Chronisch uitstelgedrag, zo kan je het noemen. Foute prioriteiten stellen, dat ook. Als puntje bij paaltje komt, is er maar één iets waar ik alle energie tegenaan gooi, en dat is het WERK. Want dat is BELANGRIJK. Eerst werken, en dan de rest. En bij die rest sta ik zelf als laatste in de rij. Met de gekende gevolgen: ik doe door tot het licht helemaal uitgaat.
Ik zag het niet aankomen. Geloofde dat ik aan hetzelfde tempo kon blijven voordoen. De peute, die me - een jaar geleden - waarschuwde "dat dit niet zou blijven duren", vond ik aandoenlijk.
Je weet niet wat je voelt. Je voelt niet dat je moe bent. Je stelt belangrijke behoeften uit.
Jaja.
Ik hyperventileerde en verging van de angst. Maar ik deed voort. Geen focus? Giet er wat koffie op. Moe? Giet er sloten koffie op. Honger? Daar doe ik niet aan! Eten moet je inpakken (duh!) of kopen en meebrengen of je moet je werk onderbreken, opstaan en naar de resto. Ik heb helemaal geen tijd voor die crap.
Twee dagen per week vasten en terug op gewicht komen: het werkte tot ik massa's suiker nodig had om alert te blijven. En nadien veel eten om wat rustiger te worden.
Al die maanden dat ik zoveel mogelijk "onrust" probeerde te vermijden door systematisch weg te blijven van mensen. Heel de tijd dat iets uitsteken thuis (zoals koken & boodschappen doen) nog nauwelijks lukte ... Was er dan niemand die de bui zag hangen? Geloofde iedereen - zoals ik - dat ik weer op mijn plooien zou komen wanneer het wat minder "druk" zou worden? Dat ik het wel zou "trekken" tot de volgende schoolvakantie?
Project zelfzorg: ik had het er tien jaar geleden moeilijk mee en het is niet er niet veel beter op geworden. Ik heb weer een lijstje met werkpunten; waar ik voorlopig niet eens veel van bak.
- Als je hulp nodig hebt, vraag er dan om.
- Beweeg
- Rust
- Eet gezond & gevarieerd
- Stel je grenzen
- Doe niet te veel
- Zorg voor structuur
- Wees lief voor jezelf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten