Toen ik op 21 december het werk afrondde, wist ik dat het me effe zou kosten om weer op krachten te komen. Dat ik de volgende twee dagen op de laatste reserves zou doordraaien om thuis voor tien personen een pre-Kerstmaaltijd te koken, wist ik ook. Tot dan ging eigenlijk alles volgens plan.
Maar toen kwam de KLAP en was ik compleet kapot. Niet meer in staat om ook maar iets zinnigs uit te steken. Als ik per dag één uur iets nuttigs (lees: huishoudelijk) deed was het al een mirakel. Ik sleepte me voort, was niet in staat om te lezen - zelfs de krant doornemen lukte niet - en van koken, wassen, opruimen en meehelpen met kamers verven kwam er niks in huis. Het leek wel alsof de dagen in lucht opgingen. En het duurde echt 6 dagen vooraleer ik doorhad dat ik aan geen sport had gedaan. ***AARRRGGHH***
Toch geloofde ik dat het snel goed zou komen. Die extreem korte dagen, dat lag aan mijn verschoven dag- en nachtritme. En aan het feit dat ik tien-elf uur sliep, in plaats van de "gewone" zes. Ik troostte mezelf met het feit dat ik er toch wat uitgeslapener uitzag, getuige de verse profielfoto op Facebook.
Maar het is sinds 24 december geen klap beter geworden. Ik ben leeg. Gevloerd. Uitgeput. OK, ik kwam de voorbije dagen weer buiten en "deed" af en toe iets. Maar met herniapijn, spectaculaire concentratieproblemen, chronische hyperventilatie en een hartslag die constant in mijn keel zit is er weinig lol aan.
Nu ja, been there, done that en zo. Ondertussen WEET ik dat ik mijn hoofd boven water hou. Er is ook niks mis met mijn motivatie om voort te doen. Ik vraag me enkel af hoe dit nu verder moet. Want het lukt me niet meer om de accu op te laden. Dammit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten