Vorige maandag ik was van plan om naar de Irongirls zwemtraining te gaan en toen ben ik gewoon thuis blijven zitten omdat mijn nek pijn deed en ik geen zin had om in die kou naar het Strop te fietsen en met ijspegels in mijn haar terug te keren ...
Vandaag bedacht ik me: hoe lang is het nu al dat ik van een sprinttriathlon droom? En wat is nu precies de reden waarom er niks van in huis kwam? Jaja, mijn schoolslag is nog niet veel zaaks en ik moet de stap naar "vuil" water zetten. Maar er is méér. Verzuipen is zowat de allergrootste angst in mijn leven (en ze hebben er me toch een paar aangepraat, vrees ik). Ik heb inderdaad erge twijfels over crawl leren. Mijn schoolslag trekt op niks - met nekpijn tot gevolg - omdat ik mijn hoofd niet in het water durf leggen. Zie dat van hier dat ik vrijwillig het risico ga lopen om af en toe een gulp in mijn longen te snuiven, omdat mijn ademhalingstechniek niet op punt staat ... Jaja, neusknijpers bestaan, ik weet het. Maar is het nodig om mezelf te dwingen om iets te doen waar ik de pest in hebt? In mijn vrije tijd?
En zwemmen? Da's iets voor in de zomer niet?
Tot nader order zijn zondag en maandag avond de tv avonden. Ik herstel. Profiteren van het effect van de supercompensatie, dat doe ik morgen wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten