dinsdag 24 december 2013

Week 3 - Slip Sliding Away

Ik wist het vooraf: toegeven aan uitputting is gevaarlijk. 't Is pas wanneer je stopt en stilstaat dat je beseft dat de bodem van de put niet eens in zicht is.

De vakantie is aangebroken en de tieners zijn nu voltijds thuis. Dag en nacht zijn op slag zoek. De tijd verglijdt en ik verlies houvast. Ik eet niet meer, ik graas.  Ik krijg mezelf niet in gang om het “noodzakelijke” - als boodschappen en huishoudelijke klussen - te doen. En ik verdraag niks. Met alle gevolgen vandien. Frustratie en conflicten a gogo.

"Laat me met rust", zeg ik, maar ik ben zelf onuitstaanbaar omdat alles me te veel is.

Wat was het nu weer dat ik nodig had? Structuur en regelmaat: een normaal dagritme, geregeld en gezond eten, genoeg slapen, daglicht, buitenlucht en beweging.

Tja.

Week 2 - Zombie

Niet helder kunnen denken heeft zijn charmes. Maar niet wanneer je je “kwesties op te nemen met de aannemer” drie keer moet laten uitleggen.

Onrust steekt de kop op. Ik moet iets gaan doen! Tot ik eraan probeer. De krant lezen is een klus op zich. Ik wil wel, maar het gaat moeilijk.

En dan val ik eindelijk stil: de angstaanvallen zijn weg en ik word ‘s morgens wakker met een heldere herinnering aan dromen; het resultaat van die Sedinal pilletjes, vermoed ik.

Alles gaat in ultra slow motion. De wereld draait en ik kijk toe en daar heb ik vreemd genoeg vrede mee. Ik raak nauwelijks het huis uit. Slaag er niet in om te sporten. De batterij is leeg.

Wat ik niet hoef is extra stress - en die komt er natuurlijk wel, ongevraagd en in grote hoeveelheid.

De week eindigt met een langgepland kerstconcert. Vredig.

Week 1 - Ain't no use crying over spilt milk

Wat gaan ze zeggen? Zie ze weer werkeloos thuis zitten, murw in der kop.

Het meest van al geneer ik me voor de bouwvakkers die me in huis zien rondsluipen. Ik heb het gevoel dat ik hen uitleg verschuldigd ben.

Schuld en boete, dat is mijn visie. Hoezeer ik ook weet dat niet helpt, mezelf te culpabiliseren.

Gelukkig hebben we geen plannen voor de Kerst.
Gelukkig moet ik geen cadeautjes inslaan.
Gelukkig moet ik niks speciaals koken. Want het zou niet lukken.
Gelukig ben ik niet depressief. Of angstiger dan anders.

Ik werk met enige moeite de laatste week van mijn trainingsschema af en denk daarbij herhaaldelijk aan Carrie Mathison’s “Look, I'm running six miles a day, I'm sleeping eight hours. It's working.” Carrie gelooft wat ze zegt is, terwijl iedereen vindt dat het bullshit is. Ook voor mij helpt lopen enorm. Maar ‘t is niet genoeg. Zelfs met medicatie kan het fout gaan.

Niks zo gevaarlijk als overmoed: een heel jaar zonder mindfulness, zonder yoga. Ik heb voortgedaan. Dat vooral. Niet (genoeg) stilgestaan. En dat wreekt zich.

Structuur en regelmaat: een normaal dagritme, geregeld en gezond eten, genoeg slapen, daglicht, buitenlucht en beweging. Dat heb ik nodig. Zelfzorg, noemt men dat.

woensdag 11 december 2013

Taper Week

Na twee jaar van gesukkel en gepruts, van deelnames plannen en dan toch niet te lopen - omdat ik me niet fit genoeg of niet afdoende voorbereid voelde - besloot ik deze zomer om er ECHT voor te gaan. Voor een HELE marathon.
  1. Bij myasics.nl maakte ik een trainingsschema op, met als doel om er op 15 december 4 uur 33 minuten en 37 seconden over te doen. Geen al te zot plan, want ik koos voor de minimum belasting. Over een periode van twintig weken zou ik 88 loopsessies met een totaal van 772 km afwerken. Yay!
  2. Vervolgens schakelde ik Nike+ in voor de registratie. Ik ergerde me al vaak aan de pannes van de iPod synchronisatie en de buggy Nike+ website, maar besloot dat het voor mij toch precies doet wat ik nodig heb: info geven terwijl ik loop, en tijden en afstanden opslaan. Meer moet dat niet zijn.
  3. Voor de verwerking en ter documentatie, had ik al een eind geleden voor Dailymile gekozen, en daar hield ik zorgvuldig alle info bij. Kwestie van gemotiveerd te blijven.
En het ging goed. OK, ik heb al die tijd weinig gespind, en van de krachttraining die wel op de planning stond, kwam er weinig in huis. Maar ik heb grenzen verlegd. Geleerd om harder en véél langer te lopen. En mens, ben ik daar content over. Want lopen helpt. Meer dan gelijk wat.

Een dikke 18 weken lang heb ik mijn marathon schema religieus gevolgd. Tot het voorbije weekend.
Het wordt een halve, zondag.

dinsdag 10 december 2013

Dat meisje krijgt wel veel hulp hé

https://soundcloud.com/ntr-radioprijs-2013/08-adhd-ce-line-mulder

Seems like that raptor is still after me

De volgende schoolvakantie heb ik niet gehaald, da’s duidelijk.* Of ik me misrekend heb? Ik weet het zo niet.

Vakanties als reddingsboeien, dat is waarschijnlijk niet zo ongewoon bij werkende moeders. Maar het feit dat ik tijdens vakanties dubbel afzie omdat de structuur van de werkweek ontbreekt, dat maakt het extra lastig.

Als mijn focus op het werk erdoor zit, verlang ik naar rust. Om dan thuis heel snel te ondervinden dat ik eigenlijk liever op het werk wil zijn. Want daar laat men mij veel meer met rust. In de zin van: ik werk er meestal gestadig door, op mijn eentje.

Maar soit, als ik op-en-versleten ben, heb ik rust nodig. En daarmee bedoel ik: tijd om NIKS te doen. Tijd voor zelfzorg, die “bron van veerkracht” en zo meer. Veel meer dan slapen, mediteren en sporten zou dan niet mogen.

Dus: GEEN “persoonlijke inhaalactiviteiten” als kranten en boeken lezen, rondsurfen en tv opnames bekijken en veel schrijven. GEEN dagdagelijkse klussen als opruimen, wassen, koken, boodschappen doen enzovoorts. En al zeker GEEN extra klussen “want ge zijt toch thuis” of “ge zijt toch niet ziek hé”.

Daarom ga ik nooit met veel goesting in “ziekteverlof”. Omdat het niet werkt. Daarom ben ik niet zo’n fan van schoolvakanties. Omdat ze me f*cking depressief maken.

Symptomen, symptomen, symptomen. Op op den duur valt er niks meer te zeggen. Jammeren op facebook is makkelijk. Er is geen tijd voor reflectie, geen tijd te bloggen. Alles is gezegd. We weten het nu. Het wordt niet beter.

“Het is geen goed jaar geweest”, concludeert men voor mij. Maar zie, zelfs dat herinner ik me zo niet. Volgens mij ging het zelfs héél goed, met het werk. En met mijn loopplannen.

De hele serie voorstellen tot extra medicatie heb ik één voor één afgewimpeld. Op een plantenpreparaat na. Ik wil geen extra pillen. Voor de dooie dood niet.

Pas de volgende ochtend snapte ik wat hij - de specialist - me duidelijk maakte. Dat ik te ver heen ben om nog wat te tinkeren met ademhalingsoefeningen en cognitieve gedragstherapie. Dat nuttige tips over structuur en grenzen bewaken op dit moment geen aarde aan de dijk zullen brengen. Dat hij wel gelooft dat ik wil. Maar ook ziet dat ik niet meer kan.

Iets wat ik zelf steeds weer betwijfel. Ik geef niet op. Tot ik neerval. En zelfs dat vergeet ik héél vlug.

Wat brengt de toekomst? Welke zijn de vooruitzichten? Op dit moment heb ik niet genoeg geheugenruimte om langer dan een halve dag vooruit te zien. Het is bijna Kerst, realiseer ik me. En er is nog geen boom. En ja, ik ga lopen zondag. Het kan me niet schelen wat men daarvan denkt.

* Vorig jaar crashte ik inderdaad pas in de vakantie.