Part 1:
Zoon, over wiens hoofd er net in het Engels geconverseerd werd, boos:
"Als ik erbij ben, dan spreek je Nederlands!!! Als ik er niet ben, whatever ..."
Part 2:
Dochter die morgen schriftelijk examen Engels heeft: "Engels is gemakkelijk..."
Ik: "Als je het ook kan schrijven!"
Dochter: "Ik kan Engels schrijven. Ik tweet in het Engels!"
Yeah right.
donderdag 15 december 2011
zaterdag 29 oktober 2011
Hypochondria
(Donderdag)
Het is wat, wakker worden omdat je niet meer kan bewegen. Ik wil me verleggen maar op een of andere manier lukt dat niet: mijn benen blijven liggen, als twee blokken beton. Ik probeer mijn knieën te plooien maar ook dat gaat niet. Ik voel aan mijn benen en verschuif ze. Ouch - wat een pijn. Rechtop gaan zitten lukt maar moeizaam, elke spier tussen mijn ribben slaat alarm. Ik kijk naar mijn knie en denk: beweeg. Maar neen, niks. Pijn! Mijn rechterbeen verschuift dan toch een paar centimeters. Het andere niet.
“Voel je je been?”, vraagt hij-die-van-hernia’s-weet ongerust.
“Euh, ja: het doet pijn”, zeg ik. Spierpijn. En nog iets onbestemds. Tien minuten later hijs ik mijn benen naar de bedrand en probeer ik recht te staan, wat maar matig lukt. Tegen de tijd dat ik tot in de badkamer sukkel ben ik misselijk en heb ik buikkramp. Plus koppijn.
Wacht es even: waar slaat dit op? Dit kan toch niet? Van die 45 minuten héél traag lopen gisteren, daar krijg ik toch geen spierpijn van? Laat staan al de rest.
Ik slaag erin om te douchen maar dan krijg ik gelijk een klop van de hamer. Kotsmisselijk. Ik kan alleen maar liggen. Zo raak ik niet op het werk, realiseer ik me. En damn, ik had net een vergadering.
Maar zie, hij zit naast mij met zijn laptop en schrijft de nodige mails terwijl ik - als een brok verlamd vlees - lig te kreunen. Pijn. Getver. En waarom? Waardoor? Ik snap het niet ...
Later op de dag slaag ik erin om toch vijf minuten te slapen. En toen, nadat ik terug was gaan liggen kon ik mijn hoofd niet meer opheffen. Moest ik het met mijn armen opkrikken.
Eens uit bed gaat het redelijk, zolang ik maar niet ga zitten. De overgangen zijn het ergst. Vijf minuten in dezelfde houding en ik “bevries”.
Uiteindelijk raak ik tot bij de orthopedisch specialist. Die was al weken geboekt - voor nek & schouder - en uitstel is geen optie. Onderweg met de fiets kan ik mijn hoofd niet draaien, wat reuze gevaarlijk is, maar soit. Moet er verdomd lang in de wachtzaal zitten en strompel als een hoogbejaarde zijn kabinet binnen.
“U bent gespannen”, zegt de dokter. Ja allo: alles doet pijn! Hij prikt naalden in mijn arm en dient me en reeks elektrische schokken toe (het heet EMG en voelt als schrikdraad, mocht u zich afvragen). Dan meldt hij dat er twee nekwervels (C5 en C6, meen ik) problemen vertonen. Hij vraagt me ook twee keer of ik last heb van claustrofobie. Ik zeg neen (en denk “hellup”).
"Heb ik het mezelf op de nek gehaald door het lopen of andere sporten?, vraag ik bedremmeld. "Het is veeleer van bureauwerk", zei hij; "lopen zou ik zeker aanraden". Oef. Zijn secretaresse boekt me een scanbeurt in een hospitaal naar keuze (dat met de kortste wachtrij) en een vervolgafspraak. Ik raak zonder kleerscheuren thuis; het is een wonderschone herfstdag.
Na het avondeten - dochter kookt heerlijk - kruip ik letterlijk de trap op, naar bed. Alle gewrichten en spieren doen pijn. Ondertussen heb ik ook domweg "spierpijn gewrichtspijn" gegoogled en dat stemt mij niet vrolijk. Fibromyalgie en Chronisch Vermoeidheid Syndroom zijn woorden die geen mens wil horen of zien. Yikes. Ik was al ongerust genoeg.
Ben ik echt ZIEK? (Hey: daar doe ik niet aan! ) Heb ik dit zelf veroorzaakt door weer te diep te gaan? Heb ik mijn anders onvoorstelbaar weerbaar immuunsysteem compleet onderuitgehaald?
(Vrijdag)
Keelpijn en oorpijn en last met bewegen. Bijwijlen ook wat misselijk. Maar mijn hoofd is helder. Ik ben niet extreem moe. Ik ga dus werken.
‘s Avonds in bed met een boek en een warm kersenpitkussentje, lijkt het alsof de pijn “verkruipt”, van het ene gewricht naar het andere. Van mijn linkerknie naar mijn sleutelbeen. Geen roodheid, geen zwelling. Het is vast een virus, denk ik: drie dagen max. Ik neem wat Dafalgans.
(Zaterdag)
Beetje keelpijn en oorpijn en mijn nek & schouder spelen weer op. Maar de rest is weg. Yay. Stilzitten is mijn ding niet, ziet u.
Het is wat, wakker worden omdat je niet meer kan bewegen. Ik wil me verleggen maar op een of andere manier lukt dat niet: mijn benen blijven liggen, als twee blokken beton. Ik probeer mijn knieën te plooien maar ook dat gaat niet. Ik voel aan mijn benen en verschuif ze. Ouch - wat een pijn. Rechtop gaan zitten lukt maar moeizaam, elke spier tussen mijn ribben slaat alarm. Ik kijk naar mijn knie en denk: beweeg. Maar neen, niks. Pijn! Mijn rechterbeen verschuift dan toch een paar centimeters. Het andere niet.
“Voel je je been?”, vraagt hij-die-van-hernia’s-weet ongerust.
“Euh, ja: het doet pijn”, zeg ik. Spierpijn. En nog iets onbestemds. Tien minuten later hijs ik mijn benen naar de bedrand en probeer ik recht te staan, wat maar matig lukt. Tegen de tijd dat ik tot in de badkamer sukkel ben ik misselijk en heb ik buikkramp. Plus koppijn.
Wacht es even: waar slaat dit op? Dit kan toch niet? Van die 45 minuten héél traag lopen gisteren, daar krijg ik toch geen spierpijn van? Laat staan al de rest.
Ik slaag erin om te douchen maar dan krijg ik gelijk een klop van de hamer. Kotsmisselijk. Ik kan alleen maar liggen. Zo raak ik niet op het werk, realiseer ik me. En damn, ik had net een vergadering.
Maar zie, hij zit naast mij met zijn laptop en schrijft de nodige mails terwijl ik - als een brok verlamd vlees - lig te kreunen. Pijn. Getver. En waarom? Waardoor? Ik snap het niet ...
- Is het een uitloper van zoons zware verkoudheid? (Hmm, ik ben niet aan het snotteren ...)
- Heb ik het cadeau van de mensen die me de voorbije dagen begroetten met een omhelzing? (Zie je wel wat ervan komt … ik voel me nooit helemaal op mijn gemak bij dat “Franse” zoenen. Stak onlangs gewoon mijn hand uit naar iemand die er duidelijk van schrok; als in “Wat doet die nu?” - U een hand geven, tiens.)
- Is dit griep? (Nooit gehad, virussen krijgen van mij per definitie maximum één dag.)
- Is het sepsis? Zit mijn bloedbaan onderhand vol bacteriën en toxinen ten gevolge van de recente itchy & scratchy opstoot? (Het zal me leren om wondjes open te krabben ...)
- Is dit nu reuma? Mijn “syndroom van Tietze” is al iets in dat genre, en reuma - een auto-immuunziekte, bah - zit in de familie … (Maar ik heb sinds die doos Ibuprofen 600 geen klachten die op ontsteking wijzen ...)
Later op de dag slaag ik erin om toch vijf minuten te slapen. En toen, nadat ik terug was gaan liggen kon ik mijn hoofd niet meer opheffen. Moest ik het met mijn armen opkrikken.
Eens uit bed gaat het redelijk, zolang ik maar niet ga zitten. De overgangen zijn het ergst. Vijf minuten in dezelfde houding en ik “bevries”.
Uiteindelijk raak ik tot bij de orthopedisch specialist. Die was al weken geboekt - voor nek & schouder - en uitstel is geen optie. Onderweg met de fiets kan ik mijn hoofd niet draaien, wat reuze gevaarlijk is, maar soit. Moet er verdomd lang in de wachtzaal zitten en strompel als een hoogbejaarde zijn kabinet binnen.
“U bent gespannen”, zegt de dokter. Ja allo: alles doet pijn! Hij prikt naalden in mijn arm en dient me en reeks elektrische schokken toe (het heet EMG en voelt als schrikdraad, mocht u zich afvragen). Dan meldt hij dat er twee nekwervels (C5 en C6, meen ik) problemen vertonen. Hij vraagt me ook twee keer of ik last heb van claustrofobie. Ik zeg neen (en denk “hellup”).
"Heb ik het mezelf op de nek gehaald door het lopen of andere sporten?, vraag ik bedremmeld. "Het is veeleer van bureauwerk", zei hij; "lopen zou ik zeker aanraden". Oef. Zijn secretaresse boekt me een scanbeurt in een hospitaal naar keuze (dat met de kortste wachtrij) en een vervolgafspraak. Ik raak zonder kleerscheuren thuis; het is een wonderschone herfstdag.
Na het avondeten - dochter kookt heerlijk - kruip ik letterlijk de trap op, naar bed. Alle gewrichten en spieren doen pijn. Ondertussen heb ik ook domweg "spierpijn gewrichtspijn" gegoogled en dat stemt mij niet vrolijk. Fibromyalgie en Chronisch Vermoeidheid Syndroom zijn woorden die geen mens wil horen of zien. Yikes. Ik was al ongerust genoeg.
Ben ik echt ZIEK? (Hey: daar doe ik niet aan! ) Heb ik dit zelf veroorzaakt door weer te diep te gaan? Heb ik mijn anders onvoorstelbaar weerbaar immuunsysteem compleet onderuitgehaald?
(Vrijdag)
Keelpijn en oorpijn en last met bewegen. Bijwijlen ook wat misselijk. Maar mijn hoofd is helder. Ik ben niet extreem moe. Ik ga dus werken.
‘s Avonds in bed met een boek en een warm kersenpitkussentje, lijkt het alsof de pijn “verkruipt”, van het ene gewricht naar het andere. Van mijn linkerknie naar mijn sleutelbeen. Geen roodheid, geen zwelling. Het is vast een virus, denk ik: drie dagen max. Ik neem wat Dafalgans.
(Zaterdag)
Beetje keelpijn en oorpijn en mijn nek & schouder spelen weer op. Maar de rest is weg. Yay. Stilzitten is mijn ding niet, ziet u.
maandag 24 oktober 2011
The quiet serenity of the night owl life
Ow, ow, hoe herkenbaar die Douglas Cootey! Ik kan er zowaar mee lachen. Ware het niet dat ik me pijnlijk bewust ben van het feit dat ik mijn verstoord dag- en nachtritme weer eens stevig onder handen moet nemen.
TweetStats heb ik niet nodig. Facebook statistics evenmin. En slapeloosheid kan ik het ook niet noemen. Ik weet het zo wel: ik ben weer fout bezig. Mijn dagen duren meer dan 18 uur.
Huh? Wel, ik wijk weer uit naar momenten dat ik met rust gelaten word. En hoe ouder ze worden hier, hoe langer hun dag duurt, hoe later ik het gevoel heb dat het kot van mij is. Dat ik op mijn gemak kan zijn. Ongestoord op 't internet kan hangen. Zelf uitmaak naar welk tv-programma ik kijk. Of net niet, met een tijdschrift of boek in de hand. Als iedereen slaapt (of de deur uit is), geniet ik echt van de rust in huis.
Maar de gevolgen zijn legio. Van enigszins vermoeid (ik recupereer nog keisnel) glijd ik af naar humeurig en prikkelbaar. Af en toe lijkt het alsof ik uren kwijtraak en alles in slow motion gaat, wanneer ik op mijn vrije middagen aan klussen en shoppen toe ben. En tegen dat het een uur of acht is, ben ik weer klaarwakker. Om te sporten of zo. In afwachting van een paar uren op 't gemak.
Het wordt me duidelijk dat ik meer afzondering nodig heb. Meer bewuste, contactarme rustmomenten moet inbouwen. Om te bekomen. Om te denken. Misschien zelfs om te mediteren. In ieder geval: zodat ik 's nachts niet het gevoel heb dat er nog wat in te halen valt.
Mijn grootste probleem hierbij is dat "weten" niet gelijk staat aan "doen". En dat ik wel zeg dat ik om 23 uur ga slapen, maar dat dat NIET gebeurt als ik niet manu militari naar bed word gesleurd. Maar kijk, ik vermeld het nog eens hier. En ondanks alle motivational issues zal ik wat meer mijn best gaan doen.
Goh ja, ik prijs mezelf al gelukkig dat ik's nachts niet meer opsta, gelijk Douglas Cootey. "It’s 4am. Do You Know Where Your Mind Is?" schrijft hij. En ik denk: oef, die horde heb ik toch al genomen ...
TweetStats heb ik niet nodig. Facebook statistics evenmin. En slapeloosheid kan ik het ook niet noemen. Ik weet het zo wel: ik ben weer fout bezig. Mijn dagen duren meer dan 18 uur.
Huh? Wel, ik wijk weer uit naar momenten dat ik met rust gelaten word. En hoe ouder ze worden hier, hoe langer hun dag duurt, hoe later ik het gevoel heb dat het kot van mij is. Dat ik op mijn gemak kan zijn. Ongestoord op 't internet kan hangen. Zelf uitmaak naar welk tv-programma ik kijk. Of net niet, met een tijdschrift of boek in de hand. Als iedereen slaapt (of de deur uit is), geniet ik echt van de rust in huis.
Maar de gevolgen zijn legio. Van enigszins vermoeid (ik recupereer nog keisnel) glijd ik af naar humeurig en prikkelbaar. Af en toe lijkt het alsof ik uren kwijtraak en alles in slow motion gaat, wanneer ik op mijn vrije middagen aan klussen en shoppen toe ben. En tegen dat het een uur of acht is, ben ik weer klaarwakker. Om te sporten of zo. In afwachting van een paar uren op 't gemak.
Het wordt me duidelijk dat ik meer afzondering nodig heb. Meer bewuste, contactarme rustmomenten moet inbouwen. Om te bekomen. Om te denken. Misschien zelfs om te mediteren. In ieder geval: zodat ik 's nachts niet het gevoel heb dat er nog wat in te halen valt.
Mijn grootste probleem hierbij is dat "weten" niet gelijk staat aan "doen". En dat ik wel zeg dat ik om 23 uur ga slapen, maar dat dat NIET gebeurt als ik niet manu militari naar bed word gesleurd. Maar kijk, ik vermeld het nog eens hier. En ondanks alle motivational issues zal ik wat meer mijn best gaan doen.
Goh ja, ik prijs mezelf al gelukkig dat ik's nachts niet meer opsta, gelijk Douglas Cootey. "It’s 4am. Do You Know Where Your Mind Is?" schrijft hij. En ik denk: oef, die horde heb ik toch al genomen ...
zaterdag 22 oktober 2011
The outdoor type
Ja, ik heb begin juli eindelijk een redelijk prijzig technische regenjasje gekocht, zo’n Sprayway Hydrolite in helder turkoois.’t Is een fantastisch ding en het kwam ook ongelooflijk goed van pas tijdens de zomermaanden. Weken later volgden een set "Nilit® polyamide elastaan" winterondergoed en een microfleece jasje; spul wat ze tegenwoordig “base layer” en “second layer” plegen te noemen. Plus knieverwarmers voor op de fiets. Maar wat me het meest bezighield in de voorbije maanden zijn de dingen die ik niet kocht: minimalistische loopschoenen, een Camelbak rugzak en wandel- of "trail" schoenen.
Want ja, ik ben al maanden op die drie aan het studeren. Weet ondertussen dat de Vibram Bikila in maat 38 me precies past. Ken de specificaties van talloze voor Camelbaks “voor dames” uit het hoofd. Heb ook een pak gesprekjes en ongelooflijk veel “reviews” over fancy schoenen achter de rug.
Vanwaar mijn plotse aandrang tot “barefoot” & “trail”? Beïnvloeding van loopsites enerzijds. Maar ook: zin om eens iets anders te doen. Ik hou al altijd meer van aardewegen en Finse pistes dan van beton. Neem me al lang voor om eens ECHT aan wandelen en kamperen te gaan doen. En rond de Oxfam Trailwalker tijd kriebelt het de laatste jaren heel erg.
Ik wil de vrije natuur in!
Dat ik tijdens het lopen naar “Born to Run: A Hidden Tribe, Superathletes, and the Greatest Race the World Has Never Seen” luisterde ik, zal er ook iets aan hebben bijgedragen. Verhalen over ultrarunners op net-geen-blote voeten zijn aanlokkelijk voor stadsmensen, vrees ik zo.
Ik realiseer me echter goed dat mijn ambitie om stevige trektochten te doen enigszins in hetzelfde vaarwater zit als “geregeld eropuit met de koersfiets”. Ik slaag daar maar zelden in. En wat het noodzakelijke “aansluiten bij andere mensen” betreft, tja, da’s nu ook niet subiet mijn specialiteit.
Dus beperk ik me voorlopig weer tot kwijlen over ASadventure brochures. En het maken van extensieve vergelijkende materiaalstudies. Goed spul kost geld. En moet daarom gebruikt worden.
Bovendien ben ik momenteel een klein beetje gehandicapt. Niet echt hard aan het sporten. Tot ik weet wat er precies mis is met mijn arm en nek. Tot ik weet wat ik kan doen om het weer beter te maken. Want te weinig sporten doet mij geen deugd. Het maakt mij ambetant. Ik eet te veel. En slaap nog nauwelijks.
Want ja, ik ben al maanden op die drie aan het studeren. Weet ondertussen dat de Vibram Bikila in maat 38 me precies past. Ken de specificaties van talloze voor Camelbaks “voor dames” uit het hoofd. Heb ook een pak gesprekjes en ongelooflijk veel “reviews” over fancy schoenen achter de rug.
Vanwaar mijn plotse aandrang tot “barefoot” & “trail”? Beïnvloeding van loopsites enerzijds. Maar ook: zin om eens iets anders te doen. Ik hou al altijd meer van aardewegen en Finse pistes dan van beton. Neem me al lang voor om eens ECHT aan wandelen en kamperen te gaan doen. En rond de Oxfam Trailwalker tijd kriebelt het de laatste jaren heel erg.
Ik wil de vrije natuur in!
Dat ik tijdens het lopen naar “Born to Run: A Hidden Tribe, Superathletes, and the Greatest Race the World Has Never Seen” luisterde ik, zal er ook iets aan hebben bijgedragen. Verhalen over ultrarunners op net-geen-blote voeten zijn aanlokkelijk voor stadsmensen, vrees ik zo.
Ik realiseer me echter goed dat mijn ambitie om stevige trektochten te doen enigszins in hetzelfde vaarwater zit als “geregeld eropuit met de koersfiets”. Ik slaag daar maar zelden in. En wat het noodzakelijke “aansluiten bij andere mensen” betreft, tja, da’s nu ook niet subiet mijn specialiteit.
Dus beperk ik me voorlopig weer tot kwijlen over ASadventure brochures. En het maken van extensieve vergelijkende materiaalstudies. Goed spul kost geld. En moet daarom gebruikt worden.
Bovendien ben ik momenteel een klein beetje gehandicapt. Niet echt hard aan het sporten. Tot ik weet wat er precies mis is met mijn arm en nek. Tot ik weet wat ik kan doen om het weer beter te maken. Want te weinig sporten doet mij geen deugd. Het maakt mij ambetant. Ik eet te veel. En slaap nog nauwelijks.
donderdag 29 september 2011
Rash no more
Efficiency efficiency they saySeptember en hey, ik ben er zonder kleerscheuren doorheen! Ok, ik moet dringend wat slapen want mijn geheugen werkt niet zo best meer, maar al de rest - de “up”, de overmoed, de ontremming, de hypomane episode - daar ben ik dit jaar van gespaard gebleven.
Get to know the date and tell the time of day
As the crowds begin complaining
How the Beaujolais is raining
Down on darkened meetings on the Champs Elysée
Wees gerust: ik heb in de voorbije maand weer bergen verzet. Van alles en nog wat op gang getrokken, geregeld en zelfs - hou u vast - heel behoorlijk opgevolgd. Ik heb gekookt en gestreken (het ene met, het andere zonder morren), geshopt en gevoerd, gelezen en gekeken, geluisterd en gelopen en ik ben tot op de dag van vandaag niet in stukskes uiteengevallen. Meer zelfs: I’m not all that close to crumbling. Yihaa!
Maar kom, ik ben wel erg moe en het is me duidelijk dat ik niet alles meer “snap”, ook al lees ik hetzelfde vier keer. Storend vind ik dat. Lastig en inefficiënt. Ok, cognitieve uitval is een signaal. Tijd om wat te rusten, dat is het. Het komend weekend is voor een keer zo goed als “ongepland”. Niet dat ik niks kan verzinnen om te gaan doen. Wel dat ik ga proberen om zo weinig mogelijk te verzinnen.
Een beetje sporten en wat op mijn plooien komen. Meer moet dat niet zijn.
zaterdag 24 september 2011
Strategisch plan
"Er wordt zondag tot 23°C voorspeld. Een heerlijk nazomers sportweekend voor het hele gezin!"
Dus vrees ik er voor. Niet voor de afstand. Wel voor de tijd. Ik ben een oud wijf dat voor geen meter vooruit zal raken, bedenk ik me. Aw heck: hoe meer ik naar de loopcijferkes kijk, hoe meer ik inzie wat er op dat vlak (veel) beter had gekund.
Maar laat ik eens positief zijn: maanden aan een stuk zeker 3 - 4 keer per week sporten: ik heb het toch maar gedaan. De kinderen zijn groter en het lukt me steeds beter om het sporten in te passen. En zie, ik heb al een strategisch plan voor de winter in gedachten: een met meer yoga en meer bezoekjes aan de Escape. En misschien schrijf ik me nog wel in voor het WinterFit-programma. Kwestie van veilig in het donker met een groep mee te kunnen lopen als ik daar zin in heb.
De mail met de laatste info van gentloopt.be is optimistisch. Het ziet er inderdaad goed uit, veel beter dan vorig jaar, toen het fris en regenachtig was. Vandaag heb ik - rond het middaguur - het halve marathon parcours afgefietst en ik weet nu ook waar ik morgen allemaal langs zal lopen. Want morgen om 11 u is het zover.
Het doel is in zicht en vandaag ben ik dus doodop en heb ik overal pijn. De kuit speelt op - Hoe komt dat nu? Was het de spinning van donderdag? - terwijl ik al weken braaf vieze zakskes magnesiumsupplement slurp. De twijfel slaat toe.
OK: dit jaar had ik - met behulp van van NikePlus en MyAsics - een "strategisch plan" opgesteld dat vooral gevarieerd was. Niet alleen "zomaar" afstanden lopen, maar ook snelheidstrainingen en krachttrainingen zaten in mijn schema. Dat ik ook niet geheel naar de letter zou volgen: af en toe kwam er spinning in de plaats van lopen en yoga in de plaats van de oefeningskes van coach Jay.
Over het algemeen ben ik goed bezig geweest, getuige alle loopregistraties, Facebook posts en kribbels die ik tijdens de zomer maakte. Zeg nu zelf: di yoga - woe lopen - vrijdag lopen - zat spinning - zon lopen - ma yoga - di lopen - do spinning - vrij lopen - zat spinning - zon lopen: sommige weken heb ik mezelf echt overtroffen.
Over het algemeen ben ik goed bezig geweest, getuige alle loopregistraties, Facebook posts en kribbels die ik tijdens de zomer maakte. Zeg nu zelf: di yoga - woe lopen - vrijdag lopen - zat spinning - zon lopen - ma yoga - di lopen - do spinning - vrij lopen - zat spinning - zon lopen: sommige weken heb ik mezelf echt overtroffen.
Maar toch ben ik er niet gerust in: in vergelijking met vorig jaar heb ik véél minder kilometers afgelegd en bovendien liep ik meestal veel te traag. Waarom? Omdat ik aan geen groepstrainingen deelnam en juist die bleken vorig jaar héél nuttig om mijn tempo te leren behouden.
Dus vrees ik er voor. Niet voor de afstand. Wel voor de tijd. Ik ben een oud wijf dat voor geen meter vooruit zal raken, bedenk ik me. Aw heck: hoe meer ik naar de loopcijferkes kijk, hoe meer ik inzie wat er op dat vlak (veel) beter had gekund.
 |
| Asics: plan |
 |
| Asics: done |
 |
| NikePlus 2011 |
 |
| NikePlus 2010 |
woensdag 21 september 2011
Impact
Phew, het is vandaag een week geleden en de storm lijkt te zijn gaan liggen. Geen discussies meer thuis. Geen telefoontjes van andere ouders. Maar ik hou mijn hart vast. Voor straks, op de Blaarmeersen. En voor zaterdag, want dan is er een match, ver van huis. En zal de heer des huizes het kind vergezellen.
Zijn er meer details nodig? Neen.
Ik wou het hier gewoon hebben over de impact van het gedrag van één persoon. Over het verwoestend effect van een goed gerichte boodschap, die tot doel had mensen bij te sturen. Zij het op een compleet verkeerde manier. Dagen nadien heb ik me verwonderd. Over de boosheid en onrust die ik voelde. Over de ontreddering bij vele gezinnen die vorige woensdag een rotavond meemaakten, en er vrijdag nog niet helemaal klaar mee waren.
Lastige mensen, ik ken er niet zo veel. Mensen die volharden in de boosheid evenmin. Maar kijk, er zijn er. The dark side of the Force kan soms concreet worden.
De impact van negativiteit is niet te schatten.
Tegelijk kwam ik vorige week iemand tegen die me een uur lang van positieve praatjes over zijn succesvolle leven, leuke kinderen en fijne hobbies voorzag. Geen valse noot. Ik voelde me zowaar gegeneerd omdat ik van minder optimisme blijk gaf. En me - nogmaals en hard - realiseerde dat mijn visie op het leven aan de cynische kant is. Maar achteraf werd ik boos. Omdat ik doorhad dat het een taktiek is, positief zijn met je klanten. Het is geen metta of zo, gewoon een stijl van bedrijfscommunicatie. Misschien leer je het ergens wel, als je zelfstandige wordt. Tja.
Zijn er meer details nodig? Neen.
Ik wou het hier gewoon hebben over de impact van het gedrag van één persoon. Over het verwoestend effect van een goed gerichte boodschap, die tot doel had mensen bij te sturen. Zij het op een compleet verkeerde manier. Dagen nadien heb ik me verwonderd. Over de boosheid en onrust die ik voelde. Over de ontreddering bij vele gezinnen die vorige woensdag een rotavond meemaakten, en er vrijdag nog niet helemaal klaar mee waren.
Lastige mensen, ik ken er niet zo veel. Mensen die volharden in de boosheid evenmin. Maar kijk, er zijn er. The dark side of the Force kan soms concreet worden.
De impact van negativiteit is niet te schatten.
Tegelijk kwam ik vorige week iemand tegen die me een uur lang van positieve praatjes over zijn succesvolle leven, leuke kinderen en fijne hobbies voorzag. Geen valse noot. Ik voelde me zowaar gegeneerd omdat ik van minder optimisme blijk gaf. En me - nogmaals en hard - realiseerde dat mijn visie op het leven aan de cynische kant is. Maar achteraf werd ik boos. Omdat ik doorhad dat het een taktiek is, positief zijn met je klanten. Het is geen metta of zo, gewoon een stijl van bedrijfscommunicatie. Misschien leer je het ergens wel, als je zelfstandige wordt. Tja.
zaterdag 3 september 2011
vrijdag 2 september 2011
Weekmenu
September is gestart en gewoontes worden in gang gezet. Ouwe, zoals paardrijden en rugby op woensdag. En ook nieuwe: elke dag thuis warm eten. Want ze willen niet meer op school warm eten, wegens "eikes beikes" en "al mijn vriendinnen zitten aan de boterhammentafel". En moeder werkt toch niet voltijds, right? Ik had het kunnen zien aankomen. Het was er al aan 't insluipen toen ze vorig jaar twee warme maaltijden inruilde voor soep mét. En ik - zoals gewoonlijk - eerst héél erg bezorgd was over de hoeveelheid gezonde kost die ze zou binnenkrijgen en toen, na een paar weken, blijkbaar compleet vergat dat er geen dagelijkse warme maaltijden meer bij waren.
Tja, ik had het kunnen zien aankomen, maar ik zag het niet. Twee vakantiemaanden waarin ik zelf nauwelijks gekookt heb - ik was de laatste weken al aan 't zagen dat het moeilijk ging. En nu plots sta ik ervoor: het feit dat ze willen meewerken aan "weekmenu's". Aan tijdig plannen en aankopen, voorbereiden en bereiden, dekken en afruimen en de afwasmachine draaiende te houden.
Er zijn wat woorden gevallen. Over mijn negatieve attitude. Over mijn cynisme. Ze hebben natuurlijk gelijk. Maar toch.
Ik kook niet graag. Absoluut niet. Op de winterse zondagmiddag na - in het stamppotten seizoen - zult ge mij niet in de keuken aantreffen. Ik eet wel heel graag. En lig al heel mijn leven overhoop met "regelmatig" en "gezond" eten. Foodcoaches en diëtisten ten spijt, als ik het alleen moet oplossen loop het gewoon fout.
Ik heb ook weinig vertrouwen in goede voornemens. Op het gebied van gewoontevorming heb ik meer dan gemiddeld problemen. In die context ben ik al lang blij als ik de afspraken die ik nu - niet altijd vlekkeloos - afrond, gewoon kan verderzetten. Alles wat erbij komt is te veel. Tout court.
Maar kom, we gaan niet moeilijk doen: ik kan dat wel hoor, elke dag 's middags een zelfbelegde boterham uit mijn zelfgevulde brooddoos eten, me aan mijn sportschema houden en 's nachts meer dan een paar uur slapen. En ik kan ook héél goed plannen. En boodschappen doen, al was het een militaire operatie!
Dus waarom maak ik me druk? Over het feit dat ik er niet in geloof, dat de beloofde medewerking er zal komen? Dat we hier vanzeleven niet tussen 5 en 6 aan de voorbereiding van het eten zullen beginnen. Dat het even onwaarschijnlijk is dat iedereen in huis zal zijn tussen 6 en 7? Dat het ideale eetmoment, half zeven dus, een glijdend gegeven wordt zodat ik, die niet op tijd naar concerten MOET, met een volle maag, heel laat of helemaal niet de deur uit zal raken, zodat loopsessies, yoga- en spinninglessen - al hetgeen verlichting brengt quoi - genadeloos geschrapt zullen worden?
Ik ben een egoïstisch wicht. Da's wel duidelijk.
Positief blijven is de boodschap! Tadaaa: ik hem hem al een nuttige link doorgestuurd. En straks zoek ik hier een schrift zie. Voor de weekmenu's.
Tja, ik had het kunnen zien aankomen, maar ik zag het niet. Twee vakantiemaanden waarin ik zelf nauwelijks gekookt heb - ik was de laatste weken al aan 't zagen dat het moeilijk ging. En nu plots sta ik ervoor: het feit dat ze willen meewerken aan "weekmenu's". Aan tijdig plannen en aankopen, voorbereiden en bereiden, dekken en afruimen en de afwasmachine draaiende te houden.
Er zijn wat woorden gevallen. Over mijn negatieve attitude. Over mijn cynisme. Ze hebben natuurlijk gelijk. Maar toch.
Ik kook niet graag. Absoluut niet. Op de winterse zondagmiddag na - in het stamppotten seizoen - zult ge mij niet in de keuken aantreffen. Ik eet wel heel graag. En lig al heel mijn leven overhoop met "regelmatig" en "gezond" eten. Foodcoaches en diëtisten ten spijt, als ik het alleen moet oplossen loop het gewoon fout.
Ik heb ook weinig vertrouwen in goede voornemens. Op het gebied van gewoontevorming heb ik meer dan gemiddeld problemen. In die context ben ik al lang blij als ik de afspraken die ik nu - niet altijd vlekkeloos - afrond, gewoon kan verderzetten. Alles wat erbij komt is te veel. Tout court.
Maar kom, we gaan niet moeilijk doen: ik kan dat wel hoor, elke dag 's middags een zelfbelegde boterham uit mijn zelfgevulde brooddoos eten, me aan mijn sportschema houden en 's nachts meer dan een paar uur slapen. En ik kan ook héél goed plannen. En boodschappen doen, al was het een militaire operatie!
Dus waarom maak ik me druk? Over het feit dat ik er niet in geloof, dat de beloofde medewerking er zal komen? Dat we hier vanzeleven niet tussen 5 en 6 aan de voorbereiding van het eten zullen beginnen. Dat het even onwaarschijnlijk is dat iedereen in huis zal zijn tussen 6 en 7? Dat het ideale eetmoment, half zeven dus, een glijdend gegeven wordt zodat ik, die niet op tijd naar concerten MOET, met een volle maag, heel laat of helemaal niet de deur uit zal raken, zodat loopsessies, yoga- en spinninglessen - al hetgeen verlichting brengt quoi - genadeloos geschrapt zullen worden?
Ik ben een egoïstisch wicht. Da's wel duidelijk.
Positief blijven is de boodschap! Tadaaa: ik hem hem al een nuttige link doorgestuurd. En straks zoek ik hier een schrift zie. Voor de weekmenu's.
woensdag 17 augustus 2011
If we took a holiday ...
De schoolvakantie was tot nog toe gevarieerd. We begonnen met drie dagen Parijs, met het hele gezin, met mooi weer en een voorbereiding waar ik nog fier op ben. Gewapend met enige reisgidsen waaronder “Parijs. Stap voor Stap. 20 praktische wandelingen met veel tips over de belangrijkste bezienswaardigheden” en “Parijs voor kids”, beiden vers uit De Slegte geraapt, het concertprogramma van de heer des huizes (dag 1: Eels, dag 2: Lou Reed, dag 3: Paul Simon) en een tip die goud waard bleek (Restaurant Chartier), had ik rap een programma voor drie dagen ineengebokst en dat was een succes. Eén namiddag sletsen door Montmartre (in de buurt van ons hotel, na aankomst met de Thalys), één dag hop-on hop-off bootjes met de klassieke highlights (plus een hittegolf) en één dag van Jardin (des Plantes) naar Jardin (du Luxembourg), waarbij we een dierentuin (Ménagerie du Jardin des Plantes) en een amfitheater doorkruisten. En de vierde ochtend was het weer de Thalys op.
De Gentse Feesten waren minder lastig dan de vorige jaren, maar we zijn ook minder uren aan het rondzwerven geweest. Het regende toch iets te veel die eerste dagen en het was pas met Boomtown - waar hij presenteerde - dat alles op zijn plooien viel. Na zeven dagen zat het er voor ons ook op: toen vertrokken we - plus een bende vrienden met hun kinderen - voor een week naar een groot huurhuis-met-vijver, te Courtenay (France, Loiret).
Vooraf zag ik het absoluut niet zitten; veel volk dicht bijeen doet me geen deugd, dat weet ik al te goed. De valkuilen zijn legio: samen eten, drinken, roken, kletsen, kaarten - het “gezellig rond de tafel” gebeuren - en samen dingen doen als boodschappen halen, eten koken, op uitstap gaan en deelnemen aan spelletjes; allemaal zaken waar ik beter mee oppas. Doe ik mee en eindig ik met een paar kilo’s extra en een (mensen)kater van jewelste? Doe ik mee en stresseer ik me onnozel bij overbodige autoritten, lastige kinderen en de onvermijdelijke niet geëxpliciteerde spanningen? Er is een verschil tussen participeren (en dus forceren), accepteren (verdragen) en vermijden. Participeren is ellende zoeken; ik ga hoe dan ook in het rood omdat ik mijn grenzen uit het oog verlies. Vermijden is contraproductief, heeft men mij geleerd, en dat snap ik. Ik hou ten allen tijde “avoid avoidance” in mijn hoofd, juist omdat niet meer autorijden of helemaal niet onder mensen komen geen slimme zet is. Dus heb ik voor verdragen gekozen. Omdat dat werkt. The middle road: is dat ouder worden?
Groepsgebeurens zijn mijn ding niet, daar heb ik me bij neergelegd. Wat mij rest is mezelf geen nodeloos geweld aandoen: met “neen” zeggen maak ik me niet populairder, maar hey, het ging wel, ik overleefde, zonder noemenswaardige kleerscheuren.
Verder heb ik in juli een beetje solden gedaan, bijna allemaal voor de tieners die ongelooflijk hard groeien. Gelijk in hun babyperiode mag ik om de paar weken nieuwe T-shirts, jeansen en (vooral) schoenen voorzien ... De nadruk kwam dus niet op het bijvullen van mijn kleerkast te liggen, maar soit. En ik heb ook redelijk wat gelopen. Getraind zelfs. Met een plan, jaja ...
En toen zat de eerste maand erop … en gingen we weer aan het werk. Voor kort maar, want de tieners vertrokken op kamp en er stonden drie daagjes Amsterdam in de agenda, waar ik het hier nog es over zal hebben.
Over het algemeen ben ik content. Het gaat goed, zeker met het werk. Er wordt vooruitgang geboekt, er is focus, lijsten worden korter; het valt mee met de onrust. Alleen gaat de tijd snel en lijkt alles weer vol te zitten. Propvol gepland, toch in mijn gedachten. Dagen van 18 uur zijn weer de regel; ik weet begot niet hoe ik het doe … maar voorlopig heb ik energie ten over, getuige onderstaande.
Iemand vroeg me naar mijn verwachtte looptijd voor de halve marathon en ik antwoordde iets als “op zijn minst hetzelfde, maar waarschijnlijk beter dan vorig jaar”. Waarop de respons kwam dat ik "ambitieus" was, rekening houdend met het feit dat ik ondertussen toch een jaar ouder ben ...
Pas later realiseerde ik me dat ik nog *nooit* had gedacht dat de dingen minder hard zullen gaan omdat ik ouder word. Het idee shockeerde me. Komaan zeg!
Tot nog toe wordt alles enkel beter. Echt. Ik weet wat ik wil & waar ik voor sta. De kinderen zijn groter en zelfstandiger (ik maak voor het gemak even abstractie van puberperikelen). En we kunnen weer eens als koppel op stap.
All good, innit?
De Gentse Feesten waren minder lastig dan de vorige jaren, maar we zijn ook minder uren aan het rondzwerven geweest. Het regende toch iets te veel die eerste dagen en het was pas met Boomtown - waar hij presenteerde - dat alles op zijn plooien viel. Na zeven dagen zat het er voor ons ook op: toen vertrokken we - plus een bende vrienden met hun kinderen - voor een week naar een groot huurhuis-met-vijver, te Courtenay (France, Loiret).
Vooraf zag ik het absoluut niet zitten; veel volk dicht bijeen doet me geen deugd, dat weet ik al te goed. De valkuilen zijn legio: samen eten, drinken, roken, kletsen, kaarten - het “gezellig rond de tafel” gebeuren - en samen dingen doen als boodschappen halen, eten koken, op uitstap gaan en deelnemen aan spelletjes; allemaal zaken waar ik beter mee oppas. Doe ik mee en eindig ik met een paar kilo’s extra en een (mensen)kater van jewelste? Doe ik mee en stresseer ik me onnozel bij overbodige autoritten, lastige kinderen en de onvermijdelijke niet geëxpliciteerde spanningen? Er is een verschil tussen participeren (en dus forceren), accepteren (verdragen) en vermijden. Participeren is ellende zoeken; ik ga hoe dan ook in het rood omdat ik mijn grenzen uit het oog verlies. Vermijden is contraproductief, heeft men mij geleerd, en dat snap ik. Ik hou ten allen tijde “avoid avoidance” in mijn hoofd, juist omdat niet meer autorijden of helemaal niet onder mensen komen geen slimme zet is. Dus heb ik voor verdragen gekozen. Omdat dat werkt. The middle road: is dat ouder worden?
Groepsgebeurens zijn mijn ding niet, daar heb ik me bij neergelegd. Wat mij rest is mezelf geen nodeloos geweld aandoen: met “neen” zeggen maak ik me niet populairder, maar hey, het ging wel, ik overleefde, zonder noemenswaardige kleerscheuren.
Verder heb ik in juli een beetje solden gedaan, bijna allemaal voor de tieners die ongelooflijk hard groeien. Gelijk in hun babyperiode mag ik om de paar weken nieuwe T-shirts, jeansen en (vooral) schoenen voorzien ... De nadruk kwam dus niet op het bijvullen van mijn kleerkast te liggen, maar soit. En ik heb ook redelijk wat gelopen. Getraind zelfs. Met een plan, jaja ...
En toen zat de eerste maand erop … en gingen we weer aan het werk. Voor kort maar, want de tieners vertrokken op kamp en er stonden drie daagjes Amsterdam in de agenda, waar ik het hier nog es over zal hebben.
Over het algemeen ben ik content. Het gaat goed, zeker met het werk. Er wordt vooruitgang geboekt, er is focus, lijsten worden korter; het valt mee met de onrust. Alleen gaat de tijd snel en lijkt alles weer vol te zitten. Propvol gepland, toch in mijn gedachten. Dagen van 18 uur zijn weer de regel; ik weet begot niet hoe ik het doe … maar voorlopig heb ik energie ten over, getuige onderstaande.
Iemand vroeg me naar mijn verwachtte looptijd voor de halve marathon en ik antwoordde iets als “op zijn minst hetzelfde, maar waarschijnlijk beter dan vorig jaar”. Waarop de respons kwam dat ik "ambitieus" was, rekening houdend met het feit dat ik ondertussen toch een jaar ouder ben ...
Pas later realiseerde ik me dat ik nog *nooit* had gedacht dat de dingen minder hard zullen gaan omdat ik ouder word. Het idee shockeerde me. Komaan zeg!
Tot nog toe wordt alles enkel beter. Echt. Ik weet wat ik wil & waar ik voor sta. De kinderen zijn groter en zelfstandiger (ik maak voor het gemak even abstractie van puberperikelen). En we kunnen weer eens als koppel op stap.
All good, innit?
donderdag 21 juli 2011
Make Everything OK!
Iets wat we allemaal wel eens kunnen gebruiken, deze knop.
The Magic Button, gevonden bij eventjeswicht.
dinsdag 19 juli 2011
Five
Sinds begin maart 2006 - een vrijwillige opname die ik zelf regelde - en half april 2006, de diagnose: ADHD ben ik net zoals jij aan het proberen. Ik heb lang gedacht dat ik het gevoel van "kwetsbaar zijn" en "een beperking hebben" nooit meer zou kwijtraken, want het gaat inderdaad niet meer weg, die ADHD. Maar zie, na al die tijd ben ik onlangs tot de conclusie gekomen dat ik mezelf niet meer als "ziek" beschouw. Het is onbewust gebeurd en het heeft eigenlijk niks met de symptomen te maken, want die zijn er nog. Maar ik heb mijn sterkte teruggevonden. Ik wil je dus een hart onder de riem steken: tijd en boterhammen en het wordt echt leefbaarder.
"Zorg voor jezelf", hield ik in gedachten. En "doe voort", want eigenlijk ging het best goed, alles in acht genomen. Alleen was die "alles" wel veel. Soms echt te veel. En was ik geregeld overweldigd.
Oh ja, ik heb in die voorbije 4 maanden van alles gelezen. Heel wat bekeken en gezien. Dingen gedaan die ik zelf voor niet mogelijk hield. En geschreven dat het geen naam had, wegens serieuze vlagen van hyperfocus en ongekende productiviteit. Ik schreef dus véél: voor het werk en voor mezelf. Op Facebook - just throw it all out for instant gratification - en in talloze kladjes, om verder uit te werken voor den blog, wat duidelijk niet gebeurde...
Waarom niet? Omdat het niet over vrolijke dingen ging - getuige een lang document met als titel "ellende en depressie". Omdat ik nogal hyperkritisch was, voor mezelf. Omdat ik het lastig had - bij wijlen kapot ging aan onrust - maar tegelijk ook bergen verzette. Omdat niet kunnen ontspannen, tics, pijn en chronisch hyperventileren afgewisseld werden met genoeg sportieve activiteiten en heel wat stressvrij gelummel - zowel online als in 't echt. Omdat ik na elke visite bij de shrink naar buiten kwam met het idee: dit gaat goed!
Na 5 jaar weet ik dat "in balans blijven" een continue opdracht is. Mijn leven is een slap koord dat nooit stil houdt. Of een rollercoaster, die me op een paar uur tijd van het ene extreme naar het andere kan brengen. Ik wéét nu meer. Ik kan er over praten. Kan anderen - en die zijn er meer en meer - echt helpen, ook al verklooi ik het zelf geregeld.
"Ook dit gaat over" denk ik dan, als ik weer eens compleet zot draai van mezelf en iedereen rond mij. Een mantra die acceptatie impliceert: who'd have thought! Tot mijn verbazing raak ik ermee weg. En dan denk ik: da's het verschil, tussen 5 jaar geleden en nu. Oef.
maandag 13 juni 2011
Spree!
Soms is het zo, dat ik iets moet kopen. Soms is het ook zo, dat het kopen mij erg meevalt. Dat ik plots een heleboel dingen vind die ergens in mijn achterhoofd (of in Googledocs) op een lijstje stonden.
Ja, ik heb massa's lijstjes, wat voor mij uitstekend werkt tegen impulsaankopen en zo meer. De tijd dat ik alleen zwarte gilets kocht of 3 vergelijkbare paren schoenen is al LANG voorbij. Bovendien ben ik spaarzaam. Koop ik eigenlijk zelden iets aan volle prijs. Keer ik, in geval van twijfel huiswaarts om nog eens te overdenken.
De laatste weken waren echter ... boeiend. Online kocht ik twee Eastpak tassen en een Oilily portefeuille (allemaal cadeautjes) en voor mij een nieuwe smartphone. Op het passende hoesje, de yogariem en -blokjes wacht ik nog. Op tocht in 't stad: een paar witte Floretta FitFlop sandalen (met een fleske rode FitFlop nagellak erbij), een plastic zonnebril met spiegelglazen, een jeansjurk uit de H&M, 3 boeken uit de Fnac (samen met de vaderdagcadeaus). En naast de reguliere boodschappen, in supermarkten allerhande : slips, sneakersokken voor dochter, 1 groene nylon legging, 2 hoeslakens voor het grote bed, 1 mummieslaapzak, 1 zelfopblazende matras, 2 campingbedjes, 3 citronella theelichten (stel dat er echt gekampeerd wordt!), 1 supersnoezige knuffelbeer handpop, 4 flessen "likeur" in het Pina Colada & Blue Curacao genre, een passerset en een geodriehoek, een tafeldoos (om tafels van vermenigvuldiging te leren), zeeblauwe inkt voor mijn Waterman pen (was nodig!), een "foundation brush" & "under-eye concealer" (had weer wat ouwe make-up weggesmeten), 2 tubes conditioner-aan-halve-prijs en een pakje wierookstokjes (ik brand er nogal wat op) ... En gisteren, op de rommelmarkt op de Wolterslaan, wisten zoon en ik tussen regenbuien door het volgende te scoren: 1 ultra coole skatepet (geheel nieuw, met labels!) - zo van het soort dat in de skateshop 35 euro kost en waar hij dan lang om zaagt, voor 1 euro, yay! 7 "Flip Head" Mighty Morphin Power Rangers, allen samen voor 5 euro (ik durf wedden dat sommige - nerdy - mensen meer dan 5 euro het stuk willen geven), 1 blikken spaarpot met een foto van puppy's (niet mijn ding en die ene euro was er compleet over, maar ik wou er geen ruzie over maken; 't was met zijn zakgeld), 3 sjaaltjes plus 1 hoedje; samen goed voor 2 euro, 1 "Kipling Sport" tasje, in turkoois, ook 1 euro (om de reeks nuttige sporttassen aan te vullen) en 1 hele mooie ruime Hedgren rugzak-trolley-schooltas.
De laatste weken waren echter ... boeiend. Online kocht ik twee Eastpak tassen en een Oilily portefeuille (allemaal cadeautjes) en voor mij een nieuwe smartphone. Op het passende hoesje, de yogariem en -blokjes wacht ik nog. Op tocht in 't stad: een paar witte Floretta FitFlop sandalen (met een fleske rode FitFlop nagellak erbij), een plastic zonnebril met spiegelglazen, een jeansjurk uit de H&M, 3 boeken uit de Fnac (samen met de vaderdagcadeaus). En naast de reguliere boodschappen, in supermarkten allerhande : slips, sneakersokken voor dochter, 1 groene nylon legging, 2 hoeslakens voor het grote bed, 1 mummieslaapzak, 1 zelfopblazende matras, 2 campingbedjes, 3 citronella theelichten (stel dat er echt gekampeerd wordt!), 1 supersnoezige knuffelbeer handpop, 4 flessen "likeur" in het Pina Colada & Blue Curacao genre, een passerset en een geodriehoek, een tafeldoos (om tafels van vermenigvuldiging te leren), zeeblauwe inkt voor mijn Waterman pen (was nodig!), een "foundation brush" & "under-eye concealer" (had weer wat ouwe make-up weggesmeten), 2 tubes conditioner-aan-halve-prijs en een pakje wierookstokjes (ik brand er nogal wat op) ... En gisteren, op de rommelmarkt op de Wolterslaan, wisten zoon en ik tussen regenbuien door het volgende te scoren: 1 ultra coole skatepet (geheel nieuw, met labels!) - zo van het soort dat in de skateshop 35 euro kost en waar hij dan lang om zaagt, voor 1 euro, yay! 7 "Flip Head" Mighty Morphin Power Rangers, allen samen voor 5 euro (ik durf wedden dat sommige - nerdy - mensen meer dan 5 euro het stuk willen geven), 1 blikken spaarpot met een foto van puppy's (niet mijn ding en die ene euro was er compleet over, maar ik wou er geen ruzie over maken; 't was met zijn zakgeld), 3 sjaaltjes plus 1 hoedje; samen goed voor 2 euro, 1 "Kipling Sport" tasje, in turkoois, ook 1 euro (om de reeks nuttige sporttassen aan te vullen) en 1 hele mooie ruime Hedgren rugzak-trolley-schooltas.
De wishlist voor de solden zal ik maar kort houden zeker?
dinsdag 17 mei 2011
Velocity
Het begon beter dan vorig jaar, in de zin van: ik had me de laatste week treffelijk voorbereid. Met een paar loopkes, wat spinning en wat yoga. Met dagelijks een portie magnesium-met-citroensmaak uit goedkope bruistabletten waar er misschien een minieme portie van het goedje in zit, maar soit. Ik was goe bezig. Zelfs de nacht voordien, toen zoon zich tijden een plensbui tussen ons in bed kwam nestelen, liet ik me niet tot ijsberen verleiden. Neen, ik bleef relatief rustig. De route had ik ergens op een A4ke geprint, om mijn supporters thuis de kans te geven tot zwaaien en roepen. Maar voor de rest was ik ervan overtuigd dat ik de hele zaak op mijn eentje zou klaren.
Tot zoon de avond vooraf besloot om ook te lopen. Meer bepaald voor het gele Chiquita T-shirt dat hij al jaren verzamelt.
"Dit is jouw startnummer: 2653 Wedstrijd: Stadsloop De Gentenaar 10 km", stond er. En "breng deze mail mee om uw borstnummer af te halen". Effe paniek omdat er zo goed als geen inkt meer in de printer zat om de mail af te drukken, maar uiteindelijk gingen we rond de middag met ons tweetjes naar 't Sint-Pietersplein om chip, borstnummers, T-shirts en gevarieerde promo rommel op te halen.
En later, nadat hij 1 km gelopen had, bleef ik rondhangen, in afwachting van. Ik had mijn jasje al naar huis meegegeven en had het een beetje koud in die ene laag, ook al droeg ik lange mouwen en een lange tight. Dus ging ik tijdens de 5 km efkes de Escape binnen waar ik wat aan de balie praatte. En liep ik een 5-tal keer de Sint Pietersnieuwstraat op en neer om op te warmen, een paar keer in het gezelschap van bekenden die het eind van hun 5 km aflegden.
Voor de rest viel het mee met "de pipi", m.a.w. ik kon mezelf bedwingen om geen 5 keer dwangmatig te gaan plassen voor het begin van de run. Goed ademen helpt.
In het startvak herkende ik niemand, een heel kwartier huppelde ik erin rond in de hoop bij bekenden aansluiting te vinden maar nope, die zaten gelijk allemaal elders. Nerveus was ik niet meer Het zou wel lukken.
En toen waren we weg. De Coupure was niet leuk, te veel drummen waardoor ik al vlug naar het trottoir uitweek om vooruit te raken. Niet dat ik per se hard moest gaan, maar ik was ook niet van plan om mijn tempo door de groep te laten bepalen. Toen ik op 3 km zag dat ik nog maar (ongeveer) 16 minuten gelopen had, werd ik geheel vrolijk: stel je voor dat ik aan dit tempo doorging! Af en toe had ik het wel kou; meestal toen we dwarsstraten kruisten waar er windstoten doorkwam. Aan het eind van de Belfortstraat, aan de afslag naar de Kammerstraat, stond the family foto's te maken. Het 4 km bord miste ik; pas toen ik op 5 km - onder de vlagjes door - kwam (en twee keer keek naar de 15:26 op mijn horloge), had ik door dat het echt goed vooruit ging. Hmm, bedacht ik me, twee keer 26, da's 52 minuten; dat ligt wel niet binnen mijn bereik maar ik heb overschot, als ik hetzelfde als vorig jaar wil halen.
Vanaf dat moment ben ik af een toe een stukske vertraagd, zodat ik heel rustig kon blijven ademen, want het gezucht en gepiep van de mensen rondom mij, dat vond ik beangstigend. De hele tijd buiten adem zijn, wat is daar nu leuk aan? Ik snap dat niet. Toen we de Visserij/Kasteellaan voorbij waren had ik het "ik ben bijna thuis" gevoel, hoewel ik natuurlijk toch wat verder moest dan gewoonlijk. De laatste 2 km gingen vlot. De helling van de Sint Pietersnieuwstraat was gene cadeau maar ik heb me niet geforceerd en ben gewoon trager gaan lopen. Vlak na het moment dat ik binnenliep zag ik op mijn horloge dat het 15:53 was. Bevreemdend vroeg. Ik had de mijnen gevraagd om er rond 16u met mijn fleece te gaan staan, maar die waren er nog niet en 'k heb toen meer dan 10 minuten staan afkoelen, wat niet zo gezellig was. Maar kom, ik ben op tijd gered en ben toen op het gemak met de fiets naar huis gekeerd.
Bedankt aan iedereen die me persoonlijk aanmoedigde. Het was erg leuk om mijn naam te horen scanderen, ook al zag ik niet altijd wie er riep. Op de Coupure, bijvoorbeeld, vlak voor de afslag naar de Lindelei, zei iemand mijn naam, ongeveer in mijn oor, zo dichtbij dat ik niet zag wie het was. Wie was dat?
Over mijn tijd (0:51:37), die ik vanochtend in de papieren (!) gazet moest gaan zoeken - valt er dit te zeggen: ik snap het niet best. Ik ben dik content, dat wel. Beweren dat ik me zéér hard heb ingespannen, ga ik alvast niet doen. 't Is gewoon dit: hoe ouwer ik word, hoe rapper ik loop. Tja.
Tot zoon de avond vooraf besloot om ook te lopen. Meer bepaald voor het gele Chiquita T-shirt dat hij al jaren verzamelt.
"Dit is jouw startnummer: 2653 Wedstrijd: Stadsloop De Gentenaar 10 km", stond er. En "breng deze mail mee om uw borstnummer af te halen". Effe paniek omdat er zo goed als geen inkt meer in de printer zat om de mail af te drukken, maar uiteindelijk gingen we rond de middag met ons tweetjes naar 't Sint-Pietersplein om chip, borstnummers, T-shirts en gevarieerde promo rommel op te halen.
En later, nadat hij 1 km gelopen had, bleef ik rondhangen, in afwachting van. Ik had mijn jasje al naar huis meegegeven en had het een beetje koud in die ene laag, ook al droeg ik lange mouwen en een lange tight. Dus ging ik tijdens de 5 km efkes de Escape binnen waar ik wat aan de balie praatte. En liep ik een 5-tal keer de Sint Pietersnieuwstraat op en neer om op te warmen, een paar keer in het gezelschap van bekenden die het eind van hun 5 km aflegden.
Voor de rest viel het mee met "de pipi", m.a.w. ik kon mezelf bedwingen om geen 5 keer dwangmatig te gaan plassen voor het begin van de run. Goed ademen helpt.
In het startvak herkende ik niemand, een heel kwartier huppelde ik erin rond in de hoop bij bekenden aansluiting te vinden maar nope, die zaten gelijk allemaal elders. Nerveus was ik niet meer Het zou wel lukken.
En toen waren we weg. De Coupure was niet leuk, te veel drummen waardoor ik al vlug naar het trottoir uitweek om vooruit te raken. Niet dat ik per se hard moest gaan, maar ik was ook niet van plan om mijn tempo door de groep te laten bepalen. Toen ik op 3 km zag dat ik nog maar (ongeveer) 16 minuten gelopen had, werd ik geheel vrolijk: stel je voor dat ik aan dit tempo doorging! Af en toe had ik het wel kou; meestal toen we dwarsstraten kruisten waar er windstoten doorkwam. Aan het eind van de Belfortstraat, aan de afslag naar de Kammerstraat, stond the family foto's te maken. Het 4 km bord miste ik; pas toen ik op 5 km - onder de vlagjes door - kwam (en twee keer keek naar de 15:26 op mijn horloge), had ik door dat het echt goed vooruit ging. Hmm, bedacht ik me, twee keer 26, da's 52 minuten; dat ligt wel niet binnen mijn bereik maar ik heb overschot, als ik hetzelfde als vorig jaar wil halen.
Vanaf dat moment ben ik af een toe een stukske vertraagd, zodat ik heel rustig kon blijven ademen, want het gezucht en gepiep van de mensen rondom mij, dat vond ik beangstigend. De hele tijd buiten adem zijn, wat is daar nu leuk aan? Ik snap dat niet. Toen we de Visserij/Kasteellaan voorbij waren had ik het "ik ben bijna thuis" gevoel, hoewel ik natuurlijk toch wat verder moest dan gewoonlijk. De laatste 2 km gingen vlot. De helling van de Sint Pietersnieuwstraat was gene cadeau maar ik heb me niet geforceerd en ben gewoon trager gaan lopen. Vlak na het moment dat ik binnenliep zag ik op mijn horloge dat het 15:53 was. Bevreemdend vroeg. Ik had de mijnen gevraagd om er rond 16u met mijn fleece te gaan staan, maar die waren er nog niet en 'k heb toen meer dan 10 minuten staan afkoelen, wat niet zo gezellig was. Maar kom, ik ben op tijd gered en ben toen op het gemak met de fiets naar huis gekeerd.
Bedankt aan iedereen die me persoonlijk aanmoedigde. Het was erg leuk om mijn naam te horen scanderen, ook al zag ik niet altijd wie er riep. Op de Coupure, bijvoorbeeld, vlak voor de afslag naar de Lindelei, zei iemand mijn naam, ongeveer in mijn oor, zo dichtbij dat ik niet zag wie het was. Wie was dat?
Over mijn tijd (0:51:37), die ik vanochtend in de papieren (!) gazet moest gaan zoeken - valt er dit te zeggen: ik snap het niet best. Ik ben dik content, dat wel. Beweren dat ik me zéér hard heb ingespannen, ga ik alvast niet doen. 't Is gewoon dit: hoe ouwer ik word, hoe rapper ik loop. Tja.
vrijdag 29 april 2011
Dit is iets voor Fietsbult, eigenlijk
Het kind moet heen en terug van de Ossenstraat naar de Koningstraat of van de Ossenstraat naar de Kammerstraat (hij zet daar zijn fiets in het rek) en dan naar de Baaisteeg. Ik fiets mee en rij door naar het werk, via Sint-Baafsplein, over Sint-Pietersplein, richting De Pintelaan.
Er was een super eenvoudige, rustige & veilige fietsroute voor het hele traject; nu is er van het eerste deel, wat hij dus meefietst, geen 50 m meer heel. En zelfs het daarop volgende stuk, dat ik alleen afleg, is rampzalig.
Deze week is ie op dinsdagochtend voor mijn neus bijna twee keer opgeschept. Door chauffeurs die er in achterafstraatjes alsnog wat vaart achter willen zetten. Want er zijn momenteel wegenwerken aan de gang in Gent. Véél wegenwerken. En ook nog wat gevel- en dakreparaties die volledige straten blokkeren.
Waar ligt de boel open? Waar zijn er werven die voor fietsers levensbedreigend zijn? Aan de Zilverenberg, de Oude Beestenmarkt en het kruispunt met de Keizer Karelstraat naar de Bisdomkaai. De Barrestraat is weer open maar tussen tussen Koningstraat en Belfortstraat zijn de Kammerstraat en nu ook de Onderstraat volledig onderbroken. De Gouvernementstraat zit al maanden toe. En deze week kon je in de Kortedagsteeg - Walpoortstraat makkelijk een slag van een graafmachientje krijgen, op het trottoir waar je met je fiets aan de hand mocht passeren.
En dan zwijg ik nog over al de tijd dat ik in Ledeberg een ommetje maak omdat de Bisschopstraat aan het eind van de Fransevaart open ligt. En over die kerel in overall die met zijn plastiek lint het trottoir en het fietspad van de Gaston Crommenlaan stond af te spannen zodat ik met het verkeer mee de tunnel in mocht. Toeteren dat ze deden. Alsof ik degene was die zottigheden uithaalde.
En net voorbij het UZ, waar ze voor orthopedie Matton aan het bouwen zijn is het ook reuze gevaarlijk. Al maanden.
En de Heuvelpoort, die stond deze week keer op keer in een gridlock. Waar ik als fietser door kon laveren, ergens wel content dat ik niet in een auto zat.
"Samenvallende wegenwerken op de invalswegen en in de binnenstad veroorzaken grote verkeersproblemen in de stad." Jaja. Dat het verkeer in en rond Gent stilstaat, dat heb ik begrepen.
Dat we - alle 4 eigenlijk - als fietser dagelijks ons leven wagen, dat is er over. Ik zag nog geen foto's op Fietsbult. Maar ik hoop dat die er komen. For what it's worth.
Er was een super eenvoudige, rustige & veilige fietsroute voor het hele traject; nu is er van het eerste deel, wat hij dus meefietst, geen 50 m meer heel. En zelfs het daarop volgende stuk, dat ik alleen afleg, is rampzalig.
Deze week is ie op dinsdagochtend voor mijn neus bijna twee keer opgeschept. Door chauffeurs die er in achterafstraatjes alsnog wat vaart achter willen zetten. Want er zijn momenteel wegenwerken aan de gang in Gent. Véél wegenwerken. En ook nog wat gevel- en dakreparaties die volledige straten blokkeren.
Waar ligt de boel open? Waar zijn er werven die voor fietsers levensbedreigend zijn? Aan de Zilverenberg, de Oude Beestenmarkt en het kruispunt met de Keizer Karelstraat naar de Bisdomkaai. De Barrestraat is weer open maar tussen tussen Koningstraat en Belfortstraat zijn de Kammerstraat en nu ook de Onderstraat volledig onderbroken. De Gouvernementstraat zit al maanden toe. En deze week kon je in de Kortedagsteeg - Walpoortstraat makkelijk een slag van een graafmachientje krijgen, op het trottoir waar je met je fiets aan de hand mocht passeren.
En dan zwijg ik nog over al de tijd dat ik in Ledeberg een ommetje maak omdat de Bisschopstraat aan het eind van de Fransevaart open ligt. En over die kerel in overall die met zijn plastiek lint het trottoir en het fietspad van de Gaston Crommenlaan stond af te spannen zodat ik met het verkeer mee de tunnel in mocht. Toeteren dat ze deden. Alsof ik degene was die zottigheden uithaalde.
En net voorbij het UZ, waar ze voor orthopedie Matton aan het bouwen zijn is het ook reuze gevaarlijk. Al maanden.
En de Heuvelpoort, die stond deze week keer op keer in een gridlock. Waar ik als fietser door kon laveren, ergens wel content dat ik niet in een auto zat.
"Samenvallende wegenwerken op de invalswegen en in de binnenstad veroorzaken grote verkeersproblemen in de stad." Jaja. Dat het verkeer in en rond Gent stilstaat, dat heb ik begrepen.
Dat we - alle 4 eigenlijk - als fietser dagelijks ons leven wagen, dat is er over. Ik zag nog geen foto's op Fietsbult. Maar ik hoop dat die er komen. For what it's worth.
woensdag 20 april 2011
Run like a girl (2)
Ondertussen heb ik Bjorn Borg in Gent ontdekt (check voorjaar 2011!). En zijn de Puma Running Tee & Wind Jacket onderweg. Er wordt dus werk van gemaakt. Yup.
Best leuk die Chicks Only Running Club in Amsterdam.
zaterdag 9 april 2011
Triratna, we're buddhists
De kans dat ik er geraak is klein, maar toch: morgen is het nog Triratna dag. In Melle.
Run like a girl
Komt dat tegen: met een paar dagen verschil gingen de ritsen van allebei mijn loopjasjes stuk. Die van het lichtblauwe regenjasje waar de mouwen van af kunnen en die van mijn dunne grijs-zwarte "reverse Kara Thrace" fleece.Nu ja, ze hebben het ongeveer 6 jaar uitgezongen en zijn in die tijd intensief gebruikt. Wat niet slecht is voor stukken van 15 euro max. Uit den Aldi, ja.
Het komt me niet echt slecht uit, want ik had deze winter al eens naar een "funkier" regenjasje uitgekeken en was op slag verliefd toen Nike Women op Facebook het nieuwe "Ripstop Women's Running Jacket" showde. OK, 't is geen goedkoop spul, maar wel precies wat ik wou! Leuke kleuren. Niet alleen zwart - zoals de serieuze functionele sportswear - en niet alleen in typisch "vrouwelijk" roze (of erger nog: geel of wit) gelijk bij Asics Ayami. Neen: in groen en in 2 soorten blauw!Maar raad eens wat? Het Ripstop jasje is niet te koop buiten de USA. Hier in België moeten we het (online) stellen met het "Cyclone Vapor Women’s Running Jacket" (een saaier model) of het "Women's Windrunner Jacket" (in eighties ofte "marginale Ledeberg" kleuren).
Kijk, ze mogen me bestoken met motiverende slogans en reclame, die van Nike, ik vind het best. Maar dan wil ik hun spul ook hier kunnen kopen.
maandag 4 april 2011
Oh grow up, will you!
En toen zat ik plots midden in een discussie waarin oude, gekende ergernissen - die waar ik al lang en heel bewust in een grote boog omheen loop - oplaaiden...
Het is wel degelijk omdat ik recent weer een goed CBT boek las, dat ik op mijn paard sprong. Omdat ik weet dat het helpt. Anders gaan denken. En anders gaan doen.
Het is de schuld van de maatschappij? My ass!
Ik was verontwaardigd. Oordeelde. Merkte gelijk op ik hoe slecht ik erin slaagde om niet te oordelen. Zei "je kan andere mensen niet veranderen", maar verwachtte wel dat er naar mij geluisterd werd ...
Ja, ja, ik kan alleen inzichten verschaffen en hopen dat iemand er iets aan heeft; dat ie zich de moeite getroost om er over na te denken. En dat ik zelf mijn ergernis over het feit dat ie dat duidelijk niet van plan is, kan loslaten.
Ik heb het niet zo voor fatalisme. En al helemaal niet voor mensen die "u draagt de complete verantwoordelijkheid voor al uw daden - en bij uitbreiding dus voor héél uw leven" niet goed blijken te snappen.
Hoe vreselijk detrimenteel de invloed van je ouders en naaste familie ook was: het niet normaal dat je als 40-plusser jezelf als het product van je opvoeding blijft zien. "Het is de schuld van mijn ouders" is onnozel. Puberaal. Giftig. Een belemmering voor elke vooruitgang.
Onwil is de makkelijkste weg. Doen alsof je niet in staat bent om ook maar iets aan jezelf te veranderen. It sucks. Maar hey: dom zijn doet geen zeer. Sommige mensen zijn bijzonder obstinaat en ik ben mijn broeders hoeder niet, heb ik geleerd
Het is de schuld van de maatschappij? My ass!
Told you it was just a scratch, got cross you didn't offer morphine
"Juliet Naked" uitgelezen. Binnen 48 uur. In grote lappen door dus.
Het was van "How to be Good" geleden dat ik iets van Nick Hornby las en - hoewel ik dat boek toen aan heel wat mensen doorgaf - heb ik na dit laatste weer compleet hetzelfde rotgevoel. 't Is altijd hetzelfde met Nick Hornby. Je denkt dat het grappig gaat worden. Omdat je zo'n mensen kent, die waar hij over schrijft. Van die obsessief-compulsieve muziekliefhebbers. De "kenners". Gasten met alle Dylan bootlegs en zo. Het soort waar je thuis samen hard mee kan lachen. Omdat ze "erger" zijn dan de man des huizes. Omdat ze alle gevoel voor proportie kwijt zijn.
Maar het wordt geheel niet zo grappig als je het wel wou. Het verhaal verliest spanning. En heel goed geschreven is het ook niet. Plus: het einde is teleurstellend. No closure. Ergerlijk. Vind ik toch.
Misschien is dat het wat ie wil zeggen: "real life knows no closure"? Of - zoals in "How to be Good": de uitkomst van relationele perikelen is vaak weinig fraai. Zeer pragmatisch. Teleurstellend.
Ik weet het niet. 't Is alleen zo dat naar mijn gevoel, een verhaal - of het nu de roddel bij de koffie is of een boek - meestal "afgerond" wordt. Met feiten. Conclusies. Niet vaagweg met wat "random afterthoughts" lijken.
Ik denk dat het verhaaltechnisch fout zit. Niet dat ik geen afwijkende vormen ken of verdraag maar dit heeft alles weg van een "normale", klassieke roman. A story. Iets waar je dus een echt eind aan verwacht. Positief of negatief, het maakt niet uit. Gewoon, iets waar je bij denkt: ach zo, zo kan het dus aflopen... En niet: oh jee, gaat dit nog ergens heen of heb ik wat gemist?
Het was van "How to be Good" geleden dat ik iets van Nick Hornby las en - hoewel ik dat boek toen aan heel wat mensen doorgaf - heb ik na dit laatste weer compleet hetzelfde rotgevoel. 't Is altijd hetzelfde met Nick Hornby. Je denkt dat het grappig gaat worden. Omdat je zo'n mensen kent, die waar hij over schrijft. Van die obsessief-compulsieve muziekliefhebbers. De "kenners". Gasten met alle Dylan bootlegs en zo. Het soort waar je thuis samen hard mee kan lachen. Omdat ze "erger" zijn dan de man des huizes. Omdat ze alle gevoel voor proportie kwijt zijn.
Maar het wordt geheel niet zo grappig als je het wel wou. Het verhaal verliest spanning. En heel goed geschreven is het ook niet. Plus: het einde is teleurstellend. No closure. Ergerlijk. Vind ik toch.
Misschien is dat het wat ie wil zeggen: "real life knows no closure"? Of - zoals in "How to be Good": de uitkomst van relationele perikelen is vaak weinig fraai. Zeer pragmatisch. Teleurstellend.
Ik weet het niet. 't Is alleen zo dat naar mijn gevoel, een verhaal - of het nu de roddel bij de koffie is of een boek - meestal "afgerond" wordt. Met feiten. Conclusies. Niet vaagweg met wat "random afterthoughts" lijken.
Ik denk dat het verhaaltechnisch fout zit. Niet dat ik geen afwijkende vormen ken of verdraag maar dit heeft alles weg van een "normale", klassieke roman. A story. Iets waar je dus een echt eind aan verwacht. Positief of negatief, het maakt niet uit. Gewoon, iets waar je bij denkt: ach zo, zo kan het dus aflopen... En niet: oh jee, gaat dit nog ergens heen of heb ik wat gemist?
zondag 3 april 2011
Wasting another afternoon, punching a hole in my life
Le château de Halloy, daar was het te doen. Met 17 kinderen - de kleinste een prille baby, de grootste onze 13-jarige dochter - 14 ouders en 3 full-time cateraars, in een ECHT kasteel. Met period style meubilair en zo. Parket, schilderijen en een monumentale open haard, 14 slaapkamers en 14 (!) badkamers - sommige in marmer - een bar, biljart en tennisveld. Twee keukens binnen en een "barbecueruimte" met buitenkeuken. En nog meer van dat alles. Luxe dus. Zware luxe. En we moesten geen slag doen. Want er werd gekookt. En we werden bediend. De hele tijd door.
En chance dat we hadden vrijdagavond: zomaar zonder enige file raakten we om twintig na 7 ter plekke. En schoon weer: zaterdag om 10 uur 's ochtend zat ik op mijn yogamatje op het grasveld. In de zon. Super idyllisch, ware het niet dat halt houden niet gelijk is aan rust vinden. Ik weet het ondertussen: het duurt eer wat onderdrukt werd in de drukte stilvalt. En voor het stilvalt, wordt het eerst erger. De spanning die onder de oppervlakte zat, kwam - zoals verwacht - eerst naar boven en rolde in golven aan en af. Niet eens grote golven. Niet eens welomschreven spanning. Gewoon genoeg angstaanvallen om behoorlijk ongemakkelijk te zijn. Om niet te veel gezelschap te zoeken.
Maar kom, uiteindelijk ben ik bij de mensen gaan zitten. Heb ik zonnecrème gesmeerd. Krant gelezen. Taart gegeten. Koffie gedronken. En ben ik toch een uurtje gaan lopen, richting Bois des Aunes. Een stuk langs de bordjes met de "losanges jaunes" van de "Ciney, capitale du Condroz" promenade. Een stuk plat maar ook wat bergop en bergaf. 't Was warm en erg zonnig waar ik geen bomen ter beschutting had. Het liep goed. En 's avonds was er BBQ.
Vandaag, zondag, leek het ergste achter de rug. Zen-momenten zaten er niet in, maar het lukte allemaal best, ondanks de regen en de bende volk binnen. Zoals iedereen daar, zal ik dit weekend (veel) te veel gegeten hebben. Maar ik heb niet gerookt - yay! - en enkel gin-tonic gedronken. Ik ben content van mezelf. Ben er in één stuk uitgekomen. Raakte toch ietwat uitgerust. En ook de terugweg verliep vlekkeloos.
dinsdag 29 maart 2011
And you might think I'm bulletproof but I'm not
Mentale uitputting. Zo van: het gaat eigenlijk niet zo heel goed meer maar ik doe voort. Omdat er gelijk geen andere opties zijn dan voortdoen. Omdat ik gelijk niet durf zeggen: het mag allemaal wat kalmer hoor. Ik zou ook graag efkes met rust gelaten worden.
Want het doet pijn nu. Ik ben zo goed als continu buiten adem - chronische hyperventilatie SUCKS -, mijn vingernagels zijn eraan en mijn maag begeeft het. Kotsmisselijk, steenkoud en kippenvel, naast de chauffage. Ik word echt *fysiek* ziek. Bah.
Maar wie moet ik aanspreken? Wie zorgt er eigenlijk voor dat ik zo kapot ben? Andere mensen?
Want het doet pijn nu. Ik ben zo goed als continu buiten adem - chronische hyperventilatie SUCKS -, mijn vingernagels zijn eraan en mijn maag begeeft het. Kotsmisselijk, steenkoud en kippenvel, naast de chauffage. Ik word echt *fysiek* ziek. Bah.
Maar wie moet ik aanspreken? Wie zorgt er eigenlijk voor dat ik zo kapot ben? Andere mensen?
I don't think so.
Neen, neen, het is weer me, myself and I die van geen ophouden weet. Die denkt dat er 72 uur in een dag zitten. Er altijd nog wel iets tussen geduwd krijgt, op de planning. Te hard probeert om het iedereen naar zijn zin te maken.
Omdat ik er niet tegen kan, tegen gezaag. Omdat ik alle mogelijke en onmogelijke vragen aan mijn adres probeer te anticiperen. Omdat ik als de dood ben voor conflicten. Omdat elke opmerking genre "je sport toch wel veel" me compleet woest maakt.
Hallo! Ik heb sport NODIG. 't Is functioneel, mensen. Ok, ik loop graag. Vind spinning leuk. Yoga ook. Heb er plezier in. Mag da? Maar als ik weinig of niet sport, dan gaat het pas helemaal fout. Dan raakt de kop niet meer leeg. Is de - toch al zeer schaarse - rust daar geheel zoek.
Meditatieweekends inbouwen als vluchtheuvel werkt ook maar eventjes, zie ik nu. Met voornemens en plannen alleen raak ik er niet. Het blijft balanceren. Evenwicht vinden tussen wat ik wil en wat ik kan.
Neen, neen, het is weer me, myself and I die van geen ophouden weet. Die denkt dat er 72 uur in een dag zitten. Er altijd nog wel iets tussen geduwd krijgt, op de planning. Te hard probeert om het iedereen naar zijn zin te maken.
Omdat ik er niet tegen kan, tegen gezaag. Omdat ik alle mogelijke en onmogelijke vragen aan mijn adres probeer te anticiperen. Omdat ik als de dood ben voor conflicten. Omdat elke opmerking genre "je sport toch wel veel" me compleet woest maakt.
Hallo! Ik heb sport NODIG. 't Is functioneel, mensen. Ok, ik loop graag. Vind spinning leuk. Yoga ook. Heb er plezier in. Mag da? Maar als ik weinig of niet sport, dan gaat het pas helemaal fout. Dan raakt de kop niet meer leeg. Is de - toch al zeer schaarse - rust daar geheel zoek.
Meditatieweekends inbouwen als vluchtheuvel werkt ook maar eventjes, zie ik nu. Met voornemens en plannen alleen raak ik er niet. Het blijft balanceren. Evenwicht vinden tussen wat ik wil en wat ik kan.
Het wordt niet zomaar beter. Ik mag het niet negeren.
Me onkwetsbaar voelen is een symptoom. Typerend voor de overmoed die bij ADHD hoort.
maandag 21 maart 2011
Is Yahoo Mail Down? AGAIN?
Ooit, heel lang geleden, zat ik met mijn hebben en houden bij Yahoo geparkeerd. I was a happy customer. Maar tegen 2005 - da's toch ongeveer het moment dat ik me herinner - was ik geheel naar Google verhuisd en verdween Yahoo op het achterplan. Pas toen Yahoo delicious en Flickr omhelsde, haalde ik mij Yahoo iD weer uit de de kast en werden de twee “partijen” zij aan zij onderhouden. Google voor het ene, Yahoo voor het andere.
En zo bleef dat, hoewel Google zwaar de overhand kreeg. Maar kom, het gebeurt dus nog geregeld dat ik naar uk.yahoo.com ga, voor het nieuwsoverzicht dat ik daar aangenaam vind en om de schaarse mail die er toekomt te bezien.
En wat merkte ik recent? In tegenstelling tot Gmail is Yahoo Mail kweenie hoe vaak van de radar! Ik dacht eerst dat het te maken had met het tijdstip van mijn bezoek - misschien was er wel een dagelijks onderhoud waar ik steeds op botste ? - iets wat ik al behoorlijk vreemd vond voor zo’n grote speler. Maar nu blijkt dat de hele zaak gewoon systematisch plat gaat. En dat ze bij Yahoo Answers vragen als “The Yahoo Mail maintenance team are, once again scheduling service interruptions. Why do they persist in this?” verwijderen.
Weird.
En zo bleef dat, hoewel Google zwaar de overhand kreeg. Maar kom, het gebeurt dus nog geregeld dat ik naar uk.yahoo.com ga, voor het nieuwsoverzicht dat ik daar aangenaam vind en om de schaarse mail die er toekomt te bezien.
En wat merkte ik recent? In tegenstelling tot Gmail is Yahoo Mail kweenie hoe vaak van de radar! Ik dacht eerst dat het te maken had met het tijdstip van mijn bezoek - misschien was er wel een dagelijks onderhoud waar ik steeds op botste ? - iets wat ik al behoorlijk vreemd vond voor zo’n grote speler. Maar nu blijkt dat de hele zaak gewoon systematisch plat gaat. En dat ze bij Yahoo Answers vragen als “The Yahoo Mail maintenance team are, once again scheduling service interruptions. Why do they persist in this?” verwijderen.
Weird.
woensdag 9 maart 2011
(Un)balance
Misschien is dit de metafoor voor mijn leven
Geef me een moeilijke klus waarbij je je aandacht geen seconde mag verliezen - of je raakt uit balans - en ik ga er vol vertrouwen tegenaan.
Oh wacht: wie viel er daarnet tijdens de yoga knal omver?
- ik ben van nature vrij soepel
- plus: ik ben nogal overmoedig
Geef me een moeilijke klus waarbij je je aandacht geen seconde mag verliezen - of je raakt uit balans - en ik ga er vol vertrouwen tegenaan.
Oh wacht: wie viel er daarnet tijdens de yoga knal omver?
vrijdag 4 maart 2011
Google Babel Bing Fish Translator Thing
Voor alle duidelijkheid: ik heb in een ver verleden (ja, meer dan 20 jaar geleden) Germaanse, Nederlands - Engels gestudeerd. Dat is filologie: de studie van taal- en letterkunde. En die is nogal gortdroog en academisch. Ben dus helemaal geen vertaler. Maar soit.
En ook: "echte" vertalers hebben tegenwoordig een "Bachelor Toegepaste Taalkunde" plus een "Master Vertalen" achter de kiezen.
Plus: vertalen, dat doe je naar je moedertaal. Enkel ‘native speakers’ kunnen de nuanceverschillen in hun moedertaal aanvoelen, zegt men. Volgens mij klopt dat. Dat wil nu niet zeggen dat vertalingen van vertalers naar talen die niet hun moedertaal zijn van slechte kwaliteit zijn, maar het is alleszins niet zo bedoeld.
Als ge dan toch per se onnozel wilt doen en online "met een druk op de knop" gaat vertalen: hier volgen enige tips. Helemaal gratis en voor niks! *
* Ik baseer mijn ervaringen voornamelijk op het verstrekken van eenvoudige technische uitleg.
En ook: "echte" vertalers hebben tegenwoordig een "Bachelor Toegepaste Taalkunde" plus een "Master Vertalen" achter de kiezen.
Plus: vertalen, dat doe je naar je moedertaal. Enkel ‘native speakers’ kunnen de nuanceverschillen in hun moedertaal aanvoelen, zegt men. Volgens mij klopt dat. Dat wil nu niet zeggen dat vertalingen van vertalers naar talen die niet hun moedertaal zijn van slechte kwaliteit zijn, maar het is alleszins niet zo bedoeld.
Als ge dan toch per se onnozel wilt doen en online "met een druk op de knop" gaat vertalen: hier volgen enige tips. Helemaal gratis en voor niks! *
- Microsoft Translator is beter dan Google Translate - ik heb het absoluut niet voor Microsoft, maar kom: ze vertalen beter.
- Google Translate is beter dan Yahoo! Babel Fish! - Babel Fish is redelijk shockant slecht. 't Is maar dat ge 't weet.
- Als ge niet in staat zijt om BEGRIJPELIJK Nederlands te schrijven, dan kunt ge niet verwachten dat uw gebroebel naar (bijvoorbeeld) begrijpelijk Engels wordt vertaald. Crap In Crap Out, folks! Veel mensen hebben het hier lastig mee. Ik zou zeggen: blijf er af, als ge het niet kunt. Dat geldt voor héél veel dingen trouwens.
* Ik baseer mijn ervaringen voornamelijk op het verstrekken van eenvoudige technische uitleg.
vrijdag 25 februari 2011
Breathe through your skin
Een zware week, dat had ik voor de boeg. Dus nam ik het zekere voor het onzekere en bedacht ik me tijdig om te doen wat helpt. Meditatie en yoga in de eerste plaats, en ook sporten natuurlijk. Minder eten was ook een goed idee. Maar ik had de koffie en de suiker en de stevige maaltijden echt nodig.
Dinsdag en woensdag - het was echt geen weer om buiten te lopen - vond je mij bij Yoga On Call in een Vinyasa Basic les. En donderdag in den Escape voor een uurtje spinning en nog wat yoga.
Dat laatste op aanraden van Dolly eigenlijk, die heel enthousiast vertelde over de Californische combinatie van spinning en yoga. En toen bedacht ik me dat ik het op donderdag eens kon proberen, want dan volgen die 2 lessen elkaar op.
De spinning was behoorlijk zwaar. Soms mispak ik mij eraan, vooral als het in de vorige les - op zaterdagochtend was dat - vlotjes liep. De yoga erna, was op hoop van zege. Ok, ik realiseerde me dat ik bij een eerdere poging om deze les te volgen "dit is niks voor mij" had gedacht, maar kom: het is yoga en het kan maar deugd doen en oordelen na één keer is een beetje voorbarig. Dus spurtte ik van de spinningfiets naar de kleedkamer om mijn kleddernatte wielershirt door een droog hemdje te vervangen. En om rap mijn spd's en sokken uit te doen. Voor meer - ja, ik had een echt wel een yoga broek mee - was er eigenlijk geen tijd.
Johan, de niet-meer-zo-nieuwe leraar, gaf de les. Hij doet dat in den Escape, maar ook in Shambho, Stadium Coupure en Studio Groene Vallei en heeft blijkbaar enige yoga soorten in het assortiment, waar we de Asudra variant van voorgeschoteld kregen. Er waren overwegend buitenlandse studenten aanwezig dus gaf hij les in het Engels en dat ging zéér vlot. Ben ik effe blij dat yoga leraars vaak in het Engels opgeleid worden! Al ware het dat ik op één of andere manier me - compleet onterecht - vragen stelde over het gebruik van "shoulder blades", een term die ik in tegenstelling to "kneecaps" en "wrists", blijkbaar niet vaak hoor. Maar soit.
De les kwam nogal traag op gang, met veel ademen en rekken - blijkbaar is het geen erg dynamisch vorm - maar gemakkelijk was het niet, er zaten een paar zware balanshoudingen tussen en het rollen met je ogen naar het punt tussen je wenkbrauwen zit ook niet in mijn klassieke bereik. Anderszijds draai ik mijn hand niet om voor een schouderstand en ik zag hem kijken - zo van - "die heeft dat nog gedaan". "Good, good", kwam hij me zeggen, toen hij een rondje kwam corrigeren. En ik dacht: het goed willen doen is fout, meiske. In yoga mag je niet streven. Ha! Maar kom, een paar downward facing dogs verder was ik dik tevree: ik voelde meer ruimte tussen mijn ribben, naast de dikker geworden vetlaag die ze bedekt. En tegen het einde was ik geheel bereid om vredig mee te ademen naar een soort van meditatief eindpunt - genre "bodyscan". Maar toen liep het mis. "Breathe in your lungs", daar kan ik inkomen. "Breathe to your shoulder blades", dat ook nog. Maar bij "breathe through your skin" kreeg ik begot een lachstuip. Netjes, met mijn ogen dicht, dat wel. Maar hij zal een proestgeluidje gehoord hebben.
Met continu Deva Premal op de iPod en een pak verse wierrookstaafjes in huis kon de week verder niet meer stuk. Ik heb het volbracht. Bij deze.
Dinsdag en woensdag - het was echt geen weer om buiten te lopen - vond je mij bij Yoga On Call in een Vinyasa Basic les. En donderdag in den Escape voor een uurtje spinning en nog wat yoga.
Dat laatste op aanraden van Dolly eigenlijk, die heel enthousiast vertelde over de Californische combinatie van spinning en yoga. En toen bedacht ik me dat ik het op donderdag eens kon proberen, want dan volgen die 2 lessen elkaar op.
De spinning was behoorlijk zwaar. Soms mispak ik mij eraan, vooral als het in de vorige les - op zaterdagochtend was dat - vlotjes liep. De yoga erna, was op hoop van zege. Ok, ik realiseerde me dat ik bij een eerdere poging om deze les te volgen "dit is niks voor mij" had gedacht, maar kom: het is yoga en het kan maar deugd doen en oordelen na één keer is een beetje voorbarig. Dus spurtte ik van de spinningfiets naar de kleedkamer om mijn kleddernatte wielershirt door een droog hemdje te vervangen. En om rap mijn spd's en sokken uit te doen. Voor meer - ja, ik had een echt wel een yoga broek mee - was er eigenlijk geen tijd.
Johan, de niet-meer-zo-nieuwe leraar, gaf de les. Hij doet dat in den Escape, maar ook in Shambho, Stadium Coupure en Studio Groene Vallei en heeft blijkbaar enige yoga soorten in het assortiment, waar we de Asudra variant van voorgeschoteld kregen. Er waren overwegend buitenlandse studenten aanwezig dus gaf hij les in het Engels en dat ging zéér vlot. Ben ik effe blij dat yoga leraars vaak in het Engels opgeleid worden! Al ware het dat ik op één of andere manier me - compleet onterecht - vragen stelde over het gebruik van "shoulder blades", een term die ik in tegenstelling to "kneecaps" en "wrists", blijkbaar niet vaak hoor. Maar soit.
De les kwam nogal traag op gang, met veel ademen en rekken - blijkbaar is het geen erg dynamisch vorm - maar gemakkelijk was het niet, er zaten een paar zware balanshoudingen tussen en het rollen met je ogen naar het punt tussen je wenkbrauwen zit ook niet in mijn klassieke bereik. Anderszijds draai ik mijn hand niet om voor een schouderstand en ik zag hem kijken - zo van - "die heeft dat nog gedaan". "Good, good", kwam hij me zeggen, toen hij een rondje kwam corrigeren. En ik dacht: het goed willen doen is fout, meiske. In yoga mag je niet streven. Ha! Maar kom, een paar downward facing dogs verder was ik dik tevree: ik voelde meer ruimte tussen mijn ribben, naast de dikker geworden vetlaag die ze bedekt. En tegen het einde was ik geheel bereid om vredig mee te ademen naar een soort van meditatief eindpunt - genre "bodyscan". Maar toen liep het mis. "Breathe in your lungs", daar kan ik inkomen. "Breathe to your shoulder blades", dat ook nog. Maar bij "breathe through your skin" kreeg ik begot een lachstuip. Netjes, met mijn ogen dicht, dat wel. Maar hij zal een proestgeluidje gehoord hebben.
Met continu Deva Premal op de iPod en een pak verse wierrookstaafjes in huis kon de week verder niet meer stuk. Ik heb het volbracht. Bij deze.
zaterdag 19 februari 2011
Boost!
Lap: 118 drafts staan in gmail. Dat zijn er dus 118 die nog naar Google Notes of Google Docs verhuisd moeten worden. Voornamelijk dingen die ik eens wou bekijken als er tijd voor was...
Waarom gmail drafts? Omdat ik al lang niet meer bookmark. Al mijn bookmarks ooit naar delicious verhuisde. Me later voornam om alles van delicious naar Evernote te sluizen. Een hele tijd consistent Google Notes gebruikte. En toen - puur uit gemakzucht - weer "knip en plak" naar gmail begon te doen.
Ik weet het: ik ben Lifehacker's grootste fan. Maar zelf efficiënt werken: het is me niet gegeven.
Maar zie, de eerste - oudste - draft stemt me gelijk goed. Ik weet niet meer welke test het was, maar onderstaande kwam er uit en ik "parkeerde" het. Voor later ...
Je bent een hartelijke moederJe bent een warme en lieve moeder en de kans is groot dat je kind zich geborgen voelt. Jij bent voor je kind de veilige thuishaven en het warme nest. Door je liefde en onvoorwaardelijke acceptatie geef je je kind een gevoel van zelfvertrouwen mee, waar het nog zijn hele leven profijt van gaat hebben.Valkuil: Helaas laat niet alles zich oplossen met liefde. Soms staat een kind daar ook niet open voor, bijvoorbeeld als het pubert en zich tegen alles en iedereen afzet. Voel je dan niet teveel afgewezen. Bovendien heb je - in je hulpvaardigheid - de neiging om jezelf voorbij te lopen. Kijk daarmee uit: ook jouw energie kan opraken.Tip: Combineer je liefde met regels en zorg goed voor jezelf. Niemand heeft er iets aan als je opgebrand raakt. Zorg daarom net zo goed voor jezelf als voor je kind.
donderdag 3 februari 2011
It's all pukka!
- Deva Premal's The Essence staat op de iPod.
- Heb ongeveer alle yoga- en loszittende kledij - bij voorkeur in bordeaux en oranje - bovengehaald. Want de hele dag op een meditatiekussen of in lotuszit, dat lukt niet in jeans.
- Stop straks ook de flacons en tubes Kiehl's & Aveda & Dr. Haushka in de tas.
- Nog een kopje thee en dan naar boven zie ...
Vanaf morgenavond vegetarisch met biologisch/organisch geteelde producten. Detox, here I come!
woensdag 2 februari 2011
No alarms and no surprises
Bah neen, het is niet nodig dat ik hier een schaal van de "grootste persoonlijke stressfactoren" publiceer. Die kan je gewoon googlen. En de relatie tussen flexibiliteit en stress, die ga ik ook niet uit de doeken doen. Ieder heeft er zo zijn gedacht over.
Ik trek ook niet rap aan de bel. Sla geen alarm. Sla wel tilt als ik niet kan anticiperen op wat er me te wachten staat. Juist ja, ik kan niet zo best overweg met verrassingen.
Onnodige veranderingen in mijn dagstructuur leiden tot verwarring en (veel) stress. I said it before.
Maar zie: ze komen eraan, de "contactarme" dagen, de retraite. Om wat te bekomen van de overprikkeling. Oef.
Ik trek ook niet rap aan de bel. Sla geen alarm. Sla wel tilt als ik niet kan anticiperen op wat er me te wachten staat. Juist ja, ik kan niet zo best overweg met verrassingen.
Onnodige veranderingen in mijn dagstructuur leiden tot verwarring en (veel) stress. I said it before.
Maar zie: ze komen eraan, de "contactarme" dagen, de retraite. Om wat te bekomen van de overprikkeling. Oef.
zondag 30 januari 2011
Annointing the third-eye
Ja, alprazolam is zeer effectief op korte termijn voor symptomatische verlichting van matige tot ernstige angst, essentiële tremor en paniekaanvallen.
Maar laat ik nu wat meer voelen voor een shirodhara. OK?
Maar laat ik nu wat meer voelen voor een shirodhara. OK?
Practice what you preach (2)
Het had wat voeten in de aarde - ik verander wel eens van gedacht zo - maar de knoop is doorgehakt: volgend weekend ga ik mediteren. Op retraite. Ja. Het komt niet te vroeg, moet ik toegeven.
Het was kiezen tussen de introductieretraite van Metta Vihara en het yoga weekend van Eva Kamala Rodenburg. En eerst wist ik het niet goed. In november 2008 ben ik op een stille retraite geweest en dat was zeker voor herhaling vatbaar. Maar november 2009 en 2010 gingen voorbij, en het kwam er niet van.
Hoewel ik opperbeste herinneringen heb aan onze lokale boeddhisten, vreesde ik een beetje voor de inhoud van de introductieretraite. "De twee basismeditaties worden uitgelegd en beoefend: het gewaarzijn van de ademhaling en de ontwikkeling van liefdevolle vriendelijkheid. Ook zullen aspecten van de Dharma (de leer van de Boeddha) aan bod komen." All good, maar ik heb die zaken al wel es meer gehoord en ik heb weinig zin in praatbarakken over "hoe het nu wel aanvoelt", dat mediteren, en "hoe ik hier na <insert much drama> terechtkwam". Doe mij maar verplichte stilte, denk ik dan. Maar kom, als het is "voor mensen met en zonder meditatie-ervaring", zal het wel doenbaar zijn hé. Ik pak mijn loopspullen mee. En wachten tot November (dan is het in stilte, niet voor beginners) is me toch te lang.
Hoewel ik opperbeste herinneringen heb aan onze lokale boeddhisten, vreesde ik een beetje voor de inhoud van de introductieretraite. "De twee basismeditaties worden uitgelegd en beoefend: het gewaarzijn van de ademhaling en de ontwikkeling van liefdevolle vriendelijkheid. Ook zullen aspecten van de Dharma (de leer van de Boeddha) aan bod komen." All good, maar ik heb die zaken al wel es meer gehoord en ik heb weinig zin in praatbarakken over "hoe het nu wel aanvoelt", dat mediteren, en "hoe ik hier na <insert much drama> terechtkwam". Doe mij maar verplichte stilte, denk ik dan. Maar kom, als het is "voor mensen met en zonder meditatie-ervaring", zal het wel doenbaar zijn hé. Ik pak mijn loopspullen mee. En wachten tot November (dan is het in stilte, niet voor beginners) is me toch te lang.
Het yoga weekend valt anders ook op een goed moment, aan het begin van de Krokusvakantieweek. Ik mailde eens naar Dolly en zou Eva bellen, maar deed het uiteindelijk niet. Nadat ik op Googlemaps had gekeken, verging me de goesting om naar de Ardennen te sjezen. Drie uur in de auto kan er over zijn voor mij. Right. En we gaan al naar de Ardennen in April. Dus ...
Rosario in Bever is veel dichter bij huis - vorige keer ben ik er met de trein heen geraakt en dat lukte best - en het is ook minder duur. Wat me ook aanspreekt is dat het de mensen van het Triratna Boeddhistisch Centrum van Gent zijn die de sessies leiden. Tenslotte probeer ik al twee jaar om af en toe naar de meditatie te gaan en ben ik nog niet eens in het nieuwe centrum (naast Yoga-on-call) binnen geweest. En wie weet hebben Mieke De Lauré of Upekshadaka wel een plek in de auto ...
Rosario in Bever is veel dichter bij huis - vorige keer ben ik er met de trein heen geraakt en dat lukte best - en het is ook minder duur. Wat me ook aanspreekt is dat het de mensen van het Triratna Boeddhistisch Centrum van Gent zijn die de sessies leiden. Tenslotte probeer ik al twee jaar om af en toe naar de meditatie te gaan en ben ik nog niet eens in het nieuwe centrum (naast Yoga-on-call) binnen geweest. En wie weet hebben Mieke De Lauré of Upekshadaka wel een plek in de auto ...
Voor de liefhebbers, alles op een rijtje:
Introductieretraite van Metta Vihara - http://www.mettavihara.nl/002,
van vrijdagavond 4 februari 2011 tot zondagmiddag 6 februari 2011 te Bever, voor € 152,-
Yoga weekend van Eva Kamala Rodenburg - http://www.evayoga.be/
van vrijdagavond 4 maart 2011 tot zondagmiddag 6 maart 2011
Het yogaweekend kost € 200,- inclusief logies (in drie- à vierpersoonskamers) en maaltijden. Vervoer is niet inbegrepen.
Ook Mindful leven in datzelfde weekend, lijkt me wel iets, te meer omdat het "in hartje Gent" doorgaat en ik de "in samenwerking met ITAM BVBA" als een garantie voor kwaliteit zie. Maar het doet wat meer zeer aan de portemonnee, de Mindfulness o.l.v. Marleen Vandenbosch en Walter Daes - http://www.essens.be/activiteit.php?id=224
Ook Mindful leven in datzelfde weekend, lijkt me wel iets, te meer omdat het "in hartje Gent" doorgaat en ik de "in samenwerking met ITAM BVBA" als een garantie voor kwaliteit zie. Maar het doet wat meer zeer aan de portemonnee, de Mindfulness o.l.v. Marleen Vandenbosch en Walter Daes - http://www.essens.be/activiteit.php?id=224
van vrijdagavond 4 maart 2011 tot zondagmiddag 6 maart 2011, voor € 345,-
Always bite off more than you can chew
Wat is er met je?, vraagt hij. Waarom was je zo boos? Twee keer op twee weken compleet door het lint gegaan: waarom? Net op het moment dat ik verkondig dat het goed met me het gaat, dat er eindelijk evenwicht is en dat ik op andermans blog bemoedigende opmerkingen nalaat ...
Ik zit met het CBT boek op schoot en zucht. Waarom? Wat was de trigger? Ik blader door kribbels en FB statussen en zucht nog maar es. "Platgeslagen", "op is op", "braindead", lees ik. Misselijk van vermoeidheid en ter plekke in slaap vallen. Dingen niet meer snappen: het begin van cognitieve uitval. Pijn ook: het komt gelijk niet meer goed met de rechterpols. Ik vrees voor een muisarm en het idee met RSI te moeten leven is niet fijn.
Hoe komt dat nu? Euhm. Efkes veel werk: veel vergaderen, voorbereiden en les geven in de weken na de kerstvakantie, die ik volledig thuis doorbracht. Alles schoot weer in gang. Extraatjes op de planning als de stomatoloog en de operatie, de Murga en het oudercontact. Plus de laatste stuipen van het nieuwjaarsgebeuren. En ondertussen deed ik mijn best om mijn sportactiviteiten weer op niveau te krijgen. Omdat ik ze ABSOLUUT nodig heb.
Tja, moet ik er eigenlijk een prentje bij tekenen? Of is het genoeg als ik toegeef dat ik er weer in trapte, in de valkuil?
Always bite off more than you can chew. Yup.
Ik zit met het CBT boek op schoot en zucht. Waarom? Wat was de trigger? Ik blader door kribbels en FB statussen en zucht nog maar es. "Platgeslagen", "op is op", "braindead", lees ik. Misselijk van vermoeidheid en ter plekke in slaap vallen. Dingen niet meer snappen: het begin van cognitieve uitval. Pijn ook: het komt gelijk niet meer goed met de rechterpols. Ik vrees voor een muisarm en het idee met RSI te moeten leven is niet fijn.
Hoe komt dat nu? Euhm. Efkes veel werk: veel vergaderen, voorbereiden en les geven in de weken na de kerstvakantie, die ik volledig thuis doorbracht. Alles schoot weer in gang. Extraatjes op de planning als de stomatoloog en de operatie, de Murga en het oudercontact. Plus de laatste stuipen van het nieuwjaarsgebeuren. En ondertussen deed ik mijn best om mijn sportactiviteiten weer op niveau te krijgen. Omdat ik ze ABSOLUUT nodig heb.
Tja, moet ik er eigenlijk een prentje bij tekenen? Of is het genoeg als ik toegeef dat ik er weer in trapte, in de valkuil?
Always bite off more than you can chew. Yup.
woensdag 19 januari 2011
't Is maar hoe je 't bekijkt natuurlijk
Zoonlief, lachend, tegen geïrriteerde moeder:
Neen we zijn niet een beetje "edgy"; we zijn een beetje "Regi". Waar zijn die handjes?!
Neen we zijn niet een beetje "edgy"; we zijn een beetje "Regi". Waar zijn die handjes?!
Practice what you preach (1)
't Is waar, ik ben hier - op den blog - niet zo vaak geweest in 2010. Misschien loont het de moeite om af en toe eens te laten weten waar ik dan wel uithing. Op LinkedIn bijvoorbeeld. Omdat ik me had voorgenomen om niet meer alleen - zoals ik altijd doe om iets nieuws te leren - massa's gortdroge non-fictie uit te pluizen. Neen, ik zou ook eens mensen aanspreken. Ze om advies vragen.
Want ik werk hier voor de Afdeling Gebruikersondersteuning en "Durf Denken" is het credo van de Universiteit Gent en - het is niet origineel, ik weet het - ik probeer de mensen een "Durf Vragen" attitude aan te praten. Het lijkt me dus logisch dat ik het dan ook doe: vragen stellen. En niet alleen aan mijn beste maat Google.
Als je me zoekt: http://be.linkedin.com/in/kathelijnesierens
Enne, volgens mij is durftevragen ook meer dan een "trend".
Want ik werk hier voor de Afdeling Gebruikersondersteuning en "Durf Denken" is het credo van de Universiteit Gent en - het is niet origineel, ik weet het - ik probeer de mensen een "Durf Vragen" attitude aan te praten. Het lijkt me dus logisch dat ik het dan ook doe: vragen stellen. En niet alleen aan mijn beste maat Google.
Als je me zoekt: http://be.linkedin.com/in/kathelijnesierens
Enne, volgens mij is durftevragen ook meer dan een "trend".
zaterdag 15 januari 2011
Doelloos is zinloos (2)
Een nieuw jaar, een nieuw sportschema, schreef ik vorig jaar. Mét een doel. En voor het jaar 2010 is dat héél goed gelukt.
Vorig jaar heb ik meer dan 1000 km gelopen; een dikke 955 daarvan zijn geregistreerd op mijn NikePlus account, die me gelijk het bewijs levert dat regelmatig lopen en vooruitgang boeken zonder dat héél je leven op zijn kop staat, tot de mogelijkheden behoort. De geplande loopevenementen heb ik niet meegedaan, maar aan de afstanden op de planning heb ik me wel gehouden. Zo ben ik van geregeld 5 à 10 km lopen, tegen eind april opgeschoven naar 10 miles. En toen naar de 20 km. Om op 26 september hier in Gent een halve marathon te lopen, op 2:01:01. Op één jaar tijd heb ik dus de afstand die ik aankon verdubbeld. Zonder zot veel lopen eigenlijk: in januari, augustus en september kwam ik respectievelijk aan 14, 13 en 14 runs, de andere maanden waren veel kalmer. Waarom? Omdat ik afgewisseld heb. Creatief was met mijn tijdsgebruik. Momenten gezocht en gevonden heb. Voor allerhande cardio activiteiten. Als spinning- en stridinglessen, 10 weken training op de koersfiets met de "Ladies Fun Ride Starters", uurtjes op de loopband, de crosstrainer, de fiets, het roei- en steptoestel in de gymzaal en zelfs ook op schaatsen. Verder heb ik - vooral in het najaar - terug Pilates en yoga lessen gevolgd. Alleen van zwemmen en krachttraining is er niet veel in huis gekomen. Maar soit.
Hoe het wordt in 2011? Euhm. Ik ben ermee bezig. Een hele marathon - iets wat ik me voorgehouden had om nooit te doen - kwam in me op. Serieus. Omdat ik in het voorbije jaar af en toe het gevoel had dat ik kon blijven lopen. Maar dan denk ik weer: wacht, ik word 45 dit jaar. Ga ik echt meedoen met de echte lopers? Met die van het pure - rondcrossen met bloedende tepels - masochisme? Hmm. I don't think so. Dus speel ik voor de miljardste keer met het idee om een sprint triathlon te doen. Ik kan lopen. Ik kan fietsen. Heb voor beiden alle materiaal in huis. Ik heb ook een badpak en een badmuts en van die handpeddels. Nu nog goed leren zwemmen zie!
Op de site van de Irongirls zie ik dat hun zwemtraining uren (op maandag van 21u00 tot 22u00 in zwembad ‘Strop’) me bevallen. En dat ze bij Mr T. zowel lopen (op donderdagavond: 19.45 - +/-21.00 u) als fietsen (op zondagvoormiddag bij zomertijd: 09.00 - +/-12.30 u, bij wintertijd: 09.30 - +/-12.30 u) op een moment en locatie (Topsporthal) die mij goed uitkomen. En wie weet kan ik het allemaal ook inplannen zonder al te veel lidgeld te besteden...
Tja. 't Is hangende. De tentatieve planning ziet er zo uit:
Vorig jaar heb ik meer dan 1000 km gelopen; een dikke 955 daarvan zijn geregistreerd op mijn NikePlus account, die me gelijk het bewijs levert dat regelmatig lopen en vooruitgang boeken zonder dat héél je leven op zijn kop staat, tot de mogelijkheden behoort. De geplande loopevenementen heb ik niet meegedaan, maar aan de afstanden op de planning heb ik me wel gehouden. Zo ben ik van geregeld 5 à 10 km lopen, tegen eind april opgeschoven naar 10 miles. En toen naar de 20 km. Om op 26 september hier in Gent een halve marathon te lopen, op 2:01:01. Op één jaar tijd heb ik dus de afstand die ik aankon verdubbeld. Zonder zot veel lopen eigenlijk: in januari, augustus en september kwam ik respectievelijk aan 14, 13 en 14 runs, de andere maanden waren veel kalmer. Waarom? Omdat ik afgewisseld heb. Creatief was met mijn tijdsgebruik. Momenten gezocht en gevonden heb. Voor allerhande cardio activiteiten. Als spinning- en stridinglessen, 10 weken training op de koersfiets met de "Ladies Fun Ride Starters", uurtjes op de loopband, de crosstrainer, de fiets, het roei- en steptoestel in de gymzaal en zelfs ook op schaatsen. Verder heb ik - vooral in het najaar - terug Pilates en yoga lessen gevolgd. Alleen van zwemmen en krachttraining is er niet veel in huis gekomen. Maar soit.
Hoe het wordt in 2011? Euhm. Ik ben ermee bezig. Een hele marathon - iets wat ik me voorgehouden had om nooit te doen - kwam in me op. Serieus. Omdat ik in het voorbije jaar af en toe het gevoel had dat ik kon blijven lopen. Maar dan denk ik weer: wacht, ik word 45 dit jaar. Ga ik echt meedoen met de echte lopers? Met die van het pure - rondcrossen met bloedende tepels - masochisme? Hmm. I don't think so. Dus speel ik voor de miljardste keer met het idee om een sprint triathlon te doen. Ik kan lopen. Ik kan fietsen. Heb voor beiden alle materiaal in huis. Ik heb ook een badpak en een badmuts en van die handpeddels. Nu nog goed leren zwemmen zie!
Op de site van de Irongirls zie ik dat hun zwemtraining uren (op maandag van 21u00 tot 22u00 in zwembad ‘Strop’) me bevallen. En dat ze bij Mr T. zowel lopen (op donderdagavond: 19.45 - +/-21.00 u) als fietsen (op zondagvoormiddag bij zomertijd: 09.00 - +/-12.30 u, bij wintertijd: 09.30 - +/-12.30 u) op een moment en locatie (Topsporthal) die mij goed uitkomen. En wie weet kan ik het allemaal ook inplannen zonder al te veel lidgeld te besteden...
Tja. 't Is hangende. De tentatieve planning ziet er zo uit:
- zondag 15 mei - Stadsloop Gent
- zaterdag 18 juni - Midzomernachtloop, nachtelijke stadsloop in Gent stad
- zondag 21 augustus - Mr. T Sporta Triathlon Gent
- zondag 25 september - (Halve) Marathon Gent
donderdag 13 januari 2011
In 2011 gaat alles vanzelf!
Het nieuwe jaar is begonnen, alsook de solden. En ja, ik heb in 2010 veel te weinig geblogd en ongelooflijk veel zever op facebook gepost, maar daar ga ik het nu niet over hebben. Want ik ben content van het vorige jaar - het was een goed jaar en ik heb het gevoel dat ik eindelijk mijn hoofd boven water blijf houden en da's allemaal fijn - maar nu zijn er dus solden. En dan moet ik dingen kopen. Niet voor mij, in eerste instantie, vergis u niet. Met twee snel opschietende tieners moeten er om de haverklap lange broeken en schoenen en jassen en nog veel meer aangeschaft worden en het is toch goedkoper met een percentje af. Dus heb ik al een raid op de Veldstraat (met haar) en de JBC (met z'n allen) achter de rug en is het "noodzakelijke" zo goed als rond. Ook de man des huizes heeft een jeans en een trui bij en zal zelf wel voor een paar schoenen zorgen. En voor mij is het "noodzakelijk" lijstje vandaag aangepakt. Er stond namelijk niet veel op: enkel "lingerie". Ha, interessant, denken de heren onder u vast. Maar wij vrouwen weten beter.
Niks is zo verschrikkelijk als beha's kopen. Niks. Ook al vertrek je met een plan de campagne - de avond voordien naar de yoga ter ontspanning en alle maten op een papierke mee - het blijft een opdracht. Daar in die kelder van den Inno, waar ik enkel tijdens de solden kom wegens alles bijeen op één plek, begint het met alle rekken doorsnuffelen. Er staat héél véél afgeprijsd. Alle soorten modellekes, in alle soorten stijlen en kleuren. Dat wel. Maar er zijn ook ongeveer 3 miljoen verschillende omtrek- en cupmaten en combinaties van beide, en die staan meestal aan de binnenkant van de beha's in kwestie zodat ge eerst een dik uur bezig zijt met aan etiketjes prutsen om uit te vinden of er al bijeen iets in uw maat bijzit. Omdat de kelder goed verwarmd is zijt ge ondertussen al lekker aan 't zweten en tegen de tijd dat ge met de buit in 't paskotje staat loopt het zweet van uw rug. En dan moet het nog beginnen. Want in dat - niet zo frisse en ook helverlichte - paskot, moet ge u vervolgens in elk verzameld stuk wringen. Wringen, ja, want de maat die ge in de voorbije maanden had, en die ge ongetwijfeld in de volgende opnieuw zult hebben, is wegens overmatig eten en drinken in de eindejaarsperiode een beetje op het niptste. En 't is natuurlijk niet de bedoeling dat het ondergoed tegen dat het april is, een maat te groot is. Dus is het effe doorbijten. Rustig blijven. Ademen en zo. Negeren dat ge er in de spiegel nogal opgeblazen en ook wel bijzonder ongezond uitziet. De "goeie" aan kapstok aan de ene kant hangen en de rest aan de andere. En op het einde een selectie maken van wat er "echt" ok zit. Die nog eens aandoen. Zien wat het geeft met een T-shirt over. En dan weer alle natte spullen aan en met de buit naar de kassa, waar er van die "are you being served"-types met de nodige minachting met u afrekenen.
Zie: het is gelukt. Het ging bijna vanzelf! Ik ben met twee beha's teruggekomen. Een zwarte en een in huidskleur: degelijke stukken voor dagelijks gebruik. En de komende dagen zal ik ter compensatie het departement flimsy in de H&M uitkammen. Nèh!
Niks is zo verschrikkelijk als beha's kopen. Niks. Ook al vertrek je met een plan de campagne - de avond voordien naar de yoga ter ontspanning en alle maten op een papierke mee - het blijft een opdracht. Daar in die kelder van den Inno, waar ik enkel tijdens de solden kom wegens alles bijeen op één plek, begint het met alle rekken doorsnuffelen. Er staat héél véél afgeprijsd. Alle soorten modellekes, in alle soorten stijlen en kleuren. Dat wel. Maar er zijn ook ongeveer 3 miljoen verschillende omtrek- en cupmaten en combinaties van beide, en die staan meestal aan de binnenkant van de beha's in kwestie zodat ge eerst een dik uur bezig zijt met aan etiketjes prutsen om uit te vinden of er al bijeen iets in uw maat bijzit. Omdat de kelder goed verwarmd is zijt ge ondertussen al lekker aan 't zweten en tegen de tijd dat ge met de buit in 't paskotje staat loopt het zweet van uw rug. En dan moet het nog beginnen. Want in dat - niet zo frisse en ook helverlichte - paskot, moet ge u vervolgens in elk verzameld stuk wringen. Wringen, ja, want de maat die ge in de voorbije maanden had, en die ge ongetwijfeld in de volgende opnieuw zult hebben, is wegens overmatig eten en drinken in de eindejaarsperiode een beetje op het niptste. En 't is natuurlijk niet de bedoeling dat het ondergoed tegen dat het april is, een maat te groot is. Dus is het effe doorbijten. Rustig blijven. Ademen en zo. Negeren dat ge er in de spiegel nogal opgeblazen en ook wel bijzonder ongezond uitziet. De "goeie" aan kapstok aan de ene kant hangen en de rest aan de andere. En op het einde een selectie maken van wat er "echt" ok zit. Die nog eens aandoen. Zien wat het geeft met een T-shirt over. En dan weer alle natte spullen aan en met de buit naar de kassa, waar er van die "are you being served"-types met de nodige minachting met u afrekenen.
Zie: het is gelukt. Het ging bijna vanzelf! Ik ben met twee beha's teruggekomen. Een zwarte en een in huidskleur: degelijke stukken voor dagelijks gebruik. En de komende dagen zal ik ter compensatie het departement flimsy in de H&M uitkammen. Nèh!
Abonneren op:
Posts (Atom)
