Weekmenu

September is gestart en gewoontes worden in gang gezet. Ouwe, zoals paardrijden en rugby op woensdag. En ook nieuwe: elke dag thuis warm eten. Want ze willen niet meer op school warm eten, wegens "eikes beikes" en "al mijn vriendinnen zitten aan de boterhammentafel". En moeder werkt toch niet voltijds, right? Ik had het kunnen zien aankomen. Het was er al aan 't insluipen toen ze vorig jaar twee warme maaltijden inruilde voor soep mét. En ik - zoals gewoonlijk - eerst héél erg bezorgd was over de hoeveelheid gezonde kost die ze zou binnenkrijgen en toen, na een paar weken, blijkbaar compleet vergat dat er geen dagelijkse warme maaltijden meer bij waren.

Tja, ik had het kunnen zien aankomen, maar ik zag het niet. Twee vakantiemaanden waarin ik zelf nauwelijks gekookt heb - ik was de laatste weken al aan 't zagen dat het moeilijk ging. En nu plots sta ik ervoor: het feit dat ze willen meewerken aan "weekmenu's". Aan tijdig plannen en aankopen, voorbereiden en bereiden, dekken en afruimen en de afwasmachine draaiende te houden.

Er zijn wat woorden gevallen. Over mijn negatieve attitude. Over mijn cynisme. Ze hebben natuurlijk gelijk. Maar toch.

Ik kook niet graag. Absoluut niet. Op de winterse zondagmiddag na - in het stamppotten seizoen - zult ge mij niet in de keuken aantreffen. Ik eet wel heel graag. En lig al heel mijn leven overhoop met "regelmatig" en "gezond" eten. Foodcoaches en diëtisten ten spijt, als ik het alleen moet oplossen loop het gewoon fout.

Ik heb ook weinig vertrouwen in goede voornemens. Op het gebied van gewoontevorming heb ik meer dan gemiddeld problemen. In die context ben ik al lang blij als ik de afspraken die ik nu - niet altijd vlekkeloos - afrond, gewoon kan verderzetten. Alles wat erbij komt is te veel. Tout court.

Maar kom, we gaan niet moeilijk doen: ik kan dat wel hoor, elke dag 's middags een zelfbelegde boterham uit mijn zelfgevulde brooddoos eten, me aan mijn sportschema houden en 's nachts meer dan een paar uur slapen. En ik kan ook héél goed plannen. En boodschappen doen, al was het een militaire operatie!

Dus waarom maak ik me druk? Over het feit dat ik er niet in geloof, dat de beloofde medewerking er zal komen? Dat we hier vanzeleven niet tussen 5 en 6 aan de voorbereiding van het eten zullen beginnen. Dat het even onwaarschijnlijk is dat iedereen in huis zal zijn tussen 6 en 7? Dat het ideale eetmoment, half zeven dus, een glijdend gegeven wordt zodat ik, die niet op tijd naar concerten MOET, met een volle maag, heel laat of helemaal niet de deur uit zal raken, zodat loopsessies, yoga- en spinninglessen - al hetgeen verlichting brengt quoi - genadeloos geschrapt zullen worden?

Ik ben een egoïstisch wicht. Da's wel duidelijk.

Positief blijven is de boodschap! Tadaaa: ik hem hem al een nuttige link doorgestuurd. En straks zoek ik hier een schrift zie. Voor de weekmenu's.