Ik wist het vooraf: toegeven aan uitputting is gevaarlijk. 't Is pas wanneer je stopt en stilstaat dat je beseft dat de bodem van de put niet eens in zicht is.
De vakantie is aangebroken en de tieners zijn nu voltijds thuis. Dag en nacht zijn op slag zoek. De tijd verglijdt en ik verlies houvast. Ik eet niet meer, ik graas. Ik krijg mezelf niet in gang om het “noodzakelijke” - als boodschappen en huishoudelijke klussen - te doen. En ik verdraag niks. Met alle gevolgen vandien. Frustratie en conflicten a gogo.
"Laat me met rust", zeg ik, maar ik ben zelf onuitstaanbaar omdat alles me te veel is.
Wat was het nu weer dat ik nodig had? Structuur en regelmaat: een normaal dagritme, geregeld en gezond eten, genoeg slapen, daglicht, buitenlucht en beweging.
Tja.
dinsdag 24 december 2013
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten