voorbije week liep.

Conclusie: het NikePlus programma is aanlokkelijk omwille van de te lopen kilometers. Ik heb ze gehaald, maar niet in vooropgestelde volgorde. En ik heb soms redelijk hard gelopen, om ze af te werken. Het MyAsics programma is lastiger om te volgen, maar beter, denk ik. Elke weekdag gedurende een dik half uur lopen, met een langere run in het weekend, is waarschijnlijk heel wat gezonder, maar je bent er langer mee bezig. Een ander punt van belang is dat ik bij MyAsics het lopen met een gerust hart eens door een andere cardioactiviteit kan vervangen. Misschien is dat niet zo'n slecht idee - voor de knietjes en zo.

En de planning? Dit lijkt me wel wat.

  • 21 maart - 10 km - Dwars door Dendermonde
  • 25 april - 10 miles - Antwerp 10 Miles
  • 31 mei - 20 km - Brussel
  • 10 oktober - 21,1 km- Brussels Half Marathon

dinsdag 5 januari 2010

I thought I wasn’t but I’m really hurting

Getver. De goeie voornemens en ambitieuze plannen zouden er moeten afspatten. Maar wacht eens: die zijn er niet.

Het is te koud en het is oppassen geblazen of je gaat onderuit. Dus wil dochter plots niet meer met de fiets naar school. Bedenk maar wat. Zoon ziet dat schoolgaan al helemaal niet meer zitten. Stemming in mineur, stressen aan de poort omdat de turnzak - die hij zorgvuldig inpakte - niet mee is. Op de terugweg naar huis scheurt het debiel dunne Delhaize zakje en mag ik tijdschrijft en brood met mijn vervriezende blote handen aan het stuur klemmen. En later, terug aan die schoolpoort, hoor ik dat zijn hartslagmeter/horloge op de eerste dag dat hij die droeg "verdwenen" is. Allemaal omdat hij na twee weken ontspannen & vrolijk thuis niet meer door had dat hij op school niks uit zijn handen mag leggen. Aaargh.

Ik ben ontploft. Heb er genoeg van. Kan er niet meer tegen. Twee schooldagen, zo lang duurt het om mijn kind boos, ongelukkig en lastig te maken. Hij huilde zondagavond. Ik hield mijn hart vast. Bedacht ik me dat ik met even veel angst op de volgende schooldag wachtte. Neen, ik kan hem niet van school afhalen en hem zelf lesgeven, dat wéét ik wel. Het zou voor niemand goed zijn. Het kan alleen niet verder zo.

Het enige wat er op de planning staat is het huis grondig opkuisen en voorbereiden en voortdoen...

Het enige waar ik aan denk is dat ik me toch keer op keer feestelijk laat verneuken omdat ik mijn mond niet opentrek. En als anderen dat dan wel doen, hulp inroepen, dan kan ik daar zoooo kwaad om zijn. Want hey: ik stel het zonder!

Ik laat u met rust. Laat mij dan ook met rust. Doe uw werk. Maak het mij niet nodeloos lastig. OK?


I can’t behave
No it’s not the heathen in me
It’s just that I’ve been bleeding lately
Internally
Don’t turn to me
And I’ll bide my tongue, the torrid weapon
I could learn a useful lesson

What’s so great about the great depression?
Was it a blast for you?
Blasphemy

maandag 4 januari 2010

Modus Vivendi

Soms kan ik er niet zo goed tegen, tegen mensen. En dit jaar gaat het me gelijk niet af, de nieuwjaarswensen. Tja. An invisibility cloak would come in handy.

Het is gelijk dat ik er de energie niet voor heb. Of dat ik het weer verleerd ben, de "interactie". Want de vakantie, die was erg rustig. Op de gezinsleden, de buren en enige dichte familie - die ik ook al niet maandelijks zie of zo - heb ik eigenlijk met geen kat gecommuniceerd. Rustig zo.

Het is altijd zoeken bij mij. Tussen wat ik zou willen (even sociaal zijn als hubby) en wat ik verdraag (enkel hen die ik echt bij mij wil, en dan nog). Soms gaat het goed en doe ik mijn best. En soms zou ik liefst in een gat in de grond wegkruipen, weg van al die mensen. Brrr.

Het is gewoon lastig, in real life. Maar dat weet ik al lang. Ik moet constant schipperen. Draaglast tegen draagkracht afwegen.

Mocht ik meer dan 4 kruisjes kunnen zetten bij borderline symptomen, dan had ik een excuus. LOL.

Nu ja. Vertel mij niks over mensenkaters, ik weet er absoluut alles van.

zondag 3 januari 2010

New Year's Resolution


Zondag. Voor 18 man. Ik moet er eens aan beginnen. Yep.

Doelloos is zinloos

Het is niet dat ik niet sport - het is alleen zo dat ik niet echt zwaar regelmatig bezig was in het vorige jaar. Er waren geregeld perioden dat er weinig - één keer in de week maar - werd gesport. Maar er waren net zo goed weken van 4 uur spinning en 10 km lopen. Dat ook.

Waar dit aan te wijten is? Euhm? Motivational issues zeker?
Wat de spinning betreft waren er zware motivational issues. Leraren komen en leraren gaan: ik spin al sinds 1998 en heb er dus al verschillende meegemaakt. Flauwe. Leuke. En héle leuke. Er zijn jaren geweest dat ik 3 keer per week naar een les ging - of twee keer per week 2 opeenvolgende lessen meepikte, omdat ze gewoon goed waren. Stevig. Oppeppend. In de voorbije twee jaar echter, heeft de spinning soap me af en toe zo erg gedegouteerd, dat ik gewoon geen zin had om me naar de les te slepen. Ok, ik ben gevoelig voor onderhuidse spanningen. Daarom ben ik geregeld naar een striding les gestapt. En ja, nu lijkt alles weer op zijn plooien te vallen. Maar ik mis hem, onze drill instructor, omdat die mens mij als geen ander kon motiveren. Om stevig door te doen. Grenzen te verleggen. Tegenwoordig, bij die nieuwe, zit ik naar de klok te kijken: nog zo lang, ha, nog zoveel minuten en ik mag hier weg.

En de spinning combo, mijn favoriet, met krachttraining na de cardio? In geen weken meer gehad. Gewoon omdat de helft van de lessen afgevoerd zijn. Het dinsdag-donderdag-zaterdag schema houdt voor mij geen steek meer. That's a fact.

Wat het lopen betreft heb ik gewoon geen plan. Ik loop wanneer het me uitkomt. En ook al ben ik geregistreerd bij MyAsics, MapMyRun en Nike+, in de praktijk loop ik gewoon een basic workout "now playing", zonder doelstelling whatsoever. Which is kinda stupid, I know.

Wat yoga en Pilates betreffen is 2009 een zeer kalm jaar geweest. Ik raakte niet naar de les. Of er was geen les op een moment dat ik er heen kon. Op die week Hot Yoga na, bleef het bij plannen maken. Waar niks van in huis kwam.

Thuis sporten: het zou moeten lukken. Materiaal genoeg. Zeg nu zelf: een dvdtje opzetten met een yoga of Pilates les, wat is daar nu moeilijk aan? Of een uurtje fietsen, da's ook geen kunst. De ergometer - met uitgebreide programmeermogelijkheden - verhuist al jaren van kamer naar kamer. Omdat ik uit ervaring leerde dat als ik er eens 5 minuten op zit, ze gegarandeerd naast mij komen staan om mij te ambeteren met om het even wat.

Ziet u de bui al hangen?

Jaja, ik heb een boek gekocht: "Gezond van start met Marathon man". En ook al behoor ik niet tot het Factor 100 doelpubliek, toch hecht ik belang aan het volgende:

‘Doelloos' sporten is zinloos,
iedereen heeft een concreet doel nodig om van te dromen.


Dat is precies wat er bij mij ontbreekt. Dus dacht ik: een nieuw jaar, een nieuw sportschema? Mét een doel?

Mocht ik nu die NikePlus eens deftig volgen? Ik heb eigenlijk geen idee hoe ik zo'n Coach Programme op de iPod moet zetten. Maar wat ik al wél weet is dat ik in februari en maart naar alle waarschijnlijkheid 3 avonden per week aan de Blaarmeersen zal doorbrengen. Tijd zat om te lopen dus.

En zou anderhalf uur Power Yoga op maandagavond 20 u niet een uitstekende remedie tegen de spinning malaise zijn?

Het lijkt allemaal futiel maar in de praktijk is het knokken. Om een planning aan te houden. Om afspraken die al jaren gelden aan te passen. Niet toe te geven aan impliciete en expliciete suggesties om toch maar thuis te blijven. Niet toe te geven aan de tegenzin, nu het donker en koud en nat is.

vrijdag 1 januari 2010

2009 Monthly












Jaaroverzicht?

Er kroop tijd in, om de "My Year in Status" output wat te fatsoeneren met een teksteditor. Om er daarna Wordle clouds van te maken, eerst met de default instelling (150 woorden) en toen met 80 woorden omdat dat er beter uitzag. En toen - geen mogelijkheid om bij een scherm te raken - begon ik wat te kribbelen op een papierke en in mijn notaboekje. En daar kwam het woord navelstaarderij in voor. En toen had ik er nog maar weinig goesting meer in. Een jaaroverzicht, WTF, who needs it?


Hmm. Op het eind van een jaar waarin het aantal blogposts - precies door Facebook en Twitter en Plaxo en Ping.fm en Brizzly en Hootsuite en god weet wat nog - tot beschamend weinig dropte, zou het kunnen dat er onverhoeds héél wat boeiende informatie de blog niet haalde. Of juist niet?

Het "My Year in Status" overzicht toont de "What's on your mind?" updates. Niet de links - en dat waren er vermoedelijk meer - naar alles wat me bezighield. Neen, enkel en alleen het meest prozaïsche, samen te vatten als: ik bevind me hier en vind dat zo, ga subiet naar daar, pik onderweg een kind op, ga eten, sporten of tv kijken en ga vervolgens te laat naar bed.

Goh ja, in januari 2009 heb ik geregeld geschaatst. In februari stresste ik over iemand die erg op mijn zenuwen werkte en over de nieuwe ADHD coach. Ik ging ook met dochterlief naar London en de beloofde blogpost met details over deze fijne uitstap kwam er nooit. Maart was absoluut manisch: véél werk verzet, véél geregeld en gepland en véél gesignaleerd dat een deel van het werk geheel niet lukte. Wat tot een complete crash leidde, in april. Yep. Mei - een mottige maand - had ik nodig om weer op mijn poten te raken. De nekpijn was niet meer draaglijk en er kwam een osteopaat bij te pas. Toen raakte de Nintendo DS zoek. In juni had ik de Milleniumtrilogie uit. En op de laatste schooldag brak zoon zijn sleutelbeen. Juli begon als een last-minute-opvang-arrangement-hell en zette zich verder in vrij lauwe feesten. Bodrum was heet. Augustus was Astridpark en een heerlijk warme surfweek in Bredene. De Nintendo dook weer op. September was hard werken aan mijn opleidingen en me aanpassen aan de middelbare school. Ik kocht een laptop voor de jonge studente (en mag hem ook gebruiken als ik wil). In oktober zat de schoolroutine erin. Facts en "Star Trek (2009)" stonden op de agenda. November was kinda depressed; de maand eindigde bovendien met een begrafenis en een familiediner. December: overstresste kids en aftellen naar de vakantie. En toen op het gemak thuis: op familiebezoeken na ben ik helemaal nergens heen geweest.

Voila: dit was 2009.