Hyperventilatie: schematisch

Als je hyperventileert (of andere vage spanningsklachten hebt) en daar iets wilt aan doen, dan is dit boek een aanrader: Zorgen voor jezelf - Ik word ineens zo raar - Over spanning en hyperventilatie

van Michel Roborgh. (Online te bestellen bij Bol en bij Standaard Boekhandel)

Er staan een aantal schema's in waarvan dit het overkoepelende is.

En ook een plan van aanpak, met trainingsprogramma's voor je ademhaling. De moeite!

Serendipity

"Het leven zit vol tegenslag en teleurstelling", las ik deze middag in een interview met Arnon Grunberg (DM Boeken 13/12/2017) en ik dacht onmiddellijk: er is ook zo'n quote in het Engels. Niet "life is full of adversity and disappointment", maar "life is full of trials and tribulations". Yep.

Tien uur later zit ik voor de tv, nog maar es naar "Love Actually" te kijken en zie daar ...

Read as though your life depends on it.

Paranoid android?

"Of ik naast de ADHD geen andere diagnose - van een persoonlijkheidsstoornis - heb?", vraagt ze mij. Euh neen. Voor zover ik weet is ADHD een "ontwikkelingsstoornis", maar voor de zekerheid zoek ik het nog eens op.

En neen, voor de rest ben ik niet bovengemiddeld paranoïde, schizoïde, schizotypisch, borderline, antisociaal, theatraal, narcistisch, ontwijkend, afhankelijk of dwangmatig/obsessief compulsief en heeft niemand me ooit met behulp van een van deze predicaten ingedeeld. Blijkbaar bevat de DSM ook nog een NAO (Niet Anderszins Omschreven) of "ongespecificeerde" persoonlijkheidsstoornis, en elders vind ik ook "passief-agressieve", "negativistische" en "depressieve" persoonlijkheidsstoornissen uitgelegd, maar die zijn me evenmin bekend.

Tja. Was het iets van die aard dan zou ik het onderhand wel weten, denk ik zo. En: dit was een intake-gesprek. De therapeute bedoelde er vast helemaal niks mee.

Of wacht: ben ik dan toch paranoïde?

Blindsided

"Een deel van de burn-outs ontstaat doordat mensen perfectionistisch zijn aangelegd, een hoog verantwoordelijkheidsgevoel hebben en voortdurend werken. Als ze stress hebben, overdrijven ze en gaan ze over hun grenzen zonder te luisteren naar de signalen van het lichaam. Daardoor crashen ze, voor ze in de gaten hebben dat ze die grenzen hebben overschreden."

Burnout coach Luk Dewulf in De Standaard, vandaag 28 november 2017

Ruminate not

Of ik een piekeraar ben, vroeg de dame. "Euh, neen", antwoordde ik. En ik meende het: volgens mij "pieker" ik niet. Bah neen: ik anticipeer! Of ik heb flashbacks.

Semantics, schmemantics natuurlijk. Het gaat hem gewoon om de connotatie.

Ik heb niet het gevoel dat vooruit plannen (en daarbij alle mogelijke opties bekijken) problematisch is. Maar gelijk realiseer ik me dat wat ik doe "catastrophizing" (is er eigenlijk een Nederlands woord voor?) heet. Mijn vooruitzien is niet vrolijk. Niet positief tout court. Ik probeer paraat te zijn voor het gedoe dat eraan komt. Bereid me voor op het ergste. The light at the end of the tunnel is an oncoming train.

© Anxiety Girl by Lacey London 

Flashbacks zijn evenmin blijmoedig. Terwijl angstaanvallen meestal diffuus zijn, zonder aanwijsbare reden zijn flashbacks héél specifiek. En niet uit te roeien. 

Check Check Double Check

"Je maakt jezelf wijs dat anderen je uitlachen omdat je trager bent dan de rest", las ik ergens, op een ADHD blog, denk ik.

Uitlachen? Daar heb ik nu geen schrik voor. Maar 'k ben wel extreem gevoelig voor kritiek op mijn werk. Voor kritiek op alles wat ik doe, eigenlijk.

Omdat ik héél goed weet waar mijn valkuilen liggen.

• Ik plan en organiseer me te pletter. Zet dingen in de agenda. Splits een grote taak op in deeltaken. Maak lijsten.Veel lijsten. ALLES is een klus. En raak vervolgens verlamd door de hoeveelheid werk. 
• Dingen gaan niet hard genoeg vooruit (of toch niet zo hard als ik het zou willen), want ik dwaal af . Meestal verdwaal ik héél diep in details. Ik wil iets COMPLEET snappen vooraleer ik er over schrijf/praat. Ik wil dat wat ik produceer JUIST geformuleerd is. Dat de vertaling CORRECT is. De lat ligt altijd hoog. Bijgevolg doe ik uren over wat een ander snel snel oplost. 
• Ik ben als de dood voor slordigheidsfouten, die ik hoe dan ook maak. Een half jaar opleidingen met apart te reserveren lokalen en verschillende lesgevers plannen en in het systeem stoppen is daarom een helse procedure. Check, check, double check. En dan krijg ik geheid achteraf toch een mailtje om te vragen "of ik overal het aanvangsuur correct heb ingevoerd". It kills me.
• Ik begin aan massaal veel en maak niets af. Mijn opvolging sucks."Out of sight is out of mind" mag je bij mij heel letterlijk nemen. Ik laat lange termijn klussen doodbloeden. Ondanks mijn hele arsenaal aan "to do"en checklists, verlies ik dingen uit het oog. Daarom voel ik permanent stress als er iemand op me afkomt met een vraag. "Wat ben ik nu weer vergeten?" en "Die weet nog goed dat ik die grote klus nooit afgewerkt heb." Ik word er helemaal onderkruiperig van. Want ik ben bang. En als ze niks zeggen, word ik paranoïde. Altijd fun dus. 

Home is where the hurt is

Die zit thuis, met ziekteverlof, denkt u misschien. Ze rust uit - met therapeutische ondersteuning en medicijnen - tot ze er weer bovenop komt. 

Dat is ongeveer het scenario dat ik zelf graag zag. De realiteit is anders.

Binnen de maand starten de verbouwingen. Ja, precies: de verbouwingen die me al maanden zot veel stress bezorgen. En nu wordt het concreet. Heelder kamers moeten worden leeggemaakt. Spullen kruipen niet vanzelf in dozen. Ik ben er dus mee bezig. De hele tijd. In mijn kop (vooral), maar ook fysiek. Ik klus. Ik doe voort. Again. As always.

En verder sta ik op een wachtlijst voor gepaste hulp en heb ik sinds een week nieuwe medicijnen. 

Apply yourself

Dat waar ik in doorschiet ontbreekt bij hen compleet.
Doe een inspanning. Steek een tandje bij.
Underachievers.

A picture is worth a thousand words

Maak je geen zorgen! zegt men mij. Allez seg.

Drowning by Art By Moga

You cannot pour from an empty cup

Goed zorg dragen voor jezelf staat hoog aangeschreven in het boeddhisme. Ik weet dat. Toch doe ik weinig of niks in die zin. 

Chronisch uitstelgedrag, zo kan je het noemen. Foute prioriteiten stellen, dat ook. Als puntje bij paaltje komt, is er maar één iets waar ik alle energie tegenaan gooi, en dat is het WERK. Want dat is BELANGRIJK. Eerst werken, en dan de rest. En bij die rest sta ik zelf als laatste in de rij. Met de gekende gevolgen: ik doe door tot het licht helemaal uitgaat. 

 

Ik zag het niet aankomen. Geloofde dat ik aan hetzelfde tempo kon blijven voordoen. De peute, die me - een jaar geleden - waarschuwde "dat dit niet zou blijven duren", vond ik aandoenlijk.  

Je weet niet wat je voelt. Je voelt niet dat je moe bent. Je stelt belangrijke behoeften uit.

Jaja. 

Ik hyperventileerde en verging van de angst. Maar ik deed voort. Geen focus? Giet er wat koffie op. Moe? Giet er sloten koffie op. Honger? Daar doe ik niet aan! Eten moet je inpakken (duh!) of kopen en meebrengen of je moet je werk onderbreken, opstaan en naar de resto. Ik heb helemaal geen tijd voor die crap. 

Twee dagen per week vasten en terug op gewicht komen: het werkte tot ik massa's suiker nodig had om alert te blijven. En nadien veel eten om wat rustiger te worden. 

Al die maanden dat ik zoveel mogelijk "onrust" probeerde te vermijden door systematisch weg te blijven van mensen. Heel de tijd dat iets uitsteken thuis (zoals koken & boodschappen doen) nog nauwelijks lukte ... Was er dan niemand die de bui zag hangen? Geloofde iedereen - zoals ik - dat  ik weer op mijn plooien zou komen wanneer het wat minder "druk" zou worden? Dat ik het wel zou "trekken" tot de volgende schoolvakantie? 

Project zelfzorg: ik had het er tien jaar geleden moeilijk mee en het is niet er niet veel beter op geworden. Ik heb weer een lijstje met werkpunten; waar ik voorlopig niet eens veel van bak. 

1. Als je hulp nodig hebt, vraag er dan om.
2. Beweeg
3. Rust
4. Eet gezond & gevarieerd
5. Stel je grenzen
6. Doe niet te veel
7. Zorg voor structuur
8. Wees lief voor jezelf

Questions

Gisteren en vandaag ben ik - om gezondheidsredenen - de deur uit geweest. Mensen gezien en zo. En dan komen er vragen. Meestal mijn favoriete vragen.

"Draag je wel genoeg zorg voor jezelf?"
Neen. Anders was dit hier nu niet gebeurd.

"Hoe zit het met je netwerk?"
Last time I checked the wifi was on.

People. You gotta love them.

Fight, Flight, Freeze Responses

En, hoe voelt het, vandaag? Euhm...

Frozen, denk ik. 

This is a test (This is a test) And it's going to cut you down to scale

Gratis zelftest – Test je stress, angst en depressie

Meet je huidige niveau van stress, angst of depressie online met onze zelftest!

Allez hup, eens kijken hoe ik scoor in vergelijking met de vorige keer....

Infographs, gotta love them

Zie nu: een hele ijsberg! Je kan er zelfs een poster van bestellen! Wel jammer dat die niet in het Nederlands bestaat.

Bron: https://www.learningsuccessblog.com/adhd-iceberg-infograph. Original infograph found on http://www.chrisdendy.com/

Nobody needs to know

Op een kleine drie weken tijd, waarin ik zelf niemand contacteerde om uit te leggen waar ik uithing, heb ik precies 2 mails ontvangen van mensen die zich vragen stelden. Geen familie. Neen. Collega's. 

"Wat moet ik gaan vertellen en aan wie?", het spookt al weken volcontinu door mijn kop. Ik raak er niet uit.

Het is inderdaad een beetje weird om al die mensen waar ik in de laatste maanden hoogstens virtueel contact mee had een bericht te sturen met "hey, weet je wat?". Want ik weet het ook niet zo goed.

Dus laat ik de tamtam zijn werk doen. En die heeft op 3 weken tijd geen handvol mensen bereikt.

Het zal me leren. Niet afdoende en niet duidelijk communiceren.

Anterograde amnesia

• Tijdelijk vastgehouden informatie of informatie uit het korte termijn geheugen kan verloren gaan. Tijdelijke retentie vervalt met storing. 
• Inprenting (of 'codering'), het proces waarbij informatie wordt opgeslagen in het geheugen, kan worden verstoord doordat iemand afgeleid of moe is. 
• Vergeten kan ontstaan door ‘fouten’ in het geheugen tijdens de inprenting en tijdens de opslag.
• Anterograde amnesie is het gevolg is van een storing van geheugencodering en opslag.

Werkgeheugen kapot, korte termijn geheugen compleet zoek: dat is het zowat.

Schrijven lukt, maar moeizaam. Met 10 tabbladen open. Met kladjes en referenties. Uren bezig aan één blogpost.

Weg van het scherm en ik verlies houvast. Niks blijft plakken. Ik loop verloren in mijn leven en dat is bijwijlen eng. Voortdurend en overal word ik geconfronteerd met dingen die ik compleet vergeten ben.

Die "Tabula Rasa" met Veerle Baetens kwam behoorlijk hard aan. Damn.

Tension and trauma: be gone!

Ik heb vannacht een app gekocht en die heet "TRE for All". Vermoedelijk is dat een slimme zet. Want ik ben echt van plan om de oefeningen die ik recent aangeleerd kreeg uit te voeren.

Op zich is dit voornemen van weinig waarde; ik ben al miljoenen keren met goede moed aan stress reducerende oefeningen begonnen: ik blijf een optimist.

Yoga, Tai Chi, Qi Gong, boeddhistische meditatie, mindfulness, ademhalings- en imaginatietechnieken, autogene training en progressieve relaxatie, toegepaste en hypnorelaxatie: noem mij een relaxatietechniek en ik heb hem geprobeerd. Met wisselend succes. Volhouden is nooit mijn ding geweest. En meestal ben ik gewoon te gespannen. Als ik hyperventilerend zonder werkgeheugen in de gracht lig, zijn al die trucs onbegonnen werk.

In het voorbije jaar waren sporadische sessies holistisch lichaamswerk mijn enige verstrooiing. Iets wat ik onderging, want actief ingrijpen lukte al lang niet meer.

Maar zie, ik heb iets nieuws geleerd. Iets wat werkt en wat ik WEL kan.
TRE staat voor Tension Releasing Exercises; dat zijn dus "TRE Trauma- en spanningsreducerende oefeningen", uitgedokterd door David Berceli. Ik heb er nog niet veel over gelezen; weet alleen dat het op de psoas spier inwerkt en dat het de parasympathicus activeert.

Geloof mij vrij: na alle uitleg die ik al over die voor mij ongrijpbare parasympaticus kreeg, lijkt het alsof ik de Graal zelve gevonden heb.

Nu ja. Ik kreeg de TRE reeks dus mee op papier, maar dat is moeilijk werken zo, dat lezen en oefenen tegelijk. Vandaar de (Engelstalige) "TRE for All" app: die bevat niet alleen de uitleg, maar ook korte filmpjes van hoe het precies moet. Just what I need!

Meer leesvoer over TRE in het Nederlands en het Engels hierzo. En er is ook een boek.

I hear beeping sounds

Ja lap, sinds een paar dagen fluiten mijn oren. En neen, ik luister niet vaak naar luide muziek. Ik luister al bijeen zeer weinig naar muziek. Ik vergeet gewoon om dat te doen.

Is het mijn bloeddruk? Is het iets anders? Of gewoon weer stress? Dat zou wel es kunnen, volgens het internet. Wat is stress? 10 symptomen & gevolgen van mentale spanning meldt alvast dit:

"Oorsuizen door stress komt erg veel voor. Om die reden wordt oorsuizen ook wel piepstress genoemd. De medische term voor oorsuizen of piepstress is tinnitus. Als je oren suizen door toedoen van stress, dan hoor je een fluit- of pieptoon in één of beide oren. Dit geluid komt niet van buitenaf, maar wordt voortgebracht door de hersenen onder invloed van stresshormonen. Je kunt helaas weinig doen tegen oorsuizen.

Omdat oorsuizen een belangrijk symptoom is van stress, is het echter wel een duidelijk signaal dat je stress dient te verminderen of zelfs stressmanagement moet overwegen."

Topsy Turvy

Drie dagen thuis en mijn dag-nacht ritme staat al geheel op zijn kop. 

Soit. Ik herpak me. Slapen: nu.

Never Memorize Anything You Can Look Up

Einstein once said "Never Memorize Anything You Can Look Up" I never knew he did. Maybe I forgot. Anyway; it doesn't matter.  

Some also say that "Before Google, there was memory". I see that differently. Me remembering anything at all? It's all thanks too Google tools. And Microsoft tools too, these days. Yep.

I want you to trust people. Try. (3)

Getver. Dit beeld is om zoveel redenen immens funny.

Hugh Laurie als Dr. Gregory House en Lin Manuel Miranda als Alvie, in "Broken", mijn favoriete aflevering, waar ik in 2010 en 2009 al over schreef. 

Yup, Lin Manuel van Hamilton, the musical!  Net nu ik Ron Chernows 731 pagina dikke Hamilton biografie aan het lezen ben. 

Tel daarbij het feit dat ik net als Dr. House met enige "trust issues" kamp en het wordt geheel hilarisch. 

If all else fails (2)

Dat je signaleert en afgewimpeld wordt - want hey: dit heb je toch al eerder doorgemaakt? Dat je eerst kiest voor al die dingen die voorheen soelaas boden. Dat je vervolgens meer en meer confrontaties (en mensen tout court) uit de weg gaat. Dat je je concentreert op wat nog wel gaat tot je niets anders meer doet dan zwaar gefocust doorwerken. Dat je weet wat je zou moeten doen maar je te ver heen bent om het te doen.Dat je je bij gerede twijfel tussen alleen op reis gaan en een opname kiest voor het eerste en - hoera - in betere staat terugkomt. Dat je hulp nodig hebt. Dat je zelf niks in gang krijgt en er dus niks gebeurt. Dat je de mensen die niks merken vervloekt en de mensen aan wie je hulp vraagt beangstigt.
Dat je je afvraagt waarom.
Dat je begint te geloven dat alles je schuld is.
Dat je weet dat ze jou de das omdoen, de medicatie en de hormonen, de sandwich generatie toestanden en de grote geldverslindende verbouwingen.

It's all fun and games until someone loses an eye

OJOO. Het is nog niet te laat maar wel 4 voor 12. 

Doe mee

Jij kan de campagne mee verspreiden en op die manier er mee voor zorgen dat mensen die het moeilijk hebben sneller geholpen worden. Deel onze filmpjes en afbeeldingen via sociale media of bestel gratis een poster.

Sharing is caring

Jij kan de campagne mee verspreiden en op die manier er mee voor zorgen dat mensen die het moeilijk hebben sneller geholpen worden. Deel onderstaande filmpjes en afbeeldingen via sociale media of bestel affiches om op te hangen op jouw werk, in jouw school of organisatie. Gebruik #4voor12 om te verwijzen naar de campagne.

If all else fails

De PAAZ, dat is de Psychiatrische Afdeling van een Algemeen Ziekenhuis. Da's de plek waar het snel moet gaan, want je kan er niet blijven. Ze moeten dus dingen in gang zetten.

Ik wil hier niet zijn. Ik ben niet "depressief": dysthymie is geen depressie. Ik heb ook geen "burnout", want ik kan nog één ding en dat is werken. Ik weet dat ik dringend naar mijn medicatie moet laten kijken, want daarmee gaat het fout. Al veel te lang.

Op het prikbord in de gang zie ik de "4 voor 12" campagneposter. The irony.

De bekleding van de lift naar de afdeling is beschadigd. Er zitten (bloed?)vlekken op de muur van mijn kamer.  De ramen zijn op slot. In de kleerkast zit er geen kledingroede. Zolang ik geen groene kaart krijg mag ik de afdeling niet af. 

This is the sort of place they want you to contemplate hanging yourself by your shoestrings.

Jesus, I must be crazy to be in a loony bin like this.

World Mental Health Day - 10 October

"De Werelddag Geestelijke Gezondheid nodigt iedereen uit om stil te staan bij zijn of haar geestelijke gezondheid en die van anderen. Omdat er nog altijd te veel over gezwegen wordt. En spreken net een deel van de oplossing kan zijn..."

Yada yada yada. We weten het ondertussen wel. Maar doen we er iets aan?

Eind mei koos ik voor een reis: ik trok bijna twee weken op mijn eentje door Engeland en dat is me erg goed bevallen. Ik heb er deugd aan gehad. "Ga ik in opname of ga ik op reis?", de vraag die me vooraf zwaar bezighield, verdween voor enige tijd van de agenda. Ja, het ging absoluut niet goed met me. Maar "ga maar op reis" was een logisch advies. Want wie de vraag aanhoorde, had me al al eerder geheel in vodden meegemaakt. En ik wou die "als je er efkes uit bent, zal het wel beteren" graag geloven.

Maar het beterde niet. Integendeel. Things fell apart. I hit rock bottom. Again.

Heeft er iemand iets gemerkt? Vast wel. Heeft er iemand iets gezegd? Nauwelijks. Of toch niet tegen mij. 

Soit: het was géén symbolische daad om me op 10 oktober, Werelddag Geestelijke Gezondheid, te laten opnemen. Het was omdat ik de hulp die ik wou en zocht niet kreeg en ik te veel lang heb gewacht om nog rustig een wekenlange wachttijd uit te zitten. Dus ben ik ingecheckt in de PAAZ. In de hoop dat ze me daar snel zouden depanneren.

Setting out to join a demographic

Naarmate de week vordert, het bijten en krabben erger wordt en het aantal lege pilsblikjes stijgt, vraag ik me af waar ik op wacht. Ok, het is nu wel afdoende gedeeld, dat ik eigenlijk feitelijk alweer een end rock bottom en omstreken verken. Maar daar houdt het ook op. Concreet gezien is er verder niks gepland. Ik mag het helemaal zelf oplossen. Dat is zo.
Ondertussen zit ik dus domweg tijd te verdoen. In afwachting.

Pitch Black

Elke nuance is weg. Alles is zwart. Uitkijken naar is er niet meer. Alleen flashbacks van alles wat ik verkloot heb en angst over wat ik aan het verkloten ben. Het gaat niet over draagkracht versus draaglast. Het gaat over de moed om voort te doen.

Terugval

Ergens rond mijn vertrek naar Engeland heb ik het geweer van schouder veranderd. Ik ben gestopt met therapeutisch analyseren, ontleden, nadenken. En heb me op klussenlijsten gegooid. Op het werk (daar waren ze al lang in zwang) en thuis. Klussen oplijsten en afchecken heeft één voordeel. Je krijgt het idee dat dingen vooruit gaan. Soms frustrerend traag. Maar ze gaan vooruit. Zolang je bezig blijft er is geen ruimte voor onrust. Het is pas als je stopt, dat die toeslaat.  Dus probeer je om niet te stoppen. Vermijd je onderbrekingen. Die je zelf veroorzaakt of die anderen voor jou organiseren - die laatste zijn de ergste. Bezig blijven maakt je focussed. En kregelig. Alles wat op de wachtlijst kan  gaat erop. Er is liefst enkel de lijst.
Wat erbij komt is vervelend. Onderbrekingen. Mensen die stuff van je willen. Die verwachten dat je dingen doet. Dat je van je starre lijst afwijkt. Dat je hier en nu beslist in plaats van te wachten tot je er tijd en zin voor hebt.
Dus ga je mensen vermijden. De lijst brengt rust. Controle over de uitvoering der dingen.
En tussenin bedwing je de onrust met roze pilletjes en blikjes pils. Niet veel, maar wel vaak.
Het is een terugval. Dat had ik net gedetecteerd, voor ik de lijstmanie startte. Het is onrust en onwil en ongenoegen. En het is alweer een hele tijd bezig. (Wanneer kreeg ik dat voorschrift voor Roos?)
Onrust. Bijten en kauwen. Verstikken.
Vluchten. Eenzaam. Alleen. Angstig.

I tried. I 've had it by now. There's no way this is ever going to get any better. Cause I don't understand how people see the good things. How they have fun. It's all trouble.

Winona knows

Flab, droop & wiggle

"Zakt mijn kont erg?", vraag ik, voor de spiegel, wetende dat het er erg goed uitziet.
"Dat zie je niet in die loopbroek. Die trekt alles omhoog." zegt ze. Zij die negentien en geheel strak is. "Je bent vijftig. Je kan niet verwachten dat je nog zo strak bent als op je twintigste!"

Ze heeft gelijk: ik verwacht het niet, want ik doe ook niks te om strak(ker) te worden. Maar toch leef ik graag in de illusie dat - mocht ik me toeleggen op wat meer sport - het nog goed kan komen. Zoals vroeger. Toen ik nog spieren had.

Maar juist dat is het probleem: het komt niet meer goed.

Pretend it isn't so

Weekend en ik ben vóór​ 9u de deur uit. Met spierpijn in mijn linkerkuit waar ik geen enkele verklaring voor heb, maar soit. Ik breng de fiets weg en ga lopen met de groep. Alles gaat vlotjes. Dat is wat ik wil dat het doet. Maar op de terugweg overvalt het me. Te veel mensen, te veel gepraat en ook te veel nadenken over het voorgaande. Ik zit nog steeds op niveau "uitgewrongen". Ook al doe ik alsof dat een te minimaliseren detail is.

Stay afloat

Een burnout? Ik? Hoe kom je erbij? Het is gewoon cyclisch!
Voortdoen tot voorbij alle limieten (die herken ik toch niet). Mezelf pushen tot ik fysiek aan alle kanten rammel. Alle energie die ik heb enkel in werk steken, en daarbuiten uitgeput & onaangenaam zijn. Geen puf om te koken. Te moe om te lopen. Geen zin om mee uit te gaan.
Burn the candle at both ends. Will yourself to keep going. Hard mijn best doen om in gang te raken (insert Ritalin) en bezig te blijven, met nutteloze "rustdagen" waarop stilvallen niet meer lukt tot gevolg. Wekenlang ademloos en  uitgewrongen, in het gezelschap van een niet te stoppen, hard aan de leiband sleurende "black dog". Tot er uitval volgt.
Mentale uitputting: alles is op. Weg (hyper)focus. Weg werkgeheugen. Ik ben een goudvis op speed. Een depressieve goudvis: recent merkte ik dat ook mijn langetermijngeheugen aangetast raakt. Er ligt niet alleen niks in het verschiet om naar uit te kijken (want ALLES is onoverkomelijk lastig), ik herinner me ook geen leuke dingen meer. Alright!

Uitval ging vroeger steevast gepaard met paniek. Maar dat is verleden tijd. Nu is uitval een (tijdelijke) verademing. Ik ben toch tot niks in staat. Enige carelessness is op zijn plaats.
Maar nooit voor lang. Dat ik niet kan denken, so be it. Dat ik vandaag ook fysiek te moe ben om de koer en de tuin op te ruimen (want dat MOET gebeuren), is minder leuk. Dat ik te uitgeput ben voor wat dan ook (yep, voor al die andere klussen die wegens "te veel werk" bleven staan), daar ben ik helemaal niet graag bij.
En dat ik misschien niet in staat zal zijn om - zoals gepland - alleen op reis te vertrekken: it sucks.
Ook al lig ik overduidelijk overboord, vastgeklampt aan een drijvende deur te spartelen, ik maak mezelf - en mijn shrink - graag wijs dat het water warm en helderblauw is. Want zie: ik ben toch nog niet verdronken?

Al 6 weken

Zolang ben ik al bezig met het inpakken van winterkledij. En iedere keer dat ik verder doe staan er manden vol andere spullen te wachten. Op wassen, ophangen, drogen, plooien (en opnieuw plooien omdat ze een stuk uit de stapel trekken in plaats van hun stapel op de juiste plaats op te bergen), sorteren, wegleggen, verstellen en zo meer.

Ik heb er de energie niet meer voor. Ik ben de moed kwijt. Het raakt niet opgeruimd. Nooit.

Juist dat heb ik nodig. Ruimte zonder rommel. Een open blikveld. Niks wat ik nog aan de kant moet doen.

Is dat te veel gevraagd?

Ja zeker?

En hoe is het met u?

Ik werk. Veel en heel erg gefocust. Op het werk en thuis. Tijdens een werkuren en erna. Het stopt eigenlijk nooit. Neen: het moet vooruitgaan en het moet goed zijn. Mijn lat ligt altijd hoger.

Tot het moet, dat stoppen.

Want ik heb last. Van wakker blijven met een overactief brein. Van oververmoeidheid. Van chronische hyperventilatie. Van angstaanvallen en al die dingen waar niemand graag naar luistert, omdat het ondertussen oninteressant en een te vaak gehoord verhaal is.

Soms lanceer ik een poging om evenwichtiger te leven, en dan probeer ik weer om regelmatig te doen wat "helpt". Buiten komen, bewegen, sporten, ademhalingsoefeningen doen en mediteren.

Dan doe ik ook mijn best om meer interesse voor mijn huishouden en huisgenoten aan de dag te leggen en ga ik sociale dinges doen (die me per definitie nog meer uitwringen)

Maar meestal verdeel ik dus mijn tijd over werken en uitgeteld zijn. Niet meer en niet minder. 

Vandaag - op mijn vrije dag - ben ik uitgeteld lijstjes aan het maken. Van noodzakelijke klussen waar ik nooit zonder hulp aan toe kom.

De helft van mijn generatiegenoten zat (of zit) thuis met een burnout. En hoe is het met u?

Shake that money maker

• Een nieuwe bril, want het is gelijk niet veilig rijden in het donker
• Acht weken Mindfulness of ACT training
• Een trip naar de UK, alleen.
• Hele dure en onzichtbare tandreparaties, preventief, "voor den ouwen dag"
• Met de hele familie voor een paar weken naar Californië
• Notarissen, architecten en aannemers (verbouwingen, met andere woorden)
• Een kist met goudstukken en een kameel in een Shurgard box

Just signed my life away

For the record: vandaag getekend, bij de notaris, de nieuwe hypotheek.

Beperkte aansprakelijkheid

Er zijn van die mensen die zich pertinent weinig verantwoordelijk voelen.
Ik ben daar niet bij

Ik zou beter wat voortwerken.

Mijn type?

Ben ik in aanwezig in de wereld of zit de wereld in mijn hoofd?

Ik zoek op, lees, beoordeel, klasseer. Ik deel in. Alles in hokjes. Alles krijgt structuur.
Interpretatie. Samenhang. Uitleg. 

It has to make sense.

Dat ik een "judger" ben, zegt men mij hier vaak. Het is niet sympathiek bedoeld, maar het is wel zo. Ik ben een INFJ, en die J staat voor "houdt van een geplande, geordende benadering tot het leven en geeft er de voorkeur aan dat dingen beslist zijn". Het is de manier waarop ik met de buitenwereld omga.

Het zegt ook dat je met een controlefreak te maken hebt. En nu het toch over types gaat: dat ik - met mijn werklust, niet realistisch gevoel van dringendheid, controledrang en onwil om iets uit handen te geven - gelijk in het hok "type A persoonlijkheid" vlieg. Gespannen! Verhoogde vijandigheid en al. Het soort dat doodvalt aan een hartaanval. Yep. 

Nu weet ik dat controle en angst één pot nat zijn en dat meer van het ene willen meer van het andere meebrengt. Maar het is niet omdat je iets weet dat je ernaar handelt, innit?

Mijn motto "alles is perceptie" is genoegzaam bekend bij de mijnen. Het typeert, naar het schijnt, mijn diepgeworteld cynisme.

"We zien enkel wat we willen zien, ook al weten we beter" & "Onze gedachten zijn grotendeels negatief" Niemand hoort die graag. Maar het zijn bevindingen die ik niet eens aan cynisme link.

Ben ik in aanwezig in de wereld of zit de wereld in mijn hoofd?

Only connect

En toen lag ik in een deuk.

(fragment) Chasing Shadows (2014) Season 1 Episode 1 - "Only connect"

Has it never occurred to you that sometimes other people may have something valuable to offer?

Tel tot tien

Crash course

Ik kan dat - ononderbroken geconcentreerd doorwerken van 9u tot 17u. Of van 9u tot 18u30. Zonder prutsen, zonder Facebook, zonder Pinterest, zonder Gmail (want die is niet werkgerelateerd).

Koffie, een paar wc-breaks en een appel of 2 zijn genoeg.

En 's avonds doe ik voort, thuis. Tot alles af is. Van 20u30 tot 2u30 of 3u. (hoe lang is dat? zes uur? zeseneenhalf uur?)

En dan sta ik op om 7u en geef ik de volgende dag de hele dag les.

Niet 1 keer, maar twee keer op 1 week tijd. Wel met een weekend tussen. Gelukkig maar.

Ik ben een held. Of de domste trees van het westelijk halfrond. Veeleer dat tweede.

Relativity

From the second after the Big Bang to the Large Hadron Collider
WE ARE FUTILE AND THINGS WILL END

I honestly believe that the collapse of society is imminent.

That those with a bug-out bag in the garage will have better chances at survival.

And that death may be preferable to surviving at any cost. 

Just lose it

people don't lose touch with reality
people lose touch with themselves
people lose touch with people

first it is solitude
then it is loneliness

half of the population has a burnout
everyone is tired or depressed
it's all going nowhere
and there's nothing you can do