One thing at a time

"Er zijn veel mensen in uw geval die naar hier komen en voor de rest niks anders doen", zei de therapeut. Ik keek hem vragend aan en dacht: "hoe zou dat zijn?" (en ook: "die hebben chance!"). "Je moet rusten", zei hij ook. "Je kan niet meer".

Dat was zo'n 3 maand geleden, toen ik het gevoel had te verstikken onder allerhande klussen die mijn kant opkeken. Het lukte nauwelijks. Eén klus per dag - zoals: wat boodschappen doen - en ik was half dood. Helemaal stilvallen zat er wel niet in; een hele dag in bed blijven liggen, dat kan ik niet. Hoewel dat gaan neerliggen soms nodig was. Om te bekomen van de vorige dag, waarop ik me aan twee (!) klussen, genre de wasserette plus wat schoonmaken, had gewaagd.

Zelfs nu valt het nog dik tegen. Ik mispak me zelfs aan "ontspannende" activiteiten als lezen en tv kijken. Lang thuiszitten: ik zou er moeten van kunnen meespreken. Maar dat klopt niet. Achteraf is er GEEN herinnering. Vergeet die stapels boeken en dvd's, vergeet de afgewerkte lijst van lang wachtende klussen. 

Als ik één ding met een keer geregeld krijg, mag ik blij zijn. En ik ben niet erg blij. Dat ook.