donderdag 6 maart 2014

The postman NEVER rings

Mercedes heet ze. Onze postbode. En ze heeft de goeie gewoonte om op af te leveren postpakketten VOORAF "afwezig" aan te kruisen - dat zagen we vorige week toen we 's ochtends snel het raam opentrokken om alsnog een pakket in ontvangst te nemen.

Meestal dropt ze onmiddellijk een afwezigheidsbericht in de bus. En die op het Stapelplein, die weten dat. "Ge kunt klacht indienen", zeggen ze daar. Maar zo zijn we niet.

Naar het schijnt is ze blond, Mercedes. Ik heb haar nog nooit gezien. Maar ik denk dat ze goed scoort op de Georoute-richtlijnen. Snel en efficiĆ«nt. Jaja.

zondag 2 maart 2014

What are families for (4)


Het zit erop, het "familieweekend". We zijn erdoor. En het ging allemaal OK. Ik ben moe, dat wel. Heel erg moe. Hoewel ik heel weinig heb uitgestoken en genoeg heb geslapen.

We hebben gewandeld. Ik heb wat gelezen. Ben in de sauna geweest. En zat mee aan tafel, van ontbijt over aperitief tot ver na het avondmaal.

Zoals altijd heb ik een groot deel van de stress weggegeten. Alles wat thuis niet op tafel komt, passeerde de revue. Boter en speculoospasta, en chips en taartjes. Bij ons vertrek was ik al vijf kilo zwaarder dan begin januari en dat zal nu niet verbeterd zijn. Nu ja, de draad opnemen en geregeld lopen - met een loopschema - daar ben ik sinds 15 december niet aan toegekomen, dus moet ik nu niet zagen over mijn dikkigheid.

De alcohol ter plekke was van superieure kwaliteit, dat mag gezegd wezen. "Het leven is te kort om brol te drinken", herhaalde schoonbroer die voor de wijnvoorraad instond en hij heeft gelijk. "Ge gaat hier niet met hoofdpijn opstaan", voegde hij eraan toe en dat klopte helemaal, al denk ik dat hij daarbij niet aan onthouding dacht. Op mijn persoonlijke alcoholconsumptie - 2 glazen rode wijn en 3 glazen cava over het hele weekend - valt niks aan te merken. Mocht mijn therapeut beloningsstickers plakken, dan had ik er NOG een verdiend.

De sfeer zat goed en is er geheel niks ontspoord. Persoonlijk ben ik gespaard gebleven van de gevreesde kritiek en slinkse opmerkingen en ik hoop van ganser harte dat mijn beperkte aandeel in de conversaties geen aanleiding gaven tot bad feelings, bij wie dan ook. 

Wat ik ondertussen weet is dat therapeuten (onbewust?) therapeuten-vragen stellen. Opdat je de situatie zou evalueren of er toch zou over reflecteren.  En dat ze conversaties aanwakkeren...

Omdat alle kinderen (en leerkrachten) een vakantieweek in het vooruitzicht hadden, leek het alsof dit een “speciaal” weekend was. Morgen moet ik echter gewoon werken.