zaterdag 29 oktober 2011

Hypochondria

(Donderdag)
Het is wat, wakker worden omdat je niet meer kan bewegen. Ik wil me verleggen maar op een of andere manier lukt dat niet: mijn benen blijven liggen, als twee blokken beton. Ik probeer mijn knieën te plooien maar ook dat gaat niet. Ik voel aan mijn benen en verschuif ze. Ouch - wat een pijn. Rechtop gaan zitten lukt maar moeizaam, elke spier tussen mijn ribben slaat alarm. Ik kijk naar mijn knie en denk: beweeg. Maar neen, niks. Pijn! Mijn rechterbeen verschuift dan toch een paar centimeters. Het andere niet.

“Voel je je been?”, vraagt hij-die-van-hernia’s-weet ongerust.

“Euh, ja: het doet pijn”, zeg ik. Spierpijn. En nog iets onbestemds. Tien minuten later hijs ik mijn benen naar de bedrand en probeer ik recht te staan, wat maar matig lukt. Tegen de tijd dat ik tot in de badkamer sukkel ben ik misselijk en heb ik buikkramp. Plus koppijn.

Wacht es even: waar slaat dit op? Dit kan toch niet? Van die 45 minuten héél traag lopen gisteren, daar krijg ik toch geen spierpijn van? Laat staan al de rest.

Ik slaag erin om te douchen maar dan krijg ik gelijk een klop van de hamer. Kotsmisselijk. Ik kan alleen maar liggen. Zo raak ik niet op het werk, realiseer ik me. En damn, ik had net een vergadering.

Maar zie, hij zit naast mij met zijn laptop en schrijft de nodige mails terwijl ik - als een brok verlamd vlees - lig te kreunen. Pijn. Getver. En waarom? Waardoor? Ik snap het niet ...

  • Is het een uitloper van zoons zware verkoudheid? (Hmm, ik ben niet aan het snotteren ...)
  • Heb ik het cadeau van de mensen die me de voorbije dagen begroetten met een omhelzing? (Zie je wel wat ervan komt … ik voel me nooit helemaal op mijn gemak bij dat “Franse” zoenen. Stak onlangs gewoon mijn hand uit naar iemand die er duidelijk van schrok; als in “Wat doet die nu?” - U een hand geven, tiens.)
  • Is dit griep? (Nooit gehad, virussen krijgen van mij per definitie maximum één dag.)
  • Is het sepsis? Zit mijn bloedbaan onderhand vol bacteriën en toxinen ten gevolge van de recente itchy & scratchy opstoot? (Het zal me leren om wondjes open te krabben ...)
  • Is dit nu reuma? Mijn “syndroom van Tietze” is al iets in dat genre, en reuma - een auto-immuunziekte, bah - zit in de familie … (Maar ik heb sinds die doos Ibuprofen 600 geen klachten die op ontsteking wijzen ...)

Later op de dag slaag ik erin om toch vijf minuten te slapen. En toen, nadat ik terug was gaan liggen kon ik mijn hoofd niet meer opheffen. Moest ik het met mijn armen opkrikken.

Eens uit bed gaat het redelijk, zolang ik maar niet ga zitten. De overgangen zijn het ergst. Vijf minuten in dezelfde houding en ik “bevries”.

Uiteindelijk raak ik tot bij de orthopedisch specialist. Die was al weken geboekt - voor nek & schouder - en uitstel is geen optie. Onderweg met de fiets kan ik mijn hoofd niet draaien, wat reuze gevaarlijk is, maar soit. Moet er verdomd lang in de wachtzaal zitten en strompel als een hoogbejaarde zijn kabinet binnen.

“U bent gespannen”, zegt de dokter. Ja allo: alles doet pijn! Hij prikt naalden in mijn arm en dient me en reeks elektrische schokken toe (het heet EMG en voelt als schrikdraad, mocht u zich afvragen). Dan meldt hij dat er twee nekwervels (C5 en C6, meen ik) problemen vertonen. Hij vraagt me ook twee keer of ik last heb van claustrofobie. Ik zeg neen (en denk “hellup”).

"Heb ik het mezelf op de nek gehaald door het lopen of andere sporten?, vraag ik bedremmeld. "Het is veeleer van bureauwerk", zei hij; "lopen zou ik zeker aanraden". Oef. Zijn secretaresse boekt me een scanbeurt in een hospitaal naar keuze (dat met de kortste wachtrij) en een vervolgafspraak. Ik raak zonder kleerscheuren thuis; het is een wonderschone herfstdag.

Na het avondeten - dochter kookt heerlijk - kruip ik letterlijk de trap op, naar bed. Alle gewrichten en spieren doen pijn. Ondertussen heb ik ook domweg "spierpijn gewrichtspijn" gegoogled en dat stemt mij niet vrolijk. Fibromyalgie en Chronisch Vermoeidheid Syndroom zijn woorden die geen mens wil horen of zien. Yikes. Ik was al ongerust genoeg. 

Ben ik echt ZIEK? (Hey: daar doe ik niet aan! ) Heb ik dit zelf veroorzaakt door weer te diep te gaan? Heb ik mijn anders onvoorstelbaar weerbaar immuunsysteem compleet onderuitgehaald?

(Vrijdag)
Keelpijn en oorpijn en last met bewegen. Bijwijlen ook wat misselijk. Maar mijn hoofd is helder. Ik ben niet extreem moe. Ik ga dus werken.

‘s Avonds in bed met een boek en een warm kersenpitkussentje, lijkt het alsof de pijn “verkruipt”, van het ene gewricht naar het andere. Van mijn linkerknie naar mijn sleutelbeen. Geen roodheid, geen zwelling. Het is vast een virus, denk ik:  drie dagen max. Ik neem wat Dafalgans.

(Zaterdag)
Beetje keelpijn en oorpijn en mijn nek & schouder spelen weer op. Maar de rest is weg. Yay. Stilzitten is mijn ding niet, ziet u.

maandag 24 oktober 2011

The quiet serenity of the night owl life

Ow, ow, hoe herkenbaar die Douglas Cootey! Ik kan er zowaar mee lachen. Ware het niet dat ik me pijnlijk bewust ben van het feit dat ik mijn verstoord dag- en nachtritme weer eens stevig onder handen moet nemen.

TweetStats heb ik niet nodig. Facebook statistics evenmin. En slapeloosheid kan ik het ook niet noemen. Ik weet het zo wel: ik ben weer fout bezig. Mijn dagen duren meer dan 18 uur.

Huh? Wel, ik wijk weer uit naar momenten dat ik met rust gelaten word. En hoe ouder ze worden hier, hoe langer hun dag duurt, hoe later ik het gevoel heb dat het kot van mij is. Dat ik op mijn gemak kan zijn. Ongestoord op 't internet kan hangen. Zelf uitmaak naar welk tv-programma ik kijk. Of net niet, met een tijdschrift of boek in de hand. Als iedereen slaapt (of de deur uit is), geniet ik echt van de rust in huis.

Maar de gevolgen zijn legio. Van enigszins vermoeid (ik recupereer nog keisnel) glijd ik af naar humeurig en prikkelbaar. Af en toe lijkt het alsof ik uren kwijtraak en alles in slow motion gaat, wanneer ik op mijn vrije middagen aan klussen en shoppen toe ben. En tegen dat het een uur of acht is, ben ik weer klaarwakker. Om te sporten of zo. In afwachting van een paar uren op 't gemak.

Het wordt me duidelijk dat ik meer afzondering nodig heb. Meer bewuste, contactarme rustmomenten moet inbouwen. Om te bekomen. Om te denken. Misschien zelfs om te mediteren. In ieder geval: zodat ik 's nachts niet het gevoel heb dat er nog wat in te halen valt.

Mijn grootste probleem hierbij is dat "weten" niet gelijk staat aan "doen". En dat ik wel zeg dat ik om 23 uur ga slapen, maar dat dat NIET gebeurt als ik niet manu militari naar bed word gesleurd. Maar kijk, ik vermeld het nog eens hier. En ondanks alle motivational issues zal ik wat meer mijn best gaan doen.

Goh ja, ik prijs mezelf al gelukkig dat ik's nachts niet meer opsta, gelijk Douglas Cootey. "It’s 4am. Do You Know Where Your Mind Is?" schrijft hij. En ik denk: oef, die horde heb ik toch al genomen ...

zaterdag 22 oktober 2011

The outdoor type

Ja, ik heb begin juli eindelijk een redelijk prijzig technische regenjasje gekocht, zo’n Sprayway Hydrolite in helder turkoois.’t Is een fantastisch ding en het kwam ook ongelooflijk goed van pas tijdens de zomermaanden. Weken later volgden een set "Nilit® polyamide elastaan" winterondergoed en een microfleece jasje; spul wat ze tegenwoordig “base layer” en “second layer” plegen te noemen. Plus knieverwarmers voor op de fiets. Maar wat me het meest bezighield in de voorbije maanden zijn de dingen die ik niet kocht: minimalistische loopschoenen, een Camelbak rugzak en wandel- of "trail" schoenen.

Want ja, ik ben al maanden op die drie aan het studeren. Weet ondertussen dat de Vibram Bikila in maat 38 me precies past. Ken de specificaties van talloze voor Camelbaks “voor dames” uit het hoofd. Heb ook een pak gesprekjes en ongelooflijk veel “reviews” over fancy schoenen achter de rug.

Vanwaar mijn plotse aandrang tot “barefoot” & “trail”? Beïnvloeding van loopsites enerzijds. Maar ook: zin om eens iets anders te doen. Ik hou al altijd meer van aardewegen en Finse pistes dan van beton. Neem me al lang voor om eens ECHT aan wandelen en kamperen te gaan doen. En rond de Oxfam Trailwalker tijd kriebelt het de laatste jaren heel erg.

Ik wil de vrije natuur in!

Dat ik tijdens het lopen naar “Born to Run: A Hidden Tribe, Superathletes, and the Greatest Race the World Has Never Seen” luisterde ik, zal er ook iets aan hebben bijgedragen. Verhalen over ultrarunners op net-geen-blote voeten zijn aanlokkelijk voor stadsmensen, vrees ik zo.

Ik realiseer me echter goed dat mijn ambitie om stevige trektochten te doen enigszins in hetzelfde vaarwater zit als “geregeld eropuit met de koersfiets”. Ik slaag daar maar zelden in. En wat het noodzakelijke “aansluiten bij andere mensen” betreft, tja, da’s nu ook niet subiet mijn specialiteit.

Dus beperk ik me voorlopig weer tot kwijlen over ASadventure brochures. En het maken van extensieve vergelijkende materiaalstudies. Goed spul kost geld. En moet daarom gebruikt worden.

Bovendien ben ik momenteel een klein beetje gehandicapt. Niet echt hard aan het sporten. Tot ik weet wat er precies mis is met mijn arm en nek. Tot ik weet wat ik kan doen om het weer beter te maken. Want te weinig sporten doet mij geen deugd. Het maakt mij ambetant. Ik eet te veel. En slaap nog nauwelijks.