Grassy knoll

Terug van weggeweest, of zo lijkt het. Terwijl ik al bijeen precies één midweek met het hele gezin van huis weg ben geweest. Maar zie, de voorbije weken leverden geregeld een drukte van jewelste. Vijf "Astrid spoelt door" zondagen, de surfdagen aan zee en de eerste schooldagen. Genoeg op zich. En daar bovenop ook véél werk. 't Was bij tijden hectisch. Maar ik heb het overleefd.

Uit zelfbehoud ben ik de drukte zeer letterlijk ontlopen. Kilometers lang: in de branding, langs de Schelde, de Watersportbaan en de Blaarmeersen. Kilometers die me hielpen om weg te blijven van de cava, de Vedetten en de sigaretten. Kilometers om na te denken, over al die dingen die nadenken vereisen. Kilometers om te glimlachen met Eels. Kilometers om dansjes op Lady Gaga te verzinnen.

De aanloop naar 26 september werd ook ernstig. Al ben ik niet eens ingeschreven, het loopschema werd ineens belangrijk. Een dikke week - of langer - liep ik dik tegen mijn zin. Met lood in de benen en een onbestemd, onaangenaam onopgewarmd gevoel in de knieën.

Elke stap voelen is niet leuk. Niet omdat het pijn deed, maar de angst voor pijn die zou kunnen komen, speelde me parten. Oh god, laat het mij niet overkomen, al wat de "serieuze" lopers, met hun 75 km plus in de week, onvermijdelijk te beurt valt: kwetsuren. Want ik ben RECREATIEF bezig. Voor zo ver iemand dat nog begrijpt. Ik loop voor de lol. Omdat ik er rustig van word en zo. Helderder. Content.

En zie, na het gesukkel en de - immense - stress van de voorbije week, besloot ik om het over een andere boeg te gooien. Vandaag liep ik rondjes. Net als in het prille begin, in 2004 bij de Racing. Rondjes op grasvelden en aangelegde grasheuvels. Op de recent aangelegde speeltuinen van de Arbed- en de Malmar site.

Zomaar, zonder stress. Zonder moeten. Zachtjes. En het was leuk. Fijn zo. Ik denk dat de runner's high terug is. Oef.