You are receding

Alles gaat zijn gang, maar dat is het zowat, de laatste weken. Fysiek ben ik er goed aan toe, 'k heb vorige week naast de yoga en de spinning zowaar één keer 8 km en één keer 10 km gelopen en gisteren volgde ik de hele dag een workshop bij Robert Boustany.

Maar mijn geheugen laat me voortdurend in de steek. Het overzicht is compleet ribbedebie. Ik moet inspanningen leveren om me de dagplanning in te prenten. Laat staan dat ik weet wat er me op weekbasis te doen staat. Ik zombie van plaats A naar B. Drijf geregeld af een dissociatief moment. Zie mezelf verdwijnen in de verte.

Op zich is er niks ergs aan dat wegglijden naar prikkelloze oorden, maar het is niet geheel onschuldig: een mens moet oppassen, op de fiets en zo ... En ik moet werken. Output leveren. Met mensen omgaan. Kinderen bijstaan. Boodschappen doen. Koken. Wassen. En nog veel meer zo van die dingen...

Omdat ik mij van de risico's bewust ben, ben ik al dagen extra panicky, zo van: gaat het lukken? Ben ik in staat om mezelf bijeen te rapen voor wat ik moet doen? Zal ik de weg vinden? Zal ik er op tijd geraken? Zal ik al mijn spullen meehebben? Breng ik deze keer alle boodschappen mee?

Niet dat ik al steken heb laten vallen. Maar het zit me niet mee voor 't moment. En dat is balen. Jaja.

There is no pain, you are receding.
A distant ship's smoke on the horizon.
You are only coming through in waves.
Your lips move but I cant hear what you're sayin.
When I was a child I caught a fleeting glimpse,
Out of the corner of my eye.
I turned to look but it was gone.
I cannot put my finger on it now.
The child is grown, the dream is gone.
I have become comfortably numb.