Infographs, gotta love them

Zie nu: een hele ijsberg! Je kan er zelfs een poster van bestellen! Wel jammer dat die niet in het Nederlands bestaat.

Bron: https://www.learningsuccessblog.com/adhd-iceberg-infograph. Original infograph found on http://www.chrisdendy.com/

Nobody needs to know

Op een kleine drie weken tijd, waarin ik zelf niemand contacteerde om uit te leggen waar ik uithing, heb ik precies 2 mails ontvangen van mensen die zich vragen stelden. Geen familie. Neen. Collega's. 

"Wat moet ik gaan vertellen en aan wie?", het spookt al weken volcontinu door mijn kop. Ik raak er niet uit.

Het is inderdaad een beetje weird om al die mensen waar ik in de laatste maanden hoogstens virtueel contact mee had een bericht te sturen met "hey, weet je wat?". Want ik weet het ook niet zo goed.

Dus laat ik de tamtam zijn werk doen. En die heeft op 3 weken tijd geen handvol mensen bereikt.

Het zal me leren. Niet afdoende en niet duidelijk communiceren.

Anterograde amnesia

• Tijdelijk vastgehouden informatie of informatie uit het korte termijn geheugen kan verloren gaan. Tijdelijke retentie vervalt met storing. 
• Inprenting (of 'codering'), het proces waarbij informatie wordt opgeslagen in het geheugen, kan worden verstoord doordat iemand afgeleid of moe is. 
• Vergeten kan ontstaan door ‘fouten’ in het geheugen tijdens de inprenting en tijdens de opslag.
• Anterograde amnesie is het gevolg is van een storing van geheugencodering en opslag.

Werkgeheugen kapot, korte termijn geheugen compleet zoek: dat is het zowat.

Schrijven lukt, maar moeizaam. Met 10 tabbladen open. Met kladjes en referenties. Uren bezig aan één blogpost.

Weg van het scherm en ik verlies houvast. Niks blijft plakken. Ik loop verloren in mijn leven en dat is bijwijlen eng. Voortdurend en overal word ik geconfronteerd met dingen die ik compleet vergeten ben.

Die "Tabula Rasa" met Veerle Baetens kwam behoorlijk hard aan. Damn.

Tension and trauma: be gone!

Ik heb vannacht een app gekocht en die heet "TRE for All". Vermoedelijk is dat een slimme zet. Want ik ben echt van plan om de oefeningen die ik recent aangeleerd kreeg uit te voeren.

Op zich is dit voornemen van weinig waarde; ik ben al miljoenen keren met goede moed aan stress reducerende oefeningen begonnen: ik blijf een optimist.

Yoga, Tai Chi, Qi Gong, boeddhistische meditatie, mindfulness, ademhalings- en imaginatietechnieken, autogene training en progressieve relaxatie, toegepaste en hypnorelaxatie: noem mij een relaxatietechniek en ik heb hem geprobeerd. Met wisselend succes. Volhouden is nooit mijn ding geweest. En meestal ben ik gewoon te gespannen. Als ik hyperventilerend zonder werkgeheugen in de gracht lig, zijn al die trucs onbegonnen werk.

In het voorbije jaar waren sporadische sessies holistisch lichaamswerk mijn enige verstrooiing. Iets wat ik onderging, want actief ingrijpen lukte al lang niet meer.

Maar zie, ik heb iets nieuws geleerd. Iets wat werkt en wat ik WEL kan.
TRE staat voor Tension Releasing Exercises; dat zijn dus "TRE Trauma- en spanningsreducerende oefeningen", uitgedokterd door David Berceli. Ik heb er nog niet veel over gelezen; weet alleen dat het op de psoas spier inwerkt en dat het de parasympathicus activeert.

Geloof mij vrij: na alle uitleg die ik al over die voor mij ongrijpbare parasympaticus kreeg, lijkt het alsof ik de Graal zelve gevonden heb.

Nu ja. Ik kreeg de TRE reeks dus mee op papier, maar dat is moeilijk werken zo, dat lezen en oefenen tegelijk. Vandaar de (Engelstalige) "TRE for All" app: die bevat niet alleen de uitleg, maar ook korte filmpjes van hoe het precies moet. Just what I need!

Meer leesvoer over TRE in het Nederlands en het Engels hierzo. En er is ook een boek.

I hear beeping sounds

Ja lap, sinds een paar dagen fluiten mijn oren. En neen, ik luister niet vaak naar luide muziek. Ik luister al bijeen zeer weinig naar muziek. Ik vergeet gewoon om dat te doen.

Is het mijn bloeddruk? Is het iets anders? Of gewoon weer stress? Dat zou wel es kunnen, volgens het internet. Wat is stress? 10 symptomen & gevolgen van mentale spanning meldt alvast dit:

"Oorsuizen door stress komt erg veel voor. Om die reden wordt oorsuizen ook wel piepstress genoemd. De medische term voor oorsuizen of piepstress is tinnitus. Als je oren suizen door toedoen van stress, dan hoor je een fluit- of pieptoon in één of beide oren. Dit geluid komt niet van buitenaf, maar wordt voortgebracht door de hersenen onder invloed van stresshormonen. Je kunt helaas weinig doen tegen oorsuizen.

Omdat oorsuizen een belangrijk symptoom is van stress, is het echter wel een duidelijk signaal dat je stress dient te verminderen of zelfs stressmanagement moet overwegen."

Topsy Turvy

Drie dagen thuis en mijn dag-nacht ritme staat al geheel op zijn kop. 

Soit. Ik herpak me. Slapen: nu.

Never Memorize Anything You Can Look Up

Einstein once said "Never Memorize Anything You Can Look Up" I never knew he did. Maybe I forgot. Anyway; it doesn't matter.  

Some also say that "Before Google, there was memory". I see that differently. Me remembering anything at all? It's all thanks too Google tools. And Microsoft tools too, these days. Yep.

I want you to trust people. Try. (3)

Getver. Dit beeld is om zoveel redenen immens funny.

Hugh Laurie als Dr. Gregory House en Lin Manuel Miranda als Alvie, in "Broken", mijn favoriete aflevering, waar ik in 2010 en 2009 al over schreef. 

Yup, Lin Manuel van Hamilton, the musical!  Net nu ik Ron Chernows 731 pagina dikke Hamilton biografie aan het lezen ben. 

Tel daarbij het feit dat ik net als Dr. House met enige "trust issues" kamp en het wordt geheel hilarisch. 

If all else fails (2)

Dat je signaleert en afgewimpeld wordt - want hey: dit heb je toch al eerder doorgemaakt? Dat je eerst kiest voor al die dingen die voorheen soelaas boden. Dat je vervolgens meer en meer confrontaties (en mensen tout court) uit de weg gaat. Dat je je concentreert op wat nog wel gaat tot je niets anders meer doet dan zwaar gefocust doorwerken. Dat je weet wat je zou moeten doen maar je te ver heen bent om het te doen.Dat je je bij gerede twijfel tussen alleen op reis gaan en een opname kiest voor het eerste en - hoera - in betere staat terugkomt. Dat je hulp nodig hebt. Dat je zelf niks in gang krijgt en er dus niks gebeurt. Dat je de mensen die niks merken vervloekt en de mensen aan wie je hulp vraagt beangstigt.
Dat je je afvraagt waarom.
Dat je begint te geloven dat alles je schuld is.
Dat je weet dat ze jou de das omdoen, de medicatie en de hormonen, de sandwich generatie toestanden en de grote geldverslindende verbouwingen.

It's all fun and games until someone loses an eye

OJOO. Het is nog niet te laat maar wel 4 voor 12. 

Doe mee

Jij kan de campagne mee verspreiden en op die manier er mee voor zorgen dat mensen die het moeilijk hebben sneller geholpen worden. Deel onze filmpjes en afbeeldingen via sociale media of bestel gratis een poster.

Sharing is caring

Jij kan de campagne mee verspreiden en op die manier er mee voor zorgen dat mensen die het moeilijk hebben sneller geholpen worden. Deel onderstaande filmpjes en afbeeldingen via sociale media of bestel affiches om op te hangen op jouw werk, in jouw school of organisatie. Gebruik #4voor12 om te verwijzen naar de campagne.

If all else fails

De PAAZ, dat is de Psychiatrische Afdeling van een Algemeen Ziekenhuis. Da's de plek waar het snel moet gaan, want je kan er niet blijven. Ze moeten dus dingen in gang zetten.

Ik wil hier niet zijn. Ik ben niet "depressief": dysthymie is geen depressie. Ik heb ook geen "burnout", want ik kan nog één ding en dat is werken. Ik weet dat ik dringend naar mijn medicatie moet laten kijken, want daarmee gaat het fout. Al veel te lang.

Op het prikbord in de gang zie ik de "4 voor 12" campagneposter. The irony.

De bekleding van de lift naar de afdeling is beschadigd. Er zitten (bloed?)vlekken op de muur van mijn kamer.  De ramen zijn op slot. In de kleerkast zit er geen kledingroede. Zolang ik geen groene kaart krijg mag ik de afdeling niet af. 

This is the sort of place they want you to contemplate hanging yourself by your shoestrings.

Jesus, I must be crazy to be in a loony bin like this.

World Mental Health Day - 10 October

"De Werelddag Geestelijke Gezondheid nodigt iedereen uit om stil te staan bij zijn of haar geestelijke gezondheid en die van anderen. Omdat er nog altijd te veel over gezwegen wordt. En spreken net een deel van de oplossing kan zijn..."

Yada yada yada. We weten het ondertussen wel. Maar doen we er iets aan?

Eind mei koos ik voor een reis: ik trok bijna twee weken op mijn eentje door Engeland en dat is me erg goed bevallen. Ik heb er deugd aan gehad. "Ga ik in opname of ga ik op reis?", de vraag die me vooraf zwaar bezighield, verdween voor enige tijd van de agenda. Ja, het ging absoluut niet goed met me. Maar "ga maar op reis" was een logisch advies. Want wie de vraag aanhoorde, had me al al eerder geheel in vodden meegemaakt. En ik wou die "als je er efkes uit bent, zal het wel beteren" graag geloven.

Maar het beterde niet. Integendeel. Things fell apart. I hit rock bottom. Again.

Heeft er iemand iets gemerkt? Vast wel. Heeft er iemand iets gezegd? Nauwelijks. Of toch niet tegen mij. 

Soit: het was géén symbolische daad om me op 10 oktober, Werelddag Geestelijke Gezondheid, te laten opnemen. Het was omdat ik de hulp die ik wou en zocht niet kreeg en ik te veel lang heb gewacht om nog rustig een wekenlange wachttijd uit te zitten. Dus ben ik ingecheckt in de PAAZ. In de hoop dat ze me daar snel zouden depanneren.

Setting out to join a demographic

Naarmate de week vordert, het bijten en krabben erger wordt en het aantal lege pilsblikjes stijgt, vraag ik me af waar ik op wacht. Ok, het is nu wel afdoende gedeeld, dat ik eigenlijk feitelijk alweer een end rock bottom en omstreken verken. Maar daar houdt het ook op. Concreet gezien is er verder niks gepland. Ik mag het helemaal zelf oplossen. Dat is zo.
Ondertussen zit ik dus domweg tijd te verdoen. In afwachting.