Momenteel valt het mee hoor, maar met wat aandacht en ondersteuning gaat het zoveel beter - en buiten de therapeutische context vind ik die niet echt, met alle gevolgen van dien... Ik wil wel, maar er is weinig begrip voor mijn "conditie". Tot voor kort was ik degene die altijd aan de kar trok en nu rijd ik me - tot verwondering van alle "omstaanders" - steeds sneller en vaker vast. Het is ook niet aan mij te zien hé. En ik heb toch wat te snel geloofd dat het met medicatie en opleidingen allemaal best "handelbaar" zou worden. Terwijl ik eigenlijk wel besef dat de ADHD al van mijn kindertijd aansleept en dat het vat nu echt leeg is. Vrij confronterend allemaal. 'k Stond deze week voor een analoge klok en was niet in staat om het uur te lezen. En als ik werk en (veel) meer stress ondervind vallen mijn leervermogen en kortetermijn geheugen gewoon uit.Je hoofd niet laten hangen hé!!
Maar kom - ik zie uit naar de DGT omdat ik daar het gevoel had dat het bij mij nog allemaal niet zo erg was ;-) En dat ik niet alleen ben, met mijn "psychische aandoening".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten