“Een goede mindfulness oefening om je bewust te worden van je gedachten en gevoelens is door ze te hardop te benoemen.”
Hoera, er is toch één therapeutische oefening die ik nog in de praktijk breng: luidop benoemen.
Als je me dus in het passeren “angstaanval, angstaanval, angstaanval” hoort zeggen, weet dan dat “angstaanval” geen mantra is. Neen: het is een oefening in benoemen. Want gevoelens benoemen, voorkomt dat je erin meegaat of erin “verdrinkt”. Jaja.
Nu ja, beter praktiserende beoefenaars van CBT kunnen me gelijk corrigeren. Want “angstaanval” is geen gevoel maar een gedachte; en dus een interpretatie.
De gewaarwordingen die ik dien te benoemen zijn: “geen lucht krijgen”, “druk op de borst”, “duizeligheid”. En de gevoelens “angst” en “boosheid”.
Maar soit, al die keren dat ik luidop “angstaanval” zeg, herinner ik mezelf eraan dat het iets is wat ik
ken en dat het rete lastig maar niet levensbedreigend is. OK, al wat ik weet over stresshormonen zegt me dat vrijwel continue angstaanvallen vreselijk ongezond zijn op lange termijn, maar dat zijn zorgen voor later.
Nu kan ik het aan de kant schuiven als “niet relevant”. Als “ik moet er binnenkort toch iets aan doen”. Yeah right.
