Within a 10-minute window of the average finish time for the marathon

De paasvakantie is alweer voorbij en alles loopt terug als voorheen. Die ene week thuis - de eerste was het - heeft me blijkbaar deugd gedaan. Niet dat ik er fier op ben dat ons dag-en-nachtritme onmiddellijk op zijn kop stond, maar we hebben desondanks heel veel werk verzet in huis. Op een korte termijn veel klussen klaren, zaken uitpluizen, knopen doorhakken en hulpbehoevenden bezoeken: het is mijn ding niet. Maar we hadden een deadline in gedachten en we hebben hem gehaald. En zie, W en ik hebben ook een hele serie (The Bridge) uitgekeken en zijn zelfs - terwijl onze tieners op Chiro-weekend waren - in 't stad geweest voor een late lunch en wat Veldstraat shopping. Ook al was de tweede week van de schoolvakantie voor mij een vrij volle werkweek, ik heb het idee dat het momenteel beter met me gaat. Want ik heb al een hele tijd FOCUS. 

En niets is zo fijn als hyperfocus. Niks.

Ik duik erin. Ik lees, schrijf en vertaal. Begrijp alles beter en zie samenhang, verbanden tussen dingen, die ik bovendien ook onthou. Overzicht heb ik niet - dat zal me planningsgewijs weer duur komen te staan - maar soit, het is fijn zo.

Wat ook fijn was, is dat ik zondag iets deed wat ik jaren geleden héél vaak deed (en sindsdien echt wel mis): een lange zondagnamiddagloop, langs de Schelde. Omdat ik zonder forceren aan net geen 25 km (in totaal) raakte en in de uren nadien niet strijk in de zetel lag maar gewoon doordeed, begon ik toch even met het idee van een marathon te spelen. Moet kunnen, dacht ik: 20 km op 2 uur, 40 km op 4u en een beetje. Vandaar dat ik de volgende avond - gisteren dus - enthousiast in Runner's World zat te lezen. Om dan nog effe de laptop open te klappen voor een blik op Facebook. Luttele minuten nadat het eerste filmpje van de explosie aan de finish in Boston online verscheen. Dat filmpje in slow-motion waarin die oude meneer omver geblazen wordt. Waar je de klok bij de finish ziet, startende bij 04:09:41. 

De rest was een beetje déjà vu: 2 jaar geleden zat ik een nacht naar beelden van Pukkelpop te kijken. Waar W toen was. Brrr. 

No such thing deze keer, ik ken geheel niemand die de Boston Marathon meeliep. Maar ik bleef kijken. Tegen beter weten in. 

En ik weet, dat het beeld van die gast die weggevoerd wordt in een rolstoel - beide onderbenen kwijt - de komende dagen niet zal wijken. Alles plakt aaneen en loopt in elkaar over. En ik weet dat dit surreëel gevoel weer zal verdwijnen.

Zoals vele mensen vraag ik me af WAAROM. Wie doet dat nu, zoiets?
Op een loopwedstrijd.
Allez.