De schoolvakantie was tot nog toe gevarieerd. We begonnen met drie dagen Parijs, met het hele gezin, met mooi weer en een voorbereiding waar ik nog fier op ben. Gewapend met enige reisgidsen waaronder “Parijs. Stap voor Stap. 20 praktische wandelingen met veel tips over de belangrijkste bezienswaardigheden” en “Parijs voor kids”, beiden vers uit De Slegte geraapt, het concertprogramma van de heer des huizes (dag 1: Eels, dag 2: Lou Reed, dag 3: Paul Simon) en een tip die goud waard bleek (Restaurant Chartier), had ik rap een programma voor drie dagen ineengebokst en dat was een succes. Eén namiddag sletsen door Montmartre (in de buurt van ons hotel, na aankomst met de Thalys), één dag hop-on hop-off bootjes met de klassieke highlights (plus een hittegolf) en één dag van Jardin (des Plantes) naar Jardin (du Luxembourg), waarbij we een dierentuin (Ménagerie du Jardin des Plantes) en een amfitheater doorkruisten. En de vierde ochtend was het weer de Thalys op.
De Gentse Feesten waren minder lastig dan de vorige jaren, maar we zijn ook minder uren aan het rondzwerven geweest. Het regende toch iets te veel die eerste dagen en het was pas met Boomtown - waar hij presenteerde - dat alles op zijn plooien viel. Na zeven dagen zat het er voor ons ook op: toen vertrokken we - plus een bende vrienden met hun kinderen - voor een week naar een groot huurhuis-met-vijver, te Courtenay (France, Loiret).
Vooraf zag ik het absoluut niet zitten; veel volk dicht bijeen doet me geen deugd, dat weet ik al te goed. De valkuilen zijn legio: samen eten, drinken, roken, kletsen, kaarten - het “gezellig rond de tafel” gebeuren - en samen dingen doen als boodschappen halen, eten koken, op uitstap gaan en deelnemen aan spelletjes; allemaal zaken waar ik beter mee oppas. Doe ik mee en eindig ik met een paar kilo’s extra en een (mensen)kater van jewelste? Doe ik mee en stresseer ik me onnozel bij overbodige autoritten, lastige kinderen en de onvermijdelijke niet geëxpliciteerde spanningen? Er is een verschil tussen participeren (en dus forceren), accepteren (verdragen) en vermijden. Participeren is ellende zoeken; ik ga hoe dan ook in het rood omdat ik mijn grenzen uit het oog verlies. Vermijden is contraproductief, heeft men mij geleerd, en dat snap ik. Ik hou ten allen tijde “avoid avoidance” in mijn hoofd, juist omdat niet meer autorijden of helemaal niet onder mensen komen geen slimme zet is. Dus heb ik voor verdragen gekozen. Omdat dat werkt. The middle road: is dat ouder worden?
Groepsgebeurens zijn mijn ding niet, daar heb ik me bij neergelegd. Wat mij rest is mezelf geen nodeloos geweld aandoen: met “neen” zeggen maak ik me niet populairder, maar hey, het ging wel, ik overleefde, zonder noemenswaardige kleerscheuren.
Verder heb ik in juli een beetje solden gedaan, bijna allemaal voor de tieners die ongelooflijk hard groeien. Gelijk in hun babyperiode mag ik om de paar weken nieuwe T-shirts, jeansen en (vooral) schoenen voorzien ... De nadruk kwam dus niet op het bijvullen van mijn kleerkast te liggen, maar soit. En ik heb ook redelijk wat gelopen. Getraind zelfs. Met een plan, jaja ...
En toen zat de eerste maand erop … en gingen we weer aan het werk. Voor kort maar, want de tieners vertrokken op kamp en er stonden drie daagjes Amsterdam in de agenda, waar ik het hier nog es over zal hebben.
Over het algemeen ben ik content. Het gaat goed, zeker met het werk. Er wordt vooruitgang geboekt, er is focus, lijsten worden korter; het valt mee met de onrust. Alleen gaat de tijd snel en lijkt alles weer vol te zitten. Propvol gepland, toch in mijn gedachten. Dagen van 18 uur zijn weer de regel; ik weet begot niet hoe ik het doe … maar voorlopig heb ik energie ten over, getuige onderstaande.
Iemand vroeg me naar mijn verwachtte looptijd voor de halve marathon en ik antwoordde iets als “op zijn minst hetzelfde, maar waarschijnlijk beter dan vorig jaar”. Waarop de respons kwam dat ik "ambitieus" was, rekening houdend met het feit dat ik ondertussen toch een jaar ouder ben ...
Pas later realiseerde ik me dat ik nog *nooit* had gedacht dat de dingen minder hard zullen gaan omdat ik ouder word. Het idee shockeerde me. Komaan zeg!
Tot nog toe wordt alles enkel beter. Echt. Ik weet wat ik wil & waar ik voor sta. De kinderen zijn groter en zelfstandiger (ik maak voor het gemak even abstractie van puberperikelen). En we kunnen weer eens als koppel op stap.
All good, innit?
De Gentse Feesten waren minder lastig dan de vorige jaren, maar we zijn ook minder uren aan het rondzwerven geweest. Het regende toch iets te veel die eerste dagen en het was pas met Boomtown - waar hij presenteerde - dat alles op zijn plooien viel. Na zeven dagen zat het er voor ons ook op: toen vertrokken we - plus een bende vrienden met hun kinderen - voor een week naar een groot huurhuis-met-vijver, te Courtenay (France, Loiret).
Vooraf zag ik het absoluut niet zitten; veel volk dicht bijeen doet me geen deugd, dat weet ik al te goed. De valkuilen zijn legio: samen eten, drinken, roken, kletsen, kaarten - het “gezellig rond de tafel” gebeuren - en samen dingen doen als boodschappen halen, eten koken, op uitstap gaan en deelnemen aan spelletjes; allemaal zaken waar ik beter mee oppas. Doe ik mee en eindig ik met een paar kilo’s extra en een (mensen)kater van jewelste? Doe ik mee en stresseer ik me onnozel bij overbodige autoritten, lastige kinderen en de onvermijdelijke niet geëxpliciteerde spanningen? Er is een verschil tussen participeren (en dus forceren), accepteren (verdragen) en vermijden. Participeren is ellende zoeken; ik ga hoe dan ook in het rood omdat ik mijn grenzen uit het oog verlies. Vermijden is contraproductief, heeft men mij geleerd, en dat snap ik. Ik hou ten allen tijde “avoid avoidance” in mijn hoofd, juist omdat niet meer autorijden of helemaal niet onder mensen komen geen slimme zet is. Dus heb ik voor verdragen gekozen. Omdat dat werkt. The middle road: is dat ouder worden?
Groepsgebeurens zijn mijn ding niet, daar heb ik me bij neergelegd. Wat mij rest is mezelf geen nodeloos geweld aandoen: met “neen” zeggen maak ik me niet populairder, maar hey, het ging wel, ik overleefde, zonder noemenswaardige kleerscheuren.
Verder heb ik in juli een beetje solden gedaan, bijna allemaal voor de tieners die ongelooflijk hard groeien. Gelijk in hun babyperiode mag ik om de paar weken nieuwe T-shirts, jeansen en (vooral) schoenen voorzien ... De nadruk kwam dus niet op het bijvullen van mijn kleerkast te liggen, maar soit. En ik heb ook redelijk wat gelopen. Getraind zelfs. Met een plan, jaja ...
En toen zat de eerste maand erop … en gingen we weer aan het werk. Voor kort maar, want de tieners vertrokken op kamp en er stonden drie daagjes Amsterdam in de agenda, waar ik het hier nog es over zal hebben.
Over het algemeen ben ik content. Het gaat goed, zeker met het werk. Er wordt vooruitgang geboekt, er is focus, lijsten worden korter; het valt mee met de onrust. Alleen gaat de tijd snel en lijkt alles weer vol te zitten. Propvol gepland, toch in mijn gedachten. Dagen van 18 uur zijn weer de regel; ik weet begot niet hoe ik het doe … maar voorlopig heb ik energie ten over, getuige onderstaande.
Iemand vroeg me naar mijn verwachtte looptijd voor de halve marathon en ik antwoordde iets als “op zijn minst hetzelfde, maar waarschijnlijk beter dan vorig jaar”. Waarop de respons kwam dat ik "ambitieus" was, rekening houdend met het feit dat ik ondertussen toch een jaar ouder ben ...
Pas later realiseerde ik me dat ik nog *nooit* had gedacht dat de dingen minder hard zullen gaan omdat ik ouder word. Het idee shockeerde me. Komaan zeg!
Tot nog toe wordt alles enkel beter. Echt. Ik weet wat ik wil & waar ik voor sta. De kinderen zijn groter en zelfstandiger (ik maak voor het gemak even abstractie van puberperikelen). En we kunnen weer eens als koppel op stap.
All good, innit?
1 opmerking:
Laatst vond ik iemand in Nederland die net zo treffend over haar ADHD schrijft als jij:
http://reiniervanarkel.wordpress.com/2011/08/18/getrouwd-met-adhd/#comment-89.
Groetjes, Sabine.
Een reactie posten