Five

Het stond aan het begin van maart op de planning: eens iets "evaluerends" schrijven over de voorbije 5 jaar.  En ik begon eraan, vol goede moed eigenlijk, want ik zou het positief houden. Alles ging goed. Ik stond sterk. Liet onderstaande achter bij eventjeswicht. En spendeerde vervolgens maanden aan het behouden van mijn balans...

Sinds begin maart 2006 - een vrijwillige opname die ik zelf regelde - en half april 2006, de diagnose: ADHD ben ik net zoals jij aan het proberen. Ik heb lang gedacht dat ik het gevoel van "kwetsbaar zijn" en "een beperking hebben" nooit meer zou kwijtraken, want het gaat inderdaad niet meer weg, die ADHD. Maar zie, na al die tijd ben ik onlangs tot de conclusie gekomen dat ik mezelf niet meer als "ziek" beschouw. Het is onbewust gebeurd en het heeft eigenlijk niks met de symptomen te maken, want die zijn er nog. Maar ik heb mijn sterkte teruggevonden. Ik wil je dus een hart onder de riem steken: tijd en boterhammen en het wordt echt leefbaarder.

"Zorg voor jezelf", hield ik in gedachten. En "doe voort", want eigenlijk ging het best goed, alles in acht genomen. Alleen was die "alles" wel veel. Soms echt te veel. En was ik geregeld overweldigd.

Oh ja, ik heb in die voorbije 4 maanden van alles gelezen. Heel wat bekeken en gezien. Dingen gedaan die ik zelf voor niet mogelijk hield. En geschreven dat het geen naam had, wegens serieuze vlagen van hyperfocus en ongekende productiviteit. Ik schreef dus véél: voor het werk en voor mezelf. Op Facebook - just throw it all out for instant gratification -  en in talloze kladjes, om verder uit te werken voor den blog, wat duidelijk niet gebeurde...

Waarom niet? Omdat het niet over vrolijke dingen ging - getuige een lang document met als titel "ellende en depressie". Omdat ik nogal hyperkritisch was, voor mezelf. Omdat ik het lastig had - bij wijlen kapot ging aan onrust - maar tegelijk ook bergen verzette. Omdat niet kunnen ontspannen, tics, pijn en chronisch hyperventileren afgewisseld werden met genoeg sportieve activiteiten en heel wat stressvrij gelummel - zowel online als in 't echt. Omdat ik na elke visite bij de shrink naar buiten kwam met het idee: dit gaat goed!

Na 5 jaar weet ik dat "in balans blijven" een continue opdracht is. Mijn leven is een slap koord dat nooit stil houdt. Of een rollercoaster, die me op een paar uur tijd van het ene extreme naar het andere kan brengen. Ik wéét nu meer. Ik kan er over praten. Kan anderen - en die zijn er meer en meer - echt helpen, ook al verklooi ik het zelf geregeld.   

"Ook dit gaat over" denk ik dan, als ik weer eens compleet zot draai van mezelf en iedereen rond mij. Een mantra die acceptatie impliceert: who'd have thought! Tot mijn verbazing raak ik ermee weg. En dan denk ik: da's het verschil, tussen 5 jaar geleden en nu. Oef.