The Adrenaline Response Cycle

 I listened to a podcast and thought I should share this: the Adrenaline Response Cycle by Cameron Gott 

Birthday

Veeleisende ouder

Alles is nog altijd "moeten". Ik MOET me nuttig maken, ook al zie ik dat niet zitten, ook al ben ik moe of futloos. Pas nadien kan ik voor mezelf zorgen. In de praktijk is het dan avond en ben ik doodop, dus komt er van lezen, mediteren, tai chi en yoga, en ook van contact houden met mensen zo goed als niks in huis.

Straks moet ik weer werken.
Er is nog NIKS aangepakt.
Ze hebben thuis ook geen idee hoe het loopt.

Quote-Unquote (11)

"It means that your meds are increasing your ability to focus, but they cannot change which things you focus on--which is pretty much what all ADHD medication does. All of us still need robust structures and external accountability in order for us to be able to focus on the "right" things--and a strong connection to a particular interest of ours in order to motivate us to stay on the right track. ADHD coaching and/or Accountability. Partners could help with this."

Doomdays galore

X, would wake up feeling “completely gray. I knew that meant the beginning of what I call one of my ‘doomdays.’ I never knew why I felt that way, and it lasted for two or three days sometimes.”

Source: Solving the ADHD-Bipolar Puzzle

Say hi to the dark cloud

"Depressive bipolar symptoms, on the other hand, can feel like a dark cloud emerging from an internal emotional state. No situational reasons trigger these feelings of depression; patients just wake up feeling fundamentally different when depressed and not depressed."

Hell yeah.

Source: The Physician’s Guide for Distinguishing Bipolar Disorder and ADHD

Drained

Het zijn lijsten, lijsten en lijsten de laatste tijd

Ben extreem uitgeput in de namiddag. Als ik minder dan 8-9 uur slaap ben ik een vogel voor de kat

Een professionele schoonmaakster doet er wekelijks 4 uur over om ons huis snel snel onder handen te nemen: om de wc's, de badkamer en keuken schoon te vegen, de vloeren te stofzuigen en een deel te dweilen.

Ik ben geen professionele kuisvrouw. Ik besteed veel meer dan 4 uur aan opruimen. En het raakt nooit af.

Fase 3

De essentie van een mood tracker/sleep log/medication chart/activity log is dat je die invult.

De essentie van een signaleringsplan is dat je het - met hulp van "partner, vrienden, kennissen, buren, groepsleden, hulpverleners" - opstelt voor je in de fase 3 verzeild raakt.

#FAIL

Quote-Unquote (10)

Are your ADHD symptoms exacerbated in social situations?
It’s like, me at home: “I swear I’m not even that hyperactive, it’s all internalised”
Me interacting socially: “let me interrupt you constantly and speak absolute shit to you at 100 miles an hour at triple the volume a regular human could produce”

Quote-Unquote (9)

"Many children use their high intelligence and determination to mask ADHD symptoms. This compensation occurs at great emotional cost. Many high-functioning individuals with ADHD harbor feelings of poor self-worth. They often see themselves as failures and feel that they are constantly letting others down..."

Lynn Phillips

Wilskracht

Voor iedereen die zachtjes impliceert dat het nu wel genoeg is geweest met dat thuiszitten en niks doen. Dat ik mezelf nu wel al mag bijeenrapen. Een beetje wilskracht mag vertonen.

Alsof ik daar een tekort aan heb.

Wilskracht is wat me in gang houdt, wanneer ik door mijn "ADHD gedoe" al heel erg moe ben. Wanneer de uitputting - mentaal en fysiek - nabij is. Wilskracht doet me voortdoen, voorbij dat punt.
Wilskracht is mezelf opleggen dat er geen limieten zijn. Dat ik altijd mijn best moet doen en moet doorduwen.

Ik ben er veel te lang in getrapt, in dat “willen is kunnen”. Tot ik niks meer kon.

Wat ik nu ook wil, maakt weinig verschil. Wat ik nu al kan, is beperkt. En wees gerust: ik ben er niet blij mee.

Quote-Unquote (8)

"Reason why it’s more common for ADD people to experience more anxiety than their non ADHD counterparts is because when someone is chronically forgetting obligations,daydreaming, speaking or acting impulsively, and being late can constantly cause anxiety. because of living in this world of anticipating these core underlying symptoms it can make one feel keyed up all the time just knowing that these signs will affect them.
Also constant worrying that Many ADD people do because of constantly seeking a potential problem that may or may not happen but is anticipated because of past experiences. This will most definitely cause Anxiety."

Quote-Unquote (7)

"Medication so often is NOT enough, especially for women who are diagnosed far into adulthood and therefore have concurrent MH diagnoses (e.g. depression, OCD) that relate to having lived with untreated ADHD for our entire lives. Meds combined with psychotherapy and ADHD coaching is what's been really effective for me. By the way, many people feel a HUGE difference at the beginning of taking meds, but a few months down the line when they realise they're still struggling and it's not the panacea they thought it was, they have days just like you're having. Meds made a huge difference but doing the work of self-acceptance, learning about our brains and how to manage them, and figuring out how to navigate relationships with our partners and children with this new information is a lot of work and simply can't be avoided by relying solely on meds."

One year

Vandaag een jaar geleden dat ik - toch wel hoopvol - het ziekenhuis in ging. Vandaag lig ik neer. Uitgeteld. Omdat ik gisteren en eergisteren weer domweg te veel heb gedaan. En dat wreekt zich. Vandaag wordt er niks afgevinkt op mijn ellenlange kluslijstjes. Omdat ik geen reserves heb. En geen medicijnen meer neem die me toelaten alsnog in gang te schieten. De put die ik zo gegraven heb is nog niet gedempt.

Ik ben nog altijd in ziekteverlof. In het voorbije half jaar is er geregeld over weer aan het werk gaan gesproken. Eerst was het gepland voor 1 mei, dan voor 1 september. En nu staat alles weer on hold.

Back to work?

Hoera ik mag weer werken!

But oh, wait ... Full time thuis en ik slaag er niet in om de keuken (laat staan hele godganse huis) proper te houden. Het is te veel. Zelfs tijdens die zes maanden in het appartement leek het alsof ik de helft van de tijd met ruimen en kuisen bezig was. En koken? Laat me niet lachen want de keren dat ik daar de energie (of de moed) voor had, kan ik voor de laatste tien maanden op mijn vingers tellen. Ok, ik doe alweer vaker de boodschappen en ik steek de was in. Maar dat zijn net klussen die ik nooit helemaal onderbroken heb.

Bericht aan iedereen: het was geen burnout. Ik ben ziek. Chronisch. Permanent.
Psychische kwetsbaarheid, zo noemen ze het in de brochures bij de dokter.

ADHD is een ontwikkelingsstoornis, geen plantrekkerij.
En daarbij komen er zware depressies, met een genetische component.

Ik kan mij wegsteken. Sterk zijn. Ik kan vanalles. Maar dat verandert niks.
Ik neem medicijnen. Al lang. Die maken het over het algemeen beter. Als ik goed opgevolgd word.

Deze huidige episode kan ik voor een groot deel wijten aan een gebrek aan opvolging. Ik hield me sterk, kloeg ("zaagde") wel over een en ander, maar deed verder voort op karakter. Zaken die naar mijn gevoel "misliepen" werden vaak gemaskeerd door andere. Er is ook altijd iets: een periode met veel werk, zorgen met bejaarde familieleden, oma die kanker kreeg en stierf, het dagelijkse gedoe met tieners in huis, een ingrijpende (uit angst voor stress lang uitgestelde) verbouwing-met-nieuwe-hypotheek en stomme accidenten (val es van uw fiets) met langdurig fysiek ongemak. Enfin, dingen die ongetwijfeld in elke familie voorkomen en de nodige stress met zich meebrengen. Dingen die er ook voor zorgden dat er altijd wel een verklaring kon gevonden worden voor mijn gebrek aan "welbevinden". Had de dokter-specialist (ondertussen afgevoerd) aandacht besteed aan mijn herhaalde vragen over menopauze en medicatie, dan was zijn frank misschien gevallen. Vermoedelijk oordeelde hij dat ik vanalles op het internet opzocht. Wat niet het geval was, want ik rekende op zijn vakkennis ter zake. En hoopte dat hij me zou laten testen. En mijn medicatie zou bijstellen.

It's a blur. Vanaf een zeker moment zat ik te diep om nog enigszins te zien wat er aan de hand was. Ik deed wel voort.

En wat is dat met die genetische component?

Wel, het zit ook in de familie. Dat is niks om mij achter weg te steken. Het verklaart een en ander, maar veel details heb ik niet. De West-Vlaamse boerin in mij heeft geleerd dat omerta op zijn plaats is. Dat schaamte en afdekken de enige opties zijn.

Mijn vaders enige zus is voor zover ik weet nog geen dag in haar volwassen leven OK geweest. Als kind hoorden we verhalen. Als kind leerden we stigmatiseren. Ze zat geregeld in het "zothuis". Ze kreeg electroshocks. (Dat op zich vond ik reuze eng.) In ons bijzijn gedroeg ze zich vreemd, onderdanig en traag - waarschijnlijk zat ze compleet onder de medicatie. Het hielp ook niet dat haar dialect ver van het onze stond. En dat haar man en zoon beiden een handicap hadden. Als we haar één keer per jaar zagen, was het veel. En sinds ik het ouderlijke huis verliet, meer dan 25 jaar geleden, heb ik ze niet meer gezien.

Mijn neef, een jaar jonger dan ik en doorheen onze kindertijd erg close met ons, is een paar jaar geleden succesvol voor een trein gaan liggen. Het West-Vlaamse "hou je mond en doe voort" heeft zo zijn gevolgen ...

Quote-Unquote (6)

"Today I feel helpless cause I feel I am not good enough
I want to blame all my shortcomings to the dysfunction of my brain
I wonder what and who I would have been if my brain was wired better.
I question my ability as a mom and if I can be strong enough to see her grow up
I am scared that one day I will lose it on my baby cause I can’t be patient enough
I am so tired of keep trying a new hobby and to only not ever finishing a project to the end
I am tired of being tired all the time
I am tired of my constant struggle with myself in the pursuit of finding calmness
I have lost confidence in what I can achieve
I am so tired of being so forgetful
I am so tired of spending so much money books, how to plans, therapy, meds and not ever seeing it all through
I am tired ..."

All good things come in ...

My cat was put sleep and I am going back to work next Monday. Finally gave in to the pressure.
What was I thinking? That I'd use my regained focus to have a hobby like reading Tudor history books?

A nonstimulant drug (3)

Dat met die Strattera, dat lukte gelijk niet. Ik was content toen ik van 80 mg naar 60 mg mocht terugkeren (want heelder dagen kotsmisselijk zijn is niet plezant) maar voor de rest ging het eigenlijk helemaal niet goed. Ik bleef (of werd, want het ging bergaf) compleet retedepressief. Echt echt slecht.

Niet dat ik al die tijd niks uitstak, want ik hield me meer dan goed bezig. Maar de black dog was er wel VOLCONTINU.

Goed dat de shrink dan toch na een paar maand opmerkte dat het met mijn stemming niet beter ging. En dat ze toch weer eens aan de medicatie zou sleutelen.

Van eind juli tot 15 augustus mocht ik dus "afkicken" van de Strattera, alvorens ik andere medicatie kreeg en dat waren twee zeer interessante weken. Oh joy! Enerzijds zat ik permanent met een bol watte in mijn kop, kon ik niks onthouden en niet al te veel risicoloos ondernemen. Anderzijds lichtte de zwaar depressieve sluier ontstellend snel.

Ondertussen neem ik weer Rilatine - dezelfde soort en dosis die ik jarenlang nam - en voel ik me heel helder en min of meer "normaal". Wat ook wel es mocht.

Maar we zijn er nog niet. Want "normaal" zit heel dicht bij opgejaagd. En angstig. En geïrriteerd. Het heeft geen dag geduurd voor ik op andermans zenuwen ging werken. En momenteel neem ik dus geen antidepressiva of stemmingsregulerende stuff.

Bupropion bovenop de Rilatine is blijkbaar een risico. En SSRI's, daar moet ik ook mee oppassen, want ik heb het zowat gehad met de resulterende hypomane toestanden.

Ik wacht dus af. Tot de volgende consultatie.

I'm just doing time in the prison of my mind

Quote-Unquote (5)

"I just come back for my mom's house and I've been guilt-tripped because I never visit my grandparents and "they love me so much"."

Quote-Unquote (4)

"I did very well in school but I remember having a tough time focusing on reading. I would have to reread the same paragraph several times before I got it. I just couldn’t focus. There were other signs too like having a really hard time starting a new project or following through etc. I guess everyone hits a point where their coping mechanisms don’t keep up with the demands of their lives. For my son it was 8th grade. For me, it was probably about 35 ..."

How do I feel

I can’t get my brain to shut off at times, no matter how tired I am.

Too long

© www.healthyplace.com

Make this pain go away

Ik weet echt niet hoe het verder moet want het wordt slechter in plaats van beter. Ik ben moe en futloos en kan gewoon niet voor mezelf zorgen. Er staat me een hele hoop zooi te wachten. 

En neen, het was het niet waard. Het resultaat is mooi. Maar ik weet waarom ik jaren de boot heb afgehouden voor die verbouwing. Omdat ik vreesde on te crashen en het niet meer te boven te komen.

Haha.

Quote-Unquote (3)

"I was labelled 'gifted' in school. A straight 'A' student with marks in the mid '80s, the characteristics I had that should have been recognized as ADHD were completely missed. I did well in school and the ADHD kids didn't. I headed for university having been fed years of a steady diet that I could do anything I wanted (and I wanted to be a lawyer). No, as it turns out, I couldn't. What I could do, was school better than most, but by the seat of my pants. I couldn't study, I couldn't take notes, I couldn't manage my money, my relationships, my eating (apparently impulse control comes in handy for all of these things). Eventually, I was done school at age 30. Fast forward 35 years and the career I was going to school for has evaporated. I am facing an uncertain future heading into retirement almost 20 years early due to medical reasons - and one of those reasons is that my ADHD makes it impossible for me to function in my workplace. I have had nothing but self-loathing because I could never make my life work on so many fronts. Basic, basic skills that everyone else seems to be able to grasp, elude me. I have regularly felt hopeless enough, always screwing up, that even as far back as those teen years, I have struggled to choose to keep living."

Quote-Unquote (2)

"High IQ and adhd is, in my opinion, a cocktail from hell. So much expected from you and you are unable to deliver."

Quote-Unquote (1)

"I miss meaning behind language all the time. I need people to tell me exactly what they are saying and not infer anything."

One thing at a time

"Er zijn veel mensen in uw geval die naar hier komen en voor de rest niks anders doen", zei de therapeut. Ik keek hem vragend aan en dacht: "hoe zou dat zijn?" (en ook: "die hebben chance!"). "Je moet rusten", zei hij ook. "Je kan niet meer".

Dat was zo'n 3 maand geleden, toen ik het gevoel had te verstikken onder allerhande klussen die mijn kant opkeken. Het lukte nauwelijks. Eén klus per dag - zoals: wat boodschappen doen - en ik was half dood. Helemaal stilvallen zat er wel niet in; een hele dag in bed blijven liggen, dat kan ik niet. Hoewel dat gaan neerliggen soms nodig was. Om te bekomen van de vorige dag, waarop ik me aan twee (!) klussen, genre de wasserette plus wat schoonmaken, had gewaagd.

Zelfs nu valt het nog dik tegen. Ik mispak me zelfs aan "ontspannende" activiteiten als lezen en tv kijken. Lang thuiszitten: ik zou er moeten van kunnen meespreken. Maar dat klopt niet. Achteraf is er GEEN herinnering. Vergeet die stapels boeken en dvd's, vergeet de afgewerkte lijst van lang wachtende klussen. 

Als ik één ding met een keer geregeld krijg, mag ik blij zijn. En ik ben niet erg blij. Dat ook.

Fail much?

Ook een goeie morgen, dacht ik zo, toen ik vanochtend Facebook zag.

"Grenzen stellen, niet over me heen laten lopen, mijn gedachten niet de bovenhand laten nemen, energie doseren, luisteren naar mijn lichaam."

"Dit traject is gelukt door het geduld van mijn man, kinderen en collega's."

Van die dingen zou ik eigenlijk ook moeten verkondigen. Maar bij mij lukt dat niet. Chances are dat ik wel uitgerust, maar voor altijd even slecht toegerust weer naar het werk mag togen. 

Het maakt me niet vrolijker. Ik slaag er niet in omdat ik een zulthoofd ben en omdat "de nodige steun ontbreekt" (maar hoe die eruit moet zien is me niet duidelijk). Aw heck. 

The tyranny of birch plywood

Het is GENOEG geweest.

Ik ga het niet zoeken op Pinterest. Ik klik op Instagram niet op #interiordesign. Ik koop geen woontijdschriften meer. Ik loop met een grote boog om hipster etalages heen. Meubelen met uitgepuurde vormen kunnen me gestolen worden.

Awoert de De Standaard Wonen: ik heb het gehad met de wekelijkse dosis berken multiplex. Al die budget renovaties zien er krak hetzelfde uit.

Het is van moeten

Zolang ik ervan overtuigd blijf dat ik bepaalde taken MOET uitvoeren, zal ik doordoen, "op karakter". Dat is het zowat.

“Je moet goed je best doen” is me geleerd. En ook dat ik als werknemer, moeder en vrouw insta voor structuur en overzicht en opvoeding en tal van andere zaken waar ik niet noodzakelijkerwijs aanleg voor heb. Maar het moest. Zo zat de wereld ineen. Je houdt de ballen in de lucht of je bent een sukkel.

Toen ik ze keer op keer liet vallen, begon ik weer van meet af aan. Met proberen. Voortdoen. Sukkelen. Tot het licht nog es uitging.

Tegenwoordig leer ik over "het loslaten van hardnekkige introjecties". Over uitzoeken wat goed voor me is en het herstellen van het contact met de beleving.

Het klinkt ingewikkeld, en dat is het ook. Voor mij toch.

Omdat ik uitga van plichten en veronderstellingen, heb ik meestal geen flauw idee van wat ik WIL (op "met rust gelaten worden" na). Verwarring alomtrent.

Nog moeilijker wordt het als ik mijn bevindingen ook aan anderen moet mededelen. Als in "ik ga dit skippen, want ik ben te moe" of "ik heb hier hulp bij nodig".

Het valt niet mee. Echt niet.

Overzicht van de verschillende vormen van motivatie (naar: Deçi & Ryan, 2000)

A nonstimulant drug (2)

Deel 3 in de nieuwe saga: we zijn - sinds bijna een maand - opgeklommen naar 80 mg. En deze keer gaat het niet vlotjes. Ik weiger de bijsluiter te herlezen omdat ik weet dat de waslijst bijwerkingen vreselijk lang is.

Alles went uiteindelijk. Maar nu is het iets te vaak misselijk, mottig en moe zonder goede reden.

A devil that chews on bones and gorges on souls

"Clinical depression, (whether unipolar or bipolar), is a devil that chews on bones and gorges on souls and should never be underestimated or undermined."

Hannah Jane Parkinson writes for the Guardian on pop culture, music, tech, football, politics and mental health

Insight is not enough

Er is iets mis en ik ben niet in staat om het te "managen". Keer op keer trap ik in de val. Ik zorg niet goed genoeg voor mezelf, omdat ik ofwel niet weet hoe, ofwel de boel gewoon verknoei. En dan eindigt het in overwerkt en depressief.

De meest simpele dingen zoals structuur en regelmaat lukken me niet. En ik heb zeer zwaar het gevoel dat ik hulp nodig heb en die net bij die issues niet krijg. Het moet altijd uit mezelf komen.

Insight is not enough is a common complaint about psychoanalysis. Niet dat ik daar mee bezig ben.