ADHD is best vermoeiend, zeker als je voor jezelf de lat hoog legt. Ik ben niet graag drukker, chaotischer, en vergeetachtiger en bijgevolg trager en inefficiënter dan de rest. Echt niet. Ik zal er dus alles aan doen om dit te compenseren.
Er kruipt heel wat energie in het aanbrengen van structuur in mijn leven en het "documenteren" van mijn leven (allerhande systemen opzetten om dingen terug te vinden/te onthouden). Ik word er moe van.
Dé manier om zo min mogelijk focus te verliezen is "in mijn hoofd" blijven: het fysieke (tijdelijk) negeren. Beweging en maaltijden moeten eraan geloven, net zoals overleg met anderen die me toch maar afleiden: ik zit stil en doe voort.
Als ik daar afdoende regelmatig en intensief sporten tegenover stel, kan dat een hele tijd lukken. Zoniet, gaat het snel fout.
Want het lijf klaagt. Met spanningspijn (schouder & nek hernia en uitstralingsklachten) en (chronisch) hyperventileren. Het begint met "lastig" en het wordt vervolgens - door de aanhoudende angstaanvallen - "slopend".
Andere mensen klagen ook. Omdat ik "afwezig" ben. Enkel met mijn eigen dingen bezig ben. Niet luister. Ik weet het. Ik voel me heel erg schuldig. Maar ik ben veel te moe. Ik heb er geen energie meer voor. Dus kruip ik verder weg.
Dat het eindigt in isolatie en depressie: tell me about it.
Ha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten