Wat is er met je?, vraagt hij. Waarom was je zo boos? Twee keer op twee weken compleet door het lint gegaan: waarom? Net op het moment dat ik verkondig dat het goed met me het gaat, dat er eindelijk evenwicht is en dat ik op andermans blog bemoedigende opmerkingen nalaat ...
Ik zit met het CBT boek op schoot en zucht. Waarom? Wat was de trigger? Ik blader door kribbels en FB statussen en zucht nog maar es. "Platgeslagen", "op is op", "braindead", lees ik. Misselijk van vermoeidheid en ter plekke in slaap vallen. Dingen niet meer snappen: het begin van cognitieve uitval. Pijn ook: het komt gelijk niet meer goed met de rechterpols. Ik vrees voor een muisarm en het idee met RSI te moeten leven is niet fijn.
Hoe komt dat nu? Euhm. Efkes veel werk: veel vergaderen, voorbereiden en les geven in de weken na de kerstvakantie, die ik volledig thuis doorbracht. Alles schoot weer in gang. Extraatjes op de planning als de stomatoloog en de operatie, de Murga en het oudercontact. Plus de laatste stuipen van het nieuwjaarsgebeuren. En ondertussen deed ik mijn best om mijn sportactiviteiten weer op niveau te krijgen. Omdat ik ze ABSOLUUT nodig heb.
Tja, moet ik er eigenlijk een prentje bij tekenen? Of is het genoeg als ik toegeef dat ik er weer in trapte, in de valkuil?
Always bite off more than you can chew. Yup.
zondag 30 januari 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Het is niet omdat je een dipje hebt, dat je terug ziek bent. Er is geeneen gezonde mens die niet af en toe een dipje heeft. Effe stoppen. En dan beginnen we weer opnieuw.
Merci. Ga inderdaad effe ECHT stoppen.
Een reactie posten