Velocity

Het begon beter dan vorig jaar, in de zin van: ik had me de laatste week treffelijk voorbereid. Met een paar loopkes, wat spinning en wat yoga. Met dagelijks een portie magnesium-met-citroensmaak uit goedkope bruistabletten waar er misschien een minieme portie van het goedje in zit, maar soit. Ik was goe bezig. Zelfs de nacht voordien, toen zoon zich tijden een plensbui tussen ons in bed kwam nestelen, liet ik me niet tot ijsberen verleiden. Neen, ik bleef relatief rustig. De route had ik ergens op een A4ke geprint, om mijn supporters thuis de kans te geven tot zwaaien en roepen. Maar voor de rest was ik ervan overtuigd dat ik de hele zaak op mijn eentje zou klaren.

Tot zoon de avond vooraf besloot om ook te lopen. Meer bepaald voor het gele Chiquita T-shirt dat hij al jaren verzamelt.

"Dit is jouw startnummer: 2653 Wedstrijd: Stadsloop De Gentenaar 10 km", stond er. En "breng deze mail mee om uw borstnummer af te halen". Effe paniek omdat er zo goed als geen inkt meer in de printer zat om de mail af te drukken, maar uiteindelijk gingen we rond de middag met ons tweetjes naar 't Sint-Pietersplein om chip, borstnummers, T-shirts en gevarieerde promo rommel op te halen.

En later, nadat hij 1 km gelopen had, bleef ik rondhangen, in afwachting van. Ik had mijn jasje al naar huis meegegeven en had het een beetje koud in die ene laag, ook al droeg ik lange mouwen en een lange tight. Dus ging ik tijdens de 5 km efkes de Escape binnen waar ik wat aan de balie praatte. En liep ik een 5-tal keer de Sint Pietersnieuwstraat op en neer om op te warmen, een paar keer in het gezelschap van bekenden die het eind van hun 5 km aflegden.

Voor de rest viel het mee met "de pipi", m.a.w. ik kon mezelf bedwingen om geen 5 keer dwangmatig te gaan plassen voor het begin van de run. Goed ademen helpt.

In het startvak herkende ik niemand, een heel kwartier huppelde ik erin rond in de hoop bij bekenden aansluiting te vinden maar nope, die zaten gelijk allemaal elders. Nerveus was ik niet meer Het zou wel lukken.

En toen waren we weg. De Coupure was niet leuk, te veel drummen waardoor ik al vlug naar het trottoir uitweek om vooruit te raken. Niet dat ik per se hard moest gaan, maar ik was ook niet van plan om mijn tempo door de groep te laten bepalen. Toen ik op 3 km zag dat ik nog maar (ongeveer) 16 minuten gelopen had, werd ik geheel vrolijk: stel je voor dat ik aan dit tempo doorging! Af en toe had ik het wel kou; meestal toen we dwarsstraten kruisten waar er windstoten doorkwam. Aan het eind van de Belfortstraat, aan de afslag naar de Kammerstraat, stond the family foto's te maken. Het 4 km bord miste ik; pas toen ik op 5 km - onder de vlagjes door - kwam (en twee keer keek naar de 15:26 op mijn horloge), had ik door dat het echt goed vooruit ging. Hmm, bedacht ik me, twee keer 26, da's 52 minuten; dat ligt wel niet binnen mijn bereik maar ik heb overschot, als ik hetzelfde als vorig jaar wil halen.
Vanaf dat moment ben ik af een toe een stukske vertraagd, zodat ik heel rustig kon blijven ademen, want het gezucht en gepiep van de mensen rondom mij, dat vond ik beangstigend. De hele tijd buiten adem zijn, wat is daar nu leuk aan? Ik snap dat niet. Toen we de Visserij/Kasteellaan voorbij waren had ik het "ik ben bijna thuis" gevoel, hoewel ik natuurlijk toch wat verder moest dan gewoonlijk. De laatste 2 km gingen vlot. De helling van de Sint Pietersnieuwstraat was gene cadeau maar ik heb me niet geforceerd en ben gewoon trager gaan lopen. Vlak na het moment dat ik binnenliep zag ik op mijn horloge dat het 15:53 was. Bevreemdend vroeg. Ik had de mijnen gevraagd om er rond 16u met mijn fleece te gaan staan, maar die waren er nog niet en 'k heb toen meer dan 10 minuten staan afkoelen, wat niet zo gezellig was. Maar kom, ik ben op tijd gered en ben toen op het gemak met de fiets naar huis gekeerd.

Bedankt aan iedereen die me persoonlijk aanmoedigde. Het was erg leuk om mijn naam te horen scanderen, ook al zag ik niet altijd wie er riep. Op de Coupure, bijvoorbeeld, vlak voor de afslag naar de Lindelei, zei iemand mijn naam, ongeveer in mijn oor, zo dichtbij dat ik niet zag wie het was. Wie was dat?

Over mijn tijd (0:51:37), die ik vanochtend in de papieren (!) gazet moest gaan zoeken - valt er dit te zeggen: ik snap het niet best. Ik ben dik content, dat wel. Beweren dat ik me zéér hard heb ingespannen,  ga ik alvast niet doen. 't Is gewoon dit: hoe ouwer ik word, hoe rapper ik loop. Tja.