#Wijvenweek. Een heel proper meiske.

Ik ben 45 en besef dat ik het grootste deel van de dag mijn uiterlijk nergens voor nodig heb. Naarmate ik vermoeider ben, kijk ik minder en minder in spiegels. Waardoor ik uren kan rondlopen met haar dat aan alle kanten fladdert omdat ik tussen het fietskot en ‘t kantoor wel de jas met kap uittrok, maar de gevolgen van die actie niet visueel gecontroleerd heb. ‘t Is niet alsof slonzig my middle name is. Dat nu niet.  Maar er erg mee inzitten, met uiterlijkheden, dat doe ik al lang niet meer.

Een heel proper meiske. Dat ben ik. Mijn ochtendritueel is al jaren hetzelfde. Douchen en haar wassen, deo, oogcrème en dagcrème en sinds de kinderen zich geheel zelf behelpen ook een lek bodymilk en enige minuten haar drogen. En tanden poetsen, natuurlijk.

Andere verfraaiingswerken zijn geheel optioneel en meestal vrij beperkt. Of ik er "opgekuist" uitzie, hangt af van de goesting van ‘t moment en van het lesgeven. Sta ik voor de klas - een paar keer per maand is dat - dan is het "netjes", met wat make-up.

Strikt genomen laat mijn levensstijl niet veel "show" toe. Tachtig percent van de tijd ben ik per fiets onderweg en ik douche ook geregeld twee keer per dag (‘s ochtends en na het sporten). Bijgevolg ben ik geen grote fan van schminken, retoucheren en ontschminken. De hoeveelheid make-up die ik nog in huis heb past in één tasje. En wegens houdbaarheid en hygiëne belandt het meeste daarvan voor het half op is in de vuilnisbak.

Kappers hebben geen werk aan mij. Twee, drie keer per jaar gaat er een stukske van mijn rechte carré af. Ik ben origineel een rosse en probeer dat met henna zo te houden. Doe-het-zelf, zonder chemische vuiligheid. Er kruipt tijd in. Maar ik ben best fier op het resultaat.

Uit zelfrespect heb ik me ooit (in 2005 was dat) voorgenomen om niet meer al te casual (lees: puberaal) voor de dag te komen en meestal lukt dat, tegenwoordig. Maar véél moet ge er u niet bij voorstellen.

Ok, ik heb massa’s kleren. Rekken vol, op soort en op kleur gesorteerde stukken. Broeken en rokken. Jasjes en shirts. Schoenen en tassen. Sjaals en riemen. Zo veel, dat ik tegenwoordig foto’s bijhoudt (op FB) - om overzicht te houden.

Het leuke is dat ik dus keuze te over heb. Maar er is altijd meer ongestreken dan gestreken. Te veel dat niet comfortabel zit op de fiets. En soms eet ik iets te graag en kan ik driekwart van die kleren niet aan. Of toch niet zonder worst-effect.

Elke werkdag fiets ik door weer en wind via de schoolpoort naar Nerd Central. Waar stijl- noch dress-codes gekend zijn. Of ik nu in jeans, sweater en sneakers of strikblouse, pencil skirt en stiletto sandalen verschijn: het maakt niet uit. Alles kan. En dat vind ik leuk. Juist omdat ik er van de ene dag op de andere compleet anders kan uitzien, heb ik al rare dingen meegemaakt. Als mensen die me ter gelegenheid van een vergadering vriendelijk de hand kwamen schudden om kennis te maken, terwijl ze twee weken eerder OOK met mij in vergadering zaten. Ik vermoed dat ze me een beetje zottekes vinden. Maar dat geeft mij niks hoor. Ik hou van kleurig en ik verkleed mij graag.  En gij nu ...