The quiet serenity of the night owl life

Ow, ow, hoe herkenbaar die Douglas Cootey! Ik kan er zowaar mee lachen. Ware het niet dat ik me pijnlijk bewust ben van het feit dat ik mijn verstoord dag- en nachtritme weer eens stevig onder handen moet nemen.

TweetStats heb ik niet nodig. Facebook statistics evenmin. En slapeloosheid kan ik het ook niet noemen. Ik weet het zo wel: ik ben weer fout bezig. Mijn dagen duren meer dan 18 uur.

Huh? Wel, ik wijk weer uit naar momenten dat ik met rust gelaten word. En hoe ouder ze worden hier, hoe langer hun dag duurt, hoe later ik het gevoel heb dat het kot van mij is. Dat ik op mijn gemak kan zijn. Ongestoord op 't internet kan hangen. Zelf uitmaak naar welk tv-programma ik kijk. Of net niet, met een tijdschrift of boek in de hand. Als iedereen slaapt (of de deur uit is), geniet ik echt van de rust in huis.

Maar de gevolgen zijn legio. Van enigszins vermoeid (ik recupereer nog keisnel) glijd ik af naar humeurig en prikkelbaar. Af en toe lijkt het alsof ik uren kwijtraak en alles in slow motion gaat, wanneer ik op mijn vrije middagen aan klussen en shoppen toe ben. En tegen dat het een uur of acht is, ben ik weer klaarwakker. Om te sporten of zo. In afwachting van een paar uren op 't gemak.

Het wordt me duidelijk dat ik meer afzondering nodig heb. Meer bewuste, contactarme rustmomenten moet inbouwen. Om te bekomen. Om te denken. Misschien zelfs om te mediteren. In ieder geval: zodat ik 's nachts niet het gevoel heb dat er nog wat in te halen valt.

Mijn grootste probleem hierbij is dat "weten" niet gelijk staat aan "doen". En dat ik wel zeg dat ik om 23 uur ga slapen, maar dat dat NIET gebeurt als ik niet manu militari naar bed word gesleurd. Maar kijk, ik vermeld het nog eens hier. En ondanks alle motivational issues zal ik wat meer mijn best gaan doen.

Goh ja, ik prijs mezelf al gelukkig dat ik's nachts niet meer opsta, gelijk Douglas Cootey. "It’s 4am. Do You Know Where Your Mind Is?" schrijft hij. En ik denk: oef, die horde heb ik toch al genomen ...