For You, Paddy Fox

Sinds een paar dagen luister ik naar Springsteen op de nieuwe iPod. En bemerk ik, dat de teksten van toen er nog altijd ingebeiteld zitten, in dat slechte geheugen van mij. Al heel lang. En aan Springsteen, daar hangt een verhaal aan vast.

'k Was een jaar of 14, toen we met de jonggidsen in Sint-Joris-Weert kampeerden. 's Nachts sloop er iemand op het Kluisdomein rond die in tenten binnendrong en de slapenden aanraakte. Heel erg scary! Onze leiding was waakzaam en liep rondes, samen met de andere kamperenden op De Kluis. Zo kwam het, dat we verbroederden met een scoutsgroep uit Dublin. Jongens die wel erg lightweight kampeerden en 's morgens met water bereide porridge aten.

Een van die jongens, een leider van een jaar of 20, heette Paddy Fox. Hij speelde gitaar en zong Springsteen, waar hij een groot fan van was. Had donkere krullen, groene ogen en was niet al te groot. Zijn vrienden zeiden dat hij erg op Springsteen leek. Ik had er geen gedacht van. Maar had wel een hele zware crush op hem. Zo erg, dat ik me niks aantrok van mijn ouders, die stonden te kijken hoe hij me zoende, in de ferry terminal. (En neem het van mij aan: tongzoenen behoorde volgens hen niet tot het takenpakket van hun veertienjarige.)

Hij op weg naar huis, ik op weg naar een talenkamp. Hij nam een ferry eerder. En ook al kwam ik in de daaropvolgende jaren meerder keren in Dublin - op bezoek bij andere scouts - Paddy heb ik nooit meer weergezien.

Door hem kocht ik mijn eerste Springsteen LP. The River was nog niet eens uit. En toen die eraan kwam, kende ik Greetings From Asbury Park, Born To Run en Darkness on the Edge of Town al compleet van buiten. En snapte ik waarom zijn vrienden dat zeiden. Helemaal Bruce in zijn jonge jaren.

© Terry O’Neill