Toen ik begin dit jaar een loopplanning opstelde, had ik eigenlijk geen idee waar het zou eindigen. Het enige wat ik toen wist, was dat ik niet goed bezig was. En weer véél dikker werd. Maar zie: een dikke zeven maand verder en ik kan het haast niet geloven: ik loop een halve marathon uit. En dat op anderhalve maand voor de "echte" loop, op 26 september.Toen ik vorig jaar juli met 10 km loopkes begon, had ik geen plan. En de 10 miles tegen 25 april van dit jaar, dat was éénmalig, voornamelijk omdat ik het hier opgeschreven had en er niet flauw wou over doen. Maar de 10 "fietsweken" (in april en mei) brachten veel meer stress dan verwacht en de "nieuwe" spinningcoach, die roept niet en geeft geen bodypump les en tja, ik ging dan maar lopen. Om mijn kop leeg te maken, dat vooral.
Toen hoorde ik dat er in Gent een halve marathon kwam, zodat ik in oktober niet naar Brussel hoef. Handig! En begon ik weer loopspullen te kopen. Eind juni schreef ik me in om met de Long Life Marathon Gent trainingsgroep mee te lopen. En ging ik weer noteren, hoe het liep en zo.
En toen begon het hoofdstuk DORST ("moet toch eens uitzien naar een drinksysteem want meer dan 10 km zonder water is in deze hitte zeer lastig") en de intensieve zoektocht naar een goed systeem. Van CamelBak over "fistbottle" (I know how it sounds), heuptas met 2 fietsbidons tot flesjesgordel. Ik las en praatte en probeerde. Werd overtuigd (merci Tom!) en mailde uiteindelijk de importeur om uit te vinden dat Running Gent Perfekta flesjesriemen verkoopt.
Ondertussen verkende ik het mooie parcours (trail i.p.v. road) met de trainingsgroep, aan een laag tempo en met een pauze onderweg. En liep ik af en toe met hen mee. Als het lukte.Ondertussen gaan ook heel wat van de dagelijkse gesprekken over lopen. En ja, ik ben er bij tijden heel huiverig over. Omdat ik nu meer echte lopers leer kennen. Mannen die het serieus menen. Die zes, zeven keren per week lopen. Liefst zo lang mogelijk. Mannen - meestal ouder dan ik - die marathons (willen) doen. En ondertussen de tijd vullen met verhalen over hun shin splints, kapotte knieën, revalidaties en sportvoeding. Ik krijg er de kriebels van. Kijk: ik ben het lang niet, de epicurist die ik zou willen zijn, maar dat pure masochisme, als in "uren rondcrossen met bloedende tepels"? Neen, bedankt! Ik kan er over zagen, ja. En ik heb het niet zelf verzonnen, dat "Running a marathon overtakes the flashy car or motorbike as a tell-tale sign of a mid-life crisis".
Of ik zelf dan niks mankeer? Hmm. Wel, ik moet opletten dat ik niet te veel op harde ondergrond loop, voor mijn knieën. Want anders is het prijs met de "tracking" van mijn knieschijf ( het 'sporen' van de knieschijf in de groeve van het bovenbeen), als ik ga fietsen of spinnen. 't Is daarom dat ik recent weer aan yoga begonnen ben. En wat powerplate probeer te doen. Want ik ben wel in vorm, maar lang niet zo lenig en sterk als de vorige bodypump & yoga jaren. En ook al gaat er niemand dood aan een slappe biceps/triceps, ik ben er niet fier op, dat er voor mijn soort wekelijks 3 bladzijden camouflagetips in de Flair staan. :-)
Waar ik ook op wacht, is nieuwe sportzolen, die waarschijnlijk heel wat beter schokken zullen vangen. Want de huidige zijn echt op en ik heb veel te lang gewacht om er iets aan te doen. Op 26 augustus is het eindelijk zo ver en kan ik naar 't UZ. Het duurt toch wel héél lang eer ge daar binnenraakt voor een afspraak.
Last but not least zit ik momenteel op "zware" drugs: 3 Ibuprofen per dag, en dat voor 2 weken, allemaal omdat de opstoot van "Tietze" en de (daarbij horende?) gezwollen lymfeklieren niet vanzelf verdwijnen en me dat na maanden toch wel stoort.
Maar kom, 't is niet alsof ik me enigszins belemmerd voel. Stamina is still my favourite word.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten