Penguin Celebrations

Da's de reden waarom How to be Good, Notes on a scandal en White Teeth samen op mijn leeslijstje staan. "Orange for fantastic fiction" stond er op de tafel in de Fnac, en ik raapte ze bijeen op basis van de flaptekst. A Short History of Tractors in Ukrainian had ik toen net uit en hoewel ik iedereen Extremely Loud and Incredibly Close aanpraatte, leek die andere van Jonathan Safran Foer minder interessant - want ook over Oekraïne.

Groot was mijn verbazing toen bleek dat de eerste twee zoveel elementen gemeen hadden. Met elkaar, maar ook met mij. De hoofdpersonages Katie Carr en Sheba Hart zijn net de 40 gepasseerd, gehuwd, met 2 kinderen. En beide verhalen spelen zich af in het Londense, een omgeving waar ik me toch één en ander kan bij voorstellen. De zware crisis die ze beiden meemaken, is me gelukkig niet persoonlijk bekend, maar er kwamen heel wat elementen in voor die bijzonder relevant waren en, in het licht van perikelen rondom ons, genoeg food for thought leverden.

Nick Hornby kende ik van About a Boy, High Fidelity en 31 songs, welke ik niet gelezen heb. Muziek en humor, dacht ik zo. Fun van het David Lodge soort, waar ik erg van hou. Maar ik had het mis. OK, de beschrijvingen van het gezin - kids 8 en 10 net als hier - en de relaties zijn vaak hilarious.

''If my thoughts about our marriage had been turned into a film, the critics would say that it was all padding, no plot, and that it could be summarized thus: two people meet, fall in love, have kids, start arguing, get fat and grumpy (him) and bored, desperate and grumpy (her), and split up. I wouldn't argue with the synopsis. We're nothing special.'' en "Cynicism is our shared common language, the Esperanto that actually caught on.'' zijn onmiskenbaar grappige statements.

Maar de ondertoon van het verhaal is pijnlijk. En het eind al helemaal. Unsatisfactory. Niet echt om vrolijk te worden. Maar toch: een aanrader voor leeftijdsgenoten met kids zou ik zeggen.

Van Zoe Heller had ik nog nooit gehoord, maar man, die meid kan schrijven! OK, ik zag ondertussen dat ze English studies achter de rug heeft - wat een en ander verklaart - maar toch: chapeau!

Waarom het er dik opleggen met zulke allegorische namen - Hart (heart) en Covett (covet) - vroeg ik me eerst af. Maar aan de andere kant vind ik het perspectief - een dagboek - en vooral de taal die Heller - zelf net 43 - hanteert voor haar 60-plus personage zéér geslaagd. Hoewel ook hier onmacht en falen - life disintegrating - de hoofdtoon voeren, is het een doorlezer waar je niet echt aan onderuit gaat. Het "scandal" leent zicht niet tot inleving. En de eenzaamheid, manipulatie, kwaadaardigheid en schuldgevoelens van de verslaggeefster wekken evenmin sympathie. A fine read. Yup.