In de voorbije 20 jaar zagen we hoe familietradities vervagen. Ik weet nog, dat we blij waren. Dat we niet in vol ornaat moesten rondcrossen op die dagen. Dat we van al dat gedoe af waren. Dat tafelen en cadeautjes naar andere, nietszeggende momenten later op het jaar verschoven werden, omdat dat nu eenmaal beter uitkwam ...
Kerstdag: ooit was het een groot feest, bij tante Philomène. Met te veel volk op een te kleine ruimte en véél te veel eten. Ooit zaten we met z'n allen - nog zonder kleinkinderen - rond de tafel in Brugge. En nieuwjaarsdag, dat was was bij mémé, in het warme appartement.
Dingen veranderen. Mémé is al lang dood. Oma, tante Philomène en tante Simonne ook. Het oudste kleinkind is volwassen. En op die dagen, gebeurt er gewoon niks.
En nu is het elk jaar van dat. Mogen we proberen uitleggen aan onze kids dat ze echt niet naar vriendjes toe kunnen. Dat iedereen bij zijn familie is. En dat ze dat bij ons niet echt doen. Kerst vieren op Kerstavond en Kerstdag.
We zullen er thuis wel wat van maken met ons 4.
Waar is den tijd van speenvarken aan 't spit en Irish coffees achteraf?
woensdag 23 december 2009
dinsdag 22 december 2009
Pain in the neck
Soms krijg ik er wat van: ik heb vrij en kan er geen seconde van genieten omdat ik niet weet wat éérst doen. Ik moet echt vooraf een lijst maken van wat ik in mijn vrije tijd moet en wil doen, anders lukt het niet.
Zoals Pink - die me trouwens aan Starbuck doet denken (en vice versa) - het zo mooi kan zingen in Hazard To Myself: I'm my own worst enemy.
Zoals Pink - die me trouwens aan Starbuck doet denken (en vice versa) - het zo mooi kan zingen in Hazard To Myself: I'm my own worst enemy.
maandag 21 december 2009
Mittelschmerz
Hé tiens, eigenlijk heb ik het hier nooit gehad over "de verloren jaren", toen de focus op fertiliteit lag en miskramen, laparoscopieën en curettages een aanzienlijk deel van onze beleefwereld uitmaakten. Feit is: je leert het niet af, weten wanneer je ovuleert.
zondag 20 december 2009
Closure
Niet dat ik aan eindejaarsdinges doe of zo, maar daarnet, terwijl ik ongelooflijk hard aan 't kuisen was, bedacht ik me dat het voorbije half jaar eigenlijk geen uitschieters met zich meebracht. Ik kan dat natuurlijk toeschrijven aan de medicatie die zijn werk doet, of aan mijn verstandig gedrag - ik ben niet zo vaak mijn kot uit gekomen en heb me nergens door laten onderuithalen - maar er is meer aan de hand dan dat, begreep ik plots. Ja: een paar issues die me al jaren bezighielden - dingen die ik anders wou maar waar ik tot mijn vreselijk grote frustatie niks kon aan doen - losten zichzelf op. Hoezeer ik ook probeerde om er mindful mee om te gaan, hoezeer ik me ook toelegde op het boeddhistische pad: bijtijds vraten ze me op.
En zie, nu durf ik spreken van closure . Gelijk in de afleveringen van Dollhouse (Needs) en BSG (Maelstrom) die ik gisteren zag.
Blijkbaar is het toch waar dat uiteindelijk alles zichzelf oplost.
En zie, nu durf ik spreken van closure . Gelijk in de afleveringen van Dollhouse (Needs) en BSG (Maelstrom) die ik gisteren zag.
Blijkbaar is het toch waar dat uiteindelijk alles zichzelf oplost.
zaterdag 19 december 2009
No singles just fillers ?
Al een hele week Reality Killed the Video Star op de iPod, on repeat.Ja, ik heb de cd gekregen. Want zelf muziek kopen, dat doe ik eigenlijk niet. Zo heb ik Robbie's vorige nooit beluisterd. Die is me gewoon ontgaan. Nu had ik wel links en rechts gelezen dat er een nieuwe aankwam, maar omdat die artikels vol zever over Robbie stonden - en ik geen fan ben van zulke zever - had ik zelfs niet te kennen gegeven dat ik de schijf wou. Maar kijk, als je niks verwacht is het plezier vaak groter.
Mijn eerste gedacht was: wow, dit is goed! Omdat er niets uit sprong. Niets de impressie gaf dat er toch wel een paar luisterbeurten zouden overgaan eer ik het kon smaken. Maar het zit zo: de eerste dagen hoor ik enkel teksten. En die vond ik goed. Humor, cynisme en sarcasme: precies waarom ik ook van Lily Allen, Kate Nash, Loudon Wainwright III en Eminem hou. Bovendien heeft Robbie ook wat issues met zijn katholieke opvoeding en die issues, wel, laat ik zeggen dat ze herkenbaar zijn.
Na een week luisteren, heb ik zo mijn favorieten: Blasphemy (What’s so great about the Great Depression - HOOT! ), Bodies, Last Days Of Disco (Don't call it a comeback) en Morning Sun. Ik merk ook dat er muzikaal ergerlijke stukken tussen zitten - waar het te plat popu wordt naar mijn goesting, iets wat ik bij Intensive Care niet had. Toch vind ik dit een leuke plaat. Lekker dansbaar en zo, wat fijn is op de fiets en tijdens het lopen.
En zeg nu zelf: het refrein van Bodies is so true & so funny
All we’ve ever wanted
Is to look good naked
Hope that someone can take it
God save me rejection
From my reflection,
I want perfection
Is to look good naked
Hope that someone can take it
God save me rejection
From my reflection,
I want perfection
woensdag 16 december 2009
Unfinished Business
Kinderen worden groot. Plots gaan ze naar een school met punten en wordt het menens. Twee weken geleden was het zo ver: de eerste examenreeks begon. Er werd gestudeerd. Geschematiseerd en overhoord. En de - broodnodige - wekelijkse routine sneuvelde. De boodschappen raakten niet gedaan en ik kreeg het al snel echt benauwd, wegens geen tijd voor rustpunten. Omdat we alle vier onder druk stonden, met school en werk en allerhande onverwachte extra's tussendoor. Nu ja, het is voorbij en 't is gelukt. Maar het heeft doorgewogen. Ik heb het vorige zaterdag echt van mij af gelopen - zowaar 15 km aan een stuk ...
Ondertussen staat de nieuwe Robbie Williams - een cadeau- op de iPod. En kijken we verder Battlestar. Ik durf het bijna niet luidop zeggen, maar blijkbaar vindt ie het goed! Want we kijken samen door, aan een tempo dat ik niet voor mogelijk hield. We zijn aan de helft van het derde seizoen: nog 10 te gaan, dan Razor en dan de 20 episodes van Season 4. Wow!
En ja, ik heb weer zitten bleiten bij Unfinished Business. Neen, niet voor Lee. Da's ne moeilijke mens, met veel principes en zo. Wel om "Kara Thrace loves Lee Adama". Want wat zij doet, daar kan ik geheel inkomen. Snotter.
Ondertussen staat de nieuwe Robbie Williams - een cadeau- op de iPod. En kijken we verder Battlestar. Ik durf het bijna niet luidop zeggen, maar blijkbaar vindt ie het goed! Want we kijken samen door, aan een tempo dat ik niet voor mogelijk hield. We zijn aan de helft van het derde seizoen: nog 10 te gaan, dan Razor en dan de 20 episodes van Season 4. Wow!
En ja, ik heb weer zitten bleiten bij Unfinished Business. Neen, niet voor Lee. Da's ne moeilijke mens, met veel principes en zo. Wel om "Kara Thrace loves Lee Adama". Want wat zij doet, daar kan ik geheel inkomen. Snotter.
zondag 6 december 2009
Slaan met een roeispaan!
En wat bracht de Sint? Een zwarte Wii! En een vuilbakske van Cars. En een spel Top Trumps van de Clone Wars. En een boek. En elk een nieuwe tandenborstel (bij al de snoep) en elk een mini "doucheschuim" setje - voor in de sporttas. Dat laatste was een afterthought. Zus wou graag een "puff" en toen kon de Sint natuurlijk niet anders dan ook iets voor broer te voorzien. In de vorm van een "Axe Mini Traveller".
Kon de Sint weten dat dit laatste heel erg in de smaak zou vallen? Neen.
Maar toen zoon de Wii had getest, ging hij effe douchen - en toen ik hem in de badkamer in een wolk van appelsienengeur aantrof, bleek hij zeer content. "Het ruikt lekker", vond ik. En toen wist hij (9) te melden: "als je lekker ruikt, kan je alle vrouwen krijgen".
In de late namiddag, na de scouts - waar ze elkaar blijkbaar zeer fijn met een roeispaan hadden gemept ("we hadden een kussen rond onze buik gebonden en ik ben gewonnen"), vond hij het toch nodig om nog efkes te douchen eer hij Wii Sports Resort verder ging verkennen.
Ondertussen ligt hij in bed, geurend naar Axe Hot Fever. Ik hou mijn hart vast.
donderdag 3 december 2009
Uitval
Ging een vrouw naar de supermarkt. Een beetje gehaast en zo, want het ene kind moest nog worden overhoord en het andere kind wachtte op de sporttas en een belegd broodje. En toen aan de kassa, was ze het kwijt. Het nummer van de bancontact kaart, allé: de pincode, zo heet dat nu. Ze dacht dat ze het wist. Want ze had die middag nog 50 euro gehaald aan de automaat. En ze had een half uur eerder ook nog iets betaald, aan een andere kassa. Ze tikte dus het nummer in. En nog eens. En toen eens met wat nummers omgekeerd, maar toen wist ze het eigenlijk al.
Het was weg. Foetsie. Uit het geheugen gewist.
Best mogelijk dat het nooit meer weerkomt, wist ze uit ervaring.
Gelukkig stond er een kennis in de rij die dan maar in haar plaats betaalde. Met wie ze ondertussen netjes afgerekend heeft.
Ze heeft er nadien niet over gestresst. Het was maar een code. Vier cijfers! Pfft. Ze had het vandaag wel een beetje moeilijk om op woorden te komen. Maar ze was ook blij dat ze nooit een kind op de achterbank is vergeten.
Het was weg. Foetsie. Uit het geheugen gewist.
Best mogelijk dat het nooit meer weerkomt, wist ze uit ervaring.
Gelukkig stond er een kennis in de rij die dan maar in haar plaats betaalde. Met wie ze ondertussen netjes afgerekend heeft.
Ze heeft er nadien niet over gestresst. Het was maar een code. Vier cijfers! Pfft. Ze had het vandaag wel een beetje moeilijk om op woorden te komen. Maar ze was ook blij dat ze nooit een kind op de achterbank is vergeten.
maandag 23 november 2009
No more monk mode!
Enter the I Power Rangers.
"The YouTube series focuses on living through three core principles: open-mindedness, active thinking and taking action."
Yeah right!
zondag 22 november 2009
I want you to trust people. Try.
Voila, House MD Seizoen 5 zit erop. En effe dacht ik dat ze bij 2BE episode 23 op het eind hadden afgeknipt. Dat ze de fameuze "Huddy" scene gecensureerd hadden. Maar dat was omdat ik niet doorhad dat de scene in kwestie in de laatste aflevering zat, en dat het eind van 23 maar een voorsmaakje was. Nu moet ik toegeven dat ik de voorbije "hallucinatie" afleveringen niet zo ongelooflijk vond. Niet dat ze slechter zijn dan de rest. Maar Seizoen 6 - nu ook digitaal in preview te bekijken - dat blaast me compleet van mijn sokken. Broken is echt een van de beste afleveringen ooit. En wat erop volgt is ook sterk. House wordt anders. More lovable. Kwetsbaarder. En ja, mijn hart smelt.
In fanfic termen: het wordt angsty. Niet dat ik nu plots into puberale Huddy collagefilmkes ben, neen neen. Ik google gewoon graag eens wat anderen over House MD melden, en blijkbaar zijn er véél mensen met véél tijd en een héél actieve fantasie. En ook al kijkt Lisa Edelstein in 't echt altijd alsof ze Hugh met graagte wil opeten, Huli stuff -RPS het, yup - dat vind ik distasteful. Get a life mensen :-)
Voor de rest: het was een rustdag vandaag. 't Was ook nodig om effe te bekomen. Met een wandeling langs de Schelde - op iPod een lezing van Arthakusalin over ethiek. En met thuis wat nieuwe series om te verkennen: eerst de allereerste True Blood - sex, violence & vampires, with a southern accent - en later het begin van Star Gate Universe - wat gelijk niet mijn ding is.
In fanfic termen: het wordt angsty. Niet dat ik nu plots into puberale Huddy collagefilmkes ben, neen neen. Ik google gewoon graag eens wat anderen over House MD melden, en blijkbaar zijn er véél mensen met véél tijd en een héél actieve fantasie. En ook al kijkt Lisa Edelstein in 't echt altijd alsof ze Hugh met graagte wil opeten, Huli stuff -RPS het, yup - dat vind ik distasteful. Get a life mensen :-)
Voor de rest: het was een rustdag vandaag. 't Was ook nodig om effe te bekomen. Met een wandeling langs de Schelde - op iPod een lezing van Arthakusalin over ethiek. En met thuis wat nieuwe series om te verkennen: eerst de allereerste True Blood - sex, violence & vampires, with a southern accent - en later het begin van Star Gate Universe - wat gelijk niet mijn ding is.
Gag me with a spoon
- The Good: ik heb ontdekt dat een mala van pas komt in de kerk. Heb neven en nichten gezien die ik sinds ons huwelijksfeest in '92 niet meer had gezien. Ben gastvrij ontvangen bij een jongere neef (een die ondertussen nog geen veertiger is) thuis en heb een goed gesprek gehad met zijn vrouw. Ook: over het algemeen ben ik de dag behoorlijk goed doorgekomen.
- The Bad: het tweede familiegebeuren van de dag was minder stressvrij.
- The Ugly: te veel stress en mijn eten blijft staan. Een indigestie noemt men dat. Seriously: gag me with a spoon.
vrijdag 20 november 2009
No retreat, baby
Ik zag het wel zitten, nee, ik keek ernaar uit, naar de jaarlijkse "Vlaamse" retraite van Metta Vihara. Vorig jaar was het fijn, daar in Bever. En het duurt nog wel even eer het eigen, permanente retraitecentrum in Hengstdijk - ook niet zo veraf - opent. Ik zou het wel verkocht krijgen, dacht ik. Twee nachtjes van huis, voor de decembersprint wordt ingezet. Want mediteren in het nieuwe Gentse centrum - en dat is zéér dicht bij de deur - is me nog geen één keer gelukt. Er staat altijd wel wat anders prioritair op de planning. Een weekendje vastleggen daarentegen, dat moest lukken.
Maar voor ik het onderwerp aanbrak, kwam er een uitnodiging. Voor een dinertje. Met de familie. Olé.
Oh ja, hij stelde me voor om deze kelk te laten passeren en alsnog te gaan mediteren. Maar ik stuur hem niet alleen de vuurlinie in. No way. "Stand by your man" is mijn devies in deze. Zeker als de aanloop naar het gebeuren op een reënactment van The War of the Roses begint te gelijken.
Dus luister ik sinds een paar dagen - ter compensatie - op de iPod naar lezingen van de lokale VWBO-ers. Want die staan er nu ook bij, op free buddhist audio. Wat ze vertellen is boeiend. De moeite om een tweede keer door te lopen. En soms lichtjes hilarisch, zoals wanneer Tarini gelijkmoedigheid uitlegt met Odo uit Deep Space Nine als voorbeeld.
Over de diepere inhoud van hun "talks" ga ik het hier & nu niet hebben. Die clasht te hard met de toon van deze blogpost.
Of we morgen afstevenen op een Serenity Valley? Geen idee. Ik hou mijn hart vast. Er schieten al maar 2 schoonzussen meer over.
Maar voor ik het onderwerp aanbrak, kwam er een uitnodiging. Voor een dinertje. Met de familie. Olé.
Oh ja, hij stelde me voor om deze kelk te laten passeren en alsnog te gaan mediteren. Maar ik stuur hem niet alleen de vuurlinie in. No way. "Stand by your man" is mijn devies in deze. Zeker als de aanloop naar het gebeuren op een reënactment van The War of the Roses begint te gelijken.
Dus luister ik sinds een paar dagen - ter compensatie - op de iPod naar lezingen van de lokale VWBO-ers. Want die staan er nu ook bij, op free buddhist audio. Wat ze vertellen is boeiend. De moeite om een tweede keer door te lopen. En soms lichtjes hilarisch, zoals wanneer Tarini gelijkmoedigheid uitlegt met Odo uit Deep Space Nine als voorbeeld.
Over de diepere inhoud van hun "talks" ga ik het hier & nu niet hebben. Die clasht te hard met de toon van deze blogpost.
Of we morgen afstevenen op een Serenity Valley? Geen idee. Ik hou mijn hart vast. Er schieten al maar 2 schoonzussen meer over.
Once we made a promise we swore we'd always remember
No retreat, baby, no surrender
No retreat, baby, no surrender
maandag 16 november 2009
What are families for?
Je hoort me wel eens zeggen dat ik ze achter mij heb gelaten, mijn jeugdtrauma's. Dat ik er sinds mijn dertigste niet meer bij stilsta. Maar ik blijf voorzichtig met zulke uitspraken. Want ik weet wel dat het - deels toch - komt omdat ik zelf mijn handen vol heb met kinderen. En ik realiseer me ook dat er naast oorlogen, natuurrampen en disturbances in the Force genoeg gelegenheden bestaan om oud zeer nieuw leven in te blazen.
Ik hoop alleen, dat ik er nooit aanzet toe geef. Bewust noch onbewust. Want als er iets is wat ik poog, dan is dat "in het hier en nu" leven. Zonder te piekeren over het verleden of over de toekomst.
Moeder is al jaren dood. Vader heeft een nieuwe vriendin en een behoorlijke afstand van zijn nageslacht genomen.
You were your parents' guinea pig
The first, the oldest and the best
(LWIII)
zaterdag 14 november 2009
Content
Redenen om niet te bloggen. Heeft u die ook?
Een tijdje geleden nam ik me voor om wat minder te zagen en klagen hier. Om wat meer "relevante" content te leveren. Ge weet wel, blogposts die "ergens" over gaan.
En juist dat voornemen, zorgde ervoor dat ik minder blog. Want ik liep vast. Begon me van alles af te vragen. Als: waar zal ik het in godsnaam over hebben? En: is er wel iets waar ik iets "relevants" over kan vertellen?
Want:
- ik lees niet genoeg (op jaarbasis zo goed als geen fictie en helemaal geen Nederlandstalige romans, NOOIT.)
- ik doe niks cultureels, genre toneelstuk of tentoonstelling of serieuze film, want ik heb daar geen goesting in, tiens.
- ik hou niet van koken (en gaan eten zegt me ook niet veel)
- ik ben wel beroepsmatig met ICT bezig, maar niet met fancy nieuwe technologieën of zo.
"Ahum: mijn blog is een ego blog. Meestal heb ik het over uiterst belangrijke zaken als: schoenen, tv programma's, muziek, boeken en gazetten, uitstapjes en (schone) venten. En ook over het immense plezier om als volwassene met ADHD door het leven te sukkelen. Ik ben ook moeder van 2 maar mom-blogs zijn - voor alle duidelijkheid - niet aan mij besteed." schreef ik enige maanden geleden. Voor ik me bedacht dat het hier toch eens "interessanter" mocht worden. Voor ik lichtjes panikeerde over mijn gemis aan "content".
Of dat nu wil zeggen dat ik momenteel geen inspiratie heb, dat durf ik niet te beweren. 't Is veeleer dat ik geen tijd maak om te bloggen. En ik heb tijd, echt wel. Ook al run ik een huishouden met kids - inclusief was en plas, eten kopen en serveren, brengen en halen en zo meer. Want mijn huisgenoten zijn allen 9+ ("bijna tiener", blijft zoon herhalen) en die wassen en kleden zich al helemaal alleen. Ze kunnen een petfles openvijzen, hun eigen boterhammen smeren en blijven al graag eens een uurtje alleen thuis (om ongestoord TV te kijken, wat dacht ge).
Maar ik vul de tijd met andere dingen.
- Met spinning, striding, lopen en bodypump of yoga of Pilates. Ik bewaak mijn 3-4 uur sport in de week. Da's nodig. Voor mij eigen goed. En als het lukt, doe ik er graag nog een uurtje bovenop. Want sporten helpt.
- Met tv kijken. Man man man, ge kunt niet geloven hoeveel uren ik voor de lichtbak kan zitten. Na 21 u, dat wel. Als ze in bed zitten. Als hij thuis is, dan bekijken we samen heelder boxen series op DVD. Is hij er niet, dan bekijk ik wat ik eerder - op de digicorder- opgenomen heb. Zomaar zappen? Zelden. Ik zal wel even zoeken naar iets wat me interesseert, maar als er niets is, zet ik een DVD op. Of move ik naar het andere scherm. Om een keer te kijken naar wat er nu weer op stick werd toegeleverd.
- Of om wat rond te cruisen op 't internet. Om te lezen dus, want ik behoor niet tot de YouTube generatie. Als ik op een nieuwssite een newscast krijg in plaats van tekst, dan sla ik die zo goed als altijd over. Ik lees best veel, van tech stuff over social media stuff over fashion blogs, film, boek en tv recensies en nerdy zottigheden allerhande. Niet alleen online. De krant, de Humo, Glamour, Nest en stapels vrij te verkrijgen drukwerk: ik verslind ze.
Maar 't is natuurlijk niet alsof ik dagelijks iets nieuws uitprobeer. En daar een opinie over heb.
En ik heb wel 2 kids - de beste van de wereld trouwens - maar nog steeds geen enkele neiging om veel info over hun bestaan vrij te geven. Facebook heeft op dat vlak al genoeg veranderd, vind ik.
Terwijl de de boel hier wat stil stond, heb ik wel serieus nagedacht. Op veel nieuwe onderwerpen ben ik niet gekomen. Maar da's niet erg. Ik weet nu dat mijn blokkage op drogredenen stoelde. En ik ben aan 't schrijven getogen.
maandag 9 november 2009
Whine and dine
Op afspraak met mensen "gezellig" rond een tafel gaan zitten, of het nu op café is of in een restaurant of bij iemand thuis: it stresses me out of my mind. En het gevolg ken ik: een onweerstaanbare drang om veel te roken en nog veel meer te drinken. To smooth off the edges. And then some more.
Nu ja, problematisch is anders. Want ik vermijd ze gewoon, zulke situaties.
Socializen, het is mijn ding niet. En meestal lig ik er niet van wakker. Maar de voorbije dagen kreeg ik een aantal subtiele signalen doorgespeeld. En daarom wil ik het er eens over hebben. Over uitgaan, uit eten en komen eten.
Het eerste signaal ging over kleding: of ik geen nette jas kon gebruiken, voor wanneer ik eens "weg moest"? En daar wringt het een beetje bij mij. Ik heb massa's "nette" kleding. Zelfs heel wat "party outfits". Maar ik ga gewoon nergens heen. En ik heb al een wollen jas, voor begrafenissen en zo.
Voor de rest van mijn uitjes komt een nette jas niet van pas. Want waar ga ik heen als ik "uit" ga? Naar buurtfeesten, parken en festivals. Openluchtgebeurens, quoi. Plekken waar ik bij voorkeur een jeans aantrek omdat er op de grond of in het gras gezeten wordt. Plekken waar ik effe weg kan wandelen, zonder dat zulks erg opvalt. Heel soms - twee keer per jaar max - ga ik met hubby mee naar een concert. En er staat jaarlijks toch wel één fuif - die van Gentblogt - in de agenda. Om toch eens vaker "uit mijn kot" te komen, doe ik sinds begin dit jaar ook Girl Geek activiteiten aan. Ik hoop maar dat ze me daar proper gekleed vinden.
Uit eten? Euhm: schoolbarbecues, spaghetti-avonden van scouts en rugbyclubs en friet met vol-au-vent gebeurens voor het goede doel, tellen die? (I draw the line at kaas & wijn!) Elke instantie van "uit eten" om gezelligheidsredenen wordt grondig afgewogen. Want ik vind dat niet "gezellig". En ik heb graag het laatste woord over mijn vrijetijdsbesteding. Verder is "uit eten" een utilitair gebeuren: uit eten is elders eten omdat er thuis niet gekookt wordt. Dat kan ook eens met collega's, maar niet vooraf gepland of afgesproken.
Komen eten? Op de spontane, zomerse initiatieven om met de buren samen te koken (think BBQ, pasta of mosselen) en de occasionele logeetjes na, wordt er hier voor het kerngezin gecaterd. No more, no less. Ik zou niet weten wat ik ermee aanmoet, allez, wie ik in godsnaam zou uitnodigen om mij compleet gecrispeerd of enigszins doorzopen mee te maken? Plus: ik heb van thuis helemaal geen "etentjes" cultuur meegekregen. Bij ons kwam er - op Kerst en Nieuw na - niemand eten, terwijl ik bij mijn vriendin Carine geregeld een mooi gedekte tafel zag, wanneer ik de zaterdag na de scouts bij haar thuis passeerde.
Het enige wat ik wel graag doe, is ons (bijna) jaarlijks tuinfeestje rond Hemelvaart. En dat doe ik geheel alleen.
Maar het is niet omdat ik het zo goed als nooit doe, dat ik het niet kan, mensen ontvangen. U weze gewaarschuwd. Als het effe moet, steek ik héél schoon Vlaanderen de loef af.
Nu ja, problematisch is anders. Want ik vermijd ze gewoon, zulke situaties.
Socializen, het is mijn ding niet. En meestal lig ik er niet van wakker. Maar de voorbije dagen kreeg ik een aantal subtiele signalen doorgespeeld. En daarom wil ik het er eens over hebben. Over uitgaan, uit eten en komen eten.
Het eerste signaal ging over kleding: of ik geen nette jas kon gebruiken, voor wanneer ik eens "weg moest"? En daar wringt het een beetje bij mij. Ik heb massa's "nette" kleding. Zelfs heel wat "party outfits". Maar ik ga gewoon nergens heen. En ik heb al een wollen jas, voor begrafenissen en zo.
Voor de rest van mijn uitjes komt een nette jas niet van pas. Want waar ga ik heen als ik "uit" ga? Naar buurtfeesten, parken en festivals. Openluchtgebeurens, quoi. Plekken waar ik bij voorkeur een jeans aantrek omdat er op de grond of in het gras gezeten wordt. Plekken waar ik effe weg kan wandelen, zonder dat zulks erg opvalt. Heel soms - twee keer per jaar max - ga ik met hubby mee naar een concert. En er staat jaarlijks toch wel één fuif - die van Gentblogt - in de agenda. Om toch eens vaker "uit mijn kot" te komen, doe ik sinds begin dit jaar ook Girl Geek activiteiten aan. Ik hoop maar dat ze me daar proper gekleed vinden.
Uit eten? Euhm: schoolbarbecues, spaghetti-avonden van scouts en rugbyclubs en friet met vol-au-vent gebeurens voor het goede doel, tellen die? (I draw the line at kaas & wijn!) Elke instantie van "uit eten" om gezelligheidsredenen wordt grondig afgewogen. Want ik vind dat niet "gezellig". En ik heb graag het laatste woord over mijn vrijetijdsbesteding. Verder is "uit eten" een utilitair gebeuren: uit eten is elders eten omdat er thuis niet gekookt wordt. Dat kan ook eens met collega's, maar niet vooraf gepland of afgesproken.
Komen eten? Op de spontane, zomerse initiatieven om met de buren samen te koken (think BBQ, pasta of mosselen) en de occasionele logeetjes na, wordt er hier voor het kerngezin gecaterd. No more, no less. Ik zou niet weten wat ik ermee aanmoet, allez, wie ik in godsnaam zou uitnodigen om mij compleet gecrispeerd of enigszins doorzopen mee te maken? Plus: ik heb van thuis helemaal geen "etentjes" cultuur meegekregen. Bij ons kwam er - op Kerst en Nieuw na - niemand eten, terwijl ik bij mijn vriendin Carine geregeld een mooi gedekte tafel zag, wanneer ik de zaterdag na de scouts bij haar thuis passeerde.
Het enige wat ik wel graag doe, is ons (bijna) jaarlijks tuinfeestje rond Hemelvaart. En dat doe ik geheel alleen.
Maar het is niet omdat ik het zo goed als nooit doe, dat ik het niet kan, mensen ontvangen. U weze gewaarschuwd. Als het effe moet, steek ik héél schoon Vlaanderen de loef af.
vrijdag 30 oktober 2009
zondag 25 oktober 2009
I like it hot
Do I need to explain what Hot Yoga is? Well, I'd better. Cause the online info is usually quite biased, all because of Bikram's antics.
- So, there's a 90 minute sequence of yoga postures - starting out with Pranayama breathing, followed by a standing series, a floor series and finishing with Kapalbathi breathing - which is identical in each class. [Easy peasy, it may seem. Or: boring, if you like variation. Neither is true, as you are the changing factor: your attentiveness - or mindfulness - will vary from day to day, and so will your body.]
Copyright bikramyogaforesthill - Each time, the teacher talks you through the class. [He or she's never quiet: the very detailed instructions come incessantly and if it weren't for the interjected appreciative words ("you are doing well", "nice pose"), well, a cd player could do the job. Or not?]
- The glitch is, that it all takes place in a heated, highly humid room. [Think sauna, 'cause that's how it feels once you start moving. ]
- You start out, in a mirrored room, standing on a towel on a mat and then it gets all sweaty. And by sweaty I mean: more than spinning-sweaty. So not just drops crashing on the wooden floor but actual puddles at the end of the mat. First there's breathing exercises ("to warm up"), next a series of asanas. [Seemingly doable, if it weren't for the pace combined with the heat and the slippery limbs you have by then. And yes, it is hard, balancing on one leg, holding a wet foot against an dripping wet leg. And no, I don't like slippery.]
- To compensate for the loss of fluids, you get to drink in between - some - poses. Little sips though, as most of the drinking should be done before and after.
Now why would I go through all this 4 times in 5 days? Because I read what's on their site and understood what it was about. It's a unique way to combine cardio, strength & flexibility in one session. And it was kinda fun, once I got over my fears. Karl and Mareike are professional teachers who pay just enough attention too each individual participant. Karl's analysis of my yoga level - after the third lesson - was rather accurate. And oh, like the site, the classes are in English - so it helps to know your body parts in that language. Moreover, the Hot Yoga Gent studio is close enough to my home - getting there in time was manageable - and I liked the place. It's in an old warehouse, nothing fancy, but nice enough. And most of all: even now, after 4 classes, I see & feel the difference. I am way more flexible than a week ago and my skin looks fine! (it never does)
Now what about the fears? Well, the first time my heartrate went up high - over 180 bpm - and though I am accustomed to calm down and cool down, the heat did not exactly permit a speedy recovery. Even lying down I had no control: my heart fluttered and I felt dizzy. Which made me panic, later that night. Having seen too many House MD episodes I imagined clots of blood moving through my veins, bringing me close to a final heart attack. And well, I'd also been stupid enough to Google all possible Hot Yoga risks ... like that you may stretch too far, as the heat permits you to go further without pain. But I soon realised that I was in control, and the next lessons I took care not to try too hard just to please the teacher. And ok, I felt my knees and hips this week, but not in a bad or scary way. Not worse than after a strenuous body pump session or after running 10 km.
So I'm convinced that Hot Yoga could be a nice addition to my weekly programme - if only it weren't that expensive. Maybe it's something to combine with "regular" yoga. I'm sure it would do me good to work on the asanas in a non heated class too.
Who's testing?
I'm a 43 yr old female who's in reasonably good shape. On average I spend 3 to 4 hours on spinning/striding/running (usu. a 5 km lap) /bodypump/Pilates a week. I'm used to monitored workouts (both heartrate and Nike+) as a result of which I am able to tell my heart rate and running pace accurately without monitoring. My blood pressure is just fine and my cholesterol's great. My spinal flexibility usually surprises people: I can easily put my hands on the floor, knees locked, without any warm up. As to core stability, I'm doing quite well: there's muscles under the lard. I've got no medically identified injuries but there's the wear and tear age brings. To run, I wear orthopedic soles. I've got a varicose vein on my left calf (it's been there forever) and my left shoulder is my weak spot. Too much stress and the muscles there freeze & hurt like hell. My hip flexibility is limited, especially on the right side - I am a sucker for sitting cross legged. I'd never realized there was a link between the former until the osteopath suggested it and I'm sure he's right. No (left) shoulder pain equals limited (right) hip movement, I see now. My knees are my age. Not bad, but one has to be careful. The bad: I'm on a few meds and I'm a casual smoker (less than 15 cigs a month, but I smoke). And this very moment I am overweight (BMI 25,20) - I let the "food rules" slip and added some 10 pounds since last July. I need them gone. Quickly. Soon.
Yoga in GENT
Na de vorige BGGD hadden we in de auto een uitgebreide conversatie over yoga in Gent. Want er zijn nogal wat mogelijkheden, en wat de een leuk vindt, is niet noodzakelijk leuk voor de ander. Bij Vooruit waren ze erg te spreken over Eva Kamala Rodenburg. Een bevriende rugby-mom volgt er ook les en is zeer content. Shambho bleek evenzeer te bevallen. En mijn goesting stak weer op om de "markt" in Gent wat verder te verkennen.
Maar eerst iets over mijn "visie" op yoga.
Persoonlijk heb ik niet de neiging om yoga lessen in te delen volgens de traditie (Hatha, Iyengar, Vinyasa, Ashtanga, Prana, Kundalini, Raja etc.) maar eerder op hun invalshoek. En die invalshoek stel ik voor als een continuum van spiritueel over sportschool tot hard cash.
Yoga met een guru, daar heb ik geen ervaring mee. Precies omdat ik zulks als de pest schuw. Maar yoga-met-veel-uitleg, over spirituele kant van de zaak en/of de traditie, dat wel. Het voordeel aan dit soort - in mijn ervaring - is dat het kleinschalig en niet duur is. Meestal rustig en traag, zonder spiegels. Je probeert de asana's volgens eigen kunnen en je wordt een beetje bijgestuurd. De lesgevers geloven in hun "heilzaam" doel en leggen alles goed uit. Soms wordt het iets te zweverig. Maar er zijn ook mensen die het precies daarvoor doen...
Sportschool yoga is vaak "dynamisch". Je leert er series van asana's uitvoeren, meestal aan een bepaald tempo, in een bespiegeld lokaal. Gezien de nadruk toch op meekunnen ligt, zitten er risico's aan vast. Hoe harder het vooruit moet, hoe groter de kans dat je maar wat aanklooit en de asana's vrijelijk interpreteert. Kortom: alles staat of valt met de lesgever. Maar kom, het is in dit soort lessen dat ik al het meest heb opgestoken.
"Hard cash" of "California style" yoga, gaat nog een stapje verder. Hier is gezondheid een commodity die je - tegen een aardige vergoeding - kan aanschaffen. De lesgevers zijn verbonden aan een commerciële organisatie. Ze worden continu bijgeschoold. Het zijn professionals die een kwaliteitsstandaard hanteren. Mensen die na 3-4 jaar yoga ervaring een eigen studio durven opzetten. En hun kunde duur verkopen.
----
Zelf heb ik in de voorbije decennia af en toe aan yoga gedaan. Ik volgde een paar lessenreeksen bij Rob Mostert en de CM en had periodes waarin ik op het juiste uur in den Escape arriveerde om een (power) yoga of Pilates les mee te pikken. Heel soms pikte ik een workshop (Boustany bij Soma) of een losse les mee en een paar keer ging ik op verkenning, om te zien of iets me goed genoeg beviel om het in mijn weekschema op te nemen.
Een ervan was Shambho, waar ik ooit mijn tweede reeks mindfulness volgde. Shambho bevalt me erg: het is er mooi, ze kiezen voor goede lesgevers en de lessen die ik er volgde waren ok. Maar ik raakte er nauwelijks want de uren lagen slecht en het was net iets te ver om vlot heen te fietsen en vooral: Shambho is heel DUUR. Geen optie voor af en toe dus. En al zeker niet interessant in combinatie met een ander sportschool abonnement.
Nu wist ik al een hele tijd dat er in Gent "nieuwe" spelers (Hot Yoga Gent, Studio Groene Vallei en Iyengar Yoga Centrum) opgedoken zijn, maar verder dan plannen om er eens heen te gaan was ik nog niet geraakt.
Tot vorige week! Jaja, ik heb er ondertussen 6 uur hot yoga op zitten. Een verslag volgt ...
Maar eerst iets over mijn "visie" op yoga.
Persoonlijk heb ik niet de neiging om yoga lessen in te delen volgens de traditie (Hatha, Iyengar, Vinyasa, Ashtanga, Prana, Kundalini, Raja etc.) maar eerder op hun invalshoek. En die invalshoek stel ik voor als een continuum van spiritueel over sportschool tot hard cash.
Yoga met een guru, daar heb ik geen ervaring mee. Precies omdat ik zulks als de pest schuw. Maar yoga-met-veel-uitleg, over spirituele kant van de zaak en/of de traditie, dat wel. Het voordeel aan dit soort - in mijn ervaring - is dat het kleinschalig en niet duur is. Meestal rustig en traag, zonder spiegels. Je probeert de asana's volgens eigen kunnen en je wordt een beetje bijgestuurd. De lesgevers geloven in hun "heilzaam" doel en leggen alles goed uit. Soms wordt het iets te zweverig. Maar er zijn ook mensen die het precies daarvoor doen...
Sportschool yoga is vaak "dynamisch". Je leert er series van asana's uitvoeren, meestal aan een bepaald tempo, in een bespiegeld lokaal. Gezien de nadruk toch op meekunnen ligt, zitten er risico's aan vast. Hoe harder het vooruit moet, hoe groter de kans dat je maar wat aanklooit en de asana's vrijelijk interpreteert. Kortom: alles staat of valt met de lesgever. Maar kom, het is in dit soort lessen dat ik al het meest heb opgestoken.
"Hard cash" of "California style" yoga, gaat nog een stapje verder. Hier is gezondheid een commodity die je - tegen een aardige vergoeding - kan aanschaffen. De lesgevers zijn verbonden aan een commerciële organisatie. Ze worden continu bijgeschoold. Het zijn professionals die een kwaliteitsstandaard hanteren. Mensen die na 3-4 jaar yoga ervaring een eigen studio durven opzetten. En hun kunde duur verkopen.
----
Zelf heb ik in de voorbije decennia af en toe aan yoga gedaan. Ik volgde een paar lessenreeksen bij Rob Mostert en de CM en had periodes waarin ik op het juiste uur in den Escape arriveerde om een (power) yoga of Pilates les mee te pikken. Heel soms pikte ik een workshop (Boustany bij Soma) of een losse les mee en een paar keer ging ik op verkenning, om te zien of iets me goed genoeg beviel om het in mijn weekschema op te nemen.
Een ervan was Shambho, waar ik ooit mijn tweede reeks mindfulness volgde. Shambho bevalt me erg: het is er mooi, ze kiezen voor goede lesgevers en de lessen die ik er volgde waren ok. Maar ik raakte er nauwelijks want de uren lagen slecht en het was net iets te ver om vlot heen te fietsen en vooral: Shambho is heel DUUR. Geen optie voor af en toe dus. En al zeker niet interessant in combinatie met een ander sportschool abonnement.
Nu wist ik al een hele tijd dat er in Gent "nieuwe" spelers (Hot Yoga Gent, Studio Groene Vallei en Iyengar Yoga Centrum) opgedoken zijn, maar verder dan plannen om er eens heen te gaan was ik nog niet geraakt.
Tot vorige week! Jaja, ik heb er ondertussen 6 uur hot yoga op zitten. Een verslag volgt ...
maandag 19 oktober 2009
Someone to watch over me
Hihi: op FACTS heb ik een "action figure" gekocht. Mijn eerste. Ik wil namelijk zo geen brol in huis. Maar op kantoor mag het wel hé. Een beetje sfeer brengen. Een beetje de boel opvrolijken. De werkplek een beetje personaliseren met foto's, tekeningen, stickers, postkaarten en rommel.
Mijn persoonlijke Cylon infiltrator, Caprica Six.
zaterdag 17 oktober 2009
Energy levels
Soms loop ik vast. Val ik stil. Kost alles me ongelooflijk veel moeite. Moet ik mezelf door de dag sleuren. Ben ik toe aan neerliggen. Liefst met de afstandsbediening en een laptop en een iPod binnen grijpbereik. En verder niks. Het lijkt alsof ik lui en onwillig ben. Maar dat is het niet. Het is moeilijk uit te leggen.
Uit ervaring weet ik: als ik nu doordoe, wordt het niet beter. Integendeel. De verlamming verergert. Binnen de kortste keren ben ik depressief. Catatonisch. Of iets in dat genre.
Maar niet doordoen, is gewoon geen optie. Het huis ligt overhoop en er moet gekookt worden en yada yada yada ... En ik kan gewoon voorspellen dat dit mis gaat lopen. Maar dat doet er niet toe.
Uit ervaring weet ik: als ik nu doordoe, wordt het niet beter. Integendeel. De verlamming verergert. Binnen de kortste keren ben ik depressief. Catatonisch. Of iets in dat genre.
Maar niet doordoen, is gewoon geen optie. Het huis ligt overhoop en er moet gekookt worden en yada yada yada ... En ik kan gewoon voorspellen dat dit mis gaat lopen. Maar dat doet er niet toe.
vrijdag 16 oktober 2009
Signs
Kijk, ik heb in de voorbije weken heel hard doorgewerkt. Heel hard mijn best gedaan. Maar nu is het op. Ik ben duf, kaduuk, zombie. Hit rock bottom.
- Ben niet meer in staat om ook maar iets vooruit te plannen, zelfs niet binnen de loop van de dag.
- Ervaar iets als "ik kan niet meer denken", er zit watte tussen mijn oren.
- Moet alles wat ik schrijf 5 keer checken want ik WEET dat ik domme fouten maak.
- Tyopen zonder splelingscorrectie loopt helamaal foiut.
- Ben niet meer in staat om me de weg van x naar y voor de geest te halen.
- Ik zoek me 's ochtends steevast onnozel naar mijn bril/sleutels/iPod.
- Op de fiets vallen mijn oortjes constant uit.
- Mijn fietszadel zakt de hele tijd naar beneden en ik slaag er niet in om het vast te zetten.
- Ik loop tegen dingen & mensen aan.
- Heb in geen weken gestreken en vind dus niks om aan te doen.
- Heb ook maar 1 broek - een ouwe jeans - meer waar ik in kan, wegens minstens 5 extra kilo's.
Is er iemand die dit leest? Eigenlijk?
donderdag 15 oktober 2009
300 words
Engels leren: het is anders geworden. Héél lang voor ik aan Germaanse filologie dacht, zong ik al Engelse songteksten. Maar toen ik omtrent 1980 mijn eerste Engelse les kreeg was dat "beginnen van nul". Woordjes. Zinnen. Dwaze tekstjes. Traagjes.
Tegenwoordig hebben ze na 1 maand Engels al twee echte verhalen gelezen. Kunnen ze de vragen achterin de Penguin en andere readers moeiteloos oplossen. Ze zelfs zonder noemenswaardige spellingvragen op papier zetten. Het verbaast me een beetje. Ik wist het natuurlijk wel, maar toch. Een elfjarige zonder één dag les is dus - dank zij de tv - op zijn minst 300 woorden rijk. In de praktijk zijn dat er meer, weet ik. Ik weet ook dat er zijn, van dochters leeftijd, die Twilight in het Engels lezen. En neen, die zijn thuis niet tweetalig. "Het komt gewoon vanzelf" claimt ze. "Ik kijk naar iCarly en eigenlijk let ik niet zo hard meer op de ondertitels". Yeah right.
zondag 4 oktober 2009
Fris!
Thuis kopen we zelden frisdranken. Bruis en plat water en magere melk: meer vind je hier niet. Heel soms een paar brikken sinaasappelsap. En al de rest is strikt gereserveerd voor feestjes.
Buitenshuis ben ik een cola drinker. Doe mij maar Cola light (zelfs lemon) of Cola Zero. Of Pepsi Max, als er niets anders is. Red Bull (light) lust ik ook. In de Foodmaker drink ik wel eens Tao met gember. En deze zomer dronk ik soms eens Bionade.
Van de rest blijf ik af. Ben me te accuut bewust van het suikergehalte van frisdranken.
Sportdranken als Aquarius vind ik verwerpelijk: dat is voor marathonlopers en topsporters. Niet voor sukkels als ik die met één fleske een nuloperatie maken van het uur dat ze hebben gezweet.
Water zonder kleur maar met smaakskes (genre Vitalinea) vind ik meestal vies. Uiteindelijk komt het erop neer dat je leert om nog maar enkel (ge)zoet spul te drinken. En dat is niet slim hé. De Glaceau drankjes - gevitaminiseerd water - zitten in deze categorie. De smaken zijn ok. De presentatie zeker. Ik vind het moedig dat het erop staat, bij de voedingswaarde, maar het deed me toch effe slikken toen ik zag dat 1 flesje (500 ml) goed is voor (gemiddeld) 25% van je dagelijkse suikerverbruik. Nu ja, ik hoop dat het aanslaat, met alle campagnes en zo, maar ik ga het niet in huis halen. Denk de voorbije dagen ook iets te vaak aan Fruitopia & Limón&Nada. Whatever happened to those two?
Buitenshuis ben ik een cola drinker. Doe mij maar Cola light (zelfs lemon) of Cola Zero. Of Pepsi Max, als er niets anders is. Red Bull (light) lust ik ook. In de Foodmaker drink ik wel eens Tao met gember. En deze zomer dronk ik soms eens Bionade.
Van de rest blijf ik af. Ben me te accuut bewust van het suikergehalte van frisdranken.
Sportdranken als Aquarius vind ik verwerpelijk: dat is voor marathonlopers en topsporters. Niet voor sukkels als ik die met één fleske een nuloperatie maken van het uur dat ze hebben gezweet.
Water zonder kleur maar met smaakskes (genre Vitalinea) vind ik meestal vies. Uiteindelijk komt het erop neer dat je leert om nog maar enkel (ge)zoet spul te drinken. En dat is niet slim hé. De Glaceau drankjes - gevitaminiseerd water - zitten in deze categorie. De smaken zijn ok. De presentatie zeker. Ik vind het moedig dat het erop staat, bij de voedingswaarde, maar het deed me toch effe slikken toen ik zag dat 1 flesje (500 ml) goed is voor (gemiddeld) 25% van je dagelijkse suikerverbruik. Nu ja, ik hoop dat het aanslaat, met alle campagnes en zo, maar ik ga het niet in huis halen. Denk de voorbije dagen ook iets te vaak aan Fruitopia & Limón&Nada. Whatever happened to those two?
zaterdag 3 oktober 2009
BGGD17: Yoga at the Glaceau Popup Store
Deze namiddag met 4 girls uit Gent naar Brussel gesjeesd. Waar er in de Antoine Dansaertstraat ene popup store verrezen was om de lancering van Glaceau Vitaminwater kracht bij te zetten. (Ze hebben ook een Facebook page.) We werden getrakteerd op 3 yoga sessies, geleid door ene Indische meneer Manoj. Prima yogaleraar! Hij zou ook in de Shambho lesgeven, hoorde ik. We mochten ook van het vitamin water drinken. En kregen één fleske van elke smaak mee in een goodie bag.
Er is gefilmd en gefotografeerd dat het niet schoon meer was.
Onderstaande komen van mijn gsm. Enjoy!
Er is gefilmd en gefotografeerd dat het niet schoon meer was.
Onderstaande komen van mijn gsm. Enjoy!
vrijdag 2 oktober 2009
Could use some yoga now
Het was dikke fun vanavond rond 17u30 in station Gent Dampoort, waar er geen internationaal loket is. Want er stonden vele mensen met een spaarkaart in de 2 rijen tussen alle gewone reizigers. Ge weet wel, die die een rap een ticket willen kopen. Of hun abonnement moesten verlengen. En die er gelijk niet mee ingenomen waren dat elke spaarder toch 5 à 10 minuten afhandeling vergde. Maar volgens één iemand was het in Gent St Pieters "nog erger".
Neen, achter het loket hadden ze niet het verstand om de bonnenplakkers naar één rij te dirigeren. En ik denk dat die achter mij kwaad waren toen ik 2 mensen voor liet steken. Wat ook vervelend was, was dat meer dan de helft van de plakkers voor mij onverrichter zake naar huis keerden. Omdat ze in een weekend heen en terug wilden. Of op een andere dag dat het promo tarief niet meer beschikbaar was. De loketbediende stelde niet voor om een ander tarief te overwegen. Dus werd er na 10 minuten gepalaver niks geboekt.
Toen ik aan de beurt kwam schoof ik een enveloppe met een gekribbeld set potentiële heen en terug data naar de man. En twee zoekacties later, had ik prijs. Twee tickets voor 98 euro, vier dagen weg. Vertrek om 9u30 en terug met de laatste trein. Het kon niet beter. En dat zei ik ook. De man antwoordde content: "Het is goed als ge een beetje flexibel zijt". Jaja. Da's waar, maar voor hetzelfde geld was ik net zo teleurgesteld afgedropen als de rest.
Eigenlijk was de "Met je krant en Eurostar naar Londen heen en terug voor 49 euro per persoon" actie van Het Nieuwsblad een aanfluiting. Zeg nu zelf: mensen verplicht naar het loket sturen in deze tijden. Wat een idee! Ik bedoel maar: de lezers kunnen toch niet allemaal pépé's zijn die geen promo code op een site kunnen intikken? Het was compleet te voorspellen dat er op het laatste moment een toeloop zou zijn. En 't is niet alsof dat je, eens in het station aangekomen, plots beslist om een impulsaankoop te doen (tenzij je Boudewijn De Groot heet, natuurlijk.)
Oh my. De yoga zal deugd doen morgen.
Neen, achter het loket hadden ze niet het verstand om de bonnenplakkers naar één rij te dirigeren. En ik denk dat die achter mij kwaad waren toen ik 2 mensen voor liet steken. Wat ook vervelend was, was dat meer dan de helft van de plakkers voor mij onverrichter zake naar huis keerden. Omdat ze in een weekend heen en terug wilden. Of op een andere dag dat het promo tarief niet meer beschikbaar was. De loketbediende stelde niet voor om een ander tarief te overwegen. Dus werd er na 10 minuten gepalaver niks geboekt.
Toen ik aan de beurt kwam schoof ik een enveloppe met een gekribbeld set potentiële heen en terug data naar de man. En twee zoekacties later, had ik prijs. Twee tickets voor 98 euro, vier dagen weg. Vertrek om 9u30 en terug met de laatste trein. Het kon niet beter. En dat zei ik ook. De man antwoordde content: "Het is goed als ge een beetje flexibel zijt". Jaja. Da's waar, maar voor hetzelfde geld was ik net zo teleurgesteld afgedropen als de rest.
Eigenlijk was de "Met je krant en Eurostar naar Londen heen en terug voor 49 euro per persoon" actie van Het Nieuwsblad een aanfluiting. Zeg nu zelf: mensen verplicht naar het loket sturen in deze tijden. Wat een idee! Ik bedoel maar: de lezers kunnen toch niet allemaal pépé's zijn die geen promo code op een site kunnen intikken? Het was compleet te voorspellen dat er op het laatste moment een toeloop zou zijn. En 't is niet alsof dat je, eens in het station aangekomen, plots beslist om een impulsaankoop te doen (tenzij je Boudewijn De Groot heet, natuurlijk.)
Oh my. De yoga zal deugd doen morgen.
donderdag 1 oktober 2009
Shake well before use
| weinig slapen | X | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | veel slapen |
| weinig sporten | _ | _ | _ | _ | X | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | veel sporten |
| weinig eten | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | X | veel eten |
| geen alcohol | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | _ | X | _ | _ | _ | soms alcohol |
No rest for the wicked
Heb er anderhalf uur spinning en een half uur bodypump opzitten en eigenlijk zou ik nu naar bed moeten. Maar ik ben niet moe. Of beter: ik kan niet slapen. Want ik ben helder. Wakker. Niet eens gespannen of zo, neen. Maar ik weet dat niet vanzelf in slaap zal vallen.
En dat is nu al weken zo.
En slaaptekort, dat compenseer ik met eten. Niet erg origineel, maar zo is het. Ik zie er bijgevolg uit als een opgeblazen zombie, en doe eigenlijk gewoon voort. Heb wel het gevoel dat ik deze keer niet zal crashen (gelukkig maar) maar zal uitdoven.
Allé, weer eens iets anders.
House zegt het zo mooi in "Epic Fail" (S06E03) : Bed is for sissies
maandag 28 september 2009
Get thee to a nunnery
Waarom zou ik geen boeddhistische non worden?, bedacht ik me ooit. Meditatie en contemplatie: het lijkt me wel wat. Want ik bewonder mensen die goed doen. En daarenboven heb ik weinig last van privacy issues. Maar toch.
Onderpastoors, nonnen en slotzusters: in haar vriendschappen overtrof mijn moeder Carmela Soprano moeiteloos. Al die vrome mensen waren door mijn jeugdherinneringen. En van kinds af aan begreep ik hoe ze in al hun goedheid elkaar ongeveer naar het leven stonden.
Ben ik daarom zo'n scepticus? Ik denk het wel.
Of het nu de Rotary, huisvrouwen of nonnen zijn, het blijven mensen die zich geheid niet kunnen houden aan de morele standaarden die ze uitdragen. Afgunst, nijd en conflicten drijven boven en de focus is geregeld zoek. En daar heb ik het moeilijk mee. Met clashende ego's. Met menselijkheid, quoi.
Je voelt het. Zelfs op een meditatie weekend. Er zijn altijd spanningen.
zondag 27 september 2009
Housekeeper
't Is zondag en de schooljaar routine begint er weer in te komen. Wasgoed sorteren, van alles opruimen, stofzuigen, strijken en subiet eten koken. En dan hopelijk nog wat tijd om een stukske te lopen, voor ze terugkomen van het pretpark waar ze met W. en oma heen zijn.
En dan na het eten een beetje naaiwerk en wat lezen en House M.D. op tv. Dat zou het moeten worden. Als ik nu niet voor dit scherm blijf plakken.
En dan na het eten een beetje naaiwerk en wat lezen en House M.D. op tv. Dat zou het moeten worden. Als ik nu niet voor dit scherm blijf plakken.
vrijdag 25 september 2009
Itchy & scratchy
Het gaat alweer een hele tijd ietwat te hard. Niet dat ik het erg lastig heb, maar toch. Omdat ik onrustig ben, slaap ik véél te weinig en daardoor ben ik moe. Doodop. Versleten. Maar o zo wakker. En helder.
Lange teksten lezen is lastig. Bijleren ook. Maar voor de rest is het gewoon fijn: ik spring van associatie naar associatie, zonder in de gedachtenstroom te verzuipen. "Do not confuse activity with productivity", was het motto van de vorige weken, maar zie, het gaat alweer beter: input en output raken in evenwicht. Alleen fysiek ben ik een wrak. Bad skin, no nails and fatty.
"Heb jij geen last van tics?" , vroeg een mede-ADHD'er me, lang geleden. "En worden die niet erger door de Rilatine?" "Neen", antwoordde ik toen, "Geen tics, helemaal geen last". Maar momenteel word ik er gek van, van het bijten en krabben. Mijn lippen, de binnenkant van mijn wangen, mijn nagels en mijn huid hebben het zwaar te verduren. Ik zie het. En kan me niet voorstellen dat het niemand anders opvalt. Maar niemand zegt iets. Het is een no go onderwerp. 't Is mijn probleem. Jezelf pijn doen, want dat is het precies, is te gek voor woorden. Mocht ik meer lopen ... Mocht ik meer spinnen ... Misschien zou het dan beter gaan. Maar ik ben er niet helemaal van overtuigd.
Onrust is een constante. En ook al gaat het zo veel beter dan vroeger, 't is niet alsof het beest bedwongen is.
Lange teksten lezen is lastig. Bijleren ook. Maar voor de rest is het gewoon fijn: ik spring van associatie naar associatie, zonder in de gedachtenstroom te verzuipen. "Do not confuse activity with productivity", was het motto van de vorige weken, maar zie, het gaat alweer beter: input en output raken in evenwicht. Alleen fysiek ben ik een wrak. Bad skin, no nails and fatty.
"Heb jij geen last van tics?" , vroeg een mede-ADHD'er me, lang geleden. "En worden die niet erger door de Rilatine?" "Neen", antwoordde ik toen, "Geen tics, helemaal geen last". Maar momenteel word ik er gek van, van het bijten en krabben. Mijn lippen, de binnenkant van mijn wangen, mijn nagels en mijn huid hebben het zwaar te verduren. Ik zie het. En kan me niet voorstellen dat het niemand anders opvalt. Maar niemand zegt iets. Het is een no go onderwerp. 't Is mijn probleem. Jezelf pijn doen, want dat is het precies, is te gek voor woorden. Mocht ik meer lopen ... Mocht ik meer spinnen ... Misschien zou het dan beter gaan. Maar ik ben er niet helemaal van overtuigd.
Onrust is een constante. En ook al gaat het zo veel beter dan vroeger, 't is niet alsof het beest bedwongen is.
donderdag 24 september 2009
Hoard
Wow, zie nu: in Engeland heeft een man met een metaaldetector een schat gevonden. Zomaar 1500 stuks, 5 kilo goud en 2,5 kilo zilver. "The detail on the artefacts (...) is so intricate that one expert cried because she was overcome by their beauty" lees ik ergens. En ik ben er zeker van dat ik ook had gebleit, want die neiging heb ik nog steeds als ik in het British Museum sta. Completely overwhelmed.
De vondst - "the Staffordshire Hoard" genaamd - is groter dan die van Sutton Hoo, waar ik eerder dit jaar toch nog eens ging naar kijken. Want ik heb een zwak voor everything Anglo-Saxon. Yup. Lang geleden - nadat ik ernstig geschiedenis en archeologie had overwogen - koos ik voor taalkunde. Tolkien achterna. En neen, ik ben geen krak in Oud-Engels geworden. Dat was allemaal niet zo gemakkelijk. Maar mocht ik opnieuw beginnen - wetende wat ik nu weet - dan zat ik weer in de Germaanse. En deed ik er vast geschiedenis bovenop. Want hoe dat je het draait of keert: nieuws als dit maakt me blij. Gewoon het idee alleen al, dat al die mensen daar nu op gaan studeren en daardoor het beeld over die periode zullen herzien. Boeiend is dat.
De vondst - "the Staffordshire Hoard" genaamd - is groter dan die van Sutton Hoo, waar ik eerder dit jaar toch nog eens ging naar kijken. Want ik heb een zwak voor everything Anglo-Saxon. Yup. Lang geleden - nadat ik ernstig geschiedenis en archeologie had overwogen - koos ik voor taalkunde. Tolkien achterna. En neen, ik ben geen krak in Oud-Engels geworden. Dat was allemaal niet zo gemakkelijk. Maar mocht ik opnieuw beginnen - wetende wat ik nu weet - dan zat ik weer in de Germaanse. En deed ik er vast geschiedenis bovenop. Want hoe dat je het draait of keert: nieuws als dit maakt me blij. Gewoon het idee alleen al, dat al die mensen daar nu op gaan studeren en daardoor het beeld over die periode zullen herzien. Boeiend is dat.
Ruim 11 uur !!!
Een paar dagen geleden lagen we hier compleet in een deuk toen we toevallig op een tv commercial voor de Aspe DVD box botsten. Want we zagen (of hoorden?) zoiets als "ruim 11 uur". En dat is toch een ongelooflijk snugger argument om een serie op DVD te kopen.
Hilarisch, dacht ik. En ik ging voor deze blogpost een prentje zoeken. En wat blijkt: het is gewoon een feature van de hele zwik. Tja, het moet niet goe zijn, als het maar lang duurt zeker?
Hilarisch, dacht ik. En ik ging voor deze blogpost een prentje zoeken. En wat blijkt: het is gewoon een feature van de hele zwik. Tja, het moet niet goe zijn, als het maar lang duurt zeker?
woensdag 23 september 2009
Nieuw! ADHD bij volwassenen
Olé! Het basisboek voor volwassenen met ADHD is uit! En bij Zit Stil zijn ze daar zo blij mee dat ze er de hoofding "Nieuw! ADHD bij volwassenen" boven zetten.Neen, ik heb het boek nog niet gezien of gelezen. Dat komt nog. Ik surfte wel wat rond, las wat besprekingen hier en hier en merkte dat het enthousiasme groot is. Hoera voor "De langverwachte volwassen versie van het succesvolle Zit Stil!, waarvan vele tienduizenden exemplaren over de toonbank gingen".
Ik kwam ook uit op een uitzending van Peeters en Pichal en die heb ik beluisterd - tenenkrullend, naar mijn bescheiden mening. Ze lachen er gewoon mee. En ik find het geen "funny" haha.
Verder heb ik ook alle commentaren op de Radio1 site gelezen en dat valt gelijk nog mee. Niet te veel volk daar dat een rant opzet over de link met kleurstoffen in snoep.
Niks bijgeleerd, maar kom. Ben al bij al erg blij dat onze kinderen er geen last van hebben.
En als ik boodschappen doe; dan is dat gelijk een militaire operatie: efficiënt. Toegegeven: ik heb de neiging tot overcompenseren wat "gestructureerd te werk gaan" betreft. Maar het helpt.
zaterdag 19 september 2009
Sibling Rivalry
Wakker geworden van geroep en geschreeuw. Het zat er weer bovenhands op. En toen bedacht ik me op slag: neen, ik rij geen 200 km met die twee in mijn kielzog vandaag. Het autorijden alleen al schrikt me behoorlijk af. Want ik ben verre van in topvorm, wat opletten en zo betreft. Met een duo vechtende kinderen als gezelschap wordt het vast niet beter. En morgen kan het ook niet, dus zal ik er niet geraken. Wat niet de bedoeling was. Maar het zij zo.
Ergens schaam ik me wel dat ik de courage niet heb om alsnog te vertrekken. Ik zal een andere keer naar mijn petekind gaan. En de mijne zal haar peter een andere keer zien.
Ze hebben de dag trouwens op identiek dezelfde wijze afgesloten. Ik vrees dat de buren er zot van worden. Ik ook.
Ergens schaam ik me wel dat ik de courage niet heb om alsnog te vertrekken. Ik zal een andere keer naar mijn petekind gaan. En de mijne zal haar peter een andere keer zien.
Ze hebben de dag trouwens op identiek dezelfde wijze afgesloten. Ik vrees dat de buren er zot van worden. Ik ook.
woensdag 16 september 2009
1933
Ik mag niet klagen. Het is al erger geweest. Véél erger. Ik ga wel niet mee naar de rugbytraining straks maar ik ga toch een toer lopen, denk ik. Misschien maakt dat wat geheugen vrij. Misschien.
In ieder geval: ik ben niet in paniek of zo. Maar het is niet handig, om zo met een kop vol watte te zitten aan de vooravond van een nieuwe opleiding. Vroeger had ik me opgejaagd. Nu ben ik er meer gelaten over. "Acceptatie", zei de shrink gisteren. Maar dat vind ik een erg vies woord. Leg ik er mij bij neer, dat er dagen - weken - zijn waarop ik braindead ben? Neen! Maar het gaat toch wel allemaal beter nu dan pakweg drie jaar geleden. De cognitieve uitval is handelbaarder. En vooral: ik merk nu veel beter dat het cyclisch is. Dat ik evenzeer periodes van extreme concentratie en enorm véél output doormaak. En dat ik wel een beetje tegengas kan geven, maar dat het uiteindelijk weinig zoden aan de dijk brengt.
Dus probeer ik rustig te blijven. Me niet te veel te laten afleiden of opjagen. En al wat niet subiet noodzakelijk is uit te stellen.
Zoals het bellen naar 1933 om de boodschappen op de antwoordservice te beluisteren. Die van de voorbije weken.
In ieder geval: ik ben niet in paniek of zo. Maar het is niet handig, om zo met een kop vol watte te zitten aan de vooravond van een nieuwe opleiding. Vroeger had ik me opgejaagd. Nu ben ik er meer gelaten over. "Acceptatie", zei de shrink gisteren. Maar dat vind ik een erg vies woord. Leg ik er mij bij neer, dat er dagen - weken - zijn waarop ik braindead ben? Neen! Maar het gaat toch wel allemaal beter nu dan pakweg drie jaar geleden. De cognitieve uitval is handelbaarder. En vooral: ik merk nu veel beter dat het cyclisch is. Dat ik evenzeer periodes van extreme concentratie en enorm véél output doormaak. En dat ik wel een beetje tegengas kan geven, maar dat het uiteindelijk weinig zoden aan de dijk brengt.
Dus probeer ik rustig te blijven. Me niet te veel te laten afleiden of opjagen. En al wat niet subiet noodzakelijk is uit te stellen.
Zoals het bellen naar 1933 om de boodschappen op de antwoordservice te beluisteren. Die van de voorbije weken.
zondag 13 september 2009
Ride the wave, don't fight it.
Zeven weekends buurtfeesten, het kruipt in de kleren. Maar zie, vandaag bleven we thuis. Om daar te werken. Met z'n allen. Want het was nodig.
Dozen uitsorteren. Vuilniszakken vullen. Meubels ineensteken. Afwasmachine legen. Eten koken. Tafelonderdelen lazuren. Wasmachine vullen. Meubels verslepen. Afwasmachine vullen. Wasmachine legen. Tijdschriften stapelen. Elpees op volgorde zetten. Karton en isomo scheiden. Stof afnemen. Foto's afladen. Oud speelgoed verhuizen. Nieuwe lades vullen. Foto's online zwieren. En huiswerk maken, dat ook. Want daar ben ik "officieel" nu nog mee bezig. En 't vlot niet zo best.
Maar kom, het resultaat van de dag mag er zijn: de bureau heeft weer een zichtbaar tapijt (maar 3 kleine dozen een één draagtas, alles van mij dus door mij op te kuisen, blijven over). En ook dochter-die-nu-in-het-middelbaar-zit heeft geen excuus meer om haar kamer vol te gooien: er staan twee nieuwe ladeblokken die we samen ineen hebben geknutseld. Hoe goed wij samen IKEA klussen klaren, is bijna miraculeus want we durven anders wel eens kibbelen. Maar zie, ze knutselt graag. En ik ook. En ze leest eerst het papierke. Gelijk ik. En we kunnen samen lachen om de ultieme relatietest.
Nu ja, ook al had ik vandaag een Red Bull in plaats van Rilatine-dag ingelast, ik was rond een uur of acht moe genoeg om geen goesting meer te hebben in veel denkwerk. Maar ik kan er niet omheen, om mijn taken voor "Vorming opzetten en begeleiden" morgen, om die die de shrink me goedbedoelend meegaf en om die voor de opleidingen die ik zelf ga geven. Terwijl ik gewoon toeklap en er al een tijdje niks zinnigs meer uitkrijg. En ik ook wel weet dat doordouwen niet helpt. Maar toch: het moet af hé. Er zijn deadlines waar ik niet van weg kan lopen.
Voici, het invulblad om na te gaan bij in welke situaties ik panikeer/aan het doemdenken sla/extreem cynisch reageer/boos word/meppen verkoop. Met gedragstherapeutische trucs kan je leren om je gedrag af te stemmen op de situatie, en niet op de gedachten of gevoelens die je er zelf bij creëert. Niet dat dat een origineel inzicht is - in de Mindfulness en bij de boeddhisten slaan ze je ermee om de oren en zelfs Shakespeare wist ervan - maar het systematisch opschrijven en analyseren - en dan ook bespreken, zou moeten helpen om nieuwe gewoontes in te bedden. And I could use some.
Maar nu eerst nog wat vragen beantwoorden ...
Dozen uitsorteren. Vuilniszakken vullen. Meubels ineensteken. Afwasmachine legen. Eten koken. Tafelonderdelen lazuren. Wasmachine vullen. Meubels verslepen. Afwasmachine vullen. Wasmachine legen. Tijdschriften stapelen. Elpees op volgorde zetten. Karton en isomo scheiden. Stof afnemen. Foto's afladen. Oud speelgoed verhuizen. Nieuwe lades vullen. Foto's online zwieren. En huiswerk maken, dat ook. Want daar ben ik "officieel" nu nog mee bezig. En 't vlot niet zo best.
Maar kom, het resultaat van de dag mag er zijn: de bureau heeft weer een zichtbaar tapijt (maar 3 kleine dozen een één draagtas, alles van mij dus door mij op te kuisen, blijven over). En ook dochter-die-nu-in-het-middelbaar-zit heeft geen excuus meer om haar kamer vol te gooien: er staan twee nieuwe ladeblokken die we samen ineen hebben geknutseld. Hoe goed wij samen IKEA klussen klaren, is bijna miraculeus want we durven anders wel eens kibbelen. Maar zie, ze knutselt graag. En ik ook. En ze leest eerst het papierke. Gelijk ik. En we kunnen samen lachen om de ultieme relatietest.
Nu ja, ook al had ik vandaag een Red Bull in plaats van Rilatine-dag ingelast, ik was rond een uur of acht moe genoeg om geen goesting meer te hebben in veel denkwerk. Maar ik kan er niet omheen, om mijn taken voor "Vorming opzetten en begeleiden" morgen, om die die de shrink me goedbedoelend meegaf en om die voor de opleidingen die ik zelf ga geven. Terwijl ik gewoon toeklap en er al een tijdje niks zinnigs meer uitkrijg. En ik ook wel weet dat doordouwen niet helpt. Maar toch: het moet af hé. Er zijn deadlines waar ik niet van weg kan lopen.
Voici, het invulblad om na te gaan bij in welke situaties ik panikeer/aan het doemdenken sla/extreem cynisch reageer/boos word/meppen verkoop. Met gedragstherapeutische trucs kan je leren om je gedrag af te stemmen op de situatie, en niet op de gedachten of gevoelens die je er zelf bij creëert. Niet dat dat een origineel inzicht is - in de Mindfulness en bij de boeddhisten slaan ze je ermee om de oren en zelfs Shakespeare wist ervan - maar het systematisch opschrijven en analyseren - en dan ook bespreken, zou moeten helpen om nieuwe gewoontes in te bedden. And I could use some.Maar nu eerst nog wat vragen beantwoorden ...
vrijdag 11 september 2009
Like yesterday
Is het raar om te zeggen dat dit het moment is in mijn leven dat me het meest met verstomming heeft geslagen? Nachtenlang heb ik tv gekeken. Met een soort vermenging van ongeloof en fascinatie. Reportages, documentaires en films. En toch kan ik er nog altijd niet bij ...
woensdag 9 september 2009
It's raining men! (*)
Voor het eerst in maanden een toerke rond de Watersportbaan tijdens zoons rugbytraining. En dat ging goed: 28 minuten over 4,99 km, noteerde de Nike+. Niet dat ik de 4 kilo die ik er de laatste 6 weken bij at niet voel - de Turkse buffetten, BBQ's en liters cava deden me geen goed - maar 't was alsof die me niet vertraagden.
Integendeel - ik ging harder dan de "normale" 30 à 33 minuten. En ik vond uit dat ik mis was, wat die Nike+ betreft. Want de voorbije maanden was ik ervan overtuigd dat het ding niet behoorlijk was gecalibreerd en dat elke 10 km er in werkelijkheid maar 8 waren.
Maar de Watersportbaan, die staat toch als 5,2 km te boek?
Nu ja, voor alle zekerheid heb ik vandaag toch opnieuw gecalibreerd. Netjes 400m rond het rugbyveld.
(*) It's raining men! is sinds vandaag mijn "powersong". For instant motivation. Ha! Go get yourself wet girl, I know you want to!
Integendeel - ik ging harder dan de "normale" 30 à 33 minuten. En ik vond uit dat ik mis was, wat die Nike+ betreft. Want de voorbije maanden was ik ervan overtuigd dat het ding niet behoorlijk was gecalibreerd en dat elke 10 km er in werkelijkheid maar 8 waren.
Maar de Watersportbaan, die staat toch als 5,2 km te boek?
Nu ja, voor alle zekerheid heb ik vandaag toch opnieuw gecalibreerd. Netjes 400m rond het rugbyveld.
(*) It's raining men! is sinds vandaag mijn "powersong". For instant motivation. Ha! Go get yourself wet girl, I know you want to!
dinsdag 8 september 2009
Where's the reset button?
Eén uur striding en één uur spinning: ik vloog erdoor! Vorige week was het nochtans héél anders: toen haalde ik de helft van de tweede les niet.
Maar zie, september komt op gang en het is druk. Een - zeer interessante - cursus "Vorming opzetten en begeleiden" bij Lodewijk De Raedt, met enige huistaken links en rechts. Zoon terug naar school en dochter naar het middelbaar. Hubby die zijn wijsheidstanden liet trekken en er behoorlijk ziek van is. Drie opleidingen die ik zelf zal geven voorbereiden - twee zijn compleet nieuw. Een PC kiezen en kopen. Nieuwe afspraken maken over wie-wat-doet-op-welk-moment. Nog wat teksten aanpassen op de site. Knippen en plakken om zoon van nieuwe structuurkaarten te voorzien. Powerpoints bricoleren. Schoolboeken kaften.
En dan had ik het nog niet over de jumping met BBQ, het rugbyfeest, de brunch en het etentje van vorig weekend en het buurtfeest, de tweedehandsfietsmarkt, het rock concours, "Sportief Gent" en nog meer van dat het komende weekend.
Momenteel heb ik het gevoel dat mijn kop vol zit en ik er niks meer bij krijg. En er ook niets uit, wat het enigzins onrustwekkender maakt.
Mem full. Unable flush the cache.
Hoe ik ook mijn vrije tijd vul, met nonsens op tv of héél hard sporten, ik ben er nog niet in geslaagd om ruimte te creëeren voor nieuwe info. Terwijl ik die ruime echt hard nodig heb om verder te kunnen.
Maar zie, september komt op gang en het is druk. Een - zeer interessante - cursus "Vorming opzetten en begeleiden" bij Lodewijk De Raedt, met enige huistaken links en rechts. Zoon terug naar school en dochter naar het middelbaar. Hubby die zijn wijsheidstanden liet trekken en er behoorlijk ziek van is. Drie opleidingen die ik zelf zal geven voorbereiden - twee zijn compleet nieuw. Een PC kiezen en kopen. Nieuwe afspraken maken over wie-wat-doet-op-welk-moment. Nog wat teksten aanpassen op de site. Knippen en plakken om zoon van nieuwe structuurkaarten te voorzien. Powerpoints bricoleren. Schoolboeken kaften.
En dan had ik het nog niet over de jumping met BBQ, het rugbyfeest, de brunch en het etentje van vorig weekend en het buurtfeest, de tweedehandsfietsmarkt, het rock concours, "Sportief Gent" en nog meer van dat het komende weekend.
Momenteel heb ik het gevoel dat mijn kop vol zit en ik er niks meer bij krijg. En er ook niets uit, wat het enigzins onrustwekkender maakt.
Mem full. Unable flush the cache.
Hoe ik ook mijn vrije tijd vul, met nonsens op tv of héél hard sporten, ik ben er nog niet in geslaagd om ruimte te creëeren voor nieuwe info. Terwijl ik die ruime echt hard nodig heb om verder te kunnen.
dinsdag 1 september 2009
't Is the September Issue season!
Ja het is raar, ik ben er nog niet aan begonnen, aan de September Issues. Net als bij K is het een moment waar ik naar uitkijk. Maar zie: dit jaar had ik gewoon al genoeg 'August issues', met al die vakantiekampen en feestjes en zo meer ...
Boekskes lezen zal voor later op de week zijn. Vanavond ga ik sporten!
Lost & Found
Drie maand geleden was het kot hier te klein: zoons rode Nintendo DS was plots spoorloos. Van de aardkluit verdwenen. Foetsie.
En zie, vorig weekend heb ik hem teruggevonden - ik had er die dag zelfs nog aan gedacht, echt. Oh ja, ze hadden OVERAL gezocht, maar blijkbaar niet onder de kussens van die ene zetel ...
Nu ben ik eens gaan terugbladeren op Facebook, om te zien wat we doorgemaakt hebben. En dit kwam eruit.
27 mei
En wat hebben we hieruit geleerd? Euhm.
En zie, vorig weekend heb ik hem teruggevonden - ik had er die dag zelfs nog aan gedacht, echt. Oh ja, ze hadden OVERAL gezocht, maar blijkbaar niet onder de kussens van die ene zetel ...
Nu ben ik eens gaan terugbladeren op Facebook, om te zien wat we doorgemaakt hebben. En dit kwam eruit.
27 mei
Zoek: rode Nintendo DS in rode Nintendo DS case. Kind weet van niks. All hell has broken loose (en dat is absoluut een understatement) dit is zoiets waar ik ABSOLUUT van aan stukken ga - en ze weten het - IK DOE ***HARD*** GENOEG MIJN BEST OM STRUCTUUR EN OVERZICHT TE HOUDEN en dan hebben ze me weer liggen - zot word ik ervan
is geheel niet goed van het Nintendo gedoe en moet de zoekactie nog in gang blazen
ik HAAT slordige mensen die hun spullen overal laten rondslingeren - The Flamethrower Method
heeft met zij die geen tv mogen kijken de hele garage uitgemest ... en vond terug: de lederen handschoen (die dus niet bij het uitstappen op de grond was gevallen) en dochters bedelarmband (in de jas van papa)28 mei
enorm gelukkig om de weergevonden armband, maar anderzijds ook bevestiging omtrent het statement "ik heb grondig gezocht". Volgens mij is een jas doorzoeken geen rocket science: één keer schudden en we hadden door dat er iets in de voering stak
nog steeds geen Nintendo DS trouwens - heeft iemand een grote zak Xanax aub?
eerst huiswerk, dan Nintendo zoeken, damn
it's a mindfrak: in gedachten zie ik mezelf die Nintendo in een kast stoppen ...
En wat hebben we hieruit geleerd? Euhm.
- Wat ik al wist: de uitspraak "ik heb grondig gezocht" krijgt een geheel andere invulling afhankelijk van de persoon die ze uitspreekt
- Dat mijn geheugen heel erg trukskes met mij speelt. Ik heb van in het begin een herinnering van hoe ik het ding wegstopte en me erbij bedacht dat het op een plaats was die ik zou vergeten.
- Ik hou het niet voor mogelijk omwille van punt 1. Maar als ik ze niet in den Escape ben kwijtgeraakt, dan bestaat er nog een kans dat mijn zilveren LOTR ring met ketting en mijn gouden Guess horlogeke op een goeie dag in dit huis hier opduiken.
- en ... ik vind microbloggen is absoluut nuttig, ter reconstructie. Door terug te bladeren heb ik een paar train of thoughts die ik had laten schieten opgepikt. Handig zo!
vrijdag 28 augustus 2009
Plan for many pleasures ahead
Heb daarnet op Facebook een fortune cookie geopend met "Plan for many pleasures ahead" erin en werd er gelijk vrolijk van. Het zou best een leuk weekend kunnen worden. Ik heb alvast zin om straks een stukske te lopen om mijn hoofd leeg te maken. En 'k ga vanavond zeker "Babel" en "Bij mij zijt ge veilig" opnemen.
Ben ook blij dat het goed gaat met Anna. En ik kijk uit naar het nieuwe schooljaar. Want het najaar, dat is mijn tijd van het jaar. Nieuwe dingen starten: I like. Mooie nazomerdagen: I like. De herfstkleuren zijn hier nog niet in zicht, maar deze middag zag ik toch al oranje pompoenen in Delhaize. En gisteren heb ik de leren handtas bovengehaald, voor bij de nieuwe schoenen.
Tegelijk volg ik de laatste dagen iemand (ik ken ze niet) met een enorm liefdesverdriet. Ik word er stil van.
Ben ook blij dat het goed gaat met Anna. En ik kijk uit naar het nieuwe schooljaar. Want het najaar, dat is mijn tijd van het jaar. Nieuwe dingen starten: I like. Mooie nazomerdagen: I like. De herfstkleuren zijn hier nog niet in zicht, maar deze middag zag ik toch al oranje pompoenen in Delhaize. En gisteren heb ik de leren handtas bovengehaald, voor bij de nieuwe schoenen.
Tegelijk volg ik de laatste dagen iemand (ik ken ze niet) met een enorm liefdesverdriet. Ik word er stil van.
donderdag 27 augustus 2009
Flagadas! Nu!
Het is een beetje mijn favoriet zaag-onderwerp, ik weet het. Maar blijkbaar ben ik niet de enige die er een mening over heeft. Op Facebook blijven de commentaren komen.
woensdag 26 augustus 2009
Het Maandelijks Onderhoud
Rond mei dit jaar ben ik gestopt met deeltijds ziekteverlof. Ik zei wel eens al lachend dat ik "genezen" ben verklaard, maar dat klopt natuurlijk niet. ADHD gaat niet over, dat weet ik. Maar zie, het gaat alweer even vrij goed. Ik ben "stabiel". De medicatie slaat aan, de highs en lows zijn bedwongen en ik ben niet de hele tijd meer mee bezig met mij te ergeren aan symptomen en comorbiditeit.
Als ik er weer eens niks van bak en verdwaal in verwarring: het zij zo. Er zijn ergere dingen.
Het enige wat niet leuk is nu, is dat de bezoekjes aan de shrink tot "maandelijkse onderhouden" geëvolueerd zijn. En omdat ik momenteel (weer) geen andere coaching heb, komt dat hard aan. Neen, de shrink is niet mijn "vriend". Dat zou dik fout zitten, weet ik. Maar het is wel zowat de enige mens waar ik mijn mond bij opentrek. En daarom zat ik vandaag met een papierke op te sommen wat er ter sprake kan komen in de door mij betaalde 45 minuten. Kwestie van ze goed te besteden. Want ze zijn rap op.
Als ik er weer eens niks van bak en verdwaal in verwarring: het zij zo. Er zijn ergere dingen.
Het enige wat niet leuk is nu, is dat de bezoekjes aan de shrink tot "maandelijkse onderhouden" geëvolueerd zijn. En omdat ik momenteel (weer) geen andere coaching heb, komt dat hard aan. Neen, de shrink is niet mijn "vriend". Dat zou dik fout zitten, weet ik. Maar het is wel zowat de enige mens waar ik mijn mond bij opentrek. En daarom zat ik vandaag met een papierke op te sommen wat er ter sprake kan komen in de door mij betaalde 45 minuten. Kwestie van ze goed te besteden. Want ze zijn rap op.
vrijdag 21 augustus 2009
Richard Dawkins (1)
"It has become almost a cliche to remark that nobody boasts of ignorance of literature, but it is socially acceptable to boast ignorance of science and proudly claim incompetence in mathematics."
Kinda like him.
Kinda like him.
maandag 10 augustus 2009
Girl Geeks are Great
Neen, ik kan er niet bij zijn, op beide volgende Brussels Girl Geek Dinners. Jammer. Want ik vind die bijeenkomsten echt fijn.
Ik ben aan de Girl Geeks begonnen omdat ik nogal geïsoleerd door het leven ga EN omdat ik dit jaar ook werk heb gemaakt van een complete loopbaanbegeleiding. Dat leverde een mooi overzicht van wat ik nu eigenlijk graag doe en goed kan en ik ben toch beetje bij beetje aan de werkpunten bezig, onder het motto "Naar een toekomst waar ik meer vanuit mijn hart zal functioneren"
Het voornaamste to do punt is een beetje mensen te leren kennen
Het is me eindelijk beginnen dagen dat ik voor geen reet vooruit geraak als ik alleen in frustrerende situaties terechtkom, bij mensen die me "raar" vinden omdat ik
Ik ben aan de Girl Geeks begonnen omdat ik nogal geïsoleerd door het leven ga EN omdat ik dit jaar ook werk heb gemaakt van een complete loopbaanbegeleiding. Dat leverde een mooi overzicht van wat ik nu eigenlijk graag doe en goed kan en ik ben toch beetje bij beetje aan de werkpunten bezig, onder het motto "Naar een toekomst waar ik meer vanuit mijn hart zal functioneren"
Het voornaamste to do punt is een beetje mensen te leren kennen
- buiten de pure ICT (waar ik nu in zit)
- buiten de methodeschool ouders, die vnl. de "reguliere" culturele sector bevolken
Het is me eindelijk beginnen dagen dat ik voor geen reet vooruit geraak als ik alleen in frustrerende situaties terechtkom, bij mensen die me "raar" vinden omdat ik
- in de ICT werk,
- interesse heb voor alles wat jong & geeky & nerdy is,
- veel online output lever (op blogs en zo meer),
- zeer geregeld sport,
- bezig ben met meditatie en boeddhisme en
- niet om de pot draai als het over neuropsychologische aandoeningen gaat.
Nu heb ik geen enkele neiging om me halsoverkop op "iets anders" te storten. Zo ben ik niet. Neen: gelijk de Cylons heb ik een plan! En daar probeer ik nu - stapke per stapke - werk van te maken zie ...
zondag 9 augustus 2009
Foei Bart Steenhaut
Al sinds mijn kindertijd kom ik 's ochtends het huis niet uit zonder een blik op de krant. En 's avonds lees ik wat verder. Overdag pik ik zeer geregeld stukjes mee uit andere kranten. Ik bekijk de online versies. En soms koop ik een tweede krant. Ik leg ook bijlages opzij om ze later door te nemen.
Om de luxe van een krant op bed te hebben, hernieuwen we jaarlijks ons abonnement. Wij betalen voor de krant. Dat kost geld.
Ik dacht ook dat ik mag veronderstellen dat de mensen die in de krant schrijven hun feiten checken. Ook wanneer het over het "lichtere genre" of "de populaire cultuur" gaat. 't Is niet voor niks dat we niet De Gentenaar of Het Laatste Nieuws lezen.
Dit weekend was het weer erg prijs: in de Bis Weekend, op pagina 36 en 37. Beide artikels geleverd door de heer Bart Steenhaut, die zich blijkbaar zulks kan permitteren.
Bob Dylan speelde NIET op Woodstock. Het is dus compleet belachelijk om dit met een foto te suggereren.
Het album dat Mink De Ville in 1980 opnam, heet Le Chat Bleu. NIET Le Chat Noir.
Om de luxe van een krant op bed te hebben, hernieuwen we jaarlijks ons abonnement. Wij betalen voor de krant. Dat kost geld.
Ik dacht ook dat ik mag veronderstellen dat de mensen die in de krant schrijven hun feiten checken. Ook wanneer het over het "lichtere genre" of "de populaire cultuur" gaat. 't Is niet voor niks dat we niet De Gentenaar of Het Laatste Nieuws lezen.
Dit weekend was het weer erg prijs: in de Bis Weekend, op pagina 36 en 37. Beide artikels geleverd door de heer Bart Steenhaut, die zich blijkbaar zulks kan permitteren.
Bob Dylan speelde NIET op Woodstock. Het is dus compleet belachelijk om dit met een foto te suggereren.
Het album dat Mink De Ville in 1980 opnam, heet Le Chat Bleu. NIET Le Chat Noir.
woensdag 5 augustus 2009
Soprano Style
Ik merkte het al eerder op: opnieuw kijken, met ons gezin in min of meer dezelfde leefdtijdsconfiguratie als het eerste seizoen, maakt het allemaal een stuk hilarischer.
zondag 2 augustus 2009
Heat Wave
Met het hele gezin naar een "all in" clubhotel aan de Turkse kust trekken is iets, wat in onze omgeving een beetje vreemd wordt bekeken. En ja, ik ben me al weken aan het uitsloven met uitleg in het genre: de kinderen wilden het zo graag en er zijn 5 zwembaden plus de zee en ik vind het wel leuk om niks meer te doen dan lezen en zwemmen en gewoon aan te schuiven voor het buffet ...
Al die argumenten kloppen perfect, maar het is natuurlijk ook zo dat je in zulke clubhotels blootgesteld wordt aan een massa mensen en een doorlopend animatieprogramma, twee potentiële bronnen van (zware) geluidshinder - om nog van de visuele kant te zwijgen. Ik kon me dus wel inleven in hubby's angst om in "de hel" terecht te komen.
Toen we 2 jaar geleden samen een week in een adults only Club Med resort doorbrachten, was ons dat erg goed bevallen. Maar toen was het laagseizoen en niet al te heet. En waren er geen kids te bespeuren.
Terwijl we er nu zelf 2 meehadden (die liefst de hele dag kibbelen) en we met een heuse hittegolf geconfronteerd werden. Als het zwembadwater bij de dagelijkse controle 28 à 30°C warm was, kan je vermoeden dat de omgevingstemperatuur ook niet mis was. Ik heb op het hele domein geen thermometer gezien, wat wel fijn was, want wat niet weet, niet deert. Maar we voelden het wel: het was ERG heet. Van 's morgens tot 's avonds. Maar kom, waren we er niet om te zwemmen en te lezen?
En dat is precies wat ik gedaan heb :
Hubby ging - tot mijn grote verbazing - boogschieten en petanken en tafeltennissen. En hij was - tot zijn grote verbazing - wel content dat het er ondanks de massa volk toch rustig was. Hij meldde op Facebook "zıt ın Hotel California aan de Turkse kust en ziet een gat ın de markt: een all in club, maar dan met Bataclan anımatıe....." en dat kan ik alleen maar toejuichen.
We waren er wel meer dan een beetje de vreemde eend in de bijt - neen, we gingen niet de stad in om namaakspul te kopen of "The White House" te frequenteren, neen we schepten iets anders op dan spaghetti en friet, neen we spraken geen Westvlaams (wat een beetje de voertaal bleek te zijn naast Russisch, Turks, Engels, Frans en Nederlands), keken niet naar Belgische voetbalmatchen en kochten Het Laatste Nieuws niet. En we waren ook behoorlijk dunner dan de gemiddelde "all in" toerist, wat erg bevorderlijk was voor het rondlopen in bikini.
Het was een leuke week, op de heen-en-terug dagen na. Charters nemen is niet mijn ding. Zeker niet met kids erbij, want die een hele dag stil bezighouden is niet evident. Al dat wachten tussendoor vinden ze niet leuk, terwijl ik gewoon een boek neem...
Al die argumenten kloppen perfect, maar het is natuurlijk ook zo dat je in zulke clubhotels blootgesteld wordt aan een massa mensen en een doorlopend animatieprogramma, twee potentiële bronnen van (zware) geluidshinder - om nog van de visuele kant te zwijgen. Ik kon me dus wel inleven in hubby's angst om in "de hel" terecht te komen.
Toen we 2 jaar geleden samen een week in een adults only Club Med resort doorbrachten, was ons dat erg goed bevallen. Maar toen was het laagseizoen en niet al te heet. En waren er geen kids te bespeuren.
Terwijl we er nu zelf 2 meehadden (die liefst de hele dag kibbelen) en we met een heuse hittegolf geconfronteerd werden. Als het zwembadwater bij de dagelijkse controle 28 à 30°C warm was, kan je vermoeden dat de omgevingstemperatuur ook niet mis was. Ik heb op het hele domein geen thermometer gezien, wat wel fijn was, want wat niet weet, niet deert. Maar we voelden het wel: het was ERG heet. Van 's morgens tot 's avonds. Maar kom, waren we er niet om te zwemmen en te lezen?
En dat is precies wat ik gedaan heb :
- eten (wat te veel, want de buffetten waren lekker),
- drinken (hoewel alle alcohol inclusief was heb ik er op een paar gin tonics na nauwelijks gehad, het was gewoon te heet),
- zwemmen (beetje in zee, beetje in de zwembaden)
- 'poolgym' ofte flauwe aquarobics (toch een paar keer meegedaan)
- lezen: 2 boeken uit : "Charlie n'est pas rentrée" mijn eerste Nicci French, in het Frans nog wel, vlak voor ons vertrek meegekregen van mijn zus en Dune, mijn verjaardagscadeau van batlock666.
Hubby ging - tot mijn grote verbazing - boogschieten en petanken en tafeltennissen. En hij was - tot zijn grote verbazing - wel content dat het er ondanks de massa volk toch rustig was. Hij meldde op Facebook "zıt ın Hotel California aan de Turkse kust en ziet een gat ın de markt: een all in club, maar dan met Bataclan anımatıe....." en dat kan ik alleen maar toejuichen.
We waren er wel meer dan een beetje de vreemde eend in de bijt - neen, we gingen niet de stad in om namaakspul te kopen of "The White House" te frequenteren, neen we schepten iets anders op dan spaghetti en friet, neen we spraken geen Westvlaams (wat een beetje de voertaal bleek te zijn naast Russisch, Turks, Engels, Frans en Nederlands), keken niet naar Belgische voetbalmatchen en kochten Het Laatste Nieuws niet. En we waren ook behoorlijk dunner dan de gemiddelde "all in" toerist, wat erg bevorderlijk was voor het rondlopen in bikini.
Het was een leuke week, op de heen-en-terug dagen na. Charters nemen is niet mijn ding. Zeker niet met kids erbij, want die een hele dag stil bezighouden is niet evident. Al dat wachten tussendoor vinden ze niet leuk, terwijl ik gewoon een boek neem...
Abonneren op:
Posts (Atom)
