Toen ik hier in januari een
loopplanning publiceerde, was dat ook om mezelf vast te pinnen. Zoiets als: je kan het niet maken om iets te verkondigen en het dan niet te doen. Want, ja, zo steek ik in mekaar: Geen Loze Beloftes!
Het lag dus voor de hand dat er dit jaar een halve marathon gelopen zou worden. En ik was behoorlijk blij dat ik
er niet voor naar Brussel moest sjezen, want ik verlaat mijn 25 km perimeter rondom Gent eerder zelden.
Vandaag was dus de dag en omdat het allemaal nogal vroeg in de ochtend begon, stond ik iets na enen gewoon gedoucht en wel tegen de zondagnamiddag aan te kijken.
No more sunday afternoon runs. 't Zat erop.
Hoe het was? Wel: verbazend goed. Volgens de chip liep ik op 2:01:01 binnen, als 589 ste van de 877 halve marathonlopers en als 33 ste van de 75 "vrouwen tussen 40 en 49 jaar". Ik liep
ook deze keer harder dan gewoonlijk: gemiddeld 10,46 km per uur, dat is gemiddeld 5'45" per km.
Volgens wat ik aanvoel, loop ik "op automatische piloot" aan 10 per uur (da's 6 minuten per km); en dat zie ik ook op NikePlus. Met koude start en uitbollen erbij doe ik meestal 6'15" à 6'30" (da's dus zeseneneenhalve minuut) over 1 km. Ondanks de paar pogingen tot versnellen begin september, was ik er niet erg zeker van, dat ik de vooropgestelde 2 uur zou halen. Tenslotte deed ik er die keer in augustus, toen ik de iets meer dan hele afstand liep (21,45 km), wel 2:16:32 over. Daar een
vol kwartier van afpietsen, leek me vrij optimistisch. Maar zie, blijkbaar is dat toch gelukt. Met enige nuance: enerzijds vermoed ik dat ik de NikePlus eens mag hercalibreren; dat ik misschien toch iets harder loop dan wat er geregistreerd wordt. Anderzijds heb ik vandaag hetzelfde meegemaakt als op die ene stadsloop een paar jaar geleden: ik ben veel te ver naar achter gestart en ben dus van de eerste tot de laatste km aan het vooruitdrummen geweest. Wat niet simpel was. Vlak aan het begin hoorde ik een paar marathonmannen aan elkaar uitleggen hoe ze het zouden aanpakken: 10 km aan 10 per uur, 10 km aan 11 per uur , 10 aan 12 en de laatste 10 vollen bak. De groep liep nog in een dichte drom en toen al dacht ik,
dit gaat hier niet vooruit. Eens voorbij de Watersportbaan, toen de paadjes smaller werden, was het bijtijds hemeltergend. Want die mensen die lopen ROND plassen. Duh! Als mijn schoenen (sokken, voeten) toch al nat zijn, dan loop ik meestal gewoon rechtdoor. Maar ja, dat spat. En dus werd het keer op keer vertragen, rond plassen en pardon-pardon-pardon zeggen om een gaatje te vinden, om niet tegen de rug van mijn voorliggers te knallen. Maar kom, ik heb zoveel mogelijk op mijn eigen tempo gelopen en het heeft tot het laatste stuk - op het bospad voorbij de Blaarmeersenvijver richting camping - geduurd eer ik voorbijgelopen werd, door mensen die hun eindspurt inzetten. En de laatste km - dat stukske van waar het pad langs de Zuiderlaan komt, voorbij de parking en de bushalte - toen ging het plots niet meer zo goed. Ik heb aan de hoek nog een fleske "suikerdrank" gepakt en die bedeelster keek raar: op geen 200m van het eind had ik dat niet nodig, zal ze wel gedacht hebben. Maar ik was verdomde blij dat ik, toen ik bijna blind - de sporthal leek heel duister - over de eindmeet ging, gelijk mijn fleske kon opendraaien en leegdrinken, voor ik voorbij de chipverwijderaars, medailledelers en overhandigers van goodybags aan de drankpost kon kiezen tussen water of iets isotoons. Het heeft toch een kwartiertje geduurd eer ik weer helemaal bijgesuikerd was.
Voor de rest: ik ben content. Ook van de organisatie, goed wetende dat het allemaal vrijwilligers waren en dat kinderen aan drankposten niet altijd efficiënt werken. Zoon heeft mijn witte Kyocera T-shirt gekregen en is blij. De inhoud van de goody bag met een degelijk tijdschrift (Zatopek), het boek van Marathonman, een grote bus haarlak en haarmousse, nog een (katoenen) T-shirt en twee kortingbonnen was fraaier dan verwacht. Merci dus. Fijn gedaan.
Of ik - zoals ik een veertiental dagen geleden overmoedig dacht - volgend jaar gewoon de marathon loop, is niet gezegd. Toen had ik het gevoel dat ik kon
blijven lopen, maar in die laatste week ging het mis. Een keer 8 km met de nieuwe zolen en ik had pijn in mijn kuit die niet overging. Pijn die ik als "een magnesiumtekort" inschatte, maar dat was het niet. En zo heb ik de voorbije week uit ellende dagelijks 3 (voorgeschreven) Ibuprofen binnengekapt vanuit een "baat het niet dan schaadt het niet" attitude. De pijn verminderde, zolang ik mijn pillekes pakte. Wat wil zeggen, dat ik toch eens naar de dokter mag, om te zien wat die kuit doet.
Maar zie: ik ben content.
Ze deden de de MediaMarkt aan. En toen de Fnac. Om uiteindelijk in de Roxy een laatste DVD kopie van "Alice in Wonderland" te bemachtigen. Want we hadden hem nog niet gezien. We waren nieuwsgierig. Het werd tijd.
