Wat indien ik alle energie die gaat naar het afremmen van een "up" (zodat ik niet met een fles whisky aan mijn mond op de bar dans of niet een paar klappen verkoop aan hen die me met hun gebrek aan inzicht en verantwoordelijkheid stevig op de zenuwen werken) en naar het het - veel vaker en langduriger voorkomende - opkrikken van een "down" (zodat ik niet wegkruip in een hol in de grond en het niet opgeef, ook al duurt alles vijf keer zo lang zonder werkgeheugen) kon besteden aan betere acties? Hoe zou dat zijn?
Vast minder lastig.
Symptomen bevechten en voortdoen gelijk dat er niks aan de hand is, heeft vooral voordelen voor de "buitenwereld". Dat het me leegzuigt, uitwringt en ik eraan kapot ga, daar sta ik niet graag bij stil.
Nothing ever feels right. Ik heb geen leven. Ik sleur me voort of rijd aan 100 per uur met de handrem op.
Terwijl ik best nog wil dromen. Van dingen die wel lukken.
Damn
maandag 12 februari 2018
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten