One thing at a time

"Er zijn veel mensen in uw geval die naar hier komen en voor de rest niks anders doen", zei de therapeut. Ik keek hem vragend aan en dacht: "hoe zou dat zijn?" (en ook: "die hebben chance!"). "Je moet rusten", zei hij ook. "Je kan niet meer".

Dat was zo'n 3 maand geleden, toen ik het gevoel had te verstikken onder allerhande klussen die mijn kant opkeken. Het lukte nauwelijks. Eén klus per dag - zoals: wat boodschappen doen - en ik was half dood. Helemaal stilvallen zat er wel niet in; een hele dag in bed blijven liggen, dat kan ik niet. Hoewel dat gaan neerliggen soms nodig was. Om te bekomen van de vorige dag, waarop ik me aan twee (!) klussen, genre de wasserette plus wat schoonmaken, had gewaagd.

Zelfs nu valt het nog dik tegen. Ik mispak me zelfs aan "ontspannende" activiteiten als lezen en tv kijken. Lang thuiszitten: ik zou er moeten van kunnen meespreken. Maar dat klopt niet. Achteraf is er GEEN herinnering. Vergeet die stapels boeken en dvd's, vergeet de afgewerkte lijst van lang wachtende klussen. 

Als ik één ding met een keer geregeld krijg, mag ik blij zijn. En ik ben niet erg blij. Dat ook.

Fail much?

Ook een goeie morgen, dacht ik zo, toen ik vanochtend Facebook zag.

"Grenzen stellen, niet over me heen laten lopen, mijn gedachten niet de bovenhand laten nemen, energie doseren, luisteren naar mijn lichaam."

"Dit traject is gelukt door het geduld van mijn man, kinderen en collega's."

Van die dingen zou ik eigenlijk ook moeten verkondigen. Maar bij mij lukt dat niet. Chances are dat ik wel uitgerust, maar voor altijd even slecht toegerust weer naar het werk mag togen. 

Het maakt me niet vrolijker. Ik slaag er niet in omdat ik een zulthoofd ben en omdat "de nodige steun ontbreekt" (maar hoe die eruit moet zien is me niet duidelijk). Aw heck.