Where did april go?

It's a bit fuzzy.

"De Verpersoonlijking van Literatuur"

Ze komen en masse binnen, de oproepen om te stemmen voor de "Wijste Prof '10" van de UGent. En ja, t' is alleen voor de studenten, denkt u dan. Maar eigenlijk kan iedereen die op Minerva in kan loggen meedoen, denk ik. Mij is het alvast gelukt.

Als ex-germaniste kies ik resoluut voor de L&W. Voor professor Bart Keunen dus. Mocht ik hem niet kennen, dan was ik zeker en vast overtuigd geraakt door het volgende:

"Als docent van het vak “Inleiding tot de Voornaamste Moderne Literaturen” is professor Bart Keunen voor veel studenten de verpersoonlijking van literatuur geworden. Deze specialist in vergelijkende literatuurwetenschap staat gekend als een bijzonder gepassioneerd en boeiend lesgever met een hart voor de studenten. Vier jaar lang offerde hij tijd op om als ombudspersoon voor de talenrichtingen in de Faculteit Letteren en Wijsbegeerte te bemiddelen tussen studenten en lesgevers. Een jonge, enthousiaste prof die er niet voor terugschrikt om ook studentenbelangen te verdedigen verdient het dan ook om verkozen te worden tot Wijste Prof!"

Mocht u hem niet kennen en hem eens van dichtbij willen zien (en liefst geen al te trage internet connectie hebben): hier staat een grooooote foto. Enjoy. En stem! 't Is voor een goed doel.

NoQuitin

Het is niet dat ze bij mij thuis workaholics waren. Ze hadden geen eigen zaak of zo waar ze dag en nacht in zwoegden. Maar mijn ouders werkten allebei voltijds. Hun hele loopbaan door. Met drie kinderen. In een tijd waar "mogen vrouwen werken?" een belangrijk onderwerp voor schoolverhandelingen en -discussies was.

"Opgeven", dat stond bij ons niet in het woordenboek.

Begrijpelijk, want hun ouders waren boeren, dienstmeiden en kleine zelfstandigen, die het na de oorlog breed genoeg hadden om een paar van hun kinderen aan het studeren te zetten. Die voor hen maar één doel voor ogen hadden: vooruit geraken. Hogerop!

En daar kwam je door te studeren. Door je in te zetten. Zonder klagen. Zonder vragen. Voortdoen! Daar draaide het om. Werkethiek, ambitie en discipline.

Zij gaven het door, wij slikten het als zoetekoek. De houding die ze nastreefden, raakte bij ons ingeprent. Grondig. Zo grondig dat ik efkes slikte, toen ik vorig jaar de evaluatie van mijn loopbaanbegeleiding las.

Ik wil geen streber zijn. Ik ben geen streber. Ik heb mijn grenzen verkend. Heb mijn limieten in het oog.

Maar toch: als het om werkethiek, ambitie en discipline gaat, ligt mijn tolerantiedrempel laag. En dat weegt op mij. Soms wat te veel.

Fun at the Pullman Hotel

Toen ik enige weken op het werk informeerde of er nog iemand interesse had om naar het Document-centric Collaboration Platforms event te gaan, verwachtte ik niet veel respons. Ik kan maar proberen, dacht ik. De papieren uitnodiging legde ik ook in onze "refter". Want ik was geïnteresseerd. Maar zelf - alleen - naar Diegem rijden, dat zag ik echt niet zitten.

Lo and behold, binnen de kortste keren had ik twee compagnons. Zelfs één met een mega sjieke kar. Met airco en zo. Deze middag gingen we eerst samen lunchen in de Lunch Garden, en toen reden we gezwind, mét behulp van gps, naar dat landsgedeelte waar Brussels Airport Hotels op een kluit liggen.

Waar het over ging, dat "Document-centric Collaboration Platforms event"? Wel: dat staat allemaal hier. Het hele punt is dat ik eens wou horen wat ze bij Amplexor over collaboratie te melden hebben en dat ik, nadat mijn MyBBT account met recht en rede gedesactiveerd werd, wel eens wou zien wat Matthias Priem - die voorgaande vriendelijk arrangeerde - in zijn "Case Study: Alfresco Share" zou tonen.

Het allemaal bespreken, daar heb ik geen goesting in. Ik vond het interessant, heb wat opgestoken. OK, dat laatste stuk over scanning was niet aan mij besteed maar de demo zag er wel vrij spectaculair uit: CSI truken op een scan van een vuil papier met koffievlekken, zoiets.

Ter plekke kwamen we Patrick van ITWorks tegen. Hij had een event lopen in de aanpalende zaal. En in de auto hebben we veel gekletst, wat minstens even interessant was als hetgeen we in the Pullman bijleerden.

Goh ja, ik neem me altijd voor om rustig en stil te zijn, maar van uitstapjes word ik opgelaten. Momenteel doet het gewoon deugd om buiten het sfeervolle helpdesk kantoor te komen. En ik ga er morgen gelijk een vervolg aan breien met een dag "Vragend werken met groepen" bij Stichting Lodewijk de Raet. Ik zie dat wel zitten "vaardigheden en attitudes in de richting van een meer "socratische", onderzoekende en co-creatieve houding" ontwikkelen. En vrijdag, dan geef ik zelf les.

Mensenlief, ik ben weer positief. Goed bezig dus.

I want you to trust people. Try. (2)

Gisteren laat samen met hubby - die anders geen House kijkt - nog maar eens naar "Broken" (S06E01) gekeken. Op tv nu, met onderschriften. "Meest melige House ooit" las ik zondag op Facebook, terwijl ik het eerder over "een van de beste afleveringen ooit" had. Beiden kloppen.

Meer zelfs: ik snap de ergerlijkheid van de aflevering. Want: de long-term ward biedt onderdak aan een compleet onwaarschijnlijke mix van patiënten. Er valt op zijn minst één en ander aan te merken op de therapeutische relatie tussen Dr. Nolan en "Greg" House. En het verhaal is echt erg sentimenteel. De sex-ending-in-tears met Franka Potente is mega roerend [snif, snotter - oh sorry, daar ga ik weer]. Maar het is niet allemaal flauwekul, daar in Mayfield Psychiatric Hospital. Dr. Nolan is - typerend voor shrinks in Amerikaanse films - nogal "confrontational". Omdat ik zulks in realiteit nooit meemaakte, vraag ik me dan altijd af welke therapeutische strekking hij aanhangt. Vast iets wat hier niet gedoceerd wordt. Maar soit: hij zegt een paar zinvolle dingen. Van het soort dat een therapeut mag uitkramen. Niet dat ze me vrolijk maken, ze blijven confronterend. Maar ik snap het belang ervan. Voor Greg House. En iedereen anders

You recognized the pain and came to talk to me, instead of hiding from it in the Vicodin bottle. The fact that you're hurting and you came here, the fact that you're taking your meds and we're talking right now…

Als tiener hield ik me aan de NTA-regel: never trust anyone. Dat moest wel, want mijn vader las gewoon in mijn dagboek, vond ik uit. Ik heb die regel ondertussen vaak gebroken. En het mij achteraf beklaagd. Het is niet evident.

I want you to trust people. Try.

Splendid isolation

Heb ik het recept voor evenwicht gevonden? Misschien wel. Want het ging een hele tijd erg goed. Voornamelijk omdat ik me aan 1 regel hield: alleen het noodzakelijke.

Dus: werken, kids begeleiden, huishouden en sporten. Absoluut geen uitzonderingen. Enkel mensen zien waar ik ze - noodgedwongen - tegenkom. Thuis, op het werk, aan schoolpoort en bij sportgelegenheden: da's genoeg. Alle "social calls" waren compleet binnen voornoemde contexten: ik zat aan bij familiefeesten, lunchte met collega's, liet me zien bij rugby, BMX, scouts en paardrijden en sloeg een praatje na de spinning.

Was ik vaak alleen? Absoluut niet. Voelde ik me geïsoleerd? Neen. Facebook helpt. Echt waar. En er kwam net véél gerucht uit de buitenwereld bij ons thuis binnen.

Er zijn een paar mensen die mijn aandacht verdienen: die heb ik in de steek gelaten door me niet te laten zien. Want bellen doe ik al niet en het aantal persoonlijke mails dat ik uitwissel zit op een historisch dieptepunt.

Het belangrijkste is dat ik het nu héél duidelijk WEET. Als ik me niks op de nek haal, gaat het goed met me, dank u. Het was geen strategie. Ik sloot me niet op. Met het beter weer in zicht zal er verandering in komen, dat weet ik. Ik probeer er nog even van te genieten. Van het feit dat ik een hele tijd net genoeg energie had. Door die wel te besteden.

Selectie is het geheim van de productieve mens, hoorde ik recent.

Ha!

What's with the pink shirts?

Roze, het is mijn ding niet. Babyroze, oudroze, fuchsia of zalmroze: ik zie er subiet ziek uit. Het is een kleur die ik absoluut niet kan dragen. Maar soit, da's nog het minste. Belangrijker is dat ik roze meestal héél lelijk vind.

Roze is voor kleine meisjes. Voor snobs in Lacoste polo's die denken dat ze er niet gay uitzien. Voor bimbo's die ook Snoopy trainingvesten dragen. Een donkere vrouw in een fuchsia jurk: OK. Maar als de rest: bah. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om zelf ooit roze kledij aan te trekken.

Toch is het nog altijd zo dat activiteiten voor vrouwen subiet van een roze saus worden voorzien. Google "girls only" (of "women only") en kijk naar "afbeeldingen": u ziet wat ik bedoel.

Flair, Yunomi, Vitaya magazine, tot de Girl Geeks toe: roze. Als er "lifestyle" of "she" bijstaat, heb je ook snel prijs. En als het om vrouwensport gaat, evenzeer. Als is het soms maar een bloemetje: roze is the way.

Voor recreatieve sportevenementen - waar er wel eens outfits ter versterking van het groepsgevoel worden voorzien - is het huilen met de pet op. Roze zal het zijn. Van de Marikenloop tot de Ladies Runs van Amsterdam tot Groningen: roze hoort erbij.

Soms lijken het wel biggen.

En als er T-shirts over zijn, dan sturen ze die gewoon naar Afrika. Van een "Goede bestemming" gesproken!

Ja ja, voor dochterlief heb ik een Ladies Fun Ride fietsoutfit besteld. In 't roze. Zo een als op de foto hieronder. En zo zag die van vorig jaar eruit.

(foto http://www.nieuwsblad.be/)

Chapeau voor Knack Weekend trouwens: daar is het wit/zwart/blauw geworden.

Oproep: kinderfietsen gezocht

Op de school van mijn schoonbroer, pedagogisch directeur van Levenslust vzw, werden een heleboel fietsjes gestolen die ze gebruiken voor het fietsonderwijs na de paasvakantie.

Er werd al een oproep gedaan in het Laatste Nieuws 'editie pajot' en op VRT-radio Vlaams-Brabant om hen uit de nood te helpen met kinder- en jongerenfietsen die ergens in een hoekje of een kant verborgen staan.

Heb je ook kinderfietsen op overschot, laat het hen dan gerust weten.

LEVENSLUST VZW
Scheestraat 74
1750 LENNIK
tel : 02/568 11 00
fax : 02/ 569 23 85

Men vertelle het verder ...

No moaning on my world (*)

Het is paasvakantie, en in tegenstelling tot andere jaren hebben we geen "echte" vakantiedagen met het gezin gepland. Het Gent Easter tournament sloegen we over, wegens op en versleten. Op pasen waren we thuis en paasmaandag was goed voor mini-golf. De eerste week was er een sportkamp voor elk en deze week - de tweede dus - is er dagopvang en tijd voor logeerpartijtjes.

Op de "planning" zag het er doenbaar uit, zelfs met de vrij ingewikkelde breng- en haal-regeling, de orthodontist, de fietstrainingen, scoutsBBQ en de brunch in het kasteel voor de verjaardag van opa ... Maar dat was buiten de "extraatjes" gerekend.

Als daar zijn:
- een kapotte afwasmachine: 2 namiddagen geblokkeerd voor een bezoek van de reparateur: de eerste kwam pas om 19u langs en kon het probleem niet oplossen, de tweede had uren werk, met een een fikse factuur achteraf. In totaal zaten we meer dan een maand zonder. Bummer.
- een kapotte wasmachine: 2 middagen geblokkeerd voor een bezoek van de reparateur, die vreselijk lastig deed over de garantie/verzekeringspapieren. Want die waren niet onmiddellijk te vinden, met heel veel over en weer getelefoneer en bezoekjes aan de winkel tot gevolg. Bovendien vond hij het nodig om mij de les te spellen. Want het blijkt dat ik op 3 jaar tijd zo'n 1000-tal wassen heb gedraaid en dat is véél meer dan het gemiddelde van 100 per jaar en ik smijt er ongetwijfeld te veel poeder in (huh?) en de garantie loopt niet enkel in aantal jaren (zoals op de machine met een grote klever vermeld stond) maar ook in aantal wasbeurten. Hij is NU bezig, ik hou mijn hart vast voor de factuur en hoop dat we er met de franchise van af raken. Want de reparatiekosten zullen hoog liggen, meldde hij. Voor 500 euro kan je ook een nieuwe machine kopen... Getver. Dan koopt een mens een dure Miele. Goed dat hubby al een paar keer met volle manden naar de wasserette reed, of ik was al helemaal gek. Ik mis de wasmachine. Pas nu merk ik goed dat ik dagelijks kleren was.
- een kapotte afstandsbediening: onze ouwe Sony tv speelt nog en ik zaagde nooit over een flatscreen, maar nu kijken we tv zoals in de jaren 70: om het toestel aan en uit te zetten en om het geluid te regelen - de Telenet Digicorder kan je niet luider zetten dan de startinstelling van de tv - moet ik rechtstaan en dat is hatelijk. Het enige voordeel is dat de tv tenminste niet gewoon op slaapstand blijft staan.

Verder slibde de (werk)agenda van april en mei al behoorlijk toe. Nieuwe lessen voorbereiden en geven en ondertussen voortwerken aan een heleboel zaken die voor de site al (te) lang in draft staan, het kan allemaal, maar dan liefst zonder de negatieve vibes waar we in ons kantoor mee af te rekenen hebben. Ik kan er niet zo goed tegen, en dat merk ik dan aan mijn nek. Ouch.

En dan is er het "thuiswerk": de map vol leesvoer, de ongelezen mails en de dozen papier om uit te sorteren. De kapotte lichtschakelaars, de gevallen tegels en de te vervangen lampen. En het gevoel dat het tijd is om eens grondig te kuisen. Als in "lenteschoonmaak". In huis - ik ga ten onder aan kattenhaar - en buitenshuis: de garage, het kot, de koer en de tuin smeken om een opruimbeurt en het komt er niet van. Zelfs opruimen voor de poetsvrouw lukt ternauwernood.

Yep, ik loop continu met een hartslag van 130, als een opgejaagd beest. Elke keer dat ik de routine breek, moet ik het bekopen. Me bezighouden met ergernissen - Facebook staat er al vol van - is ook niet positief. Maar zie, hier kan ik ze kwijt, en dat lucht op.

(*) Hyperdrive Season 1, Episode 3 "Weekend Off", in which Vine bought himself a planet on Ebay.

UPDATE: (16u30) de Miele man heeft gedaan, het was een herstelling van 960 euro, werkuren inbegrepen. Op de laatste stek heeft Miele de kosten op zich genomen. Niks te betalen dus en ook geen garantiepapieren en gedoe meer. WOW!

Latem Kouter (2)

Dat was raar zeg: ik zag een foto in De Morgen van een stuk grasveld en toen - voor ik het artikel las - wist ik precies waar het was. Later op de dag zag ik in de verte De Gentenaar en HLN liggen, waar er gelijk veel grotere hoofdingen en foto's in stonden. En online werd het helemaal vies, met video en al.

Ik zie daar nooit veel volk, aan de bushalte in de Mortelputstraat. In Latem is openbaar vervoer niet zo nodig, denk ik dan. Maar zie, die mensen hebben echt wel vreselijke pech. Stel u voor. Ge moogt er niet aan denken.

Bron: nieuws.be (REDACTIE)

The loneliness of the long distance runner

Ondertussen overweeg ik nieuwe doelstellingen, schreef ik vorige keer, en 't wordt tijd dat ik die wat concreter maak. Wat wil ik precies? Langer lopen? Verder lopen? Harder lopen? Meer fietsen?

Langer lopen staat het eerst op mijn lijst. Verder lopen is daar een rechtstreeks gevolg van.

Als ik twee uur kan spinnen, dan kan ik ook 2 uur lopen, me dunkt. Langer dan dat hoeft niet.

Aan mijn reguliere tempo, staat 2 uur gelijk aan 20 km. Met een kleine inspanning - iets harder lopen dus - kan ik in 2 uur vast wel 21,0975 km halen. Een halve marathon dus. Tot nog toe niks nieuws.

Wat me rest is een loopprogramma kiezen en ik ben geneigd om weer voor Nikeplus te gaan. Niet omdat de coaching zo goed uitgebalanceerd is. Of ik die zo goed heb gevolgd. Veeleer omdat het gemakkelijk is, met de registratie en zo.

Mijn extensieve Blaarmeersen/Watersportbaan periode ligt bijna achter de rug, na deze week is er nog enkel de wekelijkse rugbytraining aldaar. Het was super om er te lopen toen het héél donker was maar dat is nu niet meer nodig. In de vooravond kan ik al dichterbij huis op pad en binnenkort is het helemaal laat klaar en zal er weer meer volk rondlopen op plekken die in de winter nogal eenzaam zijn.

Als ik onderstaande schema's bekijk, denk ik dat ik weer voor een mengvorm met verschillende cardioactiviteiten zal kiezen. De kortere loopkes, onder de 8-9 km, zeggen me niet veel meer. Aan de langste, van 15 tot 23 km, zal ik moeten wennen. Ik hoop dat ik wat vaker langer zal kunnen lopen maar ik weet dat zulks van zoveel factoren afhangt, dat ik weinig durf voorspellen. Ik weet ook, dat de schema's op het eerste zicht niet snelheidsbevorderend lijken, maar er zitten wel degelijk instructies bij voor interval trainingen. Buiten doe ik die nooit, ik loop te veel om het plezier van te lopen, maar op de band moet ik er eens werk van maken, ander kom ik nooit aan een gemiddelde van 11 km per uur.

Meer fietsen? Best wel. Meer spinnen per week kan, da's een kwestie van plannen. Meer buiten fietsen, da's nog altijd iets anders. De koersfietshouding went - gelukkig maar - en ik kan al schakelen (hoewel ik nog serieus moet nadenken omdat ik geen cijfertjes aan het stuur zie) maar het is toch zwaar aanpassen, om meerdere redenen ...

Ik was bang om in groep te rijden, en dat zal waarschijnlijk nooit veranderen. Het extra opletten is benauwend voor iemand die sport om het hoofd leeg te maken.

Het gaat soms ook hard. Ik moet me sterk houden want eigenlijk ben ik niet zo'n held. Dus hou ik het stuur vast bij de remmen en voel ik mijn polsen en ellebogen. Geen "echte" pijn, maar ik verkramp toch te veel. Gelukkig durf ik buiten de groep wel een andere positie aan.

En gelukkig is er ook een wekelijkse "tweede" training, die ik doe met dochter. Met twee fietsen gaat alvast beter, ware het niet dat we de hele zaak aan een slakkegang afwerken. Want ons conditiepeil is niet hetzelfde en ons idee omtrent een "inspanning leveren" blijkbaar ook. Voor mij zou het interessanter zijn om op sleeptouw te worden genomen door iemand die harder fietst, maar het is precies de bedoeling dat ik haar aanmoedig. En dat lukt wel. Oef.

Op technisch gebied is het ook allemaal nieuw. Over fietsonderhoud en -reparatie heb ik een en ander gelezen maar in de praktijk heb ik er nougatbollen verstand van en dat jaagt me schrik aan. Elk vertrek wordt dan ook voorafgegaan door stressen. Ja, ik wou dat ik een behulpzame wielertoerist kende. Maar da's precies het soort van kerels waar ik tot nog toe met een wijde bocht omheen liep. Eigen schuld, dikke bult ;-)

Iets anders dan lopen en fietsen heb ik de voorbije maanden niet gedaan. Krachttraining, yoga en Pilates verdwenen op het achterplan. Ik mis ze. Moet er iets aan doen.

En de hartslagmeting, hoe zit het daarmee? Tussen alle sportspul dat ik de vorige maanden in huis haalde zat ook een eenvoudige, goedkope hartslagmeter, die ik nog nauwelijks heb gebruikt. Too much hassle. Op de band geeft ie snel interferentie met de cardio toestellen en voor de spinning vergat ik hem keer op keer. En buiten was het bijna 3 maanden berekoud. Singlets, T-shirts, een wintertight met soms een trainingsbroek boven, dunne fleecekes, dikke fleeces, een loopjasje, winterloopsokken, handschoenen, een Buff en fleece hoofdband en de Nikeplus spullen: het was genoeg zo. Achteraf bezweet aan de auto kleddernat spul uittrekken om snel weer een nog dikkere fleece of skivest aan te trekken: de Blaarmeersen niet bibberend verlaten was een klus op zich.

En, wat hebben we (vandaag) geleerd?

1. In se ben ik een solitair sporter. Als ik les volg, is dat om de regelmaat en niet om de groep - tijdens de spinning doe ik gewoon mijn ogen toe. Alles wat niet alleen is, valt me vaak zwaar.
2. Voor het fietsonderhoud heb ik "hands on" hulp nodig. En het adres van een betrouwbare racefietsenzaak in Gent.
3. Als ik krachttraining of yoga wil doen zal ik mijn weekschema moeten aanpassen. Anders komt het er niet van.

Time's up

Week 10

Volgens Nikeplus moest ik in 4 keer een totaal van 43,03 km bijeenlopen. Ik kwam aan 32, 14 km, liep in totaal 2u en 8 minuten. Vermoedelijk deed ik nog wel iets anders dan lopen maar dat weet ik gelijk niet meer.
Week 11
Volgens Nikeplus moest ik in 4 keer een totaal van 35,38 km bijeenlopen. Ik kwam aan 15,2 km, niet eens de helft. Het was plots warm: 15 graden, las ik op de lichtkrant aan de topsporthal. Ik liep dus met veel minder kleren: maar 2 laagjes meer! Het was ook de eerste week met ShockAbsorber, een compressiehemdje en nieuwe sokken. Wat goed meeviel, hoewel ik nog wel last had van (bestaande) schaafwonden. Week 10 en 11 waren niet memorabel, ik noteerde niks en moet hard mijn best doen om te reconstrueren. Ik spendeerde heel wat uren bij de Blaarmeersen tijdens de BMX en rugby trainingen, van de rest - spinning zeker? - is me niet veel bijgebleven.
Week 12
Volgens Nikeplus moest ik in 5 keer een totaal van 34,08 km bijeenlopen. Ik kwam aan 29,28 km wat behoorlijk in de buurt ligt en liep 3u en 6 minuten. Het was een productieve week: op zondag een fietstocht met dochter, maandag had ik vrijaf en ging ik voor 10 miles, op 't gemak met toch af en toe zon en mét gelukwensen van Lance Armstrong achteraf, omdat ik (met het totaal van mijn Nikeplus runs) de 250 km marker had bereikt. Later las ik dit op Nikeplus: "400 kilometers. That’s a whole lotta running. You’ve proven you’re no flash in the pan. Now show us what else you’ve got." Maandagavond was het tijd voor de eerste "Ladies Fun Ride Starters": 20 km op de koersfiets aan 22km/u plus 13 km heen en terug van huis naar de startplaats. Met dochter. En de volgende dag in de gazet. Op woensdag liep ik een toerke rond de Watersportbaan en vrijdagavond deed ik er eentje in de buurt, zoals gewoonlijk gelijk een metronoom aan 10 km per uur. Wel de hele tijd met oordopjesproblemen (bah) en de vaststelling dat geregeld van schoenen wisselen steeds minder goed werkt; die van Saucony dempen gewoon beter dan de Nikes. Wat me opviel is dat "los" lopen steeds meer tijd inneemt; de eerste 25 minuten moet ik echt in gang geraken; pas dan "loop" ik.

En toen was het gedaan met de 12 weken Nike+ coaching naar de 10 miles. Ik heb lang niet zoveel kilometers gelopen als de "coach" me opdroeg, maar het resultaat is er: ik kan zonder enig probleem 10 mijl lopen en dat lukt me binnen 1u40 minuten. Het MyAsics programma, over 15 weken, loopt nog tot 25 april. Ondertussen overweeg ik nieuwe doelstellingen.