Kijk zie: ik ben niet alleen. Zo
herkenbaar, dat ik het integraal aanhaal. De schrijver - Ilja Van Peel - geeft ook vorming en advies, zie
http://www.lochness.be.
Welkom in de Wildernis.
Bedankt dat je mee wil gaan. Dat je verdraagt dat ik weer stop halverwege. Of weer een verdovend elixir neem tegen de pijn. Bedankt dat je mij al die tijd wou volgen, weg in, weg uit. De kronkels neem je erbij, de regen in mijn ogen als ik weer iets vergeten ben, de mist in mijn kop als je tegen mij praat. De wind van mijn felle, botte woorden, de storm als het niet naar mijn zin is. Je pakt het. Je vergeeft me dat ik verveeld raak bij het minste. Dat ik duizend ideeën heb en er drie uitvoer, meestal nog drie die jij niet leuk vindt. Je blijft bij mij ook al duw ik je af. Jij houdt van mij en ik van mijn passies. Je zegt dat het niet zo erg was als ik je weer beledigd heb. Je komt voor me op als ik het weer verprutst heb.
Misschien doe je het voor de tonnen energie die ik aanvoer. Voor de inspiratie die je zelf niet zo hebt. Voor de kracht waarmee ik je van je zetel naar de wereld breng. Voor het andere, het anders zijn, mijn ontwapenend zeggen wat ik denk en voel, je weet soms te veel. Ik ben een onweer maar nooit langdurig. Ik ben een steekvlam die je doet blozen. Je benijdt misschien de risico’s die ik neem, het leven dat ik neem als een geliefde, tweehonderd procent, met de snelheid van licht en de verblinde ogen die je krijgt. Ik groei me te pletter, zo leergierig als ik ben. Wanneer rem ik? Als tijd en ruimte me daartoe verplichten. Ergens niet zijn is de beste manier om geen ruzie te krijgen. Je aanvaardt mijn nonchalance nu en mijn perfectionisme straks. Want o wee als mijn passie in het gedrang komt.
Ik pieker en ik twijfel altijd. Ik kan dus ook traag zijn, en geremd. Maar soms helpt het toeval mij. De verbinding viel weg toen ik per ongeluk onze naaktfoto’s online heb gezet. En de week daarvoor was ik het huisnummer van mijn minnares kwijt dus dan ben ik heel de avond bij jou gebleven, gezellig. Met kaarsen enzo. Jij masseert mij dan urenlang en ik daarna jou minutenlang. Ik staar in het niets als je romantisch bent op restaurant en jij staart in het restaurant als ik te romantisch doe. Jij weet dus ook hoe poeslief en galant en gul kan ik zijn, en doodeerlijk, maar ook vernietigend en pijnlijk irritant. Je kent mijn kwalen en gebreken want ik laat ze zien. Ik heb geen filter voor sociale praatjes. Niets van mij is half of onecht. Ik ben oprecht gemeen en gemeend oprecht. Ik leef in het kwadraat, dus geniet ervan. Ik ben je stofzuiger tegen het saaie, het luie en het trage in je leven. Ik ben de olie op het vuur voor heerlijk eten en de brandwonden neem je erbij. Ik ben zo creatief als de nacht, ik maak met gemak duizend nieuwe ideeën en dingen. Ik schep en schep en ik schep daar graag over op.
Ik beloof je vanalles maar maak het zelden waar. Ik moet vooruit, waarheen weet ik niet, dieper de wildernis in want alleen die ken ik en kan ik verdragen. Je kunt mee of achterblijven. Geen langdurige orde voor mij, geen keurigheid en doorsnee. Ik ben onhebbelijk als jij vijf minuten te laat bent maar jij kunt mijn hindernissenparcours toch aan. Ik zal wel weer te laat komen op mijn eigen begrafenis. Als ze mijn kist komen groeten zullen ze nòg zeggen dat ik niet stil genoeg lig. En na de crematie gaat de urne open boven de weide en zeggen ze: ‘kijk eens hoe verstrooid hij blijft.’ Maar ik zal geleefd hebben en jij zult het weten. Ik heb dan een leven lang mezelf regelmatig buitenspel gezet en altijd gesmeekt om te mogen blijven: op school en thuis en op mijn werk. Bij jou mag mijn wildernis blijven, hoe verstikkend en verschroeiend die ook is. Je kiest voor de pracht, voor het boeiende en spannende, voor de kracht die ervan uitgaat, voor het hyperauthentieke, het aandachtige voor het nieuwe, het impulsieve leven dat uit mij stroomt als lava. Ik ben mezelf maar jij laat het me zijn. Een ADHD full-option wagen, een all-in pakket van stomende drang die meer en meer wil. Ik weet, je blijft misschien bij mij voor mijn echtheid, voor mijn oorspronkelijkheid, voor de fondant, de pur sang in mijn bloed. Wat een krachttoer van je, daarvoor teken ik met liefde. Ik moet vooruit en ik stop niet. Maar als je mij vasthoudt, gaan we samen. En ook dat is een vorm van blijven.
© Ilja Van Peel 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten