Hypochondria

(Donderdag)
Het is wat, wakker worden omdat je niet meer kan bewegen. Ik wil me verleggen maar op een of andere manier lukt dat niet: mijn benen blijven liggen, als twee blokken beton. Ik probeer mijn knieën te plooien maar ook dat gaat niet. Ik voel aan mijn benen en verschuif ze. Ouch - wat een pijn. Rechtop gaan zitten lukt maar moeizaam, elke spier tussen mijn ribben slaat alarm. Ik kijk naar mijn knie en denk: beweeg. Maar neen, niks. Pijn! Mijn rechterbeen verschuift dan toch een paar centimeters. Het andere niet.

“Voel je je been?”, vraagt hij-die-van-hernia’s-weet ongerust.

“Euh, ja: het doet pijn”, zeg ik. Spierpijn. En nog iets onbestemds. Tien minuten later hijs ik mijn benen naar de bedrand en probeer ik recht te staan, wat maar matig lukt. Tegen de tijd dat ik tot in de badkamer sukkel ben ik misselijk en heb ik buikkramp. Plus koppijn.

Wacht es even: waar slaat dit op? Dit kan toch niet? Van die 45 minuten héél traag lopen gisteren, daar krijg ik toch geen spierpijn van? Laat staan al de rest.

Ik slaag erin om te douchen maar dan krijg ik gelijk een klop van de hamer. Kotsmisselijk. Ik kan alleen maar liggen. Zo raak ik niet op het werk, realiseer ik me. En damn, ik had net een vergadering.

Maar zie, hij zit naast mij met zijn laptop en schrijft de nodige mails terwijl ik - als een brok verlamd vlees - lig te kreunen. Pijn. Getver. En waarom? Waardoor? Ik snap het niet ...

• Is het een uitloper van zoons zware verkoudheid? (Hmm, ik ben niet aan het snotteren ...)
• Heb ik het cadeau van de mensen die me de voorbije dagen begroetten met een omhelzing? (Zie je wel wat ervan komt … ik voel me nooit helemaal op mijn gemak bij dat “Franse” zoenen. Stak onlangs gewoon mijn hand uit naar iemand die er duidelijk van schrok; als in “Wat doet die nu?” - U een hand geven, tiens.)
• Is dit griep? (Nooit gehad, virussen krijgen van mij per definitie maximum één dag.)
• Is het sepsis? Zit mijn bloedbaan onderhand vol bacteriën en toxinen ten gevolge van de recente itchy & scratchy opstoot? (Het zal me leren om wondjes open te krabben ...)
• Is dit nu reuma? Mijn “syndroom van Tietze” is al iets in dat genre, en reuma - een auto-immuunziekte, bah - zit in de familie … (Maar ik heb sinds die doos Ibuprofen 600 geen klachten die op ontsteking wijzen ...)

Later op de dag slaag ik erin om toch vijf minuten te slapen. En toen, nadat ik terug was gaan liggen kon ik mijn hoofd niet meer opheffen. Moest ik het met mijn armen opkrikken.

Eens uit bed gaat het redelijk, zolang ik maar niet ga zitten. De overgangen zijn het ergst. Vijf minuten in dezelfde houding en ik “bevries”.

Uiteindelijk raak ik tot bij de orthopedisch specialist. Die was al weken geboekt - voor nek & schouder - en uitstel is geen optie. Onderweg met de fiets kan ik mijn hoofd niet draaien, wat reuze gevaarlijk is, maar soit. Moet er verdomd lang in de wachtzaal zitten en strompel als een hoogbejaarde zijn kabinet binnen.

“U bent gespannen”, zegt de dokter. Ja allo: alles doet pijn! Hij prikt naalden in mijn arm en dient me en reeks elektrische schokken toe (het heet EMG en voelt als schrikdraad, mocht u zich afvragen). Dan meldt hij dat er twee nekwervels (C5 en C6, meen ik) problemen vertonen. Hij vraagt me ook twee keer of ik last heb van claustrofobie. Ik zeg neen (en denk “hellup”).

"Heb ik het mezelf op de nek gehaald door het lopen of andere sporten?, vraag ik bedremmeld. "Het is veeleer van bureauwerk", zei hij; "lopen zou ik zeker aanraden". Oef. Zijn secretaresse boekt me een scanbeurt in een hospitaal naar keuze (dat met de kortste wachtrij) en een vervolgafspraak. Ik raak zonder kleerscheuren thuis; het is een wonderschone herfstdag.

Na het avondeten - dochter kookt heerlijk - kruip ik letterlijk de trap op, naar bed. Alle gewrichten en spieren doen pijn. Ondertussen heb ik ook domweg "spierpijn gewrichtspijn" gegoogled en dat stemt mij niet vrolijk. Fibromyalgie en Chronisch Vermoeidheid Syndroom zijn woorden die geen mens wil horen of zien. Yikes. Ik was al ongerust genoeg. 

Ben ik echt ZIEK? (Hey: daar doe ik niet aan! ) Heb ik dit zelf veroorzaakt door weer te diep te gaan? Heb ik mijn anders onvoorstelbaar weerbaar immuunsysteem compleet onderuitgehaald?

(Vrijdag)
Keelpijn en oorpijn en last met bewegen. Bijwijlen ook wat misselijk. Maar mijn hoofd is helder. Ik ben niet extreem moe. Ik ga dus werken.

‘s Avonds in bed met een boek en een warm kersenpitkussentje, lijkt het alsof de pijn “verkruipt”, van het ene gewricht naar het andere. Van mijn linkerknie naar mijn sleutelbeen. Geen roodheid, geen zwelling. Het is vast een virus, denk ik:  drie dagen max. Ik neem wat Dafalgans.

(Zaterdag)
Beetje keelpijn en oorpijn en mijn nek & schouder spelen weer op. Maar de rest is weg. Yay. Stilzitten is mijn ding niet, ziet u.