Week 1 - Ain't no use crying over spilt milk

Wat gaan ze zeggen? Zie ze weer werkeloos thuis zitten, murw in der kop.

Het meest van al geneer ik me voor de bouwvakkers die me in huis zien rondsluipen. Ik heb het gevoel dat ik hen uitleg verschuldigd ben.

Schuld en boete, dat is mijn visie. Hoezeer ik ook weet dat niet helpt, mezelf te culpabiliseren.

Gelukkig hebben we geen plannen voor de Kerst.
Gelukkig moet ik geen cadeautjes inslaan.
Gelukkig moet ik niks speciaals koken. Want het zou niet lukken.
Gelukig ben ik niet depressief. Of angstiger dan anders.

Ik werk met enige moeite de laatste week van mijn trainingsschema af en denk daarbij herhaaldelijk aan Carrie Mathison’s “Look, I'm running six miles a day, I'm sleeping eight hours. It's working.” Carrie gelooft wat ze zegt is, terwijl iedereen vindt dat het bullshit is. Ook voor mij helpt lopen enorm. Maar ‘t is niet genoeg. Zelfs met medicatie kan het fout gaan.

Niks zo gevaarlijk als overmoed: een heel jaar zonder mindfulness, zonder yoga. Ik heb voortgedaan. Dat vooral. Niet (genoeg) stilgestaan. En dat wreekt zich.

Structuur en regelmaat: een normaal dagritme, geregeld en gezond eten, genoeg slapen, daglicht, buitenlucht en beweging. Dat heb ik nodig. Zelfzorg, noemt men dat.