Een week geleden had ik er nog niet aan gedacht om aan de Midzomernachtloop deel te nemen. Het gaat niet zo goed met mijn sportieve bezigheden omdat ik me niet echt fit voel. Ik miste al meer spinninglessen dan ik er volgde en het in april gestarte loopschema (doelstelling: een halve marathon op 21 juni) hield ik maar kort vol. Chronisch hyperventileren is SLOPEND. Mentaal klaarwakker maar fysiek uitgeput, zo was ik meestal.
‘k Was al blij dat ik de (middelbare school) vakantie haalde. En dat dit weekend me eindelijk de kans gaf om uit te rusten. Maar toch, toen ik bij een facebook vriendin las dat ze haar “running bib” van de hand deed, besloot ik die over te kopen. Het loopt wel los, dacht ik zo. Ik heb het hele weekend toch niks te doen.
Dus ging ik gisteren om half zeven met de mijnen naar De Kaai en at ik friet met een visbrochet en bearnaise, om me achteraf thuis in de zetel neer te vleien en zappend op een idiote sexy David Boreanaz movie te botsen. Het was al negen uur toen ik in looptenue (magenta Nike shirt, lange ondertight en zwart looprokje, roze sokken, Saucony Triumphs ) en ietwat gestresseerd vroeg of ik snel naar de Blaarmeersen kon gevoerd worden (want daar stond nog een fiets in het rek waar ik mee naar huis kon) .
Geen eindtijd. Geen vooraf berekende splits. Geen gezelschap om me af te remmen. Geen plan tout court.
Ergens achteraan in het startvak hoorde ik een vrouw “een uur en een kwart” zeggen en ik dacht: “die moet ik in de gaten houden”. Rustig aan, nam ik me voor. Als ik mezelf hoor ademen, ga ik te hard. Dus liep ik niet te snel, maakte ik me niet druk om de wegversmallingen (aan de Groene Vallei ter hoogte van Volta was het ECHT ZOT) en hield ik mijn angst voor stampedes op fietsbruggen en -doorgangen onder controle (Zijn die wel voorzien op zoiets? Ik herinner me beelden uit Nederland, met een heleboel mensen in het water …)
Vlot lopen was het niet, maar ik liep alleen, en dan wil ik toch voorbijsteken. Bij het 5 kilometer bord hoorde ik iemand “28 minuten” zeggen en dat kon ik moeilijk geloven. Maar ik bleef cool en vertikte het om de lopende Nike+ registratie te checken.
Al bijeen heb ik mezelf geen geweld aangedaan. En ben ik na 1 uur en 3 minuten over de finish gelopen. Met de correctie in gedachten, verwachtte ik me aan exact 10 kilometer per uur, mijn oude, “reguliere” tempo. Gezien de omstandigheden ging het dus behoorlijk.
Na correctie bleek het resultaat 58:31 te zijn. Nummer 368 van de 1368 vrouwen op de 10 km.
Je ziet me in het finish filmpje afkomen, bijna helemaal achter een grote meneer verstopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten