zaterdag 31 juli 2010

Dopamine, serotonin, histamine

Kijk, het zou niet mogen, dat ik wakker ben nu. En toch.

De laatste nachten sliep ik moeilijk in. Had ik levendige dromen, die ik 's morgens kan navertellen. En nu ook angstaanvallen. Door de medicatie heen.

Ik heb er serieus de pest in.

dinsdag 20 juli 2010

Nothing ever feels right (2)

Zal ik nog maar eens verder jammeren, over mijn gemis aan lol, mijn frustraties daaromtrent en de woede en agressie die ik voel tegen hen die wel loos gaan en lol hebben?
Of mag ik fierheid tentoonspreiden, als ik terugblik op het levensbeheersingslijstje van toen?

Levensbeheersing is het verminderen van emotionele kwetsbaarheid. Hoe beter je lichamelijke verzorging, hoe minder emotioneel kwetsbaar je bent.
1) Het is belangrijk dat je lichamelijke kwalen behandelt.
2) Zorg voor een evenwichtig eetpatroon.
3) Vermijd stemmingsveranderende middelen zoals alcohol en drugs.
4) Zorg voor een evenwichtig slaappatroon.
5) Doe aan beweging.
6) Bouw beheersing op (als je alleen dingen doet die je al makkelijk kunt, vergroot dat je beheersing niet)

Aw heck, misschien ben ik wel (veel) minder kwetsbaar, maar happy is niet het woord wat in me opkomt. En dat maakt me zuur. Jaloers op hen die brokken maken, ook al krijgen ze die niet meer gelijmd. Dan vel ik een hard oordeel over andermans excessen. Wil ik niks anders dan zelf uit de band springen. Hevig. Hard. Wetende dat het gedomme niks uitmaakt. Dat ik altijd op die "comorbiditeiten ten gevolge van een bèta-endorfine tekort" zal blijven botsen. Been there, done that.

Troost ik mezelf weer met de wetenschap dat ik wel slimmer ben dan Billy Chenowith en alle andere bipolairen/schizofrenen/psychoten die om de haverklap hun medicatie stopzetten omdat ze het gevoel willen hebben dat ze leven?

Of wil ik gewoon het gevoel hebben dat ik leef?

woensdag 14 juli 2010

What's in it for me? (2)

Nog twee dagen en ik heb vakantie, 3 weken lang, als ik me niet vergis. Jaja, het is tijd om wat te recupereren, ik wéét het. Maar ik heb er zelden zo tegenop gezien als nu. Want vakantie, dat is véél erger dan werken. Omdat ik geen opgelegde structuur heb. Niet moet opstaan. Niemand moet brengen of halen. Niet naar het kantoor moet.

Als het op dit moment al moeilijk is om elke dag 's middags te eten, om me aan mijn sportschema te houden en om 's nachts meer dan een paar uur te slapen, hoe wordt het in de komende weken?

Ik heb er begot geen greintje goesting in. Om de tijd die voor me ligt te vergooien aan ontregeld en besluiteloos zijn. Ik heb de moed niet om van alles op poten te zetten. Veel te lastig, veel te complex. En ik heb eigenlijk ook geen flauw idee wat ik zou willen doen. Buiten met rust gelaten worden.

Mag ik naar de opvang?

maandag 12 juli 2010

De laatste loodjes

Hier aan de UGent hebben we de Gentse Feesten vrij. Wat wil zeggen dat de week vooraf er een is van afwerken, nazien en inventariseren. Wat heb ik nog rap rap af te werken? Wat is er allemaal er hangende? En: wat moet ik zeker op het to do lijstje voor na de vakantie zetten?
Terwijl ik bezig ben, ben ik ook aan het evalueren. Wat is er goed gelukt? Wat kon er beter? Waar ging het echt goed vooruit en waar bleef ik steken?

Over het algemeen ben ik content. Dat er een paar grote zaken voor 70% afgewerkt blijven- en dus niet gepubliceerd of verspreid raakten, is typisch voor mij. Maar ik laat ze niet schieten, dat weet ik. Het gaat vooruit. Niet altijd even rap, maar toch. Ik ben ook meer dan 66% van een fulltime aan de slag. Over het algemeen zie ik de zaken in perspectief: ik weet wat ik wil en waar ik heen wil. Over het algemeen vind ik genoeg erkenning en steun. Ben ik blij met wat ik doe en de omgeving waarin ik dat doe.

Hoewel dat geen evidentie is.

De spanning op kantoor is soms te snijden. En ook al maak ik mezelf graag wijs dat er oplossingen moeten zijn voor wat er misloopt - als eens beginnen met communiceren, duidelijke afspraken maken en taakomschrijvingen vastleggen - toch ben ik hierin veeleer theoretisch. Het zit me te hoog. Ik heb al lang geen frisse kijk meer. Laat staan dat ik er nog in geloof dat "zaken zichzelf zullen oplossen". Duh.

't Is tijd dat het vakantie is. Echt waar.

woensdag 7 juli 2010

All I wanna say is ...

Ik was er op de scouts BBQ, de schoolpicnick, het schoolfeest, het tuinfeest, tot en met de Murga fanfaretoestand toe. Bracht hem naar feestjes. Haalde hem terug op. En toch kreeg niemand het idee om me te melden dat hun zonen NIET meegingen op scoutskamp.

Na de sleutelbeenbreuk van vorig jaar had ik geen seconde vermoed dat dezelfde extreme stress me nog een keer te beurt ging vallen. Want ik ben er ECHT niet goed van. Was eerlijk gezegd in het idee dat dat de vakantie planning al maanden rond was. Dat er een paar weken rust aankwamen.

Getver, het gaat een tijdje duren eer ik dit verteerd heb.

En neen, ik hoef geen voorstellen om hem een dag hier en een dag ginder te brengen. Ik hou hem zelf wel bij. Want ik heb er de energie niet voor, voor another last-minute-opvang-arrangement-hell.

Ironisch eigenlijk dat hij al dagen aan een stuk zijn huidige Michael Jackson favoriet loopt te zingen: "All I wanna say is that they don't really care about us."


dinsdag 6 juli 2010

What's in it for me?

Zie ze hier weer zitten, de vrouw van de eeuwige kosten-batenanalyse. Kan ik dit bolwerken? Wat schiet er van mij over als ik dit doe? Hoe veel en hoe lang eer ik ambetant, overprikkeld, geïrriteerd, vijandig, compleet kapot ben? Ik overweeg, schat in, plan en weet dat ik hoe dan ook geneigd ben om ietwat door te duwen. Dat ik recup nodig zal hebben. Om wat te bekomen.

Maar hey, kijk: de vakantie ligt in het verschiet. En die is goed gepland niet?

OF NIET SOMS?



zaterdag 3 juli 2010

Frituurpraat

Locatie: bij Sint Jakobs, aan het tafeltje voor het doorgeefluik van de frituur. Dochter zit er recht voor en heeft dus zicht op het grote bord met alles wat er daar te vreten valt...

Terwijl ik hen vertel waar de film over gaat die we samen zouden bekijken, onderbreekt ze bruusk:

- wat is een mammoet?
(ik)
- een grote olifant met haar op
(zoon, met pretlichtjes in de ogen, zo rap als kijken)
- met slagtanden!

Hihi.

donderdag 1 juli 2010

Anticipation/reward

Gisteren ging ik 10 mijl lopen, om mijn hoofd vrij te maken. Want lopen, da's het enige wat nog een beetje werkt, tegenwoordig. En terwijl ik liep, dacht ik weer na over die veilige en gecontroleerde kicks om verveling te vermijden. Want ik raakte er niet uit.

Mijn eerst bedoeling was om te omschrijven waarom ik precies een kick zoek, opdat ik er een waardige, bruikbare zou vinden. En mijn bedenkingen maakten mij niet blij.

Waarom zoek ik een kick?
  • Om mij goed te voelen, tiens. Of beter: om geen (mentale) pijn te voelen. Want er zijn dingen die constant pijn doen. Mentale overprikkeling is soms slopend; gelijk schuurpapier op een open wonde.
  • Tegen de verveling: dat doet geen pijn, maar da's verdomde lastig. De onrust en zo. Het gevoel dat ik tegen de muren op kan lopen. Dat mijn kop gaat ontploffen.
Maar langzaamaan kwamen er andere gedachten op. Héla, héla, het gaat om veel méér dan die kick. Het gaat over het feit dat ik zo verdomde weinig lol heb. Over dat ik zéér weinig dingen als plezierig ervaar. En dat ik daar geen schuld aan heb. Want ik wil het best wel hoor.

Wat gelukservaringen betreft, ga ik het niet over de mindfulness boeg gooien. Damn "de bron van geluk ligt in jezelf". Ik weet dat de boeddhistische aanpak waardevol is. Maar hier niet. Nu niet. Want ik herinner me duidelijk een uitleg over ADHD en beloning. Een neurologische uitleg. Waar ik niet blij mee was. En toen ik ging zoeken, kwam ik het direct tegen: "ADHD verstoort het beloningscentrum in de hersenen".

"De neurotransmitter dopamine speelt een belangrijke rol bij de regulatie van emotioneel gedrag, vooral als het gaat om motivatie en beloning. Bij mensen met ADHD is de werking van dopamine in de hierbij betrokken hersengebieden ernstig verstoord. Ze hebben er abnormaal weinig dopaminereceptoren en dopaminetransporters, stoffen die de werkingsduur van dopamine beinvloeden. Onderzoekers in de USA hebben dit aangetoond door PETscans van de hersenen van patienten en gezonde personen met elkaar de vergelijken. Dit verklaart waarom ADHDpatienten moeite hebben om bevrediging te putten uit alledaagse activiteiten, betrekkelijk ongevoelig zijn voor straffen vaker verslaafd zijn of overgewicht hebben. (Bron: Journal of the American Medical Association, sept'09)"

Nu neem ik wel de nodige medicatie. En die maken het ergste - dat wat ik vroeger constant doormaakte - heel wat draaglijker. Maar 't is nu niet alsof er een "happy pill" bij zit. Feit is dat bij mij het uitkijken naar iets leuks weinig effect heeft en het residu van een leuke ervaring nauwelijks blijft plakken. Een mens zou van minder depressief worden.

Ik maak me dus druk over die veilige en gecontroleerde kicks nu. Heb het gevoel da'k met een kluitje in het riet ben gestuurd. Zeker nadat ik het volgende las. Leest u even mee? Dat stuk onder de hoofding Onderwaardering, controleverlies en moeite met 'loslaten', ja.

Need I explain more?