De laatste keer dat ik zo'n langdurige periode van cognitieve uitval meemaakte, dateert van begin 2006 en die eindigde met een verblijf in een "prikkelarme omgeving". Ik word er dus niet vrolijk van.
31 dagen ver in 2013 en
- er ging geen dag voorbij waar ik me niet moest doorsleuren
- geen dag waarop ik 's ochtends enigszins in gang geraakte
- geen dag waarop ik heel helder kon denken
- geen dag waarop ik niks kwijt was
- geen dag dat ik niet hyperventileerde
- geen dag waarop ik me niet afvroeg of ik met zo'n hartslag en zo'n bloeddruk niet beter een dokter opzocht
- geen dag waarop ik niet vreesde iets cruciaals te vergeten of andere steken te laten vallen, thuis en - *ANGSTAANVAL* - op het werk
Zonder werkgeheugen is alles erg lastig; het kost me zoveel energie om mezelf bijeen te rapen en te houden dat ik al doodop ben voor de dag begint.
Zonder werkgeheugen is er ook desoriëntatie en geregeld paniek. Ik snap onderhand perfect wat beginnend dementerenden doormaken, met dat verschil dat ik weet dat dit vast weer in orde komt ..
Dus deed ik voort en deed ik mijn best
- ben zo goed als dagelijks op tijd gaan slapen, voor middernacht
- heb taken afgestoten en afgelast en er (toch bijna) geen extra's bijgepakt
- liet het dagelijks-vers-en-strak-
gepland-koken vallen (en eet dus weer rotslecht maar soit) - bleef met de auto rondrijden, ook al vond ik dat eng
- ging minder sporten omdat ik absoluut op en versleten was
- nam toch de tijd voor een paar "fun" maar zeer vermoeiende trips richting Ikea en Antwerpen
Ik verlies de moed niet. Ben verre van depressief. Maar ik slaag er niet in om het tij te keren. Ook al ken ik alle tips, tricks en technieken. Ook al WEET ik onderhand wat er werkt en wat niet.
Het ligt aan mijn attitude, zeggen ze mij: ik ben te negatief, altijd bezig met worst case scenario's; "bang voor controleverlies" ...
Dat zal dan wel zeker? Mij van optimisme verdenken is inderdaad héél moeilijk
- ik trek het mij allemaal te veel aan
- ben zo al ongerust dat ik het - als partner, moeder en werknemer - niet goed genoeg doe.
- voel me constant verantwoordelijk voor van alles en nog wat (en dan vooral voor dingen waar ik absoluut geen aanleg of energie voor heb)
- ben er als de dood voor om het nog moeilijker te maken voor hen die begrip voor me opbrengen of hulp bieden
Ik wil gewoon altijd beslagen ten ijs komen. Lara Croftsgewijs bewapend en steeds paraat.
Maar dat is buiten de unpatched vulnerabilities gerekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten