"The true art of memory is the art of attention"

Het virus dat deze week de heer des huizes velde heeft mij niet ongemoeid gelaten. Maar dat zit me niet dwars. Wat me wel dwars zit, is dat ik weer erg gestresseerd ben. Mijn eetschema ligt op apegapen. Mijn nagels sneuvelen. Logisch: deadlines zijn gezet. Het werk moet geleverd worden. Maar ondertussen lijd ik aan memory leaks. En dat haalt me onderuit.

Geen retentie. Wat ik lees of doe blijft niet gemakkelijk plakken. Ik werk dus in cirkeltjes: uiteindelijk raakt het opgeslagen, maar tegen dan heb ik het talloze keren opnieuw bekeken. Ben niet dementerend of zo. Het ligt ook niet aan "ouder worden", vrees ik. Het is gewoon al heel mijn leven zo. Niet werken haalt de stress weg, maar maakt het niet beter.

Ik functioneer uitstekend. Maar iets bijleren: ho! Ik wil het. Ik geloof dat ik het kan. Ik beloof het te doen. En ik doe het ook. Maar het vergt zo veel energie en die heb ik steeds minder te geef. Hoezeer ik het met de mij typerende overmoed negeer, mijn geheugenkaart is kapot. As said before: de dag dat men mensen van usb slots voorziet, sta ik op de eerste rij ...

Frigging inadequacy. De kloof tussen wat ik denk te kunnen en wat er uiteindelijk uitrolt is zo groot, dat ik er meestal liever niet bij ben.