Wachten heb ik geleerd. Want dat kon ik niet. Ooit was mijn hartslag in rust 104. Wachten was een beproeving. Maar ik heb ze leren doorstaan, de ellenlange powerpointpresentaties, dokterswachtkamers en kassarijen. Met pen en papier, een gameboy, iPod of gsm leerde ik om te verdwijnen. Spelend of muziek beluisterend. Kribbelend in mijn boekske of op een stukske papier.
Lijstjes van
dingen die ik nog moet doen,
dingen die ik nog wil doen,
dingen die ik wil hebben,
dingen die in mij opkomen.
Opschrijven geeft structuur. En maakt geheugenruimte vrij. Héhé!
Waar ik nog altijd niet mee omkan zijn obstakels onderweg. Belemmeringen. Fiets- en andere sloten, handschoenen, rugzakken, mutsen, oorpluggen en al die zaken die mij afremmen wanneer ik nu onmiddellijk weg wil. Als die mij tegensteken geef ik er nogal snel een lap op. Letterlijk. Zo heb ik vandaag de sleutel van mijn kantoor ongeveer in twee geplooid terwijl ik aan de deur van het fietskot stond te prutsen. Vraag me niet hoe ik het deed. Het ging niet rap genoeg, da's al wat ik weet.
Ik rijd nauwelijks met de auto want bij files besterf ik het nog steeds. Trams en bussen doen het op dat vlak niet beter. Maar weet je, op mijn nieuwe Freelander rij ik makkelijk 40 per uur. En da's heerlijk.
vrijdag 23 november 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten