maandag 28 juni 2010

Vlindershort en tank top

Twee weken geleden nog een lange tight en zo meer. Nu bloedheet. Lopen in die warmte? OK, maar toch effe de outfit checken. Geen bril om te beginnen, zolang het niet halfduister is zie ik best goed. De nieuwe tank top met ruguitsnijding? Check. En waarom niet eens dat vlindershortje van héél lang geleden bovenhalen? Yup. Da's een goed idee!

Nu ja, het was het proberen waard. Fris was het zeker. En bloot. Aan de billen. Niet dat dat me stoorde. Gène is niet echt mijn ding. Maar buiten het feit dat het voelde alsof ik in een onderbroekje rondkoerste - en het er eigenlijk vast zo uitzag, was het ook niet heel praktisch. Toch niet voor mij en vast niet voor iedereen die niet hyper skinny is en dus geen zogenaamde Bermuda-driehoek heeft (dat is de ruimte tussen je dijen als rechtopstaat met je benen gesloten naast elkaar).

Voila, da's ook weer uitgeklaard.

't Is warm

De wekker ging af en tien minuten later kwam W. naar boven, met koffie en krant. Zette zich naast me neer met de cultuurbijlage en zei: Ha! Aerosmith heeft op Graspop geopend met 'Love in an elevator' ...

Lap. Nu zit ik voor de rest van de dag in die lift. Met Steven Tyler. Ik hoop maar dat ie gedoucht heeft

Het mentale beeld dat ik van hem heb dateert - gelukkig - uit de tijd van de clip.

zondag 27 juni 2010

Knooppunten (1)

Ik heb het gedaan! Eindelijk! Mijn koersfiets gepakt en een nieuwe knooppunten lus uitgeprobeerd. Goed voor 50 km. Alleen deze keer - oef. Eindelijk zelf het tempo bepalen. En dat ging aardig: 25 km/u gemiddeld, dacht ik vooraf, zonder rekening te houden met stops (kaartkijken, drinken, wegenwerken en oponthoud door wielerkoers). En dat werd het ook ongeveer, 'k heb het niet echt gemeten maar grofweg op de duur van de hele rit geschat. Want het was verkennend bedoeld; om te zien of deze route een optie is voor vaker. 't Is een manier om de mindere stukken te leren kennen (De Pinte dorp en onmiddellijke omgeving bijvoorbeeld: yikes!). En als ik de route ken, moet ik de volgende keer niet de hele tijd hard opletten om de knoopunten bordjes te zien.

50 km dus, in dit "bloedhete" weer. Of ik zot ben? Neen. Ik heb het geen moment te warm gehad. Was niet bezweet. Heb me ook niet zwaar ingespannen. Enkel op de absoluut rechte stukken - langs de spoorweg en het water - ging ik naar de 30 per uur toe. Met een licht verzet, kwestie van schoon rond te blijven draaien. En het was heerlijk! Toen, en nu achteraf nog. Geen last, geen zadelpijn, alleen een beetje moe.

OK, mijn linkerschouder zit vast, maar da's alweer weken zo. Ik zit weer op het punt dat er zo goed als dagelijks pijnstillers bij komen kijken, en moet dus dringend die foto/echo laten maken.

Wat de route betreft zijn er tegenwoordig massa's sites waar je kan plannen en andermans routes overnemen. Ik vermoed dat je met wat zoeken ook wel besprekingen vind, maar ik zoek het liever zelf uit.

Van heel vroeger kende ik de Leiestreekroute (55 km) en de Kastelenroute (48 km) en alles langs de Scheldearmen, richting Merelbeke en richting Wetteren. Met de Ladies Fun Ride deden we voornamelijk Destelbergen, Oostakker, Heusden, Laarne en Wetteren aan. In de voorbije maanden verkende ik - met kinderen - de richting Mariakerke, Vinderhoute, Lovendegem om via Drongen, Latem, Afsnee, de Drie-Leien, de Assels en de Blaarmeersen naar huis te keren. Vandaag deed ik voor het eerst een lus in een nog andere richting: Zwijnaarde, De Pinte, Eke, Nazareth. Van knooppunt 6 (ongeveer bij ons thuis) tot knooppunt 2 in Zwijnaarde, rij je langs de Schelde. Onverhard en stoffig. Grind en honden zonder leiband: oppassen dus. En aan het sluizencomplex voorbij het Liedermeerspark wordt het echt complex. Gelukkig is de bewegwijzering duidelijk, maar het is daar echt gevaarlijk en ik zag geen verlichting op het "raarste" stuk. Het traject Zwijnaarde-De Pinte-Nazareth-Eke slingerde heen en weer over de E17, de N60 en de spoorweg. Veel bruggen en zeer lelijke suburbs, niet fraai. Er zat maar een schoon stukske bos tussen (de Langedreef). Van Eke terug naar Zwijnaarde was wel super: grotendeels op een verhard jaagpad. Waar er een echte ( jonge!) wielertoerist voor mij kwam rijden. En ik kon hem een hele tijd goed bijhouden (tot hij stopte om rechtsomkeer te maken en geambeteerd keek).

Ik ben heel blij dat ik vandaag op de fiets ben gesprongen: de 10 "fietsweken" (april en mei) waren geen onverdeeld succes en hoewel dochter en ik de op 30 mei Ladies Fun Ride uitreden, hield ik aan de poging tot samen wielrennen vooral een gevoel van frustratie over. Over het sportieve aspect. Maar nog veel meer over mijn onkunde om daar net geen punt van te maken.

donderdag 24 juni 2010

't Is volbracht. Of zo.

Oef. De examens zijn gedaan. Ik mag weer buiten komen. Gedaan met aanmoedigen en controleren. Gedaan met oppassen. Explosieve tieners: tell me about it.

Next? Een plan de campagne opstellen voor de braderie, morgennamiddag. Eerst en vooral een outfit kiezen waarmee ik snel en efficiënt spullen kan passen. Hemdje, losse rok en schoenen die in één stap uit zijn. En dan zie ik wel. Waar ik wel of niet geraak.

Het zit me dwars dat ik niet kan lopen vanavond, want morgen zal het ook niet makkelijk worden. 't Is altijd iets. 't Is alsof ik al weken wachtende ben. Tot het schoolvakantie gevoel ook mij overspoelt.

'k Denk aan de professionele suggesties die ik maandag kreeg omtrent veilige en gecontroleerde kicks om verveling te vermijden. Parachutespringen? Bungeejumpen? Pffft. Daar ben ik te bang voor. Pistoolschieten? Dat lijkt me wel iets. Zeg nu zelf: een psychiater die zoiets voorstelt, da's ne specialen.

Toch weet ik het zo niet. Zeker niet als ik er zelf verder over brainstorm. Kickboksen? Te lastig, ik ben niet goed op explosieve kracht. P90X doen met een personal trainer ? Te duur (en alleen zou het mij nooit lukken). Triathlonnen? Is net effe buiten beschouwing. Gewoon op café gaan en coke snuiven gelijk iedereen dan maar? Oh sorry. Dat was wat hij niet aanraadde. Hij is gewoon blij dat ik er niet bij ben, bij zijn ADHD clienten met verslavingsproblematiek. Lief hé?

Ach, soms ben ik gewoon kwaad op mezelf omdat ik - als puntje bij paaltje komt - een ongelooflijk redelijk mens ben.

Heeft u dat ook wel eens?

woensdag 23 juni 2010

I like them a bit mean these days.

In real life zal je mij nooit, maar dan ook nooit met "bad boys" aantreffen. A habit? Flierefluiter? Onbetrouwbaar? Niet met mij!

Op tv daarentegen, kan ik het best hebben. Dat ze roken en drinken en zo. Rondhangen met onaangename maten. Het niet te nauw nemen met exclusiviteit in relaties. Ronduit criminele feiten plegen. Nee, het moeten niet altijd brave helden zijn.

Jax Teller (Charlie Hunnam) in Sons of Anarchy is lief en innemend, zorgzaam en zelfs wat schattig. Maar hij schiet de stalkende ATF agent zonder aarzelen voor de kop. Zijn morele twijfels maken hem sympathiek, maar ik denk niet dat ie van het "aanwezige" soort is. Met zijn maten op café, ja.



De verhuis van de Fisher Funeral Home in LA naar Miami gaf ons een knappere Michael C. Hall, met goudbruin tintje. Dexter Morgan is op het eerste gezicht een normale man, met een vaste vriendin en zelfs pleegkinderen. Dat ie ook nog een een seriemoordenaar is, en meer dan eens serieus in het nauw wordt gedreven, tja, dat maakt hem best interessant. Iedereen heeft geheimen, iedereen verbergt iets of heeft redenen om zaken te rechtvaardigen. De seriemoordenaar kant zit in ons allen, zij het op andere manieren, lijkt hij ons te willen zeggen.

Vampire Bill (Stephen Moyer) in True Blood is de slechtste van de hoop, maar ook de meest zinderende. Als hij aan Sookie uitlegt wat er haar te wachten staat nadat ze zijn bloed dronk (versterkte zintuigen en een verhoogd libido), weten we genoeg: he's trouble. Bill mag dan wel zeer ouderwets voorkomend en beleefd zijn, hij heeft behoorlijk last van zijn gewelddadige neigingen. En zijn goesting in niet-synthetisch bloed, vrees ik. Juist omdat je nooit precies weet waartoe hij in staat is, is het héél spannend aan zijn zij. En Bill Compton is ook geweldig sexy. 't Zijn toeren.

Marc Anthony (James Purefoy) is zonder twijfel de schoonste schurk van de bende. Een drinker, een gokker, vulgair, met een grote bek en overal, altijd vrouwen. Bij tijden een perverse pummel. Met een voorliefde voor bloed, lust en meer bloed. Maar zie hem aan: die kop, dat lijf! Een klassieke schoonheid. En dom zal hij ook wel niet geweest zijn, als je ziet hoe ver hij 't schopte, in (HBO) Rome en zo.

dinsdag 22 juni 2010

90 minutes (and more)

De laatste weken doe ik anderhalfuur loopkes. Op tijd, niet op afstand. Deels omdat ze er thuis moeten aan wennen dat ik zo lang weg ben. Nu ja, als ik ga spinnen ben ik voor langer weg. Maar dat is meestal 's avonds. En dat zijn ze wel gewend. Twee uur lopen echter, dat moet ik nog proberen. Want 2 spinninglessen na elkaar, da's wel 2 uur, maar ook 2 keer een warm-up en een cool-down.

Vorig zondag was het koud; ik liep met een met lange tight, een compressiehemdje, een buff en een UGent sweater. Dat laatste was een experiment. Ik ben niet snel geneigd om katoen aan te trekken, maar het was zo koud dat ik dacht dat ik niet eens zou zweten. Toch kwam ik terug met een natte mouw, aan de kant van mijn iPod armband.

Wat er mij doet aan denken dat ik eens een echt loopjasje moet aanschaffen. Want mijn dunne fleece vest is OK zolang het droog is, maar als het regent staat er subiet water in mijn mouwen. Ik kan het er gewoon uit gieten. Echt. En het ouwe Aldi loopjasje met de afritsbare mouwen is nog bruikbaar, maar een beetje losjes zo en dat lichtblauw, dat vind ik niet zo mooi meer. Het is ook niet meer waterdicht. Wat me op volgende vraag brengt: hoe doe je dat eigenlijk, met loopjasjes, om ze waterdicht te houden? Want ik was die keer op keer omdat ze kleddernat zijn. Ze gewoon laten opdrogen, da's vies.

Ik liep zondag ook met andere schoenen. 't Was nodig: mijn laatste paar is echt compleet op. Goed dat ik die heel ouwe Saucony's nog staan had. Ze hebben absoluut hun beste tijd gehad, maar de demping is er nog niet helemaal uit. Ik moet er werk van maken, van loopschoenen kopen. Net als van het laten maken van nieuwe loopzolen. Het komt er niet van om die afspraak bij de sportgeneeskunde op het UZ te maken.

Voor mijn verjaardag, denk ik aan een goeie sportbril, om mee te lopen en te fietsen. 'k Heb al eens gekeken en die van Rudy Project staan me wel aan. Zo een model met wisselbare glazen en een clip-on op sterkte.

't Wordt dus tijd dat het solden wordt. Ha!

maandag 21 juni 2010

Smart has the plans, stupid has the stories

Een slecht seizoen voor terrasjes, gecombineerd met examens: genoeg om serieus de blues te krijgen. No fun. Alles moet en ik heb geen vooruitzichten. Geen plekken waar ik heen wil, geen mensen die ik wil zien. Geheel knorrig.

En als ik dan de deur uit ga - in hun kielzog - is het weifelend. Moet ik echt mee? Wat ga ik daar in godsnaam doen? Eten? (Pfft, ik eet al genoeg zooi en elders stop ik - uit verveling - geheid te veel in mijn bek.) Praten? (Ik haat het eeuwige gejengel over kinderen. Zeker als ik het produceer.) Drinken? (Help, neen. Met al dat lopen ben ik zeer selectief wat alcohol betreft: het voelt niet goed als je de dag voordien drinkt en ik heb ook geen ambitie om witte wijn kilo's te accumuleren.)

Eigenlijk ben ik ook superseut. In die zin dat ik me steevast zorgen maak over alles wat ik zeg als ik een glaasje cava op heb. Ontremming: het maakt me doodsbenauwd.

STEL DAT IK IETS WILDS DOE?

Jaja, ik ben geheel Ruth Fisher: so uptight I could make a corpse look loose.

Chiro bucht, vliegt in de lucht

Een medemama - met 1 zoon bij de Scouts - stuurde een mailtje: of mijn zoon niet mee wil, met de Chiro uit onze buurt. Want ze gaan naar zee, volgende zondag.

Nu is het zo dat zoon met al zijn vrienden al een paar jaar bij de Scouts is. Waar ze geleerd hebben om "Chiro bucht, vliegt in de lucht" te scanderen. En ik- die het ooit tot scoutsleiding schopte - heb toen uitgelegd dat we dat ook zeiden, in onzen tijd. Want bij de Chiro doen ze aan volksdansen. En gaan ze naar de mis. De sissies!

Zoon wist al dat zijn "peter" ooit bij de Chiro was. Maar diens zoon is nu ook Scout. Chiro is dus absoluut out of the question. Zijn reactie op mijn vraag: "wil je mee met de Chiro naar zee?" was dus navenant. Zelfs toen ik uitlegde dat al zijn scoutsvrienden uit de buurt ook meegaan - de Chiro ronselt hier al jaren heel hard en op dit moment liggen alle scoutsactiviteiten stil - was hij achterdochtig.

Oh my, wat zijn we weer goed bezig. Het zal me leren.

En wat nog erger is: deep down inside vind ik het eigenlijk niet kunnen. De Chiro. Of all things. Maar een uitstap naar zee met al zijn vrienden, dat kan ik toch niet afslaan omdat ik partijdig ben ...

zaterdag 19 juni 2010

I like them old & lean these days.

Move over new wavers, nerds en fitnessinstructeurs: here comes de goedbewaarde vijftiger! Met Hugh Laurie en Kevin Costner in gedachten was ik al eerder van plan om het over goedgeconserveerde vijftigers te hebben. Waarom? Omdat ze mij opvallen. Omdat "oud" steeds minder "oud" wordt. Voor mij. Maar ook voor de rest van de wereld. Neen, ik ga er Madonna niet bijslepen - hoewel ze vast genoeg testosteron heeft. Ik heb het over mannen hier. En hun effect. Het zijn niet alleen moeders die voor Gregory House vallen. En Californication is niet "ouwe hippies only" stuff.

Hank Moody & Lew Ashby for starters: die laveren - ondanks hun bij wijlen onfrisse uitstraling - als babe magnets door LA. David Duchovny & Callum Keith Rennie zitten qua leeftijd op het randje van de 50, maar ze zetten de toon. Niemand vindt ze oud. Niemand merkt dat Leoben echt wel 20 jaar ouder is dan Kara. Want 't is er niet aan te zien.



"You age well" zegt men niet van iemand met een toogzweer van jewelste.

Ik ben niet echt vergevingsgezind wat mannen betreft. Is het omdat ik al te lang in gymzalen vertoef? Of omdat de mijnen volcontinu strijden tegen overgewicht?Anyways, I like my men lean. Ik ben er ook heilig van overtuigd dat je grotendeels zelf uitmaakt hoe je lijf de tijd doorstaat - ziekte en onheil buiten beschouwing gelaten. En ja de ene mens heeft (veel) meer chance dan de anderen, maar chance is geen excuus, tot nader order. Dat we met ons allen afglijden tot Wall-E toestanden, ik mag er niet aan denken. Dat er meer en meer goedbewaarde vijftigers rondlopen, dat echter ...

Episodes: the recap

Wat maakt dat ik een serie goed vind? Ik heb het ooit uitgelegd hier en ik blijf erbij. Naast die 3 criteria, is er natuurlijk nog veel meer, maar dat terzijde. Op dit moment is er weinig tijd. De avonden zijn lang en ik kom gewoon niet aan tv tijd toe. Lezen, ja. Maar verder kijken of bloggen for that matter, dat lukt nauwelijks.

Waar staan we nu het effe stil is? En waar sta ik? Even een recap.

Na een stilgevallen poging om de Sopranos uit te kijken zijn we in 2009 zijn samen aan een aantal DVD boxen begonnen. We keken 2 seizoenen van Californication, Dexter en Deadwood uit en tot mijn verbazing besloot hij mij te vervoegen in mijn tweede run door de complete Battlestar Galactica.
  • Californication, da's heel vaak herkenning. Niet dat we hier zo'n liederlijk leven leiden, maar de leeftijd van de protagonisten, het schrijverschap en de "rock & roll" versus gezinscontext: it sure rings a bell. Laat ik zeggen dat de hilarische toestanden waarin ze verzeild raken zeer plausibel aanvoelen.
  • Dexter is pure pret. Omdat het compleet over the top is.
  • Deadwood is klasse: het taalgebruik alleen al! Als Sheriff Seth Bullock - en echt alleen in die rol - is Timothy Olyphant vrij onweerstaanbaar. Nooit gedacht dat ik van snorren hield.
Ondertussen hebben Californication, Dexter en Deadwood elk op zijn minst een seizoen bij. We moeten nodig de draad eens oppikken.

Dit jaar hebben we ook 2 al seizoenen Hustle uit. Seizoen 3 staat klaar, voor als er tijd is. En sinds een paar weken genieten we met volle teugen van True Blood.

Op tv kijken we al enige tijd naar een Six Feet Under (Acht tv), waar we ondertussen in het vierde seizoen zijn aanbeland. Twee afleveringen per week en kijken van de digicorder: heel comfortabel is dat. Met Sons of Anarchy (2BE) hanteren we dezelfde regel.

Op mijn eentje keek ik op tv naar het eerst seizoen van Dollhouse (2BE) en nog een en ander.

Bones is ietwat griezelig. En dan heb ik het niet over de inhoud van de serie, maar over de heer Boreanaz. Ik had van meet af aan een rothekel aan Angel en nu moet ik toegeven - ai ai - dat den David heel sexy kan zijn. En echtig waar, daar kan ik niet zo best meer overweg.

Ik heb ook een stuk van Quo Vadis, het eerste seizoen van Rome (HBO/BBC) en een set Spartacus, Blood and Sand afleveringen uitgekeken.

Voila. Up to something else.

Sometimes I feel like I live in Grand Central Staaayshun

't Was de laatste dagen stressen, met dochter's examens en zo. Ik word er helemaal kierewiet van. Maar ik doe mijn best om het van me af te zetten : volgens Nikeplus moest ik deze week 33,77 km bijeenlopen en ik kwam aan 21,20 km. De resterende kilometers compenseerde ik met anderhalf uur spinning.

De laatste weken heb ik wat nieuws op de iPod laten zetten, specifiek om te lopen. Het kan niet altijd Britney blijven, toch? The Black Eyed Peas waren goed voor één keer fun, de tweede keer had ik al het gevoel dat het toch dat niet was. Maar Lady Gaga, da's motiverend zeg! Ik weet niet precies welke versie van The Fame ik kreeg, maar op een zeker moment vroeg ik me toch af of er tegenwoordig meer dan 74 minuten op een CD passen. Soit. Het loopt erg lekker weg. En tegen het einde - want daar staat Telephone - heb ik gewoon zin in een dansje als cooldown.

Sometimes I feel like I live in Grand Central Station
Tonight I'm not takin' no calls 'cause I'll be dancing
Stop calling, stop calling. I don't wanna think anymore.
I left my head and my heart on the dance floor ...

donderdag 17 juni 2010

Blandijnberg

Vanochtend gaf ik een introsessie in de Blandijnberg. In een PC lokaal dat nog niet bestond toen ik er lang geleden rondhing. Ergens achter het aquarium, waar ze nu soep en broodjes verkopen. Tijdens de pauze rookte ik een sigaret op de binnenkoer, met iemand die ik indertijd - 12 jaar geleden al - tijdens een VDAB opleiding leerde kennen. Die binnenkoer, daar was ik nog nooit op geweest. In onzen tijd, was de deur gewoon op slot.
Achteraf - het was al bijna 13u - nam ze me mee naar haar kantoor, in de Vakgroep Nederlandse taalkunde. Taeldeman is al lang weg. Magda De Vos bijna. Maar het zaaltje en de kantoren, zien er niet veel anders uit dan 25 jaar geleden.
Goh, het is raar, maar als ik in de Blandijn kom, dan ben ik weer razend enthousiast. Alsof de wereld zich opent en ik weer student ben. Ze mogen mij morgen komen vragen om te doctoreren in iets met taalkunde. Ik zou het gelijk doen.

I belong there.

Is dat raar, na al die tijd?

maandag 7 juni 2010

Stepping stone theory

- Waarom zit er geen chocomelk in de automaat?
- Ah, dat wil de directeur niet. "Als we daar mee beginnen, is het hek van de dam", zegt hij. Straks vragen ze ook om soep ...

dinsdag 1 juni 2010

Imelda (1)

En toen ging ze - ze had precies nog 10 minuten de tijd - toch efkes kijken naar de "nieuwe lading". Vorige keer had ze al een preview gedaan, en nu had hij gezegd: koop er maar een paar hoor. Niet dat ze ooit zoiets zou doen op 10 minuten. Maar nog eens gaan kijken, dat scherpt de honger aan.

De Rossi boots? Neuh. Ik heb al twee paar cowboy style dinges.



De samples van Catwalk, slingbacks met een ronde neus of pumps met een spitse neus? Goeie stuff voor 50 euro. Mooie kleuren ook.


Zie nu: ze hebben een batch Yves Saint Laurent binnen. En ook in mijn maat zit er wat tussen: deze hele hoge sandalen. Effe passen. Wow. Ze voelen ongelooflijk goed aan. Wat een kwaliteit! En wat staat er op de doos? Van 495 euro naar 150 euro. Super. Innit?

Ga er toch eens over nadenken zie.

Told you

Dat Spartacus: Blood And Sand lachen gieren brullen was. Leute! Op Zimbio ...