Wu Wei Weekender

Stirring a commotion

Je moet het maar doen, 9 maand voor de opening, terwijl de zaak nog in compleet in de steigers staat, een zeer aantrekkelijke website voor je "Wellbeing center" draaiende hebben. Maar heel verwonderlijk is het niet, als je weet dat Jo Heirman, de bezieler, op het internet als "in een vorig leven topmarketeer" omschreven wordt.

Toen ik een goeie 7 maand geleden voor het eerst van Wu Wei hoorde - ik denk dat het op Facebook was - las ik met aandacht over hun verhalenwedstrijd die op dat moment liep. Even overwoog ik om zelf een stukje te schrijven. Het onderwerp lag me wel. Maar toen zag ik Sandy' s stuk. En 't was iets eenvoudiger om gewoon een stem uit te brengen. De prijs die eraan vasthing - een gratis weekend Wu Wei wellness - die interesseerde me wel. Dus schreef ik me in op de site (en gelijk ook voor de nieuwsbrief), hopende dat mijn steun aan Sandy haar en misschien ook mij iets zou opleveren.

Dat stemmen-voor-het-beste-verhaal zorgde ervoor dat de zaak viraal ging. En ik vond het goed. In tegenstelling tot de talloze "post een foto of videofilmpje en laat uw maten stemmen"-wedstrijden, was dit gelijk eens NIET voor tieners.

Tot mijn grote vreugde viel nog geen week later - op de dag na onze huwelijksverjaardag dan nog - deze mail in de bus:
"We hebben goed nieuws voor jou. Het toeval heeft jouw naam uit de bus gehaald als stemmer van de week in de verhalenwedstrijd ‘WuWei verhaal van het jaar’. Jij kan dus 2 dagen komen verblijven in Wu Wei. Je wint immers een arrangement dat een overnachting en ontbijt en toegang tot de spa gedurende 2 dagen omvat. En dat allemaal voor 2 personen. De mogelijke data van de overnachtingen zijn 8 of 11 februari 2012 of 7 of 10 maart 2012. Kan je ons hieruit je voorkeur bekend maken! Meer informatie volgt dan in de loop van de volgende weken"

Hoera! Gewonnen! En schoon cadeautje voor de volgende (twintigste!) huwelijksverjaardag. Yes!!!

Een gegeven paard ... 

We kozen - voor zover ik me herinner - voor 10 maart. Maar toen ik begin maart op de site zag dat de opening naar 13 maart verschoven was, vreesde ik dat het niet zou lukken. Dus mailde ik effe. Nog voor we alle "kinderopvang" geregeld hadden. Gelukkig maar. Want dit kwam als antwoord.
"De opening van Wu Wei nadert met rasse schreden. Maar 10 maart gaan we nog geen hotelvergunning hebben van de brandweer. We vinden dit heel vervelend en hebben dit ook zelf niet in de hand. Onze excuses daarvoor. Maar je kan uiteraard jouw gewonnen weekend op een ander moment opnemen. We hebben een aantal data voor wedstrijdwinnaars gereserveerd: ..."

Wel lullig, maar aan brandweer kan je niets doen, dus verlegden we naar van 24 maart, het lang weekend van Dies Natalis.

Strak plan. Dacht ik.

Maar de opvang geraakte niet vlot geregeld. Er werd gebeld en gepland. Nog gebeld en gepland. En toen bleek dochter op zondag 25 maart voor een week op schooltrip te vertrekken zodat het een - met het busdrama tussenin - een vrij helse voorbereiding werd. Opnieuw gebeld en gepland dus. En knorrig - want zoals altijd verstoken van behoorlijke nachtrust - bedacht ik me dat er ook een uur van af ging, met dat zomeruur.

Een paar dagen later las ik dat de opening naar 23 maart verschoven was. En toen, op woensdag laat, kwam dit:
"Vrijdag opent Wu Wei zijn deuren. Maar vandaag is de brandweer langsgeweest en hebben we nog geen goedkeuring voor alle kamers. Vervelend, maar we hebben dan ook niet de mogelijkheid om jou aanstaande zaterdag te verwelkomen in ons hotel. Je kan uiteraard jouw gewonnen weekend op een ander moment opnemen. Gelieve jouw voorkeur aan mij door te geven en dan zorg ik voor de reservatie. Nogmaals mijn excuses, maar in de laatste rechte lijn zitten wat onverwachte kleine bochten. Bedankt voor jouw begrip"

Lap. Ik zag het niet meer zitten. Mijn kosten-baten analyse zegde me dat het genoeg was geweest. Alle begrip voor die mensen en hun nieuwe zaak, echt waar, maar voor mij hoefde het niet meer.

Hubby mocht het afhandelen, als ie dat nog zag zitten. En hij opteerde voor 31 maart - 1 april, omdat de kinderen dan met de jeugdbeweging op weekend gingen.

En yup, vorige vrijdag stapten ze op de trein, deden wij als ouders onze rugby cantine duties en zetten we de wekker om er zaterdag op tijd uit te geraken. Voor de langverwachte wellness.

Dat er onderweg op het dashboard twee verontrustende lichtjes aanfloepten en de mannen van de garage ons aan de telefoon voorspelden dat we "vermogen zouden verliezen en dan stilvallen", bracht ons niet direct in een zen-modus. Maar we geraakten er. In één stuk. Met de wetenschap dat het terugrijden risico's inhield en er na het weekend kosten-aan-de-auto zouden volgen. Bij aankomst stonden we dus redelijk stijf van de stress ...

En nu genieten ... 

Aan het onthaal werden we verwelkomd door Jo himself. We konden onze koffer opzij zetten en hij overhandigde ons elk een blauwe armbandje en een linnenset. Vervolgens konden we ons omkleden. Naar badkledij. Nog een chance dat ik vooraf op de site(*) had gekeken en daar mensen in zwemspul zag of ik had er misschien niet bij stilgestaan om bikini en zwembroek in te pakken. In mijn wereld doe je sauna's bloot, maar soit, Wu Wei is dan ook geen sauna complex.

De omkleedruimte gaf een eerste impressie van de inrichting: een grijze betonkleur en (ruw) blank hout voeren de hoofdtoon. Heel simpel en mooi. Dat de lockers openen en sloten met de (RFID) armband tegen het knopke, dat had ik subiet door. Het viel me ook direct op dat er nergens bordjes met uitleg hingen en dat vond ik gewoon top. Alle nodige uitleg, die kregen we van Jo, tijdens de rondleiding die toen volgde. Op onze zelfgevouwen flipflops en in fantastisch ruime "Jedi master" badjassen, sletsten we hem achterna, door het hele complex. En dat is groot. En goed ingedeeld in aparte ruimtes, zodat het knus blijft.

Het zwembad is een goed punt om te acclimatiseren, meldde onze gastheer. En dat namen we van hem aan. Na de tour hingen we dus de badjassen in de verwarmde "kast" en gleden we het water in. Dat we in het zwembad op de rode knop moesten duwen om de bubbels in gang te zetten, dat had mijn wederhelft goed onthouden. Dat ik de (grote) rode knoppen aan beide kanten van het zwembad onmiddellijk als alarmknoppen beschouwde, was dan weer mijn verdienste. Nu ja, ook de dame die na ons binnenkwam drukte zonder aarzelen het alarm in. Buiten, waar de stoom boven het water hing wegens toch wel frisjes kon je dus bubbels activeren. Of een plets water op je hoofd krijgen. Warm water, want (nog zoiets!) in dit hele center was er geen enkele kraan waar er onverhoeds koud uitkwam. En geloof mij, dat werkt rustgevend, als je bewust voor kou moet kiezen.

Na het zwembad ging het richting hammam. En die is - zoals al in Noord-Afrika - van het tegelloze soort. Drie ruimtes na elkaar zijn er: de scrubkamer (met handschoentjes en schepkommetjes), dan warm en dan nog warmer. Achteraf gingen we douchen en liggen op de bedden bij de droge sauna. De gashaard brandde nog niet. Maar het was er aangenaam, en licht genoeg om te lezen. Hoewel ik na een stukje krant toch wel indoezelde. Toen we er lagen waren we blij dat er ook hier geen muziek speelde en dat er geen van die idiote gekleurde lichteffecten waren. Misschien is het ondertussen passé, maar ik heb nooit begrepen wat er rustgevend is aan lelijk licht. Chapeau voor de goede smaak dus, bij Wu Wei.

De grote droge sauna (met ijs ernaast) was de volgende halte. Hop, de zandloper om en 15 minuten hitte en rust. Daarna douchten we en zwommen we weer een beetje. Om dan naar de buitensauna te trekken. Die was eveneens de moeite, maar buiten douchen - ook al was het water niet koud - zag ik niet zitten, dus probeerden we de "belevingsdouche" uit. De benaming bracht ons aan het lachen; we zijn niet zo belevingsgezind. Maar de effecten die je bij het doorwandelen van het gangetje met verschillende douchekoppen in het plafond meemaakte, waren tof. Hier zaten er koude stukken tussen, maar dat wisten we vooraf. Persoonlijk zou ik voor altijd onder de "mist" willen blijven staan. Als een gekko in een terrarium. Yup.

Tussendoor hebben we nog effe in de rustruimte bij de open haard water gedronken en wat gelezen. En toen was het tijd voor de "rug aan rug". Met zijn twee in een duo behandelingskamer, waar je om beurt een stuk behandeling kreeg. Elk op een verwarmde tafel - that is amazing! Met tussen elk deel een soort van zware warme zadeltas (?) op je rug. Eerst scrubben. Dan smeren en dan masseren. Een uur lang. Oh ja, ik viel in slaap. En schrok snel terug wakker. Ik wou het bewust meemaken, dacht ik zo. Als het aan mij lag, mag dit elke dag.

Nadien dronk ik groene thee en bleef ik wat suffen, terwijl hij na een kop koffie de laatste halte - de sauna boven met buitenzicht - opzocht. De dompelton (in de vijver) was hem net iets te koud. Het warme Japanse bad - zo'n grote houten ton op het terras - daarentegen, vond hij super. Ik heb ze gemist, want het werd toen stilaan tijd om te eten - we hadden gereserveerd. We kleedden ons dus om en gingen voor het eerst onze kamer opzoeken.

De kamer bleek een sneeuwwit geschilderde suite onder de balken. Alweer met houten vloer en betongrijs bezette delen. Achter het bed een scheidingswand en dan een groot ligbad. Plus ook nog een inloopdouchecel met (hand- en regendouche) en een toilet. Geen kasten, wel kisten en een kledingrek. Een compacte witte muziekinstallatie, mét cradle. En geen tv. Die was er nog niet, maar dat vonden we net zo horen.

Over het avondeten wil ik kort zijn: het was heel lekker en de huiswijn beviel me ook. Wat de prijs/kwaliteit betreft kan ik geen onderbouwde uitspraken doen. Als ik "uit" eet is het meestal goedkoop, semi-Aziatisch of helemaal veganistisch. Ik geef niet om restaurantbezoeken. Heb dus geen referentiekader.

Verder heb ik ook geen last met "elders" slapen. Meestal doet me dat niks. Ik kan alleen maar zeggen dat het Wu Wei bed het meest fantastische is waar ik ooit in lag, (veel) beter zelfs dan dat in het Amstel Hotel.

Deze ochtend genoten we van het ontbijt. Een lekker buffet, met veel keuze. Klassiek van opzet, maar met goeie produkten. Meer moet dat niet zijn.

Nadien bezochten we Kortrijk - heel kort maar, een stadswandeling en een bezoekje aan het 1302 museum dat op de eerste zondag van de maand gratis open is. Voornamelijk als verkenning (Is het iets om met de kinderen te doen? Ja dus!) en om boekskes en brochures te rapen, zodat ik fietsroutes en dergelijke op papier in handen heb (en niet van een site moet gaan afdrukken).

To conclude

• Wat me echt opviel bij Wu Wei: ondanks het feit dat er andere gasten waren, waren we in elke sauna met ons tweeën. Op 't gemak. Luxe! 
• Ook al ben ik verwend met dagelijks-het-hele-jaar-door sauna in mijn fitness abonnement. Ook al ga ik naar de kine als ik weer es schouder- of nekpijn heb. Er is niks wat op kan tegen een professionele massage. 
• Wat ik erg aan het interieur apprecieer, is het ontbreken van tegels. De grijze (tadelakt?) pleister ziet er niet alleen mooi uit, hij blijft waarschijnlijk langer mooi omdat je met geen voegen af te rekenen hebt. Het moet hoe dan ook geen makkie zijn om een plek met zoveel nattigheid te onderhouden in ons Belgische klimaat.
• Dat het brandalarm twee keer afging, is onder de huidige omstandigheden begrijpelijk. Aleen jammer dat we bij de tweede keer beiden (verrassend vroeg) al diep sliepen en dus een beetje panikeerden. 
• De liefste man van de wereld liet me zonder morren op een trein naar huis stappen. Zes-en-een-halve euro voor mijn zielerust. Hij was eerder thuis dan ik.

----

(*) Niet dat ik er blootfoto's had verwacht, maar bij den Escape bijvoorbeeld, slaat Isabelle in het promofilmpje zedig een handdoek om, waardoor je snapt dat men eigenlijk normaal bloot is in de sauna en de zonnebank (duh!).