Game over dus: ik zit voor een scherm en kan ik niet meer helder denken.
Hoewel ik er tot nog toe mijn hoofd goed bijhield, wilde mijn lijf in de voorbije weken niet altijd mee. Ok, ik liep veel en ver - met mijn uithoudingsvermogen is alles in orde. Maar de dagdagelijkse stress hakte op me in. Het begon half september met maagzuur en reflux en kort nadien ging ik weer chronisch hyperventileren. Wekenlang constant kortademig zijn (met soms ook hoesten), maakt een mens niet vrolijk. ‘s Nachts wakker worden van het drukkend gevoel op de borst ook al niet. Er volgden hartkloppingen (waar ik heel ongerust over was) en een te hoge bloeddruk. Ik verkrampte compleet en had weer nek- en schouderpijn met lekker veel uitstraling naar mijn linkerarm en -hand. Om het plaatje compleet te maken kwamen ook alle nerveuze tics boven water en zit ik met een itchy & scratchy opstoot om u tegen te zeggen.
Maar tot voor gisteren had ik nog hersenen. Nu zit er een bol watte.
En ik ben ambetant want niet productief. Stel u voor!
Ben ik verstandig geweest? Heb ik preventief gehandeld? Ja!
- Ik verminderde mijn dagelijkse dosis caffeïne.
- Ik ging wekelijks naar de kinesist/osteopaat/acupuncturist.
- Ik nam braaf Ibuprofen en Dafalgan tegen ontstekingen en pijn.
- Ik nam vrijaf om te recupereren tijdens het herfstverlof.
- Ik ging 2 keer naar de huisarts met een reeks van klachten.
- Ik nam ook eens wat Xanax, toen het echt niet meer ging.
- Ik neem weer een magnesiumsupplement
Wakker liggen en je afvragen of wat je voelt een hartaanval is of een combinatie van een geklemde linkerarm en extreme stress, is één ding. Een huisarts die je klachten helemaal niet serieus neemt, een ander. “Psychosomatisch” is geen synoniem van “verwaarloosbaar”. Ik stap niet rap naar de dokter en ben nu helemaal niet meer geneigd om dat te doen.
Een minder rampzalige herfstvakantie had geholpen, want die liep wel erg anders dan verwacht. Maar zie: ik heb bijgeleerd! Met de toenemende zorg voor oudere familieleden behoor ik nu volledig tot de “sandwich generatie”. En ik snap nu ook waar het gezegde “kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen” op slaat.
Nieuwe lessen voorbereiden en geven is stresserend. Verbouwingen zijn dat ook. Vooraf de garagepoort, dressing, rommelkamer en badkamer helemaal leegmaken en alle kleren, tassen, jassen en schoenen triëren, hopend dat je in de komende weken niks op zolder in een doos moet gaan zoeken … is not funny. Elke ochtend ben ik de kluts kwijt 's: waar zijn mijn kleren? En waar is de vloer heen?
Voortdurend opgejaagd en slechtgezind zijn is niet ok. Te weinig slapen ook niet. Volcontinu proberen om toch altijd - tegen beter weten in - voort te doen, eindigt in een toestand als deze.
Ik ben niet ziek. Wel moe. En slechtgehumeerd. En vooral braindead.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten