Wilskracht

Voor iedereen die zachtjes impliceert dat het nu wel genoeg is geweest met dat thuiszitten en niks doen. Dat ik mezelf nu wel al mag bijeenrapen. Een beetje wilskracht mag vertonen.

Alsof ik daar een tekort aan heb.

Wilskracht is wat me in gang houdt, wanneer ik door mijn "ADHD gedoe" al heel erg moe ben. Wanneer de uitputting - mentaal en fysiek - nabij is. Wilskracht doet me voortdoen, voorbij dat punt.
Wilskracht is mezelf opleggen dat er geen limieten zijn. Dat ik altijd mijn best moet doen en moet doorduwen.

Ik ben er veel te lang in getrapt, in dat “willen is kunnen”. Tot ik niks meer kon.

Wat ik nu ook wil, maakt weinig verschil. Wat ik nu al kan, is beperkt. En wees gerust: ik ben er niet blij mee.

Quote-Unquote (8)

"Reason why it’s more common for ADD people to experience more anxiety than their non ADHD counterparts is because when someone is chronically forgetting obligations,daydreaming, speaking or acting impulsively, and being late can constantly cause anxiety. because of living in this world of anticipating these core underlying symptoms it can make one feel keyed up all the time just knowing that these signs will affect them.
Also constant worrying that Many ADD people do because of constantly seeking a potential problem that may or may not happen but is anticipated because of past experiences. This will most definitely cause Anxiety."

Quote-Unquote (7)

"Medication so often is NOT enough, especially for women who are diagnosed far into adulthood and therefore have concurrent MH diagnoses (e.g. depression, OCD) that relate to having lived with untreated ADHD for our entire lives. Meds combined with psychotherapy and ADHD coaching is what's been really effective for me. By the way, many people feel a HUGE difference at the beginning of taking meds, but a few months down the line when they realise they're still struggling and it's not the panacea they thought it was, they have days just like you're having. Meds made a huge difference but doing the work of self-acceptance, learning about our brains and how to manage them, and figuring out how to navigate relationships with our partners and children with this new information is a lot of work and simply can't be avoided by relying solely on meds."

One year

Vandaag een jaar geleden dat ik - toch wel hoopvol - het ziekenhuis in ging. Vandaag lig ik neer. Uitgeteld. Omdat ik gisteren en eergisteren weer domweg te veel heb gedaan. En dat wreekt zich. Vandaag wordt er niks afgevinkt op mijn ellenlange kluslijstjes. Omdat ik geen reserves heb. En geen medicijnen meer neem die me toelaten alsnog in gang te schieten. De put die ik zo gegraven heb is nog niet gedempt.

Ik ben nog altijd in ziekteverlof. In het voorbije half jaar is er geregeld over weer aan het werk gaan gesproken. Eerst was het gepland voor 1 mei, dan voor 1 september. En nu staat alles weer on hold.