vrijdag 29 april 2011

Dit is iets voor Fietsbult, eigenlijk

Het kind moet heen en terug van de Ossenstraat naar de Koningstraat of van de Ossenstraat naar de Kammerstraat (hij zet daar zijn fiets in het rek) en dan naar de Baaisteeg. Ik fiets mee en rij door naar het werk, via Sint-Baafsplein, over Sint-Pietersplein, richting De Pintelaan.

Er was een super eenvoudige, rustige & veilige fietsroute voor het hele traject; nu is er van het eerste deel, wat hij dus meefietst, geen 50 m meer heel. En zelfs het daarop volgende stuk, dat ik alleen afleg, is rampzalig.

Deze week is ie op dinsdagochtend voor mijn neus bijna twee keer opgeschept. Door chauffeurs die er in achterafstraatjes alsnog wat vaart achter willen zetten. Want er zijn momenteel wegenwerken aan de gang in Gent. Véél wegenwerken. En ook nog wat gevel- en dakreparaties die volledige straten blokkeren.

Waar ligt de boel open? Waar zijn er werven die voor fietsers levensbedreigend zijn? Aan de Zilverenberg, de Oude Beestenmarkt en het kruispunt met de Keizer Karelstraat naar de Bisdomkaai. De Barrestraat is weer open maar tussen tussen Koningstraat en Belfortstraat zijn de Kammerstraat en nu ook de Onderstraat volledig onderbroken. De Gouvernementstraat zit al maanden toe. En deze week kon je in de Kortedagsteeg - Walpoortstraat makkelijk een slag van een graafmachientje krijgen, op het trottoir waar je met je fiets aan de hand mocht passeren.

En dan zwijg ik nog over al de tijd dat ik in Ledeberg een ommetje maak omdat de Bisschopstraat aan het eind van de Fransevaart open ligt. En over die kerel in overall die met zijn plastiek lint het trottoir en het fietspad van de Gaston Crommenlaan stond af te spannen zodat ik met het verkeer mee de tunnel in mocht. Toeteren dat ze deden. Alsof ik degene was die zottigheden uithaalde.

En net voorbij het UZ, waar ze voor orthopedie Matton aan het bouwen zijn is het ook reuze gevaarlijk. Al maanden.

En de Heuvelpoort, die stond deze week keer op keer in een gridlock. Waar ik als fietser door kon laveren, ergens wel content dat ik niet in een auto zat.

"Samenvallende wegenwerken op de invalswegen en in de binnenstad veroorzaken grote verkeersproblemen in de stad." Jaja. Dat het verkeer in en rond Gent stilstaat, dat heb ik begrepen.

Dat we - alle 4 eigenlijk - als fietser dagelijks ons leven wagen, dat is er over. Ik zag nog geen foto's op Fietsbult. Maar ik hoop dat die er komen. For what it's worth.

woensdag 20 april 2011

Run like a girl (2)

Ondertussen heb ik Bjorn Borg in Gent ontdekt (check voorjaar 2011!). En zijn de Puma Running Tee & Wind Jacket onderweg. Er wordt dus werk van gemaakt. Yup.


Best leuk die Chicks Only Running Club in Amsterdam.

zaterdag 9 april 2011

Triratna, we're buddhists

De kans dat ik er geraak is klein, maar toch: morgen is het nog Triratna dag. In Melle.

Run like a girl

Komt dat tegen: met een paar dagen verschil gingen de ritsen van allebei mijn loopjasjes stuk. Die van het lichtblauwe regenjasje waar de mouwen van af kunnen en die van mijn dunne grijs-zwarte "reverse Kara Thrace" fleece.


Nu ja, ze hebben het ongeveer 6 jaar uitgezongen en zijn in die tijd intensief gebruikt. Wat niet slecht is voor stukken van 15 euro max. Uit den Aldi, ja.

Het komt me niet echt slecht uit, want ik had deze winter al eens naar een "funkier" regenjasje uitgekeken en was op slag verliefd toen Nike Women op Facebook het nieuwe "Ripstop Women's Running Jacket" showde. OK, 't is geen goedkoop spul, maar wel precies wat ik wou! Leuke kleuren. Niet alleen zwart - zoals de serieuze functionele sportswear - en niet alleen in typisch "vrouwelijk" roze (of erger nog: geel of wit) gelijk bij Asics Ayami. Neen: in groen en in 2 soorten blauw!

Maar raad eens wat? Het Ripstop jasje is niet te koop buiten de USA. Hier in België moeten we het (online) stellen met het "Cyclone Vapor Women’s Running Jacket" (een saaier model) of het "Women's Windrunner Jacket" (in eighties ofte "marginale Ledeberg" kleuren).

Kijk, ze mogen me bestoken met motiverende slogans en reclame, die van Nike, ik vind het best. Maar dan wil ik hun spul ook hier kunnen kopen.

maandag 4 april 2011

Oh grow up, will you!

En toen zat ik plots midden in een discussie waarin oude, gekende ergernissen - die waar ik al lang en heel bewust in een grote boog omheen loop - oplaaiden...

Ik was verontwaardigd. Oordeelde. Merkte gelijk op ik hoe slecht ik erin slaagde om niet te oordelen. Zei "je kan andere mensen niet veranderen", maar verwachtte wel dat er naar mij geluisterd werd ...

Ja, ja, ik kan alleen inzichten verschaffen en hopen dat iemand er iets aan heeft; dat ie zich de moeite getroost om er over na te denken. En dat ik zelf mijn ergernis over het feit dat ie dat duidelijk niet van plan is, kan loslaten.

Ik heb het niet zo voor fatalisme. En al helemaal niet voor mensen die "u draagt de complete verantwoordelijkheid voor al uw daden - en bij uitbreiding dus voor héél uw leven" niet goed blijken te snappen.

Hoe vreselijk detrimenteel de invloed van je ouders en naaste familie ook was: het niet normaal dat je als 40-plusser jezelf als het product van je opvoeding blijft zien. "Het is de schuld van mijn ouders" is onnozel. Puberaal. Giftig. Een belemmering voor elke vooruitgang. 

Onwil is de makkelijkste weg. Doen alsof je niet in staat bent om ook maar iets aan jezelf te veranderen. It sucks. Maar hey: dom zijn doet geen zeer. Sommige mensen zijn bijzonder obstinaat en ik ben mijn broeders hoeder niet, heb ik geleerd

Het is wel degelijk omdat ik recent weer een goed CBT boek las, dat ik op mijn paard sprong. Omdat ik weet dat het helpt. Anders gaan denken. En anders gaan doen.

Het is de schuld van de maatschappij? My ass!

Told you it was just a scratch, got cross you didn't offer morphine

"Juliet Naked" uitgelezen. Binnen 48 uur. In grote lappen door dus.

Het was van "How to be Good" geleden dat ik iets van Nick Hornby las en - hoewel ik dat boek toen aan heel wat mensen doorgaf - heb ik na dit laatste weer compleet hetzelfde rotgevoel. 't Is altijd hetzelfde met Nick Hornby. Je denkt dat het grappig gaat worden. Omdat je zo'n mensen kent, die waar hij over schrijft. Van die obsessief-compulsieve muziekliefhebbers. De "kenners". Gasten met alle Dylan bootlegs en zo. Het soort waar je thuis samen hard mee kan lachen. Omdat ze "erger" zijn dan de man des huizes. Omdat ze alle gevoel voor proportie kwijt zijn.

Maar het wordt geheel niet zo grappig als je het wel wou. Het verhaal verliest spanning.  En heel goed geschreven is het ook niet. Plus: het einde is teleurstellend. No closure. Ergerlijk. Vind ik toch.

Misschien is dat het wat ie wil zeggen: "real life knows no closure"? Of - zoals in "How to be Good": de uitkomst van relationele perikelen is vaak weinig fraai. Zeer pragmatisch. Teleurstellend.

Ik weet het niet. 't Is alleen zo dat naar mijn gevoel, een verhaal - of het nu de roddel bij de koffie is of een boek - meestal "afgerond" wordt. Met feiten. Conclusies. Niet vaagweg met wat "random afterthoughts" lijken.

Ik denk dat het verhaaltechnisch fout zit. Niet dat ik geen afwijkende vormen ken of verdraag maar dit heeft alles weg van een "normale", klassieke roman. A story. Iets waar je dus een echt eind aan verwacht. Positief of negatief, het maakt niet uit. Gewoon, iets waar je bij denkt: ach zo, zo kan het dus aflopen... En niet: oh jee,  gaat dit nog ergens heen of heb ik wat gemist?

zondag 3 april 2011

Wasting another afternoon, punching a hole in my life

Le château de Halloy, daar was het te doen. Met 17 kinderen - de kleinste een prille baby, de grootste onze 13-jarige dochter - 14 ouders en 3 full-time cateraars, in een ECHT kasteel. Met period style meubilair en zo. Parket, schilderijen en een monumentale open haard, 14 slaapkamers en 14 (!) badkamers - sommige in marmer - een bar, biljart en tennisveld. Twee keukens binnen en een "barbecueruimte" met buitenkeuken. En nog meer van dat alles. Luxe dus. Zware luxe. En we moesten geen slag doen. Want er werd gekookt. En we werden bediend. De hele tijd door.

En chance dat we hadden vrijdagavond: zomaar zonder enige file raakten we om twintig na 7 ter plekke. En schoon weer: zaterdag om 10 uur 's ochtend zat ik op mijn yogamatje op het grasveld. In de zon. Super idyllisch, ware het niet dat halt houden niet gelijk is aan rust vinden. Ik weet het ondertussen: het duurt eer wat onderdrukt werd in de drukte stilvalt. En voor het stilvalt, wordt het eerst erger. De spanning die onder de oppervlakte zat, kwam - zoals verwacht - eerst naar boven en rolde in golven aan en af. Niet eens grote golven. Niet eens welomschreven spanning. Gewoon genoeg angstaanvallen om behoorlijk ongemakkelijk te zijn. Om niet te veel gezelschap te zoeken. 

Maar kom, uiteindelijk ben ik bij de mensen gaan zitten. Heb ik zonnecrème gesmeerd. Krant gelezen. Taart gegeten. Koffie gedronken. En ben ik toch een uurtje gaan lopen, richting Bois des Aunes. Een stuk langs de bordjes met de "losanges jaunes" van de "Ciney, capitale du Condroz" promenade. Een stuk plat maar ook wat bergop en bergaf. 't Was warm en erg zonnig waar ik geen bomen ter beschutting had. Het liep goed. En 's avonds was er BBQ. 

Vandaag, zondag, leek het ergste achter de rug. Zen-momenten zaten er niet in, maar het lukte allemaal best, ondanks de regen en de bende volk binnen. Zoals iedereen daar, zal ik dit weekend (veel) te veel gegeten hebben. Maar ik heb niet gerookt - yay! - en enkel gin-tonic gedronken. Ik ben content van mezelf. Ben er in één stuk uitgekomen. Raakte toch ietwat uitgerust. En ook de terugweg verliep vlekkeloos.