Beschutte vrouwen

De voorbije maanden valt het me zwaar dat ik zo goed als dagelijks door weersomstandigheden verplicht ben in regenjas (of skivest met een fleece onder) en platte gesloten schoenen (tot Timberland bottienen met antislipzool) de hort op moet. Want ik fiets. Met een waterbestendige Kipling handtas in de waterbestendige Ortlieb fietstas. Plus een reserve jeans, voor in't geval dat ik doorweekte broekspijpen heb. Want aan plastic regenbroeken heb ik echt serieus de pest.
Als ik met de auto buitenkom, is dat om met boodschappen te zeulen (laatste keer: twaalf liter melk en twaalf liter water plus een kar vol eten) en om zoonlief naar de rugbytraining te voeren - een plek die ik steevast in bezwete looptenue verlaat.

Het begint me dus zwaar te frustreren dat ik al maanden niks "leuks" aan kan. Terwijl ik wel een kast - veeleer een hele dressing - vol leuke kleren en nog veel leukere schoenen heb. Die ik dus niet aan kan. Met dat aanhoudend kloteweer.

Hoe langer het duurt, hoe meer ik me erger aan beschutte vrouwen.

Het soort dat nooit natgeregend wordt en nooit zweet.
Het soort dat vanuit de geclimatiseerde auto met zetelverwarming van de overdekte parking in de lift stapt,
het hele jaar door op daim hakken.

Het soort wiens winterjas niet waterbestendig is en ook al niet erg warm en ook niet helemaal toegaat aan de kraag, want zeg nu zelf: dat ziet er niet uit ...
Het soort dat altijd een goeie, dure lederen tas meezeult.

Het soort dat altijd stiletto's draagt omdat ze hoogstens van de lift naar hun bureau moeten stappen.
En nylons - al dan niet blikdicht - omdat ze nergens komen waar het minder dan 18 graden is.
Het soort dat met strikte regelmaat naar de coiffeur gaat en meer stylingproducten dan shampoo verbruikt
Het soort dat niet weet wat "mutshaar" is.

Het soort dat 's morgens altijd make-up op doet. En waterproof mascara met bikini's associeert.

Het zou me enigszins troosten mochten deze vrouwen allemaal vreselijk ongezond zijn wegens een schromelijk tekort aan beweging. Maar het perverse is dat ze na het werk in vol ornaat de fitnessclub binnen struinen, een stevige les meepikken en nadien - na een zorgvuldige douche met douchemuts en het bijwerken van de make-up - even properkes de zaak verlaten om met de vriendinnen een wijntje te degusteren. In een etablissement met aanpalende parkeergelegenheid natuurlijk.

Ook zij die wel es dertig meter over een trottoir trippelen, onder hun paraplu, hopend dat hun haar niet gaat kroezen, vinden bij mij geen genade.

Tot het weer beter wordt. En niet een beetje - het natte voorjaar van 2012 indachtig ...